Dagblaðið Vísir - DV - 20.02.1982, Qupperneq 4

4
DAGBLAÐIÐ& VlSIR. LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 1982.
Vöðvar, tægjur, sinar ogblóð:
Hvað segirðu um það
Hvutti, ef fóturínn
á þér verður styttri
en áður?”
Dýralæknir í miðjum uppskurði á Muggi gamla
Sólin var vel komin á loft, þegar
blaðamaður og ljósmyndari héldu öðru
sinni i fund dýranna á spítala Watsons
í Víðidal. Nú skyldi skoða uppskurð
eins og hann gerist ntestur á hundunt og
eftirvæntinguna mátti lesa úr augum
okkar þegar við kontum askvaðandi
inn um dyr spítalans. Eins og áður,
þvældust kettirnir tveir fyrir fótum
okkar og það er ekki ýkt ef sagt er að
ógreiðfært hafi verið inn á sjúkrastof-
una.
ÍJndirbúningurinn
I>;ir tóku á móti okkur Ragnar og
hjúkrunarkona staðarins, Sigfríður
i-onsuottir að nafni. Þau voru í óða
önn að undirbúa uppskurðinn.
„Mér líst ekki beint vel á þennan
uppskurð. Hann á eftir að verða erfið-
ur,” segir Ragnar heldur þungbúinn á
svip.
„Það er lærbeinið sem hefur brotnað
illa og því má búast við því að þetta
verði erfitt”, segir hann á leiðinni inn á
hundalegudeildina, þar sem hundurinn
Muggur bíður uppskurðar síns.
„Það var keyrt á greyið,” segir
Ragnar og tekur Mugg i langið
. Honum vat gefið róandi áðat cri hann
cr í hálfgerðu ntóki. Annars verður
svæfingin eflaust vandasönt. Muggur
er orðinn 9 vetra og það er alltaf erfitt
að átta sig á hvað svo gamlir hundar
þurfa mikla svæfingu.”
Muggur er lagður á sjúkrabekkinn
og Ragnar tekur til við að svæfa hann.
Þetta er stór og mikill hundur, með
svartan og fagran feld. Það er ekki
laust við að maður fyllist samúð með
svona kvikindum þegar þau liggja
varnarlaus og eiga sér einskis ills von.
„Þetta er fljótt að vaxa aftur,” segir
Sissý hughreystandi. „Það er til lítils
að spá í hárin ef takast á að bjarga fæt-
inum á Muggi gamla.” Ég felst á þessa
útskýringu og brátt er raksturinn á
enda og fyrir augun ber hárlaust læri
hundsins sem er ekki sjón að sjá eftir
þessa aðför.
Ragnar tekur til við að spenna upp
hundskjaftinn til að koma súrefnispíp-
unni fyrir. Það tekst með ólíkindum
vel enda vanir menn á ferð og brátt er
hundurinn borinn inn á skurðstofu,
sem er ekki mikil ásýndum — en gerir
sitt gagn.
Og allt þetta blóð
Svæfingatækin eru tengd — þrýst-
ingur súrefnis mældur — og tekið er til
við að skera.
Ekki er laust við að smá hryllingur
fari unt okkur DVntennina, en hann
skal afborinn.
„Skurðurinn er bara fyrirboði þess
sem koma skal”. segir Ragnar, „Allar
tægjurnar.kjötiðog sinarnar eru eftir,”
ig það leikur glott um andlit læknisins,
sent mundar hnífinn varfærnislega á
læri seppa.
Og þar kemur að því. Heitt og svart
blóðið spýtist upp á feld hundsins — og
af því leggur daunillan fnyk.
„Þetta er dautt blóð, sem safnast
hefur í sárinu”, niælir læknirinn og
grúfir sig yfir sárið. „Sjáiði hérna, sjá-
iði hvað þetta er marið og slitið,” bætir
hann við ogbendirokkur á kjöttægjurn
ar i miðjum skurðinunt. Við konium
ekki upp orði, heldur stöndum fölir
álengdar, uns ég ber upp þá viturlegu
Muggur gamli svæfður.
En það er til lítils að aumka sér yfir
orðnum hlutum. Og áfram heldur und-
irbúningur aðgerðarinnar.
Rakkinn rakaður
Sigfríður eða Sissý eins og hjúkkan
er jafnan nefnd er komin með forkunn
armikla rakstrarvél í hendina og gerir
sig líklega til þess aðskerða fagran feld
rak kans.
, ,Þarf þessa n ú við”, spyr blaðamað-
ur af einskæru kunnáttuleysi.
„Já, ég er nú rædd unt það,” segir
Sissý, öllu vön og hefur raksturinn.
Blaðamaður horfir með ljúfsár-
um trega á eftir hverjum lokknunt á
fætur öðrum svífa niður á gólfið.
spurningu hvort hann finni beinbrotin
hvergi þarna ofan í.
