Dagblaðið Vísir - DV - 08.10.1990, Blaðsíða 12

12
MÁNUDAGUR 8. OKTÓBER 1990.
Spunungin
Á hvaða útvarpsstöð
hlustar þú mest?
Gunnar Þór Jónsson, starfsm.
Hampiðjunnar: Einstöku sinnum á
Aðalstöðina. Annars eru þessar út-
varpsstöðvar allar jafnleiðinlegar.
Berglind Ragnarsdóttir nemi: Ég leit-
aði í allt gærkvöld að þætti Jónu
Rúnu Kvaran en fann hann ekki.
Anna Snædís Sigmarsdóttir nemi: Ég
hlusta á rás 2 milh klukkan 7 og 8 á
morgnana, búið spil. Hvernig væri
að fastráða Davíð Oddsson í morgun-
útvarpið?
Andrés Andrésson nemi: Mér er
nokk sama hvaö hún heitir.
Kjartan Biering nemi: EffEmm allan
daginn.
Ingi Haukur Georgsson nemi: Stjörn-
una auðvitað.
Lesendur
Sameinlng Evrópu og Þýskalands:
Eigum þar ekki heima
Þjóðverjar fagna sameinuðu Þýskalandi með flugeldasýningu. Og áfram er unnið að sameiningu Evrópu. - Er
okkur hollara að leita annað?
Ásmundur Guðmundsson skrifar:
Eftir að hafa fylgst meö undanfarið
hvernig mál hafa æxlast í Evrópu og
svo í gærkvöldi þegar sjónvarps-
stöðvarnar sýndu frá því þegar
smiðshöggið var rekið á sameiningu
Þýskalands, eru margir sem sjá
hversu langt frá okkur þessi mál öll
eru. - Hversu örðugt okkur íslend-
ingum mun reynast að komast að
samkomulagi við þennan risa sem
þarna er að fæðast.
Ég er ekki í nokkrum vafa um að
við íslendingar erum að gera geysi-
lega afdrifarík mistök ef við bindum
trúss okkar við það stóra bandalag
sem nefnist Evrópubandalagið. Jafn-
vel þótt Norðurlöndin gangi 1 EB, og
það munu þau gera innan tíðar, þá
erum við engu bættari, þaðan er ekki
stuðnings að vænta því allir eiga nóg
með sig.
Það er heldur ekki fýsilegur kostur
að vera einir og afskiptir í miðju
Norður-Atlantshafi og hafa í fáa staöi
að venda með afurðir okkar og af-
komu frá hendi utanríkisviðskipta,
nema þá í fjarlægustu löndum utan
Efnahagsbandalagsins. - Hvað er þá
til ráða?
Að mínu mati er það eitt til ráða
að fara fram á viðræður við Banda-
ríkin um fríverslunarsamning á
svipuðum nótum og Kanadamenn
hafa gert og síöar Mexíkanar. En þar
i landi eru auðugar olíulindir sem
ekki hafa verið nýttar og munu koma
aö góðum notum í framtíðinni fyrir
Vesturheim og þau lönd sem munu
njóta fríverslunarsamnings í þessum
heimshluta. - Evrópa og Miðaustur-
lönd verða héðan í frá að öllum lík-
indum ekki sá fastmótaði og óbreytti
markaðsvöllur sem margir vilja sjá.
Það er ekki ólíklegt að einhverjir
íslenskir stjórnmálamenn séu nú
farnir að sjá að ekki er allt með felldu
í gömlu Evrópu. Eftir 45 ára samfellt
friðartímabil er ekki óeðlilegt að bú-
ast við breytingu. Og inn í Evrópu
verður sótt og til hennar verður litiö
sem forðabúrs matvæla og fram-
leiðslu þegar og ef þrengir að í nálæg-
um löndum. Þá yrði ekki á vísan að
róa fyrir okkur íslendinga aö selja
fisk á hæsta verði til aökrepptra og
þurfandi þjóða. Þetta ástand má þeg-
ar merkja einmitt nú þegar Sovétrík-
in, þetta fjölmenna og víðfema ríki,
geta ekki staðið við skuldbindingar
sínar um greiðslur fyrir tiltölulega
lítið magn fiskafurða.
Því fyrr sem okkur íslendingum
verður ljós sú hætta sem okkur
stafar af frekari umleitunum um inn-
göngu í Evrópubandalagið og hald-
lausum viðræðum um vindinn, en
eiga aö heita viðræöur um afnám
tolla á fiskafurðum, þeim mun betur
mun okkur vegna í viðræðum við
rétta aöila um hugsanlega aðild að
enn öðru vestrænu bandalagi. í þetta.
sinn varðandi frjálsa verslun og við-
skipti, án allra skilyrða og afsals -
gagnstætt því sem við þurfum að
sætta okkur við í Evrópu.
Hundar í happdrættisvirminga:
Hysterían hel-
tekur suma
„Hægt er að græða upp naktá mela á undraverðum tíma. - Skógurinn í
Öskjuhlið er besta sönnun þess,“ segir í bréfinu.
