Dagur - Tíminn - 26.10.1996, Blaðsíða 6

Sverrir Guðmundsson
Sverrir Guðmundsson, fv. að-
stoðaryfirlögregluþjónn í
umferðardeild lögreglunnar
í Reykjavík, andaðist á Landspít-
alanum að kvöldi 14. október síð-
astliðins. Með honum er genginn
einn mætasti maður landsins í
umferðarmálum.
Sverrir fæddist í Reykjavík 14.
febrúar 1914. Hann hóf störf við
lögregluna í Reykjavík 1941 á
umbrotatímum. Hann var skipað-
ur varðstjóri í lögreglunni 1952
og varð þá brautryðjandi í vega-
eftirliti lögreglunnar. Sverrir stóð
að stofnun umferðardeildar lög-
reglunnar í Reykjavik árið 1960
og var þá skipaður aðalvarðstjóri.
Tók deildin til starfa í gamla
Skátaheimilinu við Snorrabraut
það ár og starfar enn. Árið 1966
flutti umferðardeildin með sinn
mannskap, bifhjól og vegalög-
reglubifreiðar í hina nýju lög-
reglustöð við Hverfisgötu. Þá var
Sverrir skipaður aðstoðaryfirlög-
regluþjónn yfir umferðarmálum
lögreglunnar í Reykjavík, sem
hann gegndi þar tii hann lét af
störfum á eftirlaunum árið 1984.
Þegar ég undirritaður gekk til
liðs við lögregluna í Reykjavík ár-
ið 1968, hófst ferillinn með setu á
skólabekk í Lögregluskóla ríkis-
ins. Þar kynntist ég Sverri fyrst,
en hann var þar kennari. Þessi
broshýri og skemmtilegi maður
heillaði mig og enn frekar hin
unga lögregludeild hans, þar sem
menn voru á tækjum í umferð á
íslandi sem var í mótun og risa-
stórt verkefni framundan.
Vorið 1969 hóf ég starf hjá
umferðarlögreglunni í Reykjavík
og var settur á gamalt BMW-lög-
reglubifhjól. Ég sætti mig ágæt-
lega við þetta, þó hjólið væri lítið
og lélegt og vekti ekki almenna
hrifningu meðal borgarbúa, því
ég hafði sóð myndir af Sverri á
allskyns skellinöðrum í þágu lög-
reglunnar, en fallegasta myndin
af honum var á Harley Davidson
lögreglubifhjóli. Vonandi fær sú
mynd góðan sess í lögreglusafn-
inu í Árbæ.
Sverrir Guðmundsson taldi í
mig kjark og ég fékk til umráða
nýtt og stórt lögreglubifhjól, svo-
kallað drottningarhjól. Árin liðu,
starfið var erfitt í ört vaxandi
umferð, en samstarfsmennirnir
voru skemmtilegir og starfssamir.
Þeir eldri sögðu mér það, að við
stofnun umferðardeildarinnar
hefði verið óþarfi að fletta upp í
bifreiðaskrá vegna bílnúmera,
því Sverrir hefði munað öll núm-
er, eigendur, tegundir og árgerðir
allra bíla í Reykjavík. Hann hafði
áður unnið lögreglustörf í tengsl-
um við Bifreiðaeftirlitið og hafði
stálminni.
Næstu yfirmenn Sverris voru
þeir Óskar Ólason yfirlögreglu-
þjónn og Sigurjón Sigurðsson lög-
reglustjóri.
í miðjum hópi ungra og harð-
duglegra lögreglumanna á bif-
hjólum og vegalögreglubifreiðum
skynjaði ég alvöru lífsins, en
Sverrir var tengiliður okkar við
yfirstjórn lögreglunnar, sem lét
okkur ávallt finna hve hlutverk
okkar var mikilvægt í þágu þjóð-
félagsins og við unnum sam-
kvæmt því.
Þessi káti og skemmtilegi
brautryðjandi í umferðarmálum
á íslandi sýndi á sér ýmsar hliðar
í sinni lögreglustjórn. Hann hafði
á sínum snærum öll leyfi fyrir
framkvæmdum á eða í gatnakerfi
höfuðborgarinnar og gaf grænt
ljós eða rautt eftir atvikum.
