Dagblaðið Vísir - DV - 17.05.1986, Blaðsíða 5

DV. LAUGARDAGUR 17. MAÍ 1986.
49
Skrítin hús í Hollandi,
Auðbjörg og „spennandi" ferðafélagar.
1
aðsbraskari. 3-4 sinnum í mánuði fór
hann í innkaupaferð til Þýskalands.
Hann virtist ánægður með starfa sinn
og tók að sýna okkur varninginn sem
hann hafði meðferðis í þetta sinn. Þarna
komu í ljós tugir regnhlífa (??? já, er von
að þið spyrjið?), kryddstaukar, sælgæti,
snyrtivörur o.fl. Ekki hægt annað en
segja að töluverður munur sé á smygl-
vörum hér og heima!
Þar sem við virtumst áhugasamar færð-
ist hann allur í aukana og fór að sýna
okkur hina ýmsu felustaði sem lestar-
klefinn bauð upp á. Já, neeeeiii, við
lofuðum að þegja um þá!!
Er við nálguðumst landamæri Júgó-
slavíu og Austurríkis tók vinurinn
eitthvað að ókyrrast. En austurríski toll-
arinn var auðveldur viðfangs. Þegar yfir
landamærin var komið tók verra við.
Júgóslavnesku tollverðirnir voru að-
gangsharðari og það spratt út sviti á
sumum. Eftir mikið handapat, umræður
og læti (við héldum í okkur andanum)
náðist ánægjulegt samkomulag, með ör-
litlu laumi í lófa. Það var ekki laust við
að manni þætti leitt að kveðja þennan
káta karl, sem leysti okkur út með dýr-
indis þýsku smjörkexi!
Eftir nokkurra daga dvöl í Júgóslavíu
þóttumst við vera komnar með mynd af
innri manni Júgóslava, svona alxnennt.
Þeir eru opnir, örlítið ágengir (fyrir okk-
ur sem erum vön afskiptaleysinu heima),
vingjarnlegir, kátir, gestrisnir og reykja
eins og strompar! Helst má finna að við
þá og það var okkar stærsta vandamál,
tungumálið. Júgóslavar virðast með öllu
ótalandi á annað mál en þeirra eigið.
A.m.k. eru þeir ekki viljugir að nota þá
kunnáttu sína ef einhver er. Þeir héldu
uppi við mann hrókasamræðum á zerbó-
króatísku og við bara skutum inn da og
ne á hugsanlegum og óhugsanlegum
stöðum, án þess þó að hafa hugmynd um
um hvað málið snerist!
Eitt dæmi um vandræði þau sem við
lentum í af völdum málleysis gerðist á
veitingastað einum (Gazella, fyrir þá sem
e.t.v. eiga leið þar um) í Belgrad. Við
höfðum rambað þarna inn, aðframkomn-
ar af hungri síðustu daga. Okkur rann
kalt vatn milli skinns og hörunds er við
litum matseðilinn. Hann var allur á
zerbó-króatísku- einn dálkur með sýril-
ísku letri, og fyrir fáfróða ferðamenn,
annar á rómversku letri. Við höfðum nú
ekki hugsað okkur að bera beinin í Júgó-
slavíu og notuðum síðustu kraftana til
þess að kalla á hjálp frá þjóninum. Eftir
hálftíma handapat og fingramál töldum
við okkur hafa pantað súpu. Og sei, sei
já, ekki brást okkur bogalistin, súpan
kom til okkar rjúkandi á borðið. Fíniríis
súpa. Þjóninn kom 5 mín. síðar og tók
diskana. Við báðum hann um reikning-
inn og fengum yfir okkur flóð af júgó-
slavnesku, svo við bara kinkuðum kolli
íbyggnar á svip og sögðum „dada“. Ekki
höfðum við fyrr sleppt orðinu en þjónsi
birtist aftur með fullt fat af hræðilegum
svínalöppum og skellti því á borðið hjá
okkur með ánægjusvip! FYRIR OKK-
UR??? Frekari lýsing á skelfingu okkar
er óþörf. Við sáum sj álfar okkur í anda, '
með uppbrettar ermar og bleika gúmmí-
hanska, vaska upp næstu vikuna fyrir
himinháum matarreikningi. Eftir enn
meira handapat og læti heldur en í byrj-
un sluppum við við að borða svínalapp-
irnar og það sem meira er, að borga
reikninginn!! Við hröðuðum okkur hið
fyrsta út og fannst við hafa heimt okkur
úr helju.
