Dagur - Tíminn - 26.10.1996, Blaðsíða 7

|Dagur-'3ímrirat
Laugardagur 26. október 1996 - VII
\ t
MINNINGAGREINAR
Páll Sævar Kristínsson
Páll Sævar Kristinsson í
Hafnarfirði var fæddur í
Reykjavík 28. aprfl 1948.
Hann lést á heimili sínu 11. októ-
ber síðastliðinn. Foreldrar hans
voru Kristinn Þorbergsson, f.
30.9. 1921, d. 18.12. 1962, og Pá-
lína Valgerður Gunnarsdóttir, f.
24.5.1922, d. 1.9.1993. Páll Sæv-
ar var næstelstur sex systkina, en
þau eru: Þorbergur, f. 9.5. 1943;
Hólmfríður, f. 10.8. 1950; Sigurð-
ur, f. 21.8. 1952, d. 26.10. 1952;
Jón Kristinn, f. 11.10. 1953, og
Einar Valur, f. 14.3.1959.
Fyrri kona Páls Sævars er
Alda María Magnúsdóttir, f.
19.12. 1949. Þau skildu. Börn
þeirra eru: Guðbjörg Kristín, f.
21.11. 1966, og á hún tvö börn;
og Magnús Sævar, f. 16.4. 1970,
og á hann þrjú börn. Eftirlifandi
eiginkona Páls Sævars er Bjarn-
dís Steinþóra Jóhannsdóttir, f.
11.10. 1950. Þau giftust 15.9.
1979 og eignuðust eina dóttur:
Pálínu Særós, f. 2.12. 1979.
Bjarndís Steinþóra var ekkja er
þau kynntust og gekk Páll Sævar
börnum hennar í föður stað. Þau
eru: Jónína Auðbjörg, f. 17.4.
1968, og á hún þijú börn; og Jó-
hannes Óskar, f. 20.6. 1972. Þau
eru Sigurbjörnsbörn.
Páll Sævar hefur unnið ýmis
störf í gegnum tíðina, en í byrjun
árs 1993 fór hann til Chile á veg-
um Granda og hóf hann svo störf
sem Baader-maður um borð í
Örfirisey, þar til hann veiktist og
fer í land í október 1995.
„Óttinn við dauðann er aðeins
ótti smaladrengs við konung, sem
vill slá hann til riddara.“ (Kahlil
Gibran)
Það var ekki að sjá að Páll Sæv-
ar (tengdó) óttaðist dauðann. Með
æðruleysi, jákvæðu hugarfari og
viljastyrk tók hann á þessum ill-
víga sjúkdómi, sem hann greindist
með fyrir rétt um ári. Þá kom ber-
sýnilega í ljós hversu mikinn vilja-
styrk Sævar hafði. Þrátt fyrir erfið
og mikil veikindi féll Sævari
sjaldnast verk úr hendi. Hans að-
aláhugamál var að komast sem
oftast upp í hjólhýsi (Sælulundur)
að Laugarvatni. Þar hlóð hann
batteruð ásamt Steinu sinni og
Særósu. í Sælulundi gat Sævar
dundað og dundað. Lóðin var
sléttuð og tyrfð, smíðaðir pallar,
plantað, gerð bílastæði, h'till
burstabær o.fl. o.fl.
Sævar var þúsundþjalasmiður,
hann var feikisnjall viðgerðamað-
ur jafnt á reiðhjól, bfla sem heilu
frystitogarana. Síðustu árin
starfaði Sævar sem Baader-maður
á Örfirisey, hjá Granda, og líkaði
honum vistin þar stórvel.
Sævar var mikill íjölskyldumað-
ur. Voru þau ómissandi jólaboðin
hjá þeim hjónum, þar sem bróðir,
börn og tengdabörn, barnabörn og
vinir komu saman og nutu dýrind-
is kræsinga, sem höfðinginn eldaði
sjálfur.
Kæri Sævar, ég vil þakka fyrir
okkar góða vinskap og ánægjuleg-
ar stundir á síðustu 11 árum.
Elsku Steina og Særós, ásamt
öllum þeim sem eiga um sárt að
binda á þessum erfiðu tímum, Guð
gefi ykkur styrk og blessun.
Jóhann Helgi Hlöðversson.
