Dagblaðið Vísir - DV - 09.01.1982, Blaðsíða 24

24
DAGBLAÐIÐ & VÍSIR. LAUGARDAGUR 9. JANÚAR 1982.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var t 61., 63. og 66. tölublaði Lögbirtingablaðsins 1981, á
Smiðjuvegi 24 — hluta —, þinglýstrí eign Korpus, fer fram á eigninni
sjálfrí þríðjudaginn 12. janúar 1982 kl. 13:30.
Bæjarfógetinn i Kópavogi.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 95., 99. og 101. tölublaði Lögbirtingablaðsins 1981, á
Álfhólsvegi 149 — hluta —, þinglýstri eign Guðrúnar Halldórsdóttur, fer'
fram á eigninni sjálfri miðvikudaginn 13. jar.úar 1982 kl. 17:00.
Bæjarfógetinn i Kópavogi.
St Jósepssprtafínn
Landakoti
óskar að ráða tvo aðstoðar-ræstingarstjóra, hvorn í
50% starf.
Upplýsingar gefur ræstingarstjóri spítalans í síma 19600.
St Jósepssphalinn.
Landakoti, sími 19600.
Bfll óskast
Staðgreiðsla allt að kr. 60 þús.
Vesturevrópskir. eða japanskir bílar eknir minna en 20
þús. km, árg. 79 eða ’80 koma til greina.
Upplýsingar að Vesturbergi 177 eða í síma 74268 frá kl. 12
á hádegi laugardag og sunnudag.
Sjúkraliðar
Sjúkraliðaskóli Islands heldur endurmenntunarnámskeið í
apríl nk., ef næg þátttaka fæst.
Upplýsingar í síma 84476 kl. 10—12.
Skólastjóri.
T æknif ræðingar
Hafnamálastofnun ríkisins vill ráða tæknifræðing. Skrif-
legum umsóknum þar sem gerð er grein fyrir menntun og
starfsreynslu sé skilað til Hafnamálastofnunar ríkisins,
Seljavegi 32.
Hafnamálastofnun ríkisins.
Tilkynning frá
ríkisskattstjóra
um skattalega meðferð ökutækja-
styrkja launþega sem mótteknir verða
á tekjuárinu 1982 og síðar. (Skatt-
framtal 1983 og síðari skattframtöl.)
ATHYGLI skal vakin á því að frá og með tekjuárinu 1982
verður öllum þeim sem fá greidda ökutækjastyrki gert að
gera grein fyrir kostnaði vegna rekstrar ökutækisins við
öflun þessara tekna á þar til gerðu eyðublaði (ökutækja-
styrkur og ökutækjarekstur). Afnumin verður því sú
undanþága frá kröfu um sannanlegan ökutækjakostnað og
þar með um útfyllingu og skil greinds eyðublaðs sem í gildi
er í skattmati ríkisskattstjóra tekjuárið 1981 (framtalsárið
1982) skv. 4. mgr., 3. 4. 0. tl., í mati til frádráttar, sbr. og
það sem fram mun koma varðandi Reit 32 í skattframtali
1982 í leiðbeiningum ríkisskattstjóra við útfyllingu skatt-
framtals einstaklinga árið 1982.
Reykjavík 7. janúar 1982
Ríkisskattstjóri
„ÉG SVEIFL-
AÐIST FRAM
. c
OG TIL BAK A”
Margir munu hafa séö kvikmyndina „Höddu Pöddu” ísjónvarpinu á nýárskvöld.
Danska leikkonan Clara Pontoppidan segir í æviminningum sínum frá ferðinni
sem farin var til íslands til að kvikmynda árið 1923 og lýsir m.a.bjargsiginu. Clara
Pontoppidan lék Höddu Pöddu en unnusta hennar lék Sven Methling. Frásaga
Clöru fer hér á eftir, nokkuö stytt.
í Æviminningum Clöru segir frá
íslandsferðinni næst á eftir brúð-
kaupi hennar og Povls Pontoppidan.
Þau giftu sig árið 1920 og fluttust
skömmu siðar i eigið húsnæði í Char-
lottenlund. í garðinum þeirra
voru kirsuberjatré, stikilsberjarunn-
ar, raunar ávaxtatré af mörgum teg-
undum og svo voru rósir. Sjaldgæf-
ar, angandi, litríkar rósir sem Clara
og Povl dekruðu við og þóttust eiga
heima f ævintýri. „Að hverfa þaðan
burtu. var voðaleg tilhugsun en
ég varð,” segir Clara og svo kvaddi
hún Povl, garðinn og danska gróður-
sæld, sigldi með Gullfossi til Islands
til að leika Höddu Pöddu í sam-
nefndu leikriti Kambans.
Hótel Skjaldbreið
„Fyrst bjuggum við í nokkra daga
ekkert gæti komið mér á óvart það
sem eftir var verunnar þar.