Síðdegis þennan sama dag tókum við
lestina til Titograd, höfuðborgar Mont-
enegro. Leiðin yfir fjöllin er ein sú
fegursta sem við höfum augum litið hing-
að til. Skógivaxin, hrikaleg fjöll og þess
á milli snarbrött gil og gljúfur.
í Titograd dvöldum við á heimili
Branko Banjevic, Banjevic er eitt af
þekktari skáldum Júgóslavíu. Þar sem
við dvöldum inni á heimili komumst við
í nánari kynni við þjóðina, hið daglega
líf, heldur en hinn almenni ferðamaður.
Hið daglega líf Montenegrobúa virðist
í rólegra lagi, svona fyrri part dagsins.
Vinnandi fólk tekur auðvitað daginn
snemma en á milli kl. 1 og 5 er flestum
stöðum lokað. Göturnar tæmast. Fólkið
er farið heim til snæðings ríkulegra mál-
tíða og til þess að fá sér hinn ómissandi
síðdegisblund! Á rölti niður í bæ á þess-
um tíma vorum við spurðar í forundran
hvað í ósköpunum við værum að vilja á
þessum tíma. Titograd svæfi núna. Um
kvöldmatarleytið vaknar Titograd af
þyrnirósarsvefninum. Göturnar fyflast
aflífi og fólki á nýjan leik, svo um mun-
ar! Venjulegt mánudagskvöld var eins
og 17. júní heima á íslandi, slíkur var
mannfjöldinn. Fólk á öllum aldri
streymdi upp og niður aðalgötuna í sínu
fínasta pússi, að sýna sig og sjá aðra.
Þarna iðaði allt af lífi fram undir mið-
nætti en upp úr því týndist hver til síns
heima og hálftíma síðar var ekki hræða
sjáanleg á ferli.
Það virtist ekki skipta neinu máli
hvaða vikudagur var, alltaf sami urmull-
inn af fólki á strætum borgarinnar.
Eftir léttmeti síðustu vikna féllust mag-
anum hendur vegna þeirrar 24 stunda
vinnu sem var lögð svo skyndilega á
hann. Það er ekki hægt að segja annað
en Júgóslavar borði vel og mikið! Við
höfðum varla við að setjast og standa
upp frá borðum. Sjálfsagt á ríkulegt fæði
þeirra þátt í hinni miklu hæð Júgóslava.
Minnsti Banjecinn t.d. var dóttirin, 1,80
m á hæð. Okkur leið eins og Gúlliver í
Risalandi, enda bera Júgóslavar titilinn
hæsta þjóð Evrópu.
Einhvem veginn er það svo að and-
stæðurnar dragast hvor að annarri, og
fannst okkur stöllum mikið koma til um
dökkt yfirbragð þeirra Júgóslava. Þar á
móti vöktu ljósu kollamir okkar ekki
minni athygli, glitmðu eins og gimstein-
ar á sorphaug. Eftir nokkra daga vissi
hálfur bærinn um þessar ljóshærðu frá
íslandi. Eitthvað vafðist nú þjóðemið
fyrir sumum. Frænka gamla Banjevic,
sem hafði tekið okkur undir sínn vernd-
arvæng strax við komuna, hélt því stíft
fram að þær væm „sætarþessar jap-
önsku“!!
Því miður var tíminn styttri í Júgó en
við hefðum viljað. Enn er það svo margt
sem bíður þar skoðunar og þangað eigum
við ábyggilega eftir að koma aftur!
Það var farið að þykkna upp og sandal-
arnir og ermalausu bolirnir biðu óþolin-
móðir í bakpokanum. En hvert skyldi
vaða? (Quo vadis?) Við vættum fingur
og athuguðum vindáttina. Það var ekki
um að villast. Suðaustlægir heitir vindar
báru með sér góð fyrirheit. Það var ekki
eftir neinu að bíða. Grikkland beið okk-
ar, enn ókannað og fullt af nýjum
ævintýrum í vænd. Þangað er nú förinni
heitið... hva, ekki nema sólarhringsferð
í lest. Ekkert mál!
Aubý og Sigrún,
heimskönnuðir.
I JTANKJÖRSTAÐASKRIFSTOFA
SJÁLFSTÆÐISFLOKKSINS
Valhöll, Háaleitisbraut 1, 3. hæð. Simar: 688322 og 688953
Sjálfstæðisfólk, Upplýsingar um kjörskrá o.fl. vinsamlegast látið skrifstofuna vita um alla kjósendur sem verða ekki heima á kjördegi, 31. mai nk.