Sverrir gætti hagsmuna borgar-
búa í hvívetna og reyndi um leið
að liðka til fyrir verktökum, sem
oft gengu lengra en þeim var
stætt og fengu þá bágt fyrir.
Okkur lögreglumennina sendi
hann út og suður til ýmissa verka
og krafðist skilyrðislausrar hlýðni
og stundvísi. Eitt skipti er okkur
undirmönnum hans minnisstætt,
er einhver misskilningur varð á
mætingu bifhjólalögreglumanns á
Kringlumýrarbraut við Hamra-
hlíð. Lögreglumaðurinn mætti
ekki á staðinn, en Sverrir hitti
hann síðar um kvöldið inni á lög-
reglustöð. Hann ávarpaði lög-
reglumanninn með þessum orð-
um: „Þakka þér fyrir að koma
ekki.“ Áminning yfirmannsins var
endanleg og náði rækilega til
okkar starfsmanna hans, sem
gleymum þessu aldrei. Þessi at-
hugasemd Sverris Guðmundsson-
ar lýsir betur en margt annað
hve hispurslaus hann var og
hjartahlýr, því næsta dag hló
hann með okkur að þessu klúðri
gærdagsins.
Sverrir stundaði sund og golf,
hafði einnig gaman af að elda
mat. Ferðaðist töluvert erlendis
með konu sinni og þá oft til Kan-
aríeyja, en þangað sótti hann
hita, gott veður, golf og góða vini.
Ég hitti þennan vin minn einmitt
fyrir skömmu inni á ferðaskrif-
stofu, þar sem hann lagði drög að
ferð í góða veðrið á Kanaríeyjum.
Næst þegar ég heyrði af honum,
var hann lagður af stað í lengri
ferð.
Ég sendi eiginkonu Sverris,
Þórdísi Hjaltalín Jónsdóttur, dótt-
ur hans Sjöfn, barnabörnum,
öðrum ættingjum og vinum sam-
úðarkveðjur.
Gylfi Guðjónsson,
Mosfellsbœ.
Sigrún Áskelsdóttir
Sigrún Áskelsdóttir fæddist
2>. júlí 1914 í Bandagerði
’ ið Akureyri. Hún lést á
heimili sínu, Víðilundi 20 á Ak-
urej.i, 6. október síðastliðinn.
For.'ldrar hennar voru Sigríður
Jó’jsdóttir, fædd 29. október
1883, dáin 31. ágúst 1956, og
Áikell Sigurðsson, fæddur 14.
ebrúar 1886, dáinn 25. desem-
oer 1968. Þau bjuggu í Banda-
gcrði, en fluttust síðar til Akur-
eyrar. Þau eignuðust fimm börn
og var Sigrún elst þeirra. Syst-
kini hennar: Jón, fæddur 31.
október 1915, dáinn 30. nóvem-
ber 1984. Sigurður, fæddur 28.
febrúar 1918, dáinn 28. júní
1955. Ásgerður, fædd 15. janúar
1923, búsett í Svíþjóð. Unnur,
fædd 23. júlí 1927, býr í Skálpa-
gerði, Eyjafirði.
Sigrún giftist 20. maí 1939
Þorsteini Austmar Sigurðssyni,
fæddum 28. ágúst 1917, dánum
28. júb' 1984. Þau eignuðust þijú
börn: Áslaug María, fædd 5.
ágúst 1939, gift Birni Ólsen, þau
eignuðust fjögur börn. Eb'as,
fæddur 16. ágúst 1952, kvæntur
Sigurbjörgu Kristjánsdóttur, þau
eiga fimm börn. Sigurður Áskell,
fæddur 21. nóvember 1953, í
sambúð með Sigríði Ólafsdóttur
og á hún þijú börn. Barnabarna-
börn Sigrúnar eru fjögur.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að kveðja tengda-
móður mína og þakka samfylgd-
ina. Ég er ekki búin að vera í
fjölskyldunni lengi, en tæp 5 ár
eru síðan ég hitti Sigrúnu fyrst.
Við Siggi komum norður í byrjun
desember og erindið var að hitta
fjölskylduna og ekki síst móður-
ina Sigrúnu. Þá var slegið upp
veislu eins og Sigrúnu var lagið.