Aö klæða borgarlandiö:
Mælt fyrir f ræsöf nun
Þ.H. skrifar:
Einn mesti sigur sem unnist hefur
í umhverfis- og gróðurverndarmál-
um á íslandi var þegar lokið var við
að girða höfuðborgarsvæðið fjár-
heldri girðingu. Það var fyrir tveim-
ur árum. - Nú eiga íbúar í úthverfum
höfuðborgarsvæðisins ekki lengur á
hættu að vakna við jarm og sjá kind-
ur étandi skrautblóm og annan
garðagróður.
Mest er þó um vert að nú er tæk-
ifæri til að græða upp nakta mela og
hæðir á höfuðborgarsvæðinu. Og það
er hægt að gera það á undraskömm-
um tíma. - Skógurinn í Öskjuhlíð er
besta sönnun þess. Áhugi fólks á
upgræðslu lands er mjög mikill. Það
kom í ljós sl. vor er um 40 milljónir
króna söfnuðust vegna skógræktará-
taks.
Árið 1968 beittu skógræktarfélögin
sér fyrir söfnun birkifræs og þá safn-
aðist hvorki meira né minna en eitt
tonn af fræi. - Síðan hefur ekki farið
fram almenn fræsöfnun. Þótt ekki sé
nú jafngott fræár og árið 1988, vil ég
skora á skógræktarfélögin á höfuö-
borgarsvæðinu að beita sér nú þegar
fyrir fræsöfnun. - Og hvað á svo að
gera við fræiö? Það á að dreifa því
yfir gróðurrýra mela í nágrenni höf-
uöborgarinnar.
Þeir sem aka t.d. frá Reykjavík og
upp í Mosfellsbæ geta séð hve landið
grær upp við friðun. Lítil birki- og
víðitré eru aö nema land meðfram
þjóðveginum. Og íbúar í Kópavogi
geta skoðað Borgarholtið, þar sem
kirkjan stendur, og séð landnám
birkisins. - Fallegasta og ódýrasta
aðferðin við að klæða borgarlandið
gróðri er að sá fræi en til þess þarf
að sjálfsögöu fræ. Og því á að safna.
Páll Ólafsson hringdi:
Það hefur verið undarleg umræða
í gangi hjá fólki undanfarið vegna
happdrættis sem félagasamtök hafa
verið aö kynna þar sem vinningar
eru 5 lifandi St Bernhads hvolpar.
Þegar ég sá svo í dag í DV að einhver
í lesendabréfi er að lýsa hneykslan
sinni á þessu framtaki þá ákvað ég
aö hringja til ykkar og mótmæla
þeirri hysteríu sem heltekur suma
hér þegar dýr eru annars vegar, að
ekki sé nú talað um gæludýrin sem
fólk heldur á heimilum sínum sér til
gamans, svo gott sem tjóðruðum.
í þessu bréfi er spurt „Hvemig geta
félagasamtök haft lifandi dýr sem
happdrættisvinninga? - Líta þau á
dýrin sem hvem annan dauðan
hlut?“. Og síðan er hundaræktand-
anum álasaö fyrir fáfræöi en síðar
ásakaður um gróðafíkn.
Ég skal hundur heita ef þetta kem-
ur nokkuð fáfræði við, heldur ein-
göngu peningum, og ég er ekki undr-
andi á því, ef hver hvolpur af St.
Bernhard-kyni er metinn á um 150
þúsund krónur.
Ég myndi sjálfur ekki fúlsa við að
eiga svona hvolpa til að selja - til
happdrætta eða annarra aðila.
Ég veit hreinlega ekki hvað hér er
á ferðinni annað en meinioka af
verstu sort. Eru ekki dýr seld, verð-
launuð og boðin upp á mörkuðum
vítt og breitt um heiminn? Hvað ger-
ist á hundasýningunum? Er þar ekki
verið aö tendra stolt eigendanna með
því að veita verölaun fyrir bestu og
fallegustu hundana? Verðlaun til
hvers, til að gera skepnuna einskis
viröi? Og ef hún er svona mikils
viröi, má þá ekki eigandinn selja
hana hæstbjóðanda? Dýr eru nú ekki
enn orðnar mannverur, eða hvað?
Og hér er ekki um mansal að ræöa.
Hefur fólk aldrei verið í sveit? Dýr
gegna þar stóra hlutverki í fjár-
magnslegu tilliti, þau ganga kaupum
og sölum. Og gleymum ekki bolatoll-
inum. Á aö afleggja hann?
Reynum nú aö vera raunsæ. Dýrin
blessuð eru okkur ennþá undirgefin
og við getum ekkert verið að
hneykslast á því þótt hvolpar séu
boðnir í happdrætti. Og allra síst
ættum við að biðja um bann á dýra-
happdrætti, það sæmir ekki sönnum
dýravinum. Dýrin geta haft það
miklu betra hjá „vandalausum", rétt
eins og gengur í mannheimum.
„Verðlaun tli hvers, til að gera
skepnuna einskis virði?" er spurt
hér. - Frá hundasýningu og verð-
launaveitingu í Reiðhöllinni.