Dagur - Tíminn Akureyri - 25.01.1997, Qupperneq 7

,3Dagnr~®mmm Laugardagur 25. janúar 1997 -19
Hrikalegt peningaplokk
gleymist oft hitt, sem var svo erfitt í byrj-
Þœr eru fallegur, frœgar
og á forsíðum tískublað-
anna. Tágrannar, heims-
frœgar fyrirsœtur með
himinhá laun. Ungar
stúlkur líta upp til þeirra
og vilja líkjast þeim.
Langar til að vera þœr,
því hver vill ekki njóta at-
hygli og aðdáunar?
En framinn er ekki ókeypis í tísku-
heiminum frekar en annarsstaðar.
Mörgu þarf að fórna til að ná ár-
angri, fleiru en marga stúlkuna grunar.
Frægðin og framinn
kosta ekki bara
mikla vinnu og
tíma, heldur líka
peninga og
stundum heils-
una. En þegar
vel gengur er
gaman og þá
un.
Unnur Kristín Friðriksdóttir, 19 ára
menntaskólanemi á Akureyri, er ein
þeirra Qölmörgu stúlkna sem hefur
áhuga á fyrirsætustörfum og hefur tekið
þátt í fyrirsætukeppnum. Enn hefur hún
ekki reynt fyrir sér erlendis, en er þó al-
varlega að velta fyrir sér að láta af því
verða í sumar. „Þetta byrjaði þegar ég
tók þátt í Fordkeppninni. Mig langaði að
prófa, fór suður í myndatöku, sendi inn
myndir og komst í úrslit," segir hún. Þá
var hún 17 ára gömul. í framhaldi af
þeirri keppni bauðst skrifstofa í Reykja-
vík til að aðstoða hana ef hún vildi reyna
fyrir sér erlendis en henni fannst tilboð-
ið óöruggt. „Ég vildi ekki fara út nema
allt væri pottþétt. Margt getur gerst,
ljósmyndarar gabba íyrirsætur t.d. oft,
draga þær í myndatökur og borga svo
ekkert fyrir. Þannig að það er vissara að
hafa allt á hreinu.“
◄ Úr myndamöppu Unnar.
Mynd: Bonni
Harkan kom á óvart
í fyrravetur tók Unnur síðan aftur upp
þráðinn og tók þátt í tveimur keppnum á
stuttum tíma. Fyrst var hún í Fegurðar-
samkeppni Norðurlands og síðan fór
hún til New York á vegum John Casa-
blanja skólans og tók þar þátt í keppni
sem samtökin MAAI (Model Association
of Ainerica International) standa fyrir. í
þá keppni mæta mörg hundruð um-
boðsmenn víðsvegar að úr heimin-
um í leit að nýjum andlitum og
þátttakendur eru á annað þús-
und. „Þarna fékk ég smjörþefin
af því hvað þetta er virkilega
harður heimur."
-Kom harkan þér á
óvart?
„Já, reyndar kom
hún mér svolítið á
óvart. Ég var þó búin
að gera mér nokkra
grein fyrir því hvern-
ig þetta gengi fyrir sig
eftir Fordkeppnina. Þó
við værum með mann-
eskju með okkur þurft-
um við að sjá um okkur
sjálf og í raun stóðum við
algjörlega á eigin fótum.
Þurftmn t.d. sjálf að taka
okkur til fyrir allar keppn-
irnar, komast að því hvar
við ættum að mæta og
hvenær. Hreinskilnin er
hka svo ótrúlega mikil.
Þetta er ekkert fyrir við-
kvæmar sáhr því ekki
allir þola að sagt sé við þá
mörgum sinnum á dag hve þeir séu
ómögulegir, með allt of margar ból-
ur, ljótar fætur, of feit, of mjó og
framvegis. Þeir vilja fá að móta mann
og maður verður að líta á sig sem
söluvöru.“
-Fannst þér það óþægileg tilfinn-
ing?
„Já, ég er þessi viðkvæma týpa. Ann-
aðhvort brotnar maður algjörlega niður
eða verður
rosalega harður."
Mikill kostnaður
Keppni eins og sú sem Unnur tók þátt í
gefur mörgu ungu fólki tækifæri í fyrir-
sætubransanum en tækifærin eru ekki
ókeypis. Ungmennin verða að greiða all-
an kostnað sjálf og segir Unnur að ferðin
„Þessi bransi er hrikalegt peningapiokk. Þegar fyrirsætur eru að koma sér af stað eru allir að
sníkja af þeim,“ segir Unnur Kristín Friðriksdóttir m.a. í viðtalinu.
til New York í fyrra hafi verið henni
mjög dýr. „Þessi bransi er hrikalegt pen-
ingaplokk. Þegar fyrirsætur eru að koma
sér af stað eru allir að sníkja af þeim.
