Dagur - Tíminn - 24.12.1996, Blaðsíða 5

Mynd: Hilmar Þór
glagur-mmnmt
ónot innan í honum sem áttu
upptök sín í brjóstinu voru sultin-
um yfirsterkari. Mann beið eftir
græna karlinum á ljósunum á
horni Snorrabrautar og Lauga-
vegar, þó enginn bíll sæist né
neitt bílhljóð heyrðist. Honum
fannst rauði karlinn á vitanum
með samanklemmda fæturna
aldei ætla að víkja fyrir þeim
gangandi og á meðan bað hann
Guð um að hjálpa sér. Segja sér
hvað hann gæti sagt við dóttur
sína, þegar hann hitti hana og
væri ekki með jólagjöf fyrir hana
eins og bróður hennar. Hann
bæði skammaðist sín og var
hræddur um að særa barnið þeg-
ar hún væri sett hjá. Kannski
best að gefa hvorugu þeirra
neitt. Bíða með allar gjaflr þang-
að til hann væri farinn að vinna.
En auðvitað vonuðust þau eftir
gjöf, þetta var nú einu sinni hátfð
barnanna.
Á leið sinni niður Laugaveginn
hólt hann áfram að tala við Guð
og tók ekki eftir því að það var
hætt að snjóa. Þegar hann leit til
baka, var ekki neina slóð að sjá
nema hans eigin. Sporin eftir
hægri fótinn voru með skakkasta
móti. Hann haíði brotnað þegar
hann var krakki og brotið gróið
illa og eftir það var hann áber-
andi útskeifur á þeim fæti.
Það hvað fóturinn var snúinn
hafði oft á tíðum valdið honum ó-
mældum leiðindum. Eins og þeg-
ar hann braust inn í fyrsta skipti,
þá höfðu þeir fundið hann á slóð-
inni. Hann gat aldrei gleymt orð-
um háðska lögreglumannsins.
„Þú ættir að hafa vit á því,
bjálfinn þinn, að láta það vera að
brjótast inn, þegar það er spor-
rækt,“ hafði hann sagt. Það sveið
enn ótrúlega sárt undan þessum
orðum.
Ifann gekk löturhægt, óviss
um það hvað hann ætti að taka
sér fyrir hendur, bað til Guðs um
hjálp. Hann var orðinn of seinn í
hátíðarmessuna og óvíst hvort
hann gæti læðst inn án þess að
eftir honum yrði tekið. Hann vissi
að forstöðumanninum þætti við
hann fyrir að hafa ekki verið við
þegar fagnaðarerindið var lesið,
en það varð að hafa það.
Fyrir framan tískuverslun á
Laugaveginum tók hann eftir fín-
gerðu mynstri í snjónum, en það
vakti ekki sérstaka athygli hans.
Líklega spor eftir smáfugl, hugs-
aði hann. Síðan fótspor eftir kött.
Við glugga á verslun þar sem
stærðar jólasveinn buktaði sig og
beygði milli þess sem hann sóp-
aði með grýlukúst, silfurlitum
stjörnum og gervisnjó saman í
hrúgu, sat hvítur köttur í snjón-
um og gaf frá sér langdregið
mjálm. Kötturinn horfði á eitt-
hvað sem var á hreyfingu á syllu
fyrir ofan gluggann. Þetta hátt-
erni kattarins vakti honum for-
vitni, en hann hrökk í kút þegar
kötturinn stökk upp á miðjan
gluggann og rann niður rúðuna
með nístandi hljóði sem skar í
gegnum merg og bein. Litlu mun-
aði að kötturinn hefði erindi sem
erfiði, þetta var mús sem var á
syllunni. Þarna stóðu þeir um
stund, hann og kötturinn, og
horfðu á músina reyna að fóta
sig efst á glugganum. Það leið
ekki nema lítil stund þar til mús-
in missti takið og litlu munaði að
kötturinn næði henni. En hann
varð fyrri til og greip krílið. Þeg-
ar hann hélt á henni og fann
hvernig hjartað barðist í brjóst-
inu, fylltist hann meðaumkun.
Hann sparn fæti við kettinum,
sem haíði gerst ágengur og byrj-
að að fikra sig uppeftir annarri
buxnaskálminni.
Þeirri hugsun laust niður að
Guð hefði látið hann koma að
þessum hildarleik á heilagasta
kvöldi ársins og með því gefið
honum tækifæri til að láta gott af
sér leiða.
En hvað ætti hann svo að gera
við músina? Fara með hana í
herbergið tii sín? Ekki þýddi að
sleppa henni neins staðar úti, allt
fullt af köttum. Hann gekk lötur-
hægt og hafði sett músina í úlpu-
vasann og fann að það var eitt-
hvað að gerjast í kollinum á hon-
um. Auðvitað, honum hafði verið
rétt gjöf handa dóttur sinni.
Hann hefði verið bænheyrður;
„bænin er sterk“, var fangelsis-
presturinn vanur að segja.
Nú gat hann farið í heimsókn
til barnanna. Hann mundi að
litla dóttir hans hafði oft verið að
suða um að fá hamstur, en það
hafði aldrei komist í verk að gefa
henni hann, frekar en svo margt
annað.
Hann gleymdi bænastundinni
og jólamatnum á hótelinu. Hrað-
aði för sinni í áttina að Þingholt-
unum. Aiia leið út á Óðinstorg
fylgdi kötturinn fast á hæla hon-
um, en þar kvaddi maðurinn
hann með snjókúlu í belginn.
Hann fylltist kvíðablandinni
tilhlökkun þegar hann sá húsið.
Mundi ekki eftir því fyrr en hann
stóð við kjallaratröppurnar, að
það hafði verið vegna þess hvað
konan var hrædd við mýs að
dóttirin fékk ekki hamstur. Meira
að segja oft hægt að fá þá gefins.
Hann hætti við að ganga niður
tröppurnar og reyndi að safna
kjarki þar sem hann stóð falinn á
milli tveggja grenitrjáa í garðin-
um. Þaðan sá hann þau eins og á
myndbandi, sitjandi við jólatréð
hjá móður sinni. í daufri birtunni
sá hann slóðina eftir sig í snjón-
um, verst ef konan sæi hana.
Það var aftur byrjað að snjóa
og í húsinu á móti var sungið „-
Heims um ból“.
Þriðjudagur 24. desember 1996 - 25

Sendum öllum
viðskiptavinum okkar
bestu óskir um

og gcefuijkt komandi ár.
Pökkum viðskiptin á árinu sem er að líða.
Hjólbarðaþjónustan
Undirhlíð 2 ■ Akureyri ■ Sími 462 2840
Sendum öllum Polariseigendum
besia jálar
iir
%
Pökkum viðskiptin
Polarisumboðið á íslandi
Hjólbarðaþjónustan
Undirhlíð 2 ■ Akureyri ■ Sími 462 2840
4

Okkar bestu óskir um

&
»>
ogfarsœlt komandi ár.
Pökkum viðskiptin á árinu
sem er að líða.
Verslunarmiðstöðin
Sunnuhlíð • Akureyri
4
Við sendum okkar bestu '
jálar úty nýárskmðjur
til viðskiptavina okkar og landsmanna allra.
Pökkum viðskiptin á árinu.
Mjólkursamlag Akureyrl