Dagur - Tíminn Reykjavík - 26.03.1997, Side 11

iDctgur-Œhtmm
Miðvikudagur 26. mars 1997 - 23
RADDIR FÓLKSINS
Iistagilið er hættulegur staður!
Síðastliðinn laugardag, 22.
mars, varð undirritaður
vitni að því þegar ekið var
á fjögurra ára gamla stúlku í
Kaupvangsstræti, eða Listagil-
inu, á Akureyri. Það er erfitt að
lýsa þeim tilfinningum, sem
fara í gegnum huga manns þeg-
ar slflct gerist - skelfing, hryll-
ingur og reiði. Á óskiljanlegan
hátt slapp stúlkan við alvarleg
meiðsli, en illa leit þetta út.
Hugur ijögurra ára gamals
barns er óútreiknanlegur og
fjarlægðar-, heyrnar- og sjón-
skyn annað en hjá fullvaxta
fólki. Ungi ökumaðurinn, sem
varð fyrir þeirri ógæfu að aka á
stúlkuna, á mína samúð, því
erfitt var fyrir hann að átta sig
á hættunni þegar stúlkan hljóp
skyndilega út á götuna og fyrir
bílinn. Sem betur fer breyttist
ólán ökumannsins í lán, þegar í
ljós kom að stúlkan var lítið
slösuð.
Ástæðan fyrir því að ég segi
frá þessu atviki er sú að ég get
ekki betur séð en að ófremdar-
ástand rfki í umferðarmálum í
Listagilinu og í raun er það
stórhættulegt. í blíðviðrinu á
laugardaginn var talsverð um-
ferð gangandi fólks upp og nið-
ur Kaupvangsstræti. Þarna var
fólk á ferð með börn og barna-
vagna og ekki er plássið mikið
á þröngum gangstéttum beggja
vegna götunnar. Það sem vakti
óhug minn meðan ég átti tal við
kunningja minn fyrir utan
Listasafnið á Akureyri var
hversu mikil umferð var um gil-
ið og hversu greitt var ekið,
einkum upp gilið. Ég leyfi mér
að fullyrða að flestir óku allt of
hratt miðað við aðstæður
(þrengsli, gangandi vegfarend-
ur og BÖRN) og sumir stunduðu
þarna hreinan glannaakstur. Ég
tek þó skýrt fram að það átti
ekki við um ökumanninn, sem
ók á stúlkuna. Hann ók hvorki
hraðar né hægar en gekk og
erðist. Kjarni málsins er þessi.
núverandi ástandi er Listagilið
hættulegur staður og einhverra
úrbóta er þörf. Það er gott og
blessað að brýna um fyrir
mönnum að aka varlega, en ég
hef litla trú á að hraðaakstur
leggist af í Kaupvangsstræti við
slík varnaðarorð. Aðstæður á
svæðinu eru þannig að bæjaryf-
irvöld verða að grípa til ein-
hverra ráða. Nú er það svo að
Akureyrarbær er búinn að
„Hvort sem settar
verða upp hraðahindr-
anir, einstefna tekin
upp, bílaumferð tak-
mörkuð eða götunni ein-
faldlega lokað fyrir bíl-
um, þá sýnist mér allt
betra heldur en halda
fyrir augun og vona
bara að lukkan afstýri
þarna stórslysi. “
móta og koma í framkvæmd
þeirri stefnu að í Kaupvangs-
stræti fari fram margvísleg
listastarfsemi. Hvort þessi
stefna er gæfuleg eður ei ætla
ég ekki að dæma um. Stað-
reyndin er einfaldlega sú að
það er búið að móta þessa
stefnu. Húsin í Gilinu hafa verið
gerð upp, máluð, bætt og breytt
og nú eru þarna sýningarsalir,
vinnustofur, kaffihús og gallerý.