Ein myndataka hjá góðum ljósmyndara
getur t.d. kostað tugi þúsunda. En þær
sem komast áfram fá allt til baka.“
-Þær stelpur sem ákveða að freista
gæfunnar en gefast síðan upp, eru þær
þá að koma heim með skuldir á bakinu?
„Oftast er það þannig hjá þeim sem
fara út að þær borga ferðina út en fá
síðan vasapening frá umboðsskrifstof-
unni sem þær borga til baka með vinn-
unni sinni. Þær byrja því í mínus og
vinna sig upp. Þegar þær eru komnar
upp fyrir núllið byrja þær að græða. En
ef þær gefast upp og hætta standa þær
ekki í neinni skuld heldur er það um-
boðsskrifstofan sem tekur áhættu. Mesti
kostnaðurinn felst í því að koma sér á
framfæri."
Lystarstol og lotugræðgi
Eftir keppnina í New York kom Unnur
aftur heim, ákvað að láta fyrirsætustörf-
in bíða betri tíma en einbeita sér að því
að klára skólann. Þar spilaði inn í að
gamall sjúkdómur, sem hún hafði barist
við í nokkur ár, tók sig upp aftur. Sjúk-
dómurinn er anorexia, eða lystarstol, og
í framhaldi af því kljáði hún við annan
skyldan sjúkdóm, bullemíu, eða lotu-
græðgi. „Það þýðir ekki að fara út með
svoleiðis," segir húif' ákveðin. Lystarstol
og lotugræðgi virðist þó vera nokkuð al-
gengir sjúkdómar í fyrirsætuheiminum
og vilja margir kenna um hve mikil
áhersla er lögð á að fyrirsætur séu tá-
grannar. Er Unnur sammála þessu?
„Já, líka bara kröfurnar frá umhverf-
inu. Fjölmiðlar og auglýsingar til dæmis.
Eiginlega allt í íjölmiðlum gefur okkur
þau skilaboð að þetta sé hin fullkomna
ímynd. Svona eigi þetta að vera. Auðvit-
að langar mann til að vera flott og í góðu
formi en bilið milli þess að vera í formi
og vera komin með anorexíu er ótrúlega
lítið. Rosalega margar stelpur lenda í
þessu og það þarf að passa sig virkilega
vel. Það skiptir miklu að vera meðvitað-
ur um sjálfa sig, sínar tilftnningar og
sinn líkama ef ætlunin er að fara út í fyr-
irsætustörf."
Áhuginn skiptir mestu
Unnur hefur ekki enn gefið fyrirsætu-
drauminn upp á bátinn. Hún er aðeins
að velta fyrir sér að reyna fyrir sér er-
lendis í sumar, en er þó ekki búin að
taka ákvörðun þar um. í möppunni sem
hún tók með sér í viðtalið gefur að líta
fjölda mynda af hárri, grannri stúlku
með sítt og mikið ljóst hár. Sú Unnur
sem situr fyrir framan blaðamann er
ekki ólík þeirri á myndinni, en þó er ör-
lítið meiri fylling í andlitinu. „Ég leyfði
mér að fitna svolítið í vetur og ef ég ætla
mér að fara út í sumar verð ég að fara
að skera mig, fara í myndatökur og pæla
betur í þessu,“ segir hún.
-Ekkert hrædd um að veikindin taki
sig upp aftur?
„Það er bara að ná tökum á þessu. Þá
er ég fær í flestan sjó. Áhuginn skiptir
mestu máli. Ef ég hef virkilegan áhuga
gæti ég kannski eytt 3-4 árum í að koma
mér á framfæri, safnað í góða möppu og
fengið mörg góð verkefni. En þá verður
áhugmn líka að vera til staðar. Það er
ekki nóg að vera falleg, eða vera há og
mjó, heldur þarf að vera með allt á
hreinu. Hvernig á að haga sér, klæða sig
mála sig og framvegis. Auðvitað þarf að
uppfylla ákveðin skilyrði í sambandi við
hæð og þyngd en mín skoðun er sú að
svo framarlega sem þeir þættir séu í lagi
geti hver sem er orðið módel sé áhuginn
fyrir hendi og ef viðkomandi hafi vissan
karakter. Gengur ekki að vera lokuð,
bæld og ósjálfstæð. En fegurðin, hún er
svo afstæð.“ AI