Ég undraðist orkuna og dugnað-
inn hjá henni, en það veitti henni
greinilega mikla ánægju að vera
veitandi og gestrisni hennar var
ómæld.
Enga manneskju hef ég hitt
jákvæðari um mína daga. Hún
átti líka mjög auðvelt með að
gera létt grín að sjálfri sér og
hafði frekar áhyggjur af afkom-
endunum heldur en eigin líðan.
Við Siggi vorum leyst út með
matargjöfum, en þannig kveðju-
gjöfum gaukaði hún alltaf að
okkur síðan.
Sigrún og Þorsteinn bjuggu í
32 ár að Hvannavöllum 2 á Ak-
ureyri. Árið 1990 flutti Sigrún í
blokkina að Víðilundi 20. Það
sagði hún sjálf að hefði verið
mikið gæfuspor. Við sáum það
líka íjölskyldan hve vel henni
leið þar. Þar eiga ibúarnir gott
samfélag. Vil ég nota tækifærið
og þakka Ingileif, Sigríði
Valdimars, Huldu, Steingerði og
Guðlaugi fyrir alla þeirra um-
hyggju í garð Sigrúnar.
Börnum mínum tók hún strax
sem aðilum í eigin fjölskvldu,
spurði um þau og gerði ekki
mun á Kristínu Laufeyju og sín-
um eigin barnabörnum. Ferm-
ingarmynd hennar er á stofu-
veggnum eins og hinna. Kristín
Laufey átti aðeins eina ömmu á
lífi, svo nýja amman Sigrún var
kærkomin viðbót fyrir hana, en
henni þótti mjög vænt um Sig-
rúnu og sendir henni hór með
þakkir sínar.
Ég vil að lokum endurtaka
þakkir til allra þeirra sem sýndu
Sigrúnu umhyggju og ræktar-
semi. Ilún sagðist sjálf ekkert
skilja í hve allir væru góðir við
sig, en ég veit að hún hafði
einnig mikið að gefa og var vinur
vina sinna.
Nú legg ég augun aftur.
Ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yjir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson)
Ég votta fjölskyldunni samúð
og þakka Sigrúnu samfylgdina í
þessu lífi.
Sigríður ÓlafscLóttir.
Ingólfur Hannesson
Nokkur minningar- og
kveðjuorð um Ingólf Hann-
esson, Stykkishólmi, sem
lést á heimili sínu 4. október 1996.
Hann verður lagður til hinstu hvílu
í dag frá Stykkishólmskirkju.
Það er að koma haust eftir
mildan vetur, gróðursælt og hlýtt
sumar, fyrstu haustvindar setja
grátt í hæstu fjallatinda og minna
á hvað f vændum er, gróður fólnar.
Þó er fagur dagur þann 4. október.
Ingólfur ákveður að fara í smá
ferðalag, sest upp í gljáfægðan bfl-
inn sinn og býður vini sínum Ár-
sæli frá Lágafelli með sér, til
skemmtunar báðum. Hann heldur
sem leið Uggur út Helgafellssveit,
Eyrarsveit og Grundaríjörð. Þetta
eru þær byggðir sem Ingólfi þótti
kærast að líta yfir allt frá barn-
æsku. Þetta var síðasta yfirlitsferð
Ingólfs á æskustöðvarnar, því
skömmu eftir að hann kom heim
til sín var hann allur, fókk hægt
andlát. Kannski hefur frændi fund-
ið á sér hvað í vændum var þenn-
an fallega haustdag.
Ingólfur var fæddur í Stykkis-
hólmi 1. desember 1920. Foreldr-
ar hans voru Jónína Nikulásar-
dóttir Þorsteinssonar og Ilannes
Gíslason frá Vatnabúðum. Hann
var eitt af níu Vatnabúðasystkin-
um, sem voru börn Katrínar
Helgadóttur og Gísla Guðmunds-
sonar útvegsbónda á Vatnabúðum,
en fluttust síðan í ellinni á Bakka.
Ingólfur taldi sig alltaf Vatnabúða-
mann, enda var frændfólkið margt
í Eyrarsveit og mun hann aldrei
hafa talið sig sannan Hólmara.
Hann átti tvo bræður: Ragnar,
sem sfðast var bóndi á Hraunhálsi,
og Harald, sem var bflstjóri og átti
heima í Reykjavík, en ólst upp hjá
Petrínu móðursystur sinni. Þeir
eru báðir látnir.
28. janúar 1924 ferst Hannes
faðir hans með fiskibát frá Stykk-
ishólmi. Það hefur ekki verið
margt til ráðakkishólmi. Það hefur
ekki verið margt til ráða fyrir fjög-
urra ára föðurlausan dreng, en
heppnin var oft með honum, því
hann fór upp að Skildi til móður-
ömmu sinnar Guðrúnar Bjarna-
dóttur, ekkju Nikulásar Þorsteins-
sonar. Hún var bústýra Þórðar
Hjálmarssonar, bónda þar. Ingólf-
ur lét þess oft getið að gott hefði
verið að alast upp á Skildi, þar var
rúmt fyrir vaskan strák að skoða
heiminn. Skjöldur er í miðri sveit
og sjóndeildarhringurinn stórbrot-
inn og fagur, enda sögufræg ör-
nefni við hvert fótmál.
Á Skildi ólst hann upp til full-
orðinsára. Þar lærði hann öll
venjuleg sveitastörf og fókk barna-
fræðslu í nokkrar vikur, eins og þá
var títt. Sá lærdómur dugði honum
sem undirstaða að langri ævi.
Ingólfur var mikið náttúrubarn
alla sína ævi. Hann hafði yndi af
ferðalögum og veiðiskap í ám og
vötnum. Hann var góður ferðafé-
lagi á sjó og landi og áttu undirrit-
aður og hann margar ferðir sam-
an. Hann mætti ætíð í réttirnar á
Skildi, hafði gaman af að skoða
búsmala bænda og fallega hesta.
Einn fagran sumardag leggur
hann á gæðing sinn og hyggst
kanna hið ókunna. Hann heldur í
Álftafjörð og kemur að Úlfarsfelli.
Þar bjuggu heiðurshjónin Guðrún
Sigurðardóttir og Jón Benedikts-
son með börnum sínum. Þeirra á
meðal var María, glæsileg heima-
sæta sem dreymdi um ungan prins
á glæstum fáki. Um síðir ákvað
þetta unga fólk að eitt skyldi yfir
bæði ganga. Þau giftu sig og hófu
búskap í Stykkishólmi, lengst á
Skólastíg 8. Þar áttu þau hjón,
ásamt Sigríði systur Maríu, gott
heimih þar sem gott viðmót og
mikil gestrisni var í heiðri höfð.
Þar var ávallt gott að koma.
Þau eignuðust eina dóttur, Ing-
veldi. Hennar maður er Jens Ósk-
arsson og dóttir þeirra Eva Rún,
sem var augasteinn afa síns.
Ingólfur var vel af guði gerður.
Þéttur á veUi og í lund, góðlyndur,
kíminn og traustur maður í hví-
vetna og vinur vina sinna. Hann
hafði sínar ákveðnu skoðanir á
mönnum og málefnum og talaði
kjarnyrt íslenskt mál. Hann vann
ýmis störf bæði á sjó og í landi
meðan heilsan leyfði, m.a. margar
vetrarvertíðir hjá undirrituðum,
við jarðrækt og vegavinnu á
þungavinnuvélum og einnig vann
hann nokkur ár í skipasmíðastöð-
inni Skipavík. Hann stóð manna
Iengst við kirkjubygginguna í
Stykkishólmi, þannig að víða má
sjá verk Ingólfs á SnæfeUsnesi.
Hann hefur ekki gengið hefll tU
skógar síðustu árin. Þau María
hafa búið á dvalarheimilinu í
Stykkishólmi síðustu árin, við
þröngan húsakost en gott atlæti
starfsfólks.
Þeim fækkar smátt og smátt
þeim höfðingjum, sem settu sitt
mark á Stykkishólm á Uðnum ára-
tugum og er einn af þeim kvaddur
í dag.
Við hjónin vottum þeim systr-
um, Maríu og Sigríði, og öðrum
aðstandendum samúð okkar og
geymum minningu um góðan
dreng.
Iijálmar Gunnarsson,
Grundarfirði.