Dagur - Tíminn Reykjavík - 09.07.1997, Page 4

16- Miðvikudagur 9. júlí 1997
jDayur-'Βntmvt
Umbúðalaust
Hípp hopp og rapp
Jonni á
Uppsölum
skrifar af
miðunum
Þegar ég var svo lítill að ég
réð engu um það hvort ég
át hafragraut og tók lýsi
ákvað ég að aldrei nokkurntúna
skyldi ég verða svo ótuktarleg-
ur við mín börn .
Ég ákvað líka að mín fyrstu
verk eftir að ég hefði öðlast
nokkurt sjálfsforræði, yrðu þau
að steinhætta að éta hafragraut
og taka lýsi. Þess vegna rak mig
í rogastans, seinna á lifsleið-
inni, þegar dætur mínar fóru að
grátbiðja hana mömmu sína
um hafragraut og staðhæfðu að
þeim þætti hann góður.
Og af því að allir foreldrar
hafa áhyggjur af afkvæmunum
sínum var ég óttasleginn og hélt
að kannske væri ekki alveg í
lagi með stelpurnar mínar, þó
svo að þær litu alveg eðlilega
út. Þessi ótti ágerðist enn þegar
að þær fóru að éta soðna ýsu
eins og ekkert væri sjálfsagð-
ara.
Aldrei að verða
þröngsýnn
En eins og í öllum góðum ævin-
týrum endaði þetta allt saman
mjög vel og í dag eru stelpurn-
ar mínar fullkomlega eðlilegar
og borða framangreinda rétti
helst ekki og þá alls ekki nema
með eðlilegum fýlusvip.
Þegar ég var unglingur sór
ég að aldrei nokkurntíma skyldi
ég verða svo þröngsýnt foreldri
að vera að biðja krakkana mína
að lækka í græjunum. Sem bet-
ur fer hefur það aldrei valdið
neinu hugarangri hvort það
væri í lagi með dæturnar í
þessu tilliti, af því að þær hafa
alla tíð spilað sitt hipp hopp og
rapp, á hæsta mögulega styrk.
Hins vegar leyni ég því ekki að
mór hefur aldrei öðlast sú víð-
sýni og sú aðlögunarhæfni sem
ég, í gamla daga sór að koma
mér upp gagnvart músiksmekk
minna eigin barna.
Ég hata hipp hopp og rapp
og get ekki annað.
En minnugur gamalla svar-
daga, sem urðu til af því hvað
honum pabba mínum var
merkilega illa við það sem hann
kallaði hávaða, hef ég reynt að
verða mér út um nútúna geðlyf
frekar heldur vera tahnn
þröngsýnn faðir og gamaldags
ommupoppan.
En....
Skoðanabróðir
eða hvað?
Fyrir tveimur árum síðan
strauk köttur úr vistinni hjá
okkur og hefur nánast ekkert til
hans spurst síðan nema hvað
það lék grunur á að til hans
hefði sést í bardaga við kunn-
ingja sinn suður á bæjum. Þetta
var ofdekruð og drýldin skepna
„Ég hata hipp hopp og rapp og get ekki annað,“ segir Jonni á Uppsölum.
Hann virðist eiga skoðanabræður því að kötturinn á heimilinu hvarf einn
daginn og hefur ekki spurst til hans síðan.
sem þjáðist af offituvandamáli
og hverskyns velferðarsjúkdóm-
um. Hann bjó
við góðan kost
og var veittur
sá besti beini
sem hugsast
gat. Hann var
klæddur í
barnaföt og
hann var kjass-
aður allan lið-
langan daginn.
Honum var ein-
faldlega spillt
með eftirlæti.
En þrátt fyrir
það var einhver
óhamingja í
huga þessa
kattar sem olli
því að eina nóttina gekk hann á
dyr. Vitni töldu sig reyndar hafa
heyrt hurðarskell þessa örlaga-
ríku nótt, sem bendir til þess að
hann hafi farið í fússi. Fjöl-
skyldan leitaði að þessum villu-
ráfandi kisa í margar vikur og
það féllu mörg
tár hjá litlum
stelpum sem
voru svo yfir-
komnar af sorg
að þær höfðu
varla rænu á að
setja hip hop í
spilarann.