Það er góður drengur fallinn í
valinn langt um aldur fram. Sævar,
eins og við kölluðum hann, var
mörgum kostum búinn: kurteis,
prúður og þægilegur í umgengni,
snyrtimennska var honum í blóð
borin og kom það fram f allri hans
framgöngu og þá ekki síður í verk-
um hans.
Þó kynni okkar Sævars hafi í
raun hafist fyrir um þrjátíu árum,
má segja að þau hafi ekki orðið
verulega náin fyrr en hann hóf
störf hjá fyrirtæki okkar, ísmat hf.
í Njarðvík, 1982, en þar starfaði
hann þar til rekstri fyrirtækisins
lauk 1986. Hann var ráðinn að
fyrirtækinu sem bflstjóri, en það
var aðeins í orði kveðnu, því Sæv-
ar var þúsundþjalasmiður og oft
mátti heyra nafn hans kallað upp í
fyrirtækinu þegar þurfti að bjarga
ýmsu, bæði smáu og stóru.
Við Sævar göntuðumst oft með
það að eiginlega væri hann andlit-
ið á fyrirtækinu, því hann væri
stöðugt úti á meðal viðskiptavina
meðan við hin værum lokuð inn-
andyra við störf okkar. í þessu
fólst þó heilmikill sannleikur, sem
oft mátti greina að Sævar tók mjög
alvarlega, enda tóku viðskipta-
menn okkar eftir Sævari fyrir
snyrtilega og þægilega framgöngu
á öllum sviðum.
Ekki spillti það fyrir að Sævar
hafði ómældan áhuga á allri mat-
argerð og þar sem ísmat hf. var
með framleiðslu á matvælasviði,
kom þetta sér mjög vel, því það
var nokkuð öruggt að vörunni var
ekki fleygt í áhugaleysi inn á gólf,
því oft þurfti Sævar að vita frekar
um framgang mála. Þetta skapaði
traust meðal viðskiptavina og oft
var spurt eftir Sævari þegar eitt-
hvað kom upp á.
En það var ekkert skrýtið að
Sævar endaði jarðvist sína hér
sem Baader-maður, því áhugi hans
og alúð við vélar var öllum kunn
sem til hans þekktu. Þetta starf
átti hug hans allan og var oft gam-
an að heyra hann lýsa í smáatrið-
um ýmsum uppákomum í þessu
starfi. En þetta þýddi ekki að
áhugi hans á matargerðarlistinni
dvínaði og þau voru ófá símtölin
sem við áttum saman, þegar hann
var eins og hann sagði sjálfur að
hrista eina veislu fram úr erminni.
Það er sárt að sjá á eftir ungum
mönnum, sem hafa fundið sjálfa
sig í starfi og leik, en enginn ræð-
ur sínum næturstað. í okkar huga
er söknuður og minning um góðan
dreng, sem laut í lægra haldi fyrir
óvægnum sjúkdómi, minning um
kynni sem kannski hefði mátt
rækta betur.
Steina mín, við óskum þér og
börnum ykkar allrar blessunar og
huggunar í sorg ykkar, en minn-
ingin lifir um mætan mann.
Gunnar Páll Ingólfsson
og jjölskylda.
Arni Pétursson
Arni Pétursson fæddist í
Veslmannaeyjum 4. febrú-
ar 1941. Hann lést 9. októ-
ber síðastliðinn. Foreldrar hans
voru Lilja Sigfúsdóttir (f. 11.10.
1917, d. 15.10. 1990) og Pétur
Guðjónsson (f. 12.7.1902, d. 21.8.
1982) frá Kirkjubæ í Vestmanna-
eyjum. Pétur átti fimm börn með
fyrri konu sinni, sem lést fyrir
aldur fram. Þau eru: Jónína Ósk,
Guðlaug, Guðlaugur Magnús,
Jóna Halldóra og Guðjón, en
hann lést 1985. Börn Lilju og Pét-
urs voru fjögur og var Árni þeirra
næstelstur. Hin eru: Guðrún
Rannveig, Brynja og Herbjört.
Eftirlifandi eiginkona Árna er
Lára K. Guðmundsdóttir, f. 3.3.
