Dagblaðið Vísir - DV - 10.03.1984, Síða 8

8
DV. LAUGARDAGUR10. MARS1984.
Utgáfufélag: FRJÁLS FJÖLMIÐLUN HF.
Stjérnarformaður og útgáfustjóri: SVEINN R. EYJÓLFSSON.
Framkvaemdastjóri og útgáfustjóri: HÖRDUR EINARSSON.
Ritstjórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERT B. SCHRAM.
Aðstoðarritstjóri: HAUKUR HELGASON.
Fréttastjórar: JÓNAS HARALDSSON og ÓSKAR MAGNÚSSON.
Auglýsingastjórar: PÁLL STEFÁNSSON og INGÓLFUR P.STEINSSON.
Ritstjórn: SÍDUMÚLA 12—14. SÍMI 86611. Auglýsingar: SÍDUMÚLA 33. SÍMI 27022.
Afgreiðsla, áskriftir,smáauglýsingar, skrifstofa: ÞVERHOLTI 11. SÍMI 27022.
Simi ritstjórnar: 86611.
Setning, umbrot, mynda- og plötugerð: HILMIR HF., SÍÐUMÚLA 12. Prentun:
Árvakur hf., Skeifunni 19.
Áskriftarverðá mánuði 250 kr. Verð í lausasölu 22 kr.
Helgarblað25kr.
Gatakíttiö ermisdýrt
Til viðbótar við falsanir og óskhyggju upp á 1845
milljónir króna í fjárlögum ríkisins fyrir þetta ár koma
700—800 milljón króna falsanir og óskhyggja í lánsfjár-
áætlun ríkisins, sem enn er til afgreiðslu á alþingi.
Samtals gæti því gat ársins numið um 2600 milljónum
króna til viðbótar um 1200 milljón króna gati frá árinu í
fyrra. Af þessum hrikalegu tölum má vera ljóst, að engin
vettlingatök duga og engar kýr mega lengur vera
heilagar.
Auðvitað hefði verið þægilegra að leggja niður styrki,
uppbætur og niöurgreiðslur til hvatningar á offjárfest-
ingu í hefðbundnum landbúnaði og á offramleiðslu á kjöti
og mjólkurvörum, þegar allt lék í lyndi og röskunina
mátti milda.
En á þessu ári er hin nakta staðreynd sú, að á fjár-
lögum er ráögert að verja 1.500 milljónum til að styrkja
landbúnaðinn. Öll sú upphæð er ekki aðeins óþörf, heldur
er hún beinlínis skaðleg, andstæð lífshagsmunum þjóðar-
innar.
Fleiri heilagar kýr eru á fjárlögum, þótt engin sé eins
hrikaleg í sniðum og landbúnaðurinn. Sem dæmi má
nefna 13 milljón króna styrk til sorprita stjórnmála-
flokkanna og 230 milljónir til að hamla gegn orkuþróun í
húshitun.
Ekkert bendir til, að ríkisstjórnin treysti sér til að létta
heilögu kúnum af ríkissjóði. Ekkert bendir til, að hún
treysti sér til að lækka útgerðarkostnað heimilanna með
því að leyfa frjálsa verzlun með búvöru á heimsmarkaös-
verði.
Þegar ekkert má gera, sem skynsamlegt getur talizt,
stendur ríkisstjórnin auðvitað andspænis hugmyndum,
sem kalla á skattahækkun, skuldaaukningu í útlöndum,
verðbólgu í kjölfar seðlaprentunar og hrun sjálfseignar-
stefnu í húsnæði.
Skjaldborgin um heilögu kýrnar veldur því, að ríkis-
stjórnin neyðist til að hækka skatta á borð við benzín-
gjald, áfengis- og tóbaksgjald, svo og að finna upp nýja á
borð við sjúkratryggingagjald, og loks að hækka skatt-
stiga.
Með slíkum aðgerðum er unnt að minnka gat ársins. En
um leið er ríkisstjórnin komin í fremstu röð þeirra ríkis-
stjórna, sem mest hafa hækkað skatta á stytztum tíma.