Ég hef ekki
haft brjóst í mér
til þess að segja
stelpunum mín-
um frá illum
grunsemdum
um hvað lá að
baki ákvörðun
kattarins um að
yfirgefa okkur.
Ég er hræddur um að kall-
greyið hafi hatað hipp hopp og
rapp. Og lái honum hver sem
vill!
„Þegar ég var
unglingur sór ég að
aldrei nokkurn-
tíma skyldi ég
verða svo þröngsýnt
foreldri að vera að
biðja krakkana
mína að lœkka í
grœjunum. “
m
Alltaf sami góði andiiin
Fremstu
íþrótta-
menn
landsins fjöl-
menntu á
landsmótið í
Borgarnesi
um síðustu
helgi og
kepptu í
langstökki, hástökki, sundi,
hlaupi og boðhlaupi og öll-
um íþróttagreinum sem
nöfnum tjáir að nefna. Á
landsmótinu kepptu menn
líka í íþróttagreinum lands-
byggðarinnar, hinum sígildu
og sjálfsagt vinsælustu
greinum landsmótsins,
pönnukökubakstri, dráttar-
vélaakstri og þvílíku, og þá
var nú aldeilis hamagangur
í öskjunni. Og ungmennafé-
lagsandinn blómstraði sem
aldrei fyrr.
„Áfram Gunna“
Það mátti sjá keppendur
hamast sveitta við að henda
dúkum á borð og raða disk-
um og hnífapörum á hundr-
að kílómetra hraða. Og
baka pönnukökur og þá
varð nú heldur betur að
vanda sig. Pönnukökurnar
urðu að ná ákveðnum flölda
og vera fallegar og að sjálf-
sögðu gullu hvatningar-
hrópin við: „Áfram Jóna“
eða „Áfram Gunna“ um leið
og deigið breiddist út á
pönnunni. Áliorfendur stóðu
á öndinni því að það var
aldrei að vita nema gat
myndaðist eða kakan
brynni við. Og aumingja
dómnefndin stóð á blístri og
át á sig gat.
Auðvitað var líka keppt í
dráttarvélarakstri og þar
var keppnin æsispennandi
þegar dráttarvélarnar siluð-
ust áfram í átt að markinu
en starfshlaupið sló nú allt
út. Þar sýndu menn hinn
sanna ungmennafélags-
keppnisanda, færðu hey-
bagga milli staða, spörkuðu
knöttum,
fóru í
greindar-
próf og
keyrðu
hjólbörur í
þráðbeinni
línu eftir
planka.
Snillin var
áberandi þegar kom að
saumaskapnum og svo
mátti stundum sjá hamri
slegið á fingur en það var
auðvitað ekki klaufaskapn-
um um að kenna. Ónei.
Menn keppa bara í því sem
þeir kunna og gera alltaf
fyrir ungmennafélagsand-
ann.
Vöknuðu upp við...
Og svo var það ungmenna-
félagsvínandinn. Hann mátti
ekki vanta eða það fannst
að minnsta kosti nokkrum
íþróttamönnum af Reykja-
nesinu ástkæra. Ölvun, ólæti
og ryskingar, sögðu menn,
vöktu furðu og hneysklan.
Gæslan miðaðist við einfalt
og edrú íþróttamót en ein-
hverjir vöknuðu upp við
vondan draum. Landsmóts-
andinn hafði breyst. Björg-
unarsveitirnar urðu að
opna „líkhús“ eins og um
sjálfa verslunarmannahelg-
ina væri að ræða. Og það á
landsmóti! Ja, tímarnir
breytast og mennirnir með.
„Ég var alveg gapandi
hissa á þessu,“ sagði fram-
kvæmdastjóri landsmótsins
og gapti. „Ég segi fyrir mig
að ég er alveg rosalega
svekktur með þetta.“
Landsmótsandinn er allt-
af samur við sig. Það er ekki
spurningin en hinn sígildi
landsmótsandi hefur breyst
í ungmennafélagsvínanda
með tilheyrandi ölvun, ólát-
um og ryskingum. Héðan í
frá verður anda landsmóts-
ins haldið á lofti og talað
um ungmennafélagsvínand-
ann. Það verður rétt-
nefni...eða hvað? Garri.