Dagblaðið Vísir - DV - 09.03.1991, Blaðsíða 8

34
LAUGARDAGUR 9. MARS ,199-1..
Sérstæö sakamál
Dauðinn
var eina lausnin
Nágrannarnir tóku þaö nærri sér
en voru þó ekki undrandi þegar það
fréttist aö fundist heföi lík aö húsa-
baki hjá Robinsonshjónunum. Þaö
haföi ekki fariö fram hjá þeim hve
oft Stewart Robinson hafði slegið
og misþyrmt konu sinni, Pat. Þaö
var heldur ekki létt fyrir hana að
leyna áverkunum. En endalokin
uröu önnur en nágrannarnir höfðu
búist við.
Myndarlegur en meó
flekkaða fortíð
Þann dag fyrir tuttugu og þremur
árum sem Pat gekk inn á kaffihús
í heimaborg sinni, Shrewsbury, á
Englandi voru örlög hennar ráöin.
Þá hitti hún Stewart Robinson,
myndarlegan, ungan mann í
þröngum, svörtum leöurfótum.
„Hann var bara tveimur árum
eldri en ég,“ segir Pat, „en hann
sýndist svo lífsreyndur og mér
fannst hann afar áhugaverður. Ég
féll því fyrir honum um leið.“
En Stewart var ekki allur þar sem
hann var séður. Eftir aö þau höfðu
veriö saman um hríö varö hann aö
fara í fangelsi til aö taka út dóm.
Þegar foreldrar Pat fréttu af því
settu þau henni skilyröi. Annaö-
hvort hætti hún aö vera með hon-
um eöa hún færi að heiman. Hún
•tók síðari kostinn.
„Skömmu eftir að hann kom úr
fangelsinu,“ segir Pat, „fórum við
saman á lítiö gistihús. Þaö var í
fyrsta sinn sem ég haföi verið með
manni. Aö glata sakleysi sínu var
alvörumál á þeim dögum og ég var
sem lömuð við tilhugsunina. Þess
vegna var ég afar neikvæö þarna.
Á eftir fannst mér aö Stewart
myndi hafna mér og ég afsakaði
mig mörgum sinnum viö hann en
hann tók þessu öllu vel: „Þetta er
ekki neitt til aö hafa áhyggjur af,
elskan," sagði hann. „Það tekur
sinn tíma að læra þaö rétt. Og viö
höfum tímann fyrir okkur, vonandi
ekki minna en þijátíu til fjörutíu
ár.“
Huldi áverkana
með farða
Stewart hafði rétt fyrir sér um
þetta. Frá þessum degi varö hún
hans og einskis annars. Þau giftu
sig í ráöhúsinu í Shrewsbury árið
1969. Peninga áttu þau engasvo þau
, höföu aðeins efni á aö fá sér egg
og kartöfluflögur á brúðkaups-
daginn með móöur Stewarts og
systrum.
En þegar fyrir brúðkaupið hafði
Stewart beitt Pat ofbeldi. Dag einn
sló hann hana illa í framan úti á
götu. Hún hélt að þetta væri ein-
stakt tilvik vegna reiði hans yfir
því aö hún kom ekki aö heimsækja
hann í fangelsið. En þaö var ekki
rétt hjá henni.
Eftir brúökaupið héldu ofbeldis-
verkin áfram. Það var sem lítið
þyrfti til að Stewart missti stjórn á
sér og þá bitnaöi bað á Pat. En þar
eö foreldrar og ættingjar Pat höfðu
frá upphafi verið á móti hjóna-
bandinu leitaði hún ekki aöstoöar
hjá þeim.
Framan af reyndi hún að leyna
blóðhlaupnum vörum og öðrum
áverkum með varalit eða andlits-
farða og stundum greip hún til þess
að breyta hárgreiðslunni í sama
- '« ® - . "W, .„V
Terry fullgerði arininn meðan Beðið í garðinum að húsabaki.
móðir hans var í burtu.
tilgangi. Síðar urðu áverkarnir
stundum svo þungir að hún varð
að halda sig innan dyra dögum
saman og það breytti litlu um of-
beldiskennda hegðan Stewarts þótt
þau eignuðust þrjú börn. Það var
sem ofbeldishneigð hans ykist frá
ári til árs.