1950. Þau giftust 1.6. 1974. Hún
er dóttir hjónanna Iluldu Þor-
steinsdóttur og Guðmundar S.
Júlíussonar kaupmanns, en hann
lést 1979. Börn Árna og Láru eru
Þórunn Anna, f. 5.8. 1976, lög-
fræðinemi, og Þorsteinn Júlíus, f.
19.10. 1988.
Árni lauk kennaraprófi 1965
og starfaði lengst af í Hb'ðaskóla í
Reykjavík. Síðustu árin var hann
aðstoðarskólastjóri utan síðasta
skólaárs, en þá var hann skóla-
stjóri sama skóla. Frá 1973 var
Árni öll sumur umsjónarmaður á
tjaldstæði Reykjavíkurborgar í
Laugardal.
Miðvikudagurinn 9. október
rann upp. Kennarar og nemendur
í Hlíðaskóla mættu til vinnu sinnar
að venju. Vinnugleði ríkti og lífið
gekk sinn vanagang. En skyndi-
lega breyttist allt eins og hendi
væri veifað. Okkur barst sú sorg-
arfrétt að Árni Pétursson aðstoð-
arskólastjóri væri látinn. Allt
hljóðnaði, kennarar og nemendur
skynjuðu að skólinn yrði aldrei
samur. Spurningar vöknuðu. Af
hverju? Við áttum engin svör.
Þegar við kveðjum Árna Péturs-
son hinstu kveðju og lítum yfir far-
inn veg, er margs að minnast.
Hann var ungur að árum er hann
hóf kennslu í Hlíðaskóla og þar
vann hann allan sinn starfsaldur.
Störf kennara og skólasljórnenda
eru oft á tíðum erfið og slítandi, en
jafnframt gefandi og reyna á
marga þætti mannlegs eðhs. Árni
var maður mikilla mannkosta og
sterkur persónuleiki, það fundum
við svo vel sem áttum með honum
samleið. Honum var hægt að
treysta og hann lagði sig fram um
að vera jákvæður og glaðlegur á
vinnustað og sem stjórnandi og
kennari var honum mikið í mun að
rétta fram hjálparhönd og láta alla
njóta fyllsta sannmælis. Smekkvísi
og snyrtimennska voru rfldr þættir
í fari Árna. Kom það fram á marg-
an hátt: í störfum hans, klæða-
Fæddur 21. nóvember 1904
Dáinn 15. september 1996
Síðan Guðni, nágranni okkar
hjónanna frá Keflavflairárun-
um, féll frá hefir mér oftar en
áður orðið hugsað til gömlu, góðu
daganna. Aðeins eitt hús og ein
gata var á milli heimila okkar og
fljótlega mynduðust kynni með
Guðna og Hallgrími, eiginmanni
mínum. Þeir áttu það sameiginlegt
að vera í eðli sínu bæði hugsjóna-
og félagsmálamenn.
En skuggi sorgarinnar hvfldi yf-
ir heimili Guðna, hann hafði misst
konu sína frá tveim ungum sonum.
Við vorum hinsvegar full bjartsýni
að heíja búskap í lítilli risíbúð; þó
var eldhúsið stórt, eins og þá tíðk-
aðist, enda jafnframt borðstofa og
við áttum gamlan dívan, borð og
tvo kollótta stóla. Kolaeldavéhn
gaf notalegan yl og fljótlegt var að
skerpa á katlinum og heUa uppá
burði og framkomu. Við sam-
starfsfólk hans minnumst þess hve
mikla alúð hann lagði í verk sín og
öllum verða minnisstæð skólaslitin
nú í vor, sem Árni lagði metnað
sinn í að færu fram af virðuleik og
með hátíðarblæ.
Um þrjátíu ára skeið kenndi
Árni unglingum stærðfræði og ís-
lensku og gerði það með miklum
sóma. Hann gerði kröfur um
vinnusemi, vandvirkni og virðingu
og var sjálfur fyrirmynd á þessum
sviðum. Árni hélt góðu sambandi
við gamla nemendur sína og fyllt-
ist stolti og gleði, þegar fréttir bár-
ust af velgengni jjeirra í námi eða
starfi. Sérstaklega var honum um-
hugað um að nemendur legðu
rækt við íslenska tungu, málfræði
könnuna. Oft leit Guðni inn til okk-
ar á kvöldin og mér varð snemma
ljóst að það var sérstakt lán að
kynnast og eignast vináttu þessa
gáfaða, trausta nágranna okkar.