Og hún er þó ekki búin að sitja í heilt ár enn.
Skjaldborgin um heilögu kýrnar veldur því, að ríkis-
stjórnin neyðist til aö taka erlend lán og auka skuldabyrð-
ina gagnvart útlöndum í meira en 60% af árlegri þjóðar-
framleiöslu, sem allir vita, að er stórhættulegt.
Með slíkum aðgerðum er unnt að minnka gat ársins. En
um leið er ríkisstjórnin komin í fremstu röð þeirra ríkis-
stjórna, sem mest hafa aukið skuldasúpuna á styztum
tíma. Og er hún þó ekki búin að sitja í heilt ár enn.
Skjaldborgin um heilögu kýrnar veldur því, að ríkis-
stjórnin neyðist til að draga stórlega úr fjármögnun hús-
næðislánakerfisins og ganga af dauðri þeirri hugsjón, að
borgarar þessa lands geti eignazt þak yfir höfuðið.
Með slíkum aðgerðum er unnt að minnka gat ársins. En
um leið er ríkisstjórnin orðin Islandsmeistari allra ríkis-
stjórna í aðgerðum gegn sjálfsbjargarviðleitni Islendinga
í húsnæðismálum. Og er hún þó ekki búin að sitja í heilt ár
enn.
Að svo miklu leyti sem þetta siðferðilega hrun saman-
lagt dugir ríkisstjórninni ekki, neyðist hún til að láta
prenta verðlausa seðla. Þá mun verðbólgan, sem nú
blundar undir niðri, fá æöiskast á nýjan leik. Allt þetta
vegna heilögu kúnna. Jónas Kristjánsson.
Prándur í Gati
Við sátum í bakherberginu, nokkr-
ir kunningjar, og ræddum lífið og til-
veruna. Hér verða engin nöfn nefnd,
en ég hef áöur veitt lesendum nokkra
innsýn í þessar samkomur okkar,
hvernig þær fara fram og hvert við-
fangsefni okkar er.
Gengilbeinan hafði sem sagt ný-
lega borið inn koníakiö og vindlana
og dregið fyrir gluggann. Við komum
okkur þægilega fyrir, hver eftir sín-
um smekk, og umræðurnar hófust.
Við ræddum um landbúnaöarmál og
það var gamall jassisti sem hafði
oröiö. Hann hafði aukið á vellíðan
sína meö þvi aö fara úr skónum og
tylla fótum sínum á borðröndina, um
leið og hann lét stól sinn leika erfiðar
jafnvægislistir á tveim fótum.
— Það væri allt í lagi með land-
búnaöinn, ef ekki væru bændur, sjáið
þiö til! Það eru fyrst og fremst bænd-
ur en ekki kindur. . .
Hann komst ekki lengra því
skyndilega var barið bylmingshögg
á dymar og síðan voru þær hristar
ógurlega.
Þetta er vægast sagt óvenjulegt og
nánast óþekkt fyrirbæri að fundir
okkar félaganna séu truflaöir á svo
dónalegan og hávaðasaman hátt. Við
litum hver á annan og uröum í undr-
un okkar seinir til aö stökkva á fætur
til að opna dymar. Þá heyrðum við
ekkaþmngna rödd hrópa handan
dyranna: Opnið í guðs bænum, nú
liggur þ jóðarheill við!
Aköf ættjarðarást okkar varð til
þess að við stukkum allir á fætur í
einu, nema jassistinn, sem gætti ekki
að þyngdarpunkti stólsins, og féll aft-
ur yfir sig, svo fætur vísuöu upp í
loft. Eg varð fyrstur aö dyrunum og
opnaði í hendingskasti, (ég er ekki að
gefa í skyn meö þessu aö ættjarðar-
ást mín sé meiri en félaga minna en
ég sat næstur dyrunum).
Þaö reyndist erfitt að opna dymar,
þær voru mjög þungar og stiröar.
Skýringin kom í ljós þegar þær voru
að fullu opnar. Ungur ríkisstarfs-
maður hékk á húninum, og mátti
ekki mæla í fyrstu vegna mæði.