„í rauninni fékk hann ekki við
þetta ráðiðsegir Pat. „Skapið
hljóp með hann í gönur en við til-
heyrðum hvort öðru og hann vissi
að ég yrði honum trú allt til dauð-
ans. Og ég gerði honum grein fyrir
því að ég krefðist þess sama af hon-
um.“
Tryggogtrú,
sama hvað á gekk
Það fór ekki hjá því að bömin
sæju og heyrðu það sem gerðist
þegar Stewart reifst við móður
þeirra og barði hana. Þrátt fyrir
þaö hélt fjölskyldan þó verulegum
hluta samheldni sinnar og kom það
meðal annars fram í því að Pat var
manni sínum trú og trygg, hvað svo
sem gerðist.
Oft kom það þó fyrir að nágrann-
arnir hringdu á lögregluna. Þá
fannst þeim átökin á heimili Robin-
sonshjónanna ganga of langt. Aldr-
ei kom þó til þess að Pat ákærði
mann sinn fyrir ofbeldi.
„Þegar ég þurfti að fara á sjúkra-
hús vegna meiðslanna sagði ég allt-
af að um slys hefði verið að ræða.
Ég þóttist hafa dottið niður stiga,
hrasað eða dottið með andlitið á
rúðu. Þessar og aðrar skýringar gaf
ég þegar gert var að áverkunum."
En Stewart átti líka góðar hliðar.
Þegar hann hafði sparkað í Pat með
þungu skónum sínum svo að hún
var blá og marin og varð að fara á
sjúkrahús sinnti hann heimilis-
störfunum eftir mætti. Hann tók
þá til mat handa bömunum og sá
til þess að þau færu á réttum tíma
í skólann.
„Hann var stundum fyrirmynd-
arfaðir," segir Pat, „en ég sagði
honum að ég myndi ganga frá hon-
um ef hann legði nokkru sinni
hendur á börnin.“
Síðasta kráarferðin
Ekki batnaði ástandið á heimil-
inu með tímanum, eins og fyrr seg-
ir, og þar kom að á hálfu öðru ári
varð margsinnis að leggja Pat á
sjúkrahús.
Dag einn kom lögreglan aftur að
litla raðhúsinu vegna tilkynningar
nágranna um aö ekki væri allt með
felldu. í þetta sinn var ástæðan
ekki bara misþyrming heldur var
sá orðrómur á kreiki aö morð hefði
verið framið í húsinu.
„Það hlaut að enda svona," sagði
nágrannakona. „Nú hefur hann
tekið sjálfum sér fram og drepið
vesalings konuna.“
En nágrönnunum brá þegar þeir
sáu að það var ekki Stewart sem
lögregluþjónarnir leiddu út úr hús-
inu heldur Pat.
Ástandið á heimili Robinsons-
hjónanna var orðið verra en
nokkru sinni er kom fram á árið
1989. Kvöld eitt fóru þau saman á
krána „The Woodcutter" og tók Pat
þá eftir því að sá svipur var að
koma yfir Stewart sem var fyrir-
boði þess að hann færi að lúskra á
henni. Þau voru heldur varla kom-
in inn fyrir dyr heima hjá sér þegar
hann byrjaði.
Yngsti sonurinn, Shaun sem var
þrettán ára, var ekki heima. Hann
ætlaði að vera um nótt hjá vini sín-
um en dóttirin Christy, fimmtán
ára, og eldri sonurinn Terry, sem
var í leyfi frá herþjónustu í breska
flughernum, voru bæði heima og
háttuð. En þau voru ekki sofnuð.
Morðið
Stewart kallaði Pat nú öllum ill-
mn nöfnum og þar á meðal lauslæt-
iskvendi. Það urðu örlagarík orð.
Terry kom fram í dymar hjá sér,
gekk til foreldranna og sagði nær
ógnandi röddu við foður sinn:
„Þetta ættir þú ekki að kalla
mömmu. Ekki þú sem dróst þenn-
an táning, hana Tinu, með þér upp
í rúm hérna um daginn meðan
mamma lá á sjúkrahúsinu."
Pat hafði sýnt að hún þoldi bar-
smíðar og áverka en framhjáhald
þoldi hún ekki.
„Ég ætlaði ekki að trúa mínum
eigin eyrum,“ segir hún, „en ég sá
í augum Stewarts að Terry var að
segia sannleikann. Frá því augna-
bliki var ást mín til hans dauð.“
Stewart fór nú að rífast við Terry
en á meðan gekk Pat niður í kjall-
ara og sótti hamar sem lá við hlið-
ina á ami sem Stewart var að smíða
þar.
„Ég vildi ekki slá hann aftan
frá,“ sagði Pat svo ég sagði við
hann: „Var það Tina, lúsablesinn
þinn?“
Stewart sneri sér ekki við en
greip um sig eins og hann byggist
við að Pat ætlaði að reka hníf í
hann. „Svo sló ég hann í höfuðið,"
segir Pat.
Stewart dó ekki af högginu og Pat
óttaðist nú reiði hans meira en
nokkru sinni. Hún greip því belti
sem lá á gólfinu, brá því um háls
hans og herti að. Nokkru síðar
hætti hann að anda og þegar hún
hlustaði eftir hjartslætti hjá honum
heyrði hún að hann var hættur.
Christy var nú komin fram, afar
skelkuö. Hún fór að gráta en Pat
og Terry leiddu hana fram í stofu.
Þar lagði Pat svo áætlun fyrir eldri
bömin sín tvö.
„Geymum líkið
r. •• * 4 4
i tvo ar
Hugmyndin var á þá leið að hún
færi með líkið af Stewart út í garð-
inn að húsabaki og græfi það þar í
beði. Eftir tvö ár, þegar bæði
Christy og Terry væru hætt í skóla
og nógu gömul til að sjá fyrir sér
sjálf, færi hún til lögreglunnar og
segði allt af létta.
Snemma um morguninn tókst
Pat að draga líkið út í garð og grafa
það. Blómunum kom Pat síðan fyr-
ir á sínum stað svo engan gat grun-
að hvað í beðinu var að finna.
En það liðu ekki tvö ár þar til
lögreglan komst að því sem gerst
hafði. Christy trúði besta vini sín-
um frá atburðinum á heimilinu. Sá
sagði aftur móður sinni frá og hún
hringdi til lögreglunnar.
Þegar málið kom fyrir rétt barst
mikið af bréfum til lögreglunnar,
ákæravaldsins og dómarans. Mörg
vom frá nágrönnum Pat og var í
sumum þeirra að finna ljóta lýs-
ingu á því sem gerst hafði þau tutt-
ugu og eitt ár sem Pat og Stewart
höfðu verið gift. Var þess farið á
leit að Pat yrði sýnd mildi.
Hún fékk líka aðeins tveggja ára.
dóm. Ekki þó fangelsisdóm heldur
var henni gert aö dveljast á upp-
tökuheimili.
Eftir ár fékk Pat leyfi til að snúa
heim til barna sinna sem tóku
henni vel enda skilja þau flestum
betur hvað leiddi til þess að svona
fór.
Pat hugsar hins vegar aftur hlý-
lega til mannsins síns fyrrverandi.
„Hann er eini maðurinn sem ég hef
elskað," segir hún, „og hann verð-
ur það alltaf. Nú er ég að spara
fyrir legstein svo gröfin hans verði
snyrtileg. Þá á ég líka stað sem ég
get komið á til að minnast hans og
tala við hann.“