Þetta þýðir fólk á ferð, meira að
segja talsvert af fólki. Á sama
tíma get ég ekki séð að mikið
hafi verið gert af hálfu bæjarins
til að gera Listagilið að þægileg-
um stað þar sem gott er að
vera. Fyrst að búið er á annað
borð að ákveða að miðstöð
listalífs á Akureyri skuli vera í
Kaupvangstræti, þá gengur það
trauðla að gestir og gangandi
skuli á sama tíma vera í stór-
hættu vegna umferðarþunga og
hraðaaksturs, auk óþæginda
vegna hávaða, óhreininda og
mengunar. Þetta fer einfaldlega
ekki saman. Það verður ekki
bæði sleppt og haldið. Ég geri
mér grein fyrir að þetta er ekki
auðvelt mál til úrlausnar. En
getur það verið að málið hafi
ekki verið hugsað til enda, þeg-
ar ákvörðun um listamiðstöðina
var tekin fyrir nokkrum árum?
í mínum huga getur núverandi
ástand ekki gengið lengur.
Hvort sem settar verða upp
hraðahindranir, einstefna tekin
upp, bilaumferð takmörkuð eða
götunni einfaldlega lokað fyrir
bflum, þá sýnist mér allt betra
heldur en halda fyrir augun og
vona bara að lukkan afstýri
þarna stórslysi. Það munaði
nánast engu á laugardaginn.
Eftir hverju er menn að bíða?
Kristján Sigurjónsson
Aðstæður í Gilinu á Akureyri eru stórhættulegar að sögn greinarhöfundar.
Lokum göngugötunni aftur
Ijanúarmánuði síðastliðnum
var sá hluti Hafnarstrætis
sem kallaður hefur verið
göngugata opnaður fyrir bfla-
umferð. Þetta var að sögn gert
vegna þrýstings frá kaupmönn-
um við götuna. Tilgangurinn
átti að vera sá að fá meira líf í
götuna og meiri verslun kaup-
mönnunum til hagsbóta.
Samkvæmt viðtölum við bæj-
arbúa almennt, þá ber flestum
saman um að þarna hafi verið
tekin afar heimskuleg ákvörð-
un, að ekki sé minnst á sóunina
á fé skattborgaranna, því tals-
vert kostaði þessi breyting bæj-
arsjóð. Heyrst hefur á kaup-
mönnunum við götuna að þessi
aðgerð hafi ekki haft þau áhrif
sem þeir væntu, því verslun
hafi ekki aukist. Enda er nú svo
komið að enginn kaupmaður
við götuna vill kannast við að
hafa beðið um þetta.
Flestir bölva vitleysunni og
vilja steinkubbana burtu. Að
vísu hefi ég heyrt tvo kaup-
menn nefnda, sem hæst töluðu
fyrir breytingunni, annar við
göngugötuna, en hinn á allt sitt
langt frá miðbænum.
Fólk sem áður fór um helgar
í göngugötuna með börnin sín
segist vera hætt því vegna
þeirrar hættu sem stafar af
bflaumferðinni. Áður var hægt
að sleppa börnunum lausum
meðan foreldrarnir skoðuðu í
búðargluggana og jafnvel
ákváðu kaup á einhverju sem
þau sáu. En þetta er ekki hægt
lengur. Um mengunina sem
liggur yfir miðbænum þarf ekki
Hver var ávinningurinn af því að opna göngugötuna spyr Árni Valur Viggósson.
að tala, hana finna allir.
Mér finnst að bæjaryfirvöld
ættu að sjá sóma sinn í því að
loka göngugötunni nú þegar
fyrir bflaumferð. Ég skora á
bæjarbúa að tjá sig opinberlega
um þetta mál, ekki bara tuldra
sín á milli blótsyrði og van-
þóknun á þessari vitleysu.
Svo vil ég meina að gáfulegt
væri að loka Skipagötunni fyrir
umferð frá Ljósmyndastofu Páls
að Strandgötu og gefa fólki kost
á því að ganga þar, óáreitt af
bflaumferð. Bflar hafa ekkert
þarna að gera, annað en
eyðileggja fokdýra hellulögn og
skapa hættu fyrir gangandi
fólk. Það er nóg af góðum bfla-
stæðum steinsnar frá göngugöt-
unni og ég ætla ekki samborg-
urum mínum það að þeir nenni
ekki að ganga þennan spöl að
þeirri þjónustu sem veitt er á
þessu svæði.
