Dagblaðið Vísir - DV - 20.02.1982, Blaðsíða 14

14!
DAGBLAÐIÐ& VÍSIR. LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 1982.
Popp — Popp — Popp — Popp — Popp —j Popp — Popp -Popp — POPD
Ganga mynd-
böndin af
lifandi tónlist
Það þarf ekki ýkja glöggan mann til’að koma auga á gildi
myndbandsins hvað popptónlistina áhrærir. Á síðustu árum
hefur myndbandanotkun hljómplötuútgefenda vaxið hröðum
skrefum og er nú talin ein af veigamestu þáttum útgáfustarf-
seminnar. Það getur tæpast talizt óeðlilegt þegar að því er gáð að
gott myndband getur selt plötu sem ella myndi ekki seljast. í
Skonrokki sjáum við brot af þeirri framleiðslu sem útlend hljóm-
plötufyrirtæki standa að. Þótt þau séu auðvitað misjöfn að
gæðum dylst engum að áhrifin geta orðið gífurleg þegar vel tekst
til.
Það má til að mynda leiða líkur að
því að Mini Pops platan sem hér
seldist í risaupplögum fyrir jól, hefði
farið framhjá mörgum ef vídeóinu
hefði ekki verið til að dreifa. Og
annað dæmi: Verzlunarstjóri Fálkans
segir að plata með Classix Nouvouix
hefði klára/.l á tinum degi skömmu
eftir að hljómsveitin kom fram í
Skonrokki. Þá má endurprenta þá
skoðun Oliviu Newton-John sem
kom fram í poppþætti DV um daginn
að hún næði til fleiri
áheyrenda/áhorfenda með einu
myndbandi en með tveggja mánaða
hljómleikaferð.
Skonrokk með
íslenzku efni
Meðan þróunin er öll í þessa átt úti
í hinum stóra heimi gerist fátt í
þessum málum hérlendis. íslenzk
hljómplötufyrirtæki munu vera
reiðubúin til þess að kosta gerð
myndbanda með sínu listafólki og þá
þeim lögum sem á er veðjað hverju
sinni, líkt og gerist annars staðar.
Hinsvegar er það ekki talið þjóna
neinum tilgangi að leggja út í þann
kostnað, fáist myndböndin ekki sýnd
í sjónvarpi, — og þar stendur einmitt
hnífurinn í kúnni. Sjónvarpið er
óvissupunktur í þessari mynd, því
ekki hefur reynt á það hvort vilji er
fyrir hendi á þeim bæ að taka við
slíku efni. En undarlegl væri ef því
yrði algerlega hafnað. Hins vegar eru|
taxtar FÍH þanníg úr garði gerðir
hvað sjónvarpinu viðvíkur að
ógerlegt er fyrir það að sýna margar
hljómsveitir í sama þætti. Með
öðrum orðum: greiðslan fyrir það
eitt að koma fram í sjónvarpinu þær
mínútur er það mikil að kostnaður
við íslenzkan þátt í svipuðum dúr og
Skonrokk er sjónvarpinu gersamlega
ofviða, jafnvel þó það beri engan
kostnað við gerð myndbandanna.
Hvaða hagsmuni FÍH er að verja
með þessari afstöðu getur verið
áhorfsmál. Tæpast eru það hags-
munir flytjenda því skortur á eðli-
legri kynningu í þessum áhrifamikla
fjölmiðli stendur hljómsveitum og
listamönnum ótvírætt fyrir þrifum.
Myndbandið
áhrifamikið
Myndbandið er í eðli sínu ákaflega
áhrifamikið því það geymir bæði
mynd og hljóð, en hefur það fram
yfir kvikmyndina að vera einkar
handhægt í notkun.
Hermt er að ekki þurfi nema viku-
Itíma til þess að fullgera gott
Imyndband af lagi sem á vaxandi vin-
jsæidum að fagna. Tökum dæmi: lag
,á brezka listanum tekur sölukipp og
útgefandinn ákveður að skipa vídeó-
inefnd (!) sem skila á verkinu frá sér
fyrir næsta „Top Of The Pops”,
vikulegan dæguriagaþátt í brezka
sjónvarpinu. Fái lagið þar inni eru
sextán milljónir manna vísari um
lagið og hljómsveitina. Gott mynd-
band getur meira að segja selt slæma
plötu, segja þeir sem gerst þekkja til
,mála.
Afleggjast
I hljómleikaf erðir?
I Áður en myndbönd komu til
sögunnar hvöttu hljómplötuút-
gefendur listafólk sitt mjög til að
halda hljómleika í því skyni að hala
inn aðdáendur/kaupendur. Nokkrir
náðust í hverri upptroðslu unz þar
kom að fjöldinn var orðinn það
mikill að plata frá viðkomandi náði
inn á vinsældalista. Þessum sjónar-
miðum hefur vídeóið kollvarpað
gersamlega. Þegar Queen náði efsta
sæti brezka vinsældarlistans árið
1975 með lagið „Bohemian
Rhapsody”, lumaði hún á frísklegu
myndbandi sem varð til þess að lagið
var ægivinsælt; það hreyfði sig ekki
úr fyrsta sætinu i níu vikur samfleytt,
sem er einsdæmi á brezka listanum.
Siðan hefur vídéóvæðingin verið í al-
gleymingi.
Fyrir hljómlistarmenn hefur mynd-
bandið ótvíðræða kosti. Ekki aðeins
að það spari þeim þreytandi hljóm-
leikaferðir að einhverju marki,
heldur lika hitt að nú gefst þeim
sjálfum kostur á að myndskreyta lög
sín eins og þeim þykir bezt. Af
þessum ástæðum hefur risið upp í
mörgum löndum heilmikill iðnaður
sem sinnir einvörðungu poppinu á
myndböndum.
Um síðustu áramót kusu lesendur
poppblaða að sjálfsögðu um bezta og
versta myndbandið. 1 einu blaðanna
var niðurstaðan þessi: Bezta mynd-
bandið: Barry Manilow í „Let’s
Hang On”, Police í „Every Little
Thing She Does Is Magic” og
Madness í „Grey Day”. Versta
myndbandið: Rod Stewart í
„Tonight I’m Yours”, Cliff Richard
í „Wired For Sound” og Spandau
Ballet í „Paint Me Down”.
Plötur á
myndböndum
Ýmsar hljómsveitir hafa nú þegar
gefið út myndbandaplötur sem seldar
eru á frjálsum markaði. Þar má
til dæmis nefna Blondie og Queen.
Innan fárra ára er sennilegt að flestar
plötur vinsælla hljómsveita verði
einnig fáanlegar á myndböndum;
hljómsveitirnar hætti smátt og smátt
að halda hljómleika og taki
myndböndin framyfir. Þá verða
myndbönd orðin almenningseign í
meira mæli en nú er. Verð á hverri
spólu á vísast eftir að lækka þegar
notendum fjölgar og sjónvarps-
stöðvar sýna poppmyndbönd á
sérstökum rásum. Nú þegar eru slíkar
jmyndir sýndar á einni sjónvarpsrás í
Los Angeles 24 tíma á sólarhring!
Og endir alls þessa gæti orðið sá,
að lifandi tónlist deyr.
-Gsal.