Dagur - Tíminn - 20.12.1996, Qupperneq 4

16- Föstudagur 20. desember 1996
jDaguiÆmtmn
„...bíður þar sinna
Vigfúsdóttir
að glittir í tár í augum
viðstaddra. Hugljúfur
texti og gullfallegt lag
Böðvars Guðmundssonar um
líílð í Fjörðum verður þeim sem
hlýddu á flutning Kristjönu
Arngrímsdóttur og Ragnheiðar
Ólafsdóttur síðastliðinn mið-
vikudagsmorgun án efa minnis-
stætt. Pær sungu svo vel, falleg-
ar og glæsilegar, áheyrendurn-
ir þakklátir - og meyrir.
Skólaslit marka upphaf og
enda í senn. Konurnar sem
voru að útskrifast frá Mennta-
smiðju kvenna á Akureyri voru
ekki þær sömu og hófu námið
sextán vikum fyrr. Hvílík breyt-
ing! Margar höfðu varla þorað
að sækja um, töldu að þetta
væri örugglega ekkert fyrir þær,
þær of ungar, of gamlar, of
langt síðan þær höfðu verið í
skóla, of atvinnulausar, ekki
nógu atvinnulausar o.s.frv.
o.s.frv. Fjórar heltust úr lestinni
af ýmsum ástæðum, hinar
sungu nú margradda, lásu
upphátt, fluttu ræður og héldu
veislu sjálfum sér og Mennta-
smiðjunni til heiðurs.
Daginn áður höfðu þær opið
hús á Punktinum þar sem þær
sýndu hluta af afrakstri náms-
ins, þ.e. þess verklega. Þær
svifu um milli bæjarfulltrúa og
annarra gesta og sögðu frá því
hvernig Menntasmiðjan hefur
breytt lífi þeirra. „Ég hafði orð-
ið svo lítið við að vera heima,“
sagði ein, „enda börnin að
verða uppkomin. Ég ætlaði
varla að þora að sækja um,
enda var ég ekki atvinnulaus
og hélt að þetta væri ekkert fyr-
ir mig, en sem betur fer lét ég
verða að því. Ég hef lært svo
margt nýtt og hér stend ég svo
stolt af öllu sem ég hef gert - og
hafði ekki hugmynd um að ég
gæti!“ Tvær komu aðvífandi, sú
yngsta og sú elsta í nemenda-
hópnum. Pó milli þeirra sé ef-
laust aldarijórðungur sögðust
þær aldrei hafa fundið fyrir
neinu kynslóðabili. Sú yngri
sagðist ekkert skilja í því ef
bæjarstjórn ætlaði ekki að
halda þessu góða starfi áfram.
Til hvers væri að hleypa af
stokkunum þróunarverkefni og
hætta því svo þegar það væri að
verða vel mótað og farið að
skila árangri?
Enn bættist í hópinn, sú nýja
sagðist verða að viðurkenna að
í upphafi hafi hún verið fremur
neikvæð í garð Menntasmiðj-
unnar. Fundist nóg af nám-
skeiðum í boði alls staðar og
ekki skilið af hverju væri verið
að bjóða eitthvað sérstakt fyrir
konur. Af ýmsum ástæðum
ákvað hún þó að sækja um
skólavist og hefði fljótlega skipt
um skoðun. Þetta væri svo mik-
ið og gott nám, það sem henni
hefði litist síst á í upphafi ann-
ar, gæti hún vart hugsað sér líf-
ið án nú. Bæjarfulltrúinn, sem
gerði sér eflaust grein fyrir að
hann var lentur í miðjum
þrýstihópi, sagðist aldrei hafa
heyrt neitt nema gott um
Menntasmiðjuna, en þetta sner-
ist jú allt um peninga.
Peningar, það er jú mergur-
inn málsins, eins og karlinn í
Borgarfirði segir alltaf. í hvað
á að verja skattpeningunum
okkar? Er það réttlætanlegt að
gera eitthvað sérstakt fyrir
konur - t.d. að bjóða upp á dag-
lýðháskóla - meðan staðreynd-
in er sú að mun fleiri konur en
karlar ganga atvinnulausar? í
október síðastliðnum voru t.d.
218 konur skráðar atvinnulaus-
ar á Akureyri enl27 karlar. Á
sama tíma árið áður voru töl-
urnar 173 á móti 172. Á þessu
eina ári hafði körlum á at-
vinnuleysisskrá sumsé fækkað
um 45 en konunum fjölgað um
45. Ekki má gleyma dulda at-
vinnuleysinu, það er mun meira
meðal kvenna. Ein sem var að
skila inn umsókn um skólavist
sagðist hafa verið heimavinn-
andi frá fæðingu yngsta barns-
ins. Síðastliðin tvö ár hefur hún
ítrekað reynt að komast út á
vinnumarkaðinn, en án árang-
urs. Hún telst samt ekki at-
vinnulaus, að minnsta kosti á
hún ekki rétt á atvinnuleysis-
bótum af því að hún sagði upp
starfi sínu við lok fæðingaror-
Hulda Biering, verkefnisstjóri Menntasmiðju kvenna á Akureyri.
endaloka... “
lofsins. Hún vildi vera heima
aðeins lengur - en ekki svona
lengi. Hún sagðist vilja koma í
Menntasmiðjuna til að komast
upp úr hjólförunum, öðlast
meira sjálfstraust og kynnast
einhverju nýju. Ilún sagði að
sér þætti virkilega vænt um
börnin sín, en það fullnægði
henni ekki að vera ein heima
með þau allan daginn, hana
langaði til að hitta annað full-
orðið fólk. Hún stundi því upp
að hún hefði átt við þunglyndi
að stríða síðustu mánuði.