Árni Valur Viggósson.
9"
Hafið þið lent í að vera nýbúin að naglalakka
ykkur, gleyma því örstutta stund og reka putt-
ana í einhvern Ijandann...og allt ónýtt? Rosa-
lega pirrandi!
Nýjar teiknimyndir eru auglýstar sem tilvaldar
páskagjafir. Eru jólagjafirnar og fermingargjaf-
irnar ekki nóg?
Meinhorninu barst á dögunum kvörtun frá Ak-
ureyringi um stuttan afgreiðslutíma hjá Flutn-
ingamiðstöð Norðurlands (FMN). Þar mun af-
greiðslunni vera lokað klukkan Ijögur, löngu áð-
ur en allir bflar eru komnir í bæinn. Ákaflega bagalegt fyrir
viðskiptavini sem eru að bíða eftir sendingum, sagði við-
mælandi meinhorns. Þar sem meinhorn hefur af því líf og
yndi að agnúast út í allt og alla er þessu hér með komið á
framfæri.
Skemmtilegra að
vera glaður
Hverju orði sannara og rat-
aði úr munni leikkonunnar
Mae West aftan á nýútkomn-
um bæklingi sem inniheldur
vísur sem kjarnorkukvendið
Unnur Halldórsdóttir, fyrr-
verandi formaður Heimilis
og skóla, hefur skrifað í
gegnum tíðina fyrir árshá-
tíðir, skemmtanir og ýmsa
mannfagnaði. Þar sýnir hún
á sér töluvert aðra hlið en
menn eiga að venjast og
skulu hér tilfærð dæmi. Hið
fyrsta er Tilbrigði við Ríðum,
ríðum sem sungið var á
kvennakvöldi Fáks fyrir
einhverjum árum. (Textinn á
að vera við lagið Ríðum, ríð-
um en þrátt fyrir endurtekn-
ar tilraunir tókst undirrit-
aðri ekki að komast í gegn-
um hann með því laginu):
Ríbum og ríðum og rekum yfir
sandinn
ríðum sem Jjandinn,
sláum í gandinn,
svo að slettisl til landinn,
hei!
Ríðum og ríðum og rekum yfir
sandinn
ríðum sem Jyandinn,
sláum í gandinn,
þetta er stórkostleg reið.
Eftir andartak þá œjum við,
og annan sopa þœgjum við.
Pótt af drykkju varla dœjum við,
við komum drullufullar heim!
Rnmannsrannir
Unnur er líka fyrrverandi
bóndi og pakkaði raunum
hins vonglaða framkvæmda-
manns snyrtilega saman í
nokkrar vísur sem koma hér
á eftir, að frátalinni fyrstu
vísunni. (Þetta skal sungið
við lagið Ég bý í sveit og
gekkst það í þetta sinn
prýðilega saman við text-
ann):
Ég byrjaði bú
með blómlega kú,
tvœr bykkjur og dáldið af
hœnum.
Ég fyllti mitt Jjós
þá fyrst kom í Ijós,
að mjólk var of mikil í bœnum.
Með brosi á vör
þeir buðu Jin kjör
ef fullvirðisréttinn ég léti.
Eg auranafékk
og í það svo gekk
að auka hér framboð á keti.
Ég breytti í svín
það voru mistökin mín,
því ógurlegt offramboð gerði.
Minn síðasta grís
ég seldi í SÍS,
á algjöru afsláttarverði.
Ráðamenn hér
þá ráðlögðu mér,
að rœkta nú refi og minka.
Ég styrkinn minn fékk
til starfa ég gekk,
á skuldnum skyldi ég grynnka.
Ég vann og ég vann
en vitaskuld fann,
að allt var í andskotans tapi.
í sautjánda sinn
svo lœkkuðu skinn,
var von nema á versnandi
skapi?
Ég er ekki lens
nei, enn á ég séns,
nú hætti ég voli og vœli.
Ég sé fyrir rest
að þörfin er mest,
fyrir myndarlegt megrunar-
hœli!!!!!
Umsjón: Lóa Aldísardóttir.