Dagblaðið Vísir - DV - 09.01.1982, Síða 11

DAGBLAÐIÐ& VÍSIR. LAUGARDAGUR 9. JANÚAR 1982.
U
Þórhikfur leikstjóri stýrði af
röggsemi oglót hvergi bilbug
ásórfínna.
Kormókur nokkur mtiaði i
sviðinu 6 maðan i æfíngu
stóð. Hann sagðist hakta að
það yrði þess vkðiaðsfó óp-
eruna, þótt hann væri raunar
Búningsherbergin vom enn í smíðum, svo ekki var um annað að ræða en skipta um fötá
áhorfendapöiiunum.
vanari að Musta 6 annars
konarmúsíkt
Hijóms vehtarstjórinn, Alexander Maschat, mað aUt í hendf
sór.
Speigt), og kemur þá aldeilis svipur á
Mirabellu því þar reynist kominn
maður hennar frá fyrri tíð. Þetta eru
hnútarnir — eða svona þeir helstu —
sem leysa þarf.
Ná Barinkay og Saffí saman? Hvers
vegna geta Arsena og Ottokar ekki
fengið hvort annað? Hvað segir Mira-
bella þegar hún sér Carnero aftur?
Finnur Czipra fjársjóðinn? Hvað gerir
Homonay? Öllum þessum spurningum
verður svarað í þriðja og síðasta þætti.
Það sem réttlætir söguna er auðvitað
tónlistin, hljóðfæraleikurinn og
-*-----------------«K
Gunnar Bjarnason ieik-
myndasmiður. Hann byrjaði
að vinna við sviðiö í desem-
bar og hafði ekki mikið svig-
rúm, „og það er enn í
mótun". 9 einsöngvarar og 36
manna kór koma fram í sýn-
ingunni svo það þurfti að
nýta plássíð vel. Og alft fyurfti
þetta að gerast meðan á æf-
ingumstóð.
söngurinn, Jóhann Strauss (1825—
1899) valsakóngur og stjarna stjarn-
anna þegar fólk kunni enn að dansa
alvörudansa. Sporti hljómsveitarstjór-
ans, Alexanders Maschat, svífur og
sveiflast og leysir úr iæðingi hvern tón-
inn á fætur öðrum, þangað til yfir
lýkur og allir elskendur fallast i faðma
og við sem sitjum úti í sal erum
umlukin galdrinum.
Hin óperan
En svo er það hin óperan sem
kviknar í kvöld, íslenska óperan.
Hennar saga er styttri en stórfenglegri.
Þar eru líka ástríður og álagahnútar en
af öðrum toga spunnir. Ástríðan er öll i
eina átt, hnútarnir skulu leysast! Eða
svo virtist mér a.m.k. þegar ég heim-
sótti Gamla bíó fyrr í vikunni. Söng-
stjörnur og saumakonur, raddkóngar
og rafvirkjar, kórstelpur og kotrosknir
framkvæmdastjórar — allir helteknir
einni óbifandi ástríðu: að frumsýna
með reisn á laugardag. Hnútarnir voru
að leysast hver af öðrum og engum datt
annað í hug en að allt yrði slétt og fellt
á deginum stóra.
Gleðileg ópera
Einn þessara kotrosknu gaf sér tíma
til að segja mér söguna af Barinkay. Sá
sagði mér lika að gleyma ekki að taka
fram að Sigaunabaróninn væri ópera og
ekki óperetta: „Komischer Oper, eins
og það heitir á þýskunni, eða gaman-
ópera.” Já, hugsaði ég með mér,
gamanópera. Ég get svo sem tekið mér
skáldaleyfi líkt og Strauss og kallað
þetta gleðilega óperu. Það gæti jafnvel
orðið fyrirsögn í blaðinu!
Annars var erfitt að ná tali af nokkr-
um svo að að gagni kæmi. Allir voru á
þönum, sumir voru að sauma smellur á
búninga, aðrir voru að máta her-
mannajakka, krulla á sér hárið — eða
slétta — stilla ljós eða reka smiðshögg-
ið á leikmyndina. Þetta tekst, þetta
tekst sungu hamarshöggin. Þetta tekst,
þetta tekst, sungu skærin. Þetta tekst,
þetta tekst, sungu allir í kór. Og eflaust
tekst þetta. Gleðilega óperu!
-Ms.