Læknirinn sem hún leitaði til
hafði bent henni á Mennta-
smiðjuna og sagt að hún hefði
hjálpað mörgum konum í svip-
uðum sporum.
Eins og margar aðrar góðar
„stofnanir" í velferðarkerfinu
státar Menntasmiðjan af löng-
um biðlista. Ólíkt hinum eru
dagar hennar taldir. Hún var
bara eitt af mörgum þróunar-
verkefnum sem hleypt hefur
verið af stokkunum. Um hundr-
að konur hafa notið hennar og
einar tuttugu munu komast að
eftir áramótin. Nær allar sem
hafa lokið námi bera henni vel
söguna og flestum hefur gengið
vel að fá vinnu í kjölfarið - eða
haldið áfram í skóla. Hún hefur
hjálpað þeim sem vildu komast
upp úr hjólförunum til að gera
einmitt það. En nú bíður hún
sinna endaloka, rétt eins og
árabáturinn hans Böðvars í
Fjörðum, en ólíkt honum heyr-
ir hún ekki fortíðinni til - held-
ur nútíðinni og framtíðinni. Ef
henni verður gefið lengra líf.
Stjómsýslan vex
á er komið að eftir-
málum einkavinavæð-
ingar Viðeyjarstjórn-
arinnar. Ráðuneytisstjóri
viðskiptaráðuneytisins sem
verið hefur í leyfi er farinn
að skjóta föstum skotum á
viðskiptaráðherra sinn og
gefa í skyn að ekkert sé að
marka það sem hann segir.
Þetta er vægast
sagt óvenjulegt
enda ljóst að ráðu-
neytisstjórinn telur
ólíklegt að hann
komist aftur í sína
fyrri stöðu þegar
leyfi hans lýkur.
Björn Friðfinns-
son, ráðuneytis-
stjóri í leyfi, er stórfrændi
Jóns Baldvins, eðalkrati og
gæðingur sem um nokkurra
ára skeið hefur verið við
störf hjá ESA í Brussel.
Hann er nú kominn heim.
Umhverfið sem Björn kem-
ur heim til er þó öllu íjand-
samlegra en ilvolgt hreiðrið
sem hann yfirgaf á sínum
tíma. Þegar Björn fór voru
hans menn við völd og búið
var að stilla upp vaskri
kratasveit í öll helstu emb-
ætti landsins. Þetta var
meira að segja gengið svo
langt að flokkurinn hafði
fengið á sig hálfgerðan spill-
ingarstimpil. Enda var Birni
fúslega veitt leyfi til að fara
til Brussel og þáverandi pól-
itískur aðstoðarmaður
krataráðherrans gerður að
ráðuneytisstjóra fyrir Björn.
Sá aðstoðarmaður er nú
horfinn til annarra starfa og
nýr embættismaður settur í
starfið, sem ekki hefur haft
afskipti af pólitík að því sagt
er.
Hæfni afgangsstærð
Garri efast í sjálfu sér ekki
um hæfni Björns sem lög-
fræðings og ráðuneytis-
stjóra. Hins vegar er erfitt
að horfa framhjá þeirri
staðreynd að vera hans í
ráðuneytisstjórastöðunni
hefur lítið með þá hæfni að
gera. Hún er og hefur alltaf
verið afgangsstærð. Það
sem skiptir máli er pólitíkin
og frændsemin. Vegna þess
að Björn er greindur maður
og sjóaður í embættis-
mannakerfinu veit hann
þetta afskaplega vel og þar
sem hann skortir hina pólit-
ísku tengingu inn í
kerfið núna verður
hann að búa sér til
einhverja aðra víg-
stöðu. Það gerir
hann með því að
stilla ráðherranum
upp við vegg, því
ráðherrann hefur
augljóslega lítinn
áhuga á að fá kratískan
ílokksgæðing inn á gafl til
sín.
Snjallt útspil
Útspil Björns er þar að auki
bráðsnjallt því með við-
brögðum sínum er hann
ekki einvörðungu búinn að
skapa sér sterka vígstöðu
heldur gefur hann til kynna
x hverju hugsanleg lausn
gæti falist. Björn kvartar í
raun ekki yfir því að vera
settur út úr húsi í viðskipta-
ráðuneytinu heldur yfir því
að Finnur Ingólfsson bauð
honum lægri stöðu, sem er
að vera forstöðumaður Lög-
gildingarstofunnar í staðinn
fyrir að vera ráðuneytis-
stjóri. Varla er hægt annað
en Iíta á þessa uppstillingu
hjá Birni sem annað tilboð
til ráðherra. Tilboð um að
gera Löggildingarstofustarf-
ið að jafn hárri eða hærri
stöðu en ráðuneytisstjóra-
staðan var. Finnur verður
því einfaldlega að grípa inn
í lagasetninguna um Lög-
gildingarstofuna og breyta
þessari stofnun í ráðuneyti.
Löggildingarráðuneytið. Þá
verða allir ánægðir og nýtt
skólabókardæmi um vöxt
stjórnsýslunnar á íslandi
verður til.
Garri.
Ráðuneyt-
isstjóra
boðin lægri
staða
Ingólfsson, iðnnóaj-- <,o við-
pkr!5íf hPrra' vil1 ekki Bjönx
Friðfinnsson, srni verið hefur f k-yfi
rtðuneytwstjðrg { r4ðu-
uk' við storfinu afuir.
rlnnur heíur sent Birei bréf þar sen
Lhonuin sxut*™-”*1