Við hjálpuðum honum inn, gáfum
honum koníakstár, og losuðum um
slifsið við hálsmál hans, svo hann
Úr ritvélinni
Ólafur B. Guðnason
ætti auðveldara með andardráttinn.
Hann greip glasiö báöum titrandi
höndum og bar að vörum sér gráðug-
lega. Þegar hann hafði lokið við tárið
leit hann þegjandi umhverfis sig og í
augu hvers okkar fyrir sig meðan
roðinn færðist aftur í kinnar honum.
Að lokum kinkaði ég til hans kolli, í
uppörvunarskyni, og hann ræskti
sig og tók til máls, skjálfandi röddu.
— Þaðergat!
Gamli jassistinn, sem enn lá í gólf-
inu, kipptist við og færði fætur sína
eins nærri andlitinu og honum var
unnt. Síðan lofaði hann guð og settist
upp.
— Gat? Hvar? Hvernig kom það?
Af hverju finnið þið ekki sauma-
konu? Hvað getum viö gert aö því?
— Ifjárlögunum!
— Hvaö segirðu maður? I fjárlög-
unum?
— Tveirmilljaröar!
— Tveir milljaröar? Þaö er ekki
gat! Þaðergjá!
— Gijúfur, segðu!
— Ginnungagap! Ragnarök! Eg
verð að selja ríkisskuldabréfin mín!
Ungi ríkisstarfsmaðurinn laumað-
ist í koníaksflösk*ina aftur og fékk
sér drvkk.
— Eg átti að bera ykkur kveðjun
ráðherra og ríkis og spyrja hvað
væri til ráða.
Skyndilega færðist þögn yfir fé-
lagsskapinn og allir viðstadd-
ir fengu skyndilegan áhuga á fingr-
um sínum og nöglum. Ekki svo að
skilja aö hin heitasta ættjarðarást
brynni ekki í brjóstum okkar. Ekki
svo að skilja að það væri okkur nokk-
urt vandamál að stoppa í þetta gat á
fjárlagalaki ríkisstjórnarinnar! En
fyrst hlutum við auðvitaö aö svara
þeirri spumingu í hjarta okkar hvort
ástæða væri til þess að hjálpa þessari
ríkisstjóm?
Það má segja ríkisstjórninni til
hróss aö hún hefur náð kverkataki á
verðbólgudýrinu. En þar á móti
kemur aö þjóðin, sem þirfist hafði á
verðbólgunni, er á hausnum! Og
hvað með norska sjónvarpið? Þessi
ríkisstjórn stefnir að því að útvarpa
yfir landiö daglega efni frá leiðinleg-
ustu sjónvarpsstöð í heimi! Það er
sagt aö meira að segja sovéska sjón-
varpið sé „kommersíal” við hliðina á
því norska! Okkur bar saman um
það eftir á að það var norska sjón-
varpiö sem réð úrslitum. Viö svör-
uöum sendiboðanum út í hött.
— Þið hafið fengið ykkur nýjan
gatara í fjármálaráöuneytinu!
Tryllingslegur hlátur!
— Er það satt aö hagfræðingurinn
sem rakst á gatið hafi fengið glóðar-
auga?
Hláturinn jókst enn og menn roðn-
uðuíkinnum.
— Er það tilfellið, að Albert sé
kallaður Þrándur í Gati, á þingi?
Menn voru nú famir að hlæja í sí-
feUu, og á innsoginu líka. Ungi ríkis-
starfsmaðurinn leit ráðviUtur í
kringum sig og skildi ekki neitt. Að
lokum laumaöist hann út, álútur og
gekk þreytulega áleiðis í stjórnar-
ráðiö tU þess að segja herrum sínum
aðsíðasta vonin hefði brugðist.
Þegar um hægðist og síðustu
hláturrokumar voru hljóðnaöar bár-
um við saman bækur okkar og okkur
kom saman um að brandaramir (?)
hefðu orðiö betri, hefðum við ekki
panikerað við tUhugsunina um
norska sjónvarpið. En við því var
ekkertaðgera.