AHt virtist
svo frumstætt
Ég var orðin eins og undin tuska
þegar við komum á áfangastað eftir
um 3 tíma reið. Sá áfangastaður var
einkennilegur bóndabær, mjög af-
skekktur, og hann átti að vera okkar
höfuðstöð. Ég fékk lítið herbergi —
allt virtist mjög frumstætt. Sængin
mín var eins og fjall, fjórum sinnum
þykkari en okkar eigin þykkustu
sveitasængur en samt var mér svo
kalt á nóttunni að ég varð að sofa í
peysu. Við konurnar fengum örlítið
vaskafat til að láta ganga á milli
okkar — ekki veit ég hvernig karl-
mennirnir fóru að. Til meiri háttar
hluta þurfti að fara langan og þýfðan
fengum það sama að borða á
hverjum einasta degi. Ekki veit ég
hvernig „hængeköd” er stafað á ís-
lensku, en það er hangið kindakjöt
og var aðalrétturinn. Á eftir þvi kom
etta fræga skyr — nokkurs konar
ykkmjólk sem er svo sem ágæt á
bragðið en féll mér alls ekki þá. Einu
sinni í viku fengum við stóran og
dásamlegan lax úr ánum — þá var
hátíð.
Svo kláruðust sígaretturnar. Sú
síðasta var brotin i 3 parta en hvað
var svo að gera? Þá voru karlmenn-
irnir í hópnum svo riddaralegir að
gefa mér tuggu af píputóbakinu sem
þeir áttu enn eitthvað eftir af og mikið
var ég hrærð yfir því. Einu sinni
hafði ég lært á Spáni að rúlla sígarett-
ur — og nú notaðist ég við klósett-
pappír — kollegum mínum til mikill-
Garöurinn danski sem Clara þráöi sem mest þegar hún dvakfí í Fljótshlíðinni.
á Hótei Skjaldbreið í Reykjavík og á
meðan leituðu þeir Kamban og
Gunnar Hansen að hentugum
stöðum fyrir kvikmyndina. Það var
skelfíng leiðinlegt að bíða eftir þeim,
við vildum helst byrja vinnuna sem
fyrst og svo var hitt að við hlökkuð-
um til að líta sögueyjuna augum.
Loksins var okkur og farangrinum
komið fyrir í bílunum. Það var ekið
timunum saman, mig minnir í eina 5
eða6 tíma. „Erum við komin?” Nei,
nú þurfti að fara góðan spöl á hest-
baki. Þaö var langt síðan ég hafði
komið á bak en enginn skeytti um
slíkt. Hver og einn þurfti bara að
klöngrast upp á sihn litla hest. Og svo
upphófst ógleymanlegt ævintýri í
þessu sérkennilega landi með litunum
dularfullu. Það var eins og eilífðin.
Þegar við uröum að ríða beljandi
fljótin var ekki um annað að ræða en
bíta fast á jaxlinn og halda fast í
faxið. Þetta gaf okkur aldeilis nasa-
sjón af undralandinu! Mér þótti sem
veg. En við vorum hógværar og
prúöar svo við komum upp skilti og
dugði það okkur vel þangað til við
urðum allar veikar i einu. Þá stóðum
við allar í strjálli biðröð á veginum
langa! Og hlógum og hlógum, þetta
var svo fyndið, en þó vorum við
áhyggjufullar innst inni því þennan
sama dag höfðum við frétt að tauga-
veikibróðir hefði komið upp í hér-
aðinu og það var þriggja tíma reið til
kaupmannsins þar sem hægt var að
hringja eftir næsta lækni. Það átti
bara alls ekki við að verða veikur á
svona afskekktum stað. Einkum
hefði það verið erfitt þeim sem hefði
átt ástvin sinn svo óralangt 1 burtu og
þráði hann svo undan sveið — en
tókst þó að leyna þránni þangað til á
kvöldin þegar stóra sængin faldi
allar tilfinningar. Reyndar kom svo í
ljós að þessi magapína okkar stóð
stutt við, svo allt fór vel.
E.t.v. voru máltíðirnar okkar
óbrotnari en allt annað því við
ar skemmtunar — og tóbakið var
mjög sterkt. Hvað um það — Abdull-
ah sigarettur vafðar úr rósablöðum
hefðu ekki smakkast méi betur þetta
sinnið enda veitti ekki af einhverju
örvandi í tilbreytingarleysinu öllu
saman.
— Tilbreytingarleysinu, segi ég!
Því það rigndi eins og hellt væri úr
fötu næstum því hvern einasta dag
sem við vorum á fslandi. Skáldið og
'Ieikstjórinn áttu bágt með að halda
skapinu góðu sem enginn varð hissa
á. Sólskin eða bjart veður var þá enn
nauðsynlegt í kvikmyndatökur.
Stundum vissum við varla hvað til
bragðs skyldi taka. Þarna sátum við,
einangruð frá umheiminum, um-
hverfis sporöskjulagað matarborðið í
pínulítilli stofu og gátu ekkert annað
gert en beðið. Og einn daginn var
búið að segja allar sögur — þögnin
ein var eftir, mikið ef imugustur fór
ekki að hrista Ijótan makkann
framan í okkur.