Hvar er hinn endinn?
,.Ég er búinn að finna annan end-
ann, og hinn finn ég vonandi bráð-
lega”, svarar Ragnar og er kominn
með fingur sína Iangt inn undir holdið
á Muggi.
„En eitt er víst, að þetta er hrikalega
ljótt brot. Það er alveg rosalegt að sjá
þetta. Með því ljótara sem ég sé. Láttu
mig sjá röntgenmyndinu af brotinu
Sissý.”
Sissý teygir sig eftir ntyndinni sem
geymd er i sólargeislanumuppi í glugga.
Ragnar horfir á myndina með ábúðar-
fullum svip, mælir út beinið með ann-
Súrefnisslöngunni komið fyrir i hunds-
kjaftinum.
mikla — og ekki er laust við að nokkurt
hik komi á kauða. Ljósmyndaranum
verður þá að orði: „Þú ert ennþá jafn
ákveðinn að fara í dýralækningarnar?
Halldór jánkar því, annars hugar,
dolfallinn yfiröllumþessum kjöttægjum
og blóði.
„Það þarf nú enginn að minnka sín
fyrir það að falla í gólfið við fyrsta
uppskurðinn,” segir Ragnar og lítur
upp iir skurðinum. „Það hefur hent
öfáa.”
Hann er tekinn til við að stinga
langri stálstöng upp í gegnum merg
beinsins.
„Því verður stungið alla leið hingað
upp í gegnum húðina á skepnunni”,
segir Ragnar og bendir að blett rétt við
mjöðmina á seppa. „Þar verður að
skera smá skurð til þess að hleypa
stönginni upp úr. Að því loknu er
henni stungið niður í gegnuni merginn
á hinu beinbrotinu. Og þá ætti þetta að
fara að líta betur út.”
Þegar Ragnar hefur lokið sér af við
þessar aðfarir tekur hann beinflísina og
fellir hana inn í brotið . . .
„Einskonar pússluspil”, verður mér
umhugsunarlaust að orði.
Læknirinn kinkar kolli við þessari
athugasemd minni og tekur til við að
Hjartslátturinn kannaöur og Sissý tekur til við raksturinn.
Okkur blaðamönnum er ekkert farið
að lítast á blikuna. Öll þessi ógeöfellda
lykt sem leggur af hundinum, allt þetta
dauðablóð sent þekur feldinn á honum
og læknirinn rótandi inn á milli sina og
vöðva. Allt er þetta eitthvað annarlegt
og öðruvísi en maður á að venjast.
En loksins er beinið eina og sanna
fundið og bjartsýni ríkir í hugum við-
staddra. „Hvað skal næst gera”, verð-
ur mér að spurn.
arri hendinni og með hina í miðju holdi
skepnunnar.
„Það ætti að vera hérna einhverstað-
ar”, segir hann og þröngvar fingrunum
lengra undir hold rakkans. Og loksins
er það fundið, eða hvað. Nei — þetta
var aðeins beinflis úr brotinu.
Ragnar hristir hausinn og leggur
beinflísina á borðið og segir: „Hvað
segirðu um það Hvutti, ef fóturinn á
þér verður styttri en áður?”
í hundsbeinaleit
„Þarf að stytta fótinn”, spyr ég
hvumsa.
„Það eru allar líkur á því, fyrst það
hefur flísast svona mikið úr brotinu.
En við skulunt sjá hvað setur,” segir
læknirinn og heldur beinaleit sinni
áfram. öðru hverju lítur hann á rönt-
genmyndina og mælir hana út með
augunum. Svo rótar hann til í holdi
skepnunnar eftir beinmu títtnefnda.
til þess að minnka álagið á því, þegar
hundurinn gengur.”
Reynum að bjarga þessu
Ég meðtek þetta, þónokkuð vitrari í
læknavisindununt.
„Vandamálið er bara það,” heldur
Ragnar áfram, „að þetta er orðið
nokkuð garnalt brot og farið er að gróa
fyrir beinendana. Það gerir það að
verkum, að brotið á erfiðara með að
gróa, sérstaklega fyrsl. En við verðum
að reyna að bjarga þessu með einhverju
móti,” segir Ragnar.
Þegar hér er komið sögu, bætist i
hóp viðstaddra ungmenni nokkurt,
Halldór Hrafnsson að nafni, sem
hyggur á dýralæknanám. Hann er þar
með tekinn í hóp áhorfenda —- og
áhuginn leynir sér ekki í augum hans.
Honum verður starsýnt á skurðinn
Nauösyn ber tíl að þvo sér vel um hend-
urnar fyrir uppskurðinn.
„Það verður að negla þetta. Það er
eina ráðið,” er svar læknisins. „Þetta
er það slæmt brot að það verður að
setja nokkurs konar hækju við beinið
Og þá hefst sjálfur uppskurðurinn.