Þegar fram liðu stundir fjölgaði
þeim, sem komu við í eldhúsinu til
að ræða mál dagsins og framtíðar-
innar. Og eldur hugsjónanna log-
aði glatt, ekki síður en eldurinn í
kolavélinni. Mér, fávísri stelpu úr
strjálbýlli sveit, voru þessi kynni af
mönnum og málefnum ijársjóður,
sem ekkert hefir enn náð að
granda.
Tíminn er græðari. Það birti
aftur á heimili Guðna. Hann
kvæntist annarri ágætiskonu, Han-
sínu Kristjánsdóttur, ekkju með
einn son. Þau eignuðust saman
þrjú mannvænleg börn og aðlað-
andi heimili, enda var þar oft gest-
kvæmt.
Þegar ég fluttist suður var
Keflavík fremur lítið þorp og mér
og stafsetningu, enda var hann af-
bragðs kennari í þeim greinum.
Hann var oft á tíðum „lifandi orða-
bók“ á kennarastofunni, ef upp
fannst þar hvorki vera gras né
fjöll, ekkert nema grá heiði, sjór
og lifrarbræðslulykt. En hið and-
lega andrúmsloft var mikið og víð-
tækur áhugi fyrir að breyta og
bæta.
Fljótt varð ég þess vís að varla
var stofnað nokkurt félag, sem
hafði framfaramál á stefnuskrá,
að Guðni Magnússon væri þar ekki
framarlega. Þannig var hann einn
af stofnendum Málfundafélagsins
Faxa árið 1939, það félag stóð ári
síðar fyrir útgáfu mánaðarblaðsins
Faxa, sem enn lifir góðu lífi og á
sér merkilega sögu. En Guðni var
ekki aðeins fús til að stofna félög,
hann var líka hinn trausti bakhjarl
í hverju máli sem hann kom nærri,
sá sem aldrei brást. Sama mátti
segja um heimilisföðurinn Guðna.
En undir hinu alvarlega yíir-
borði Guðna leyndust óvenjulegir
hæfileikar til að kitla hláturtaugar
annarra með hnyttnum tilsvörum
komu álitamál á þessum sviðum,
enda nær óskeikull að okkar mati.
f haust fór hann í námsorlof og
hafði nýlega hafið nám í íslensku
við Háskóla íslands þegar kallið
kom, snöggt og ótímabært.
Árni var gæfumaður í einkalíf-
inu. Lára, eiginkona hans, og börn
þeirra, Þórunn Anna og Þorsteinn
Júlíus, voru honum afar kær og
það kom sérstakur hljómur vænt-
umþykju og virðingar í rödd Árna,
þegar hann nefndi þau á nafn.
Heimilið var honum líka mikils
virði, það var stolt hans og gleði.
Að leiðarlokum kveðjum við
Árna Pétursson með þakklæti fyrir
samfylgdina. Innilegustu samúðar-
kveðjur sendum við eiginkonu,
börnum og öðrum ástvinum með
ósk um að þeim veitist huggun og
styrkur í þungum harmi.
Samstarfsfólk í Hlíðaskóla.
og fáa hef ég heyrt flytja gaman-
mál af slíkri list og innlifun sem
hann.
í tilefni af 25 ára afmæli blaðs-
ins Faxa gerði ég eitt erindi um
hvern Faxafélaga og voru þau birt
í jólablaðinu 1965. Og vegna þess
að kynni mín af Guðna þá mótuðu
hugsun mína í erindinu, tel ég
rétt að birta það hér:
Meistari til munns og handa,
málar hús og flytur rœður.
Orð hans bjargfóst ávallt standa,
oft á fundum reynist skœður,
hnyttiyrðin hans af munni
hrjóta þá í svörum slyngum.
Enn mun Guðni af andans brunni
ausa á landsins mörgu þingum.
Blessuð sé minning Guðna
Magnússonar.
Hansínu og öðrum ástvinum
sendi ég innilegar samúðarkveðj-
ur.
Lóa Þorkelsdóttir.
Guðni Magnússon