Dagblaðið Vísir - DV - 16.12.1992, Blaðsíða 4

4
MIÐVIKUDAGUR 16. DESEMBER 1992.
Fréttir
Magnús Már Magnússon hjá SnjófLóðavömum Veðurstofunnar:
Fylgjumst með snjóflóða-
hættunni á öllu landinu
„Þaö er verið aö yfirfara staði úti
um aUt land. Núna beinum viö at-
hygli okkar sérstaklega aö Sigluíiröi
og norðanveröum Vestfjörðum en
við forum yfir allt landiö. Við erum
heldur rólegri meö Austfiröina en
það getur breyst ef það heldur áfram
að snjóa og við skoðum ástandið
stöðugt frá veðurathugun til veður-
athugunar. Það lítur út fyrir aö þetta
ástand vari eitthvað áfram og við
munum fylgjast grannt með,“ segir
Magnús Már Magnússon, jöklafræð-
ingur og deildarstjóri hjá Snjóflóða-
vömum Veðurstofunnar.
Snjóflóðavamir Veðurstofunnar
em ráðgjafandi aðili fyrir almanna-
varnanefndir í hverju héraði sem
taka endanlega ákvörðun um hvort
ástæða er til að lýsa yfir hættu-
ástandi eða rýma hús.
„Það eru margar aðstæður sem
geta skapað snjóflóðahættu. Það sem
er ríkjandi núna er í fyrsta lagi mik-
il snjókoma. í öðra lagi vindáttin sem
flytur snjóinn til og skilur hann eftir
í giljum og fjallsbrúnum. Ákveðnar
vindáttir eru slæmar fyrir ákveðin
hérað. Til dæmis er norðvestanáttin
slæm fyrir Siglufjörðog norðaustan-
áttin fyrir Flateyri. í þriðja lagi þá
er kalt sem gerir það að verkum að
bindingin í snjóþekjunni gengur
miklu hægar. Nýi snjórinn binst illa
við undilagið og þá er kominn
rennslisflötur og hugsanlegar að-
stæður fyrir snjóflóð," segir Magnús.
-ból
Hálfrar aldar veru við Lækjargötu lokið
Söluskrifstofa Flugleiða er flutt úr Lækjargötunni. Þar með lauk nær hálfrar aldar veru söluskrifstofu félagsins og
forvera þess við Lækjargötuna, en Flugfélag íslands opnaði skrifstofu í Lækjargötu 4 árið 1944. Árið 1962 var
starfsemin flutt um set I hús númer 2. Hið nýja húsnæði að Laugavegi 7 er rúmlega 300 fermetrar að stærð og
verður söluskrifstofan til húsa á götuhæð hússins. DV-mynd ÞÖK
Átta klukkustundir aö aka 25 mínútna leið:
Skaf lar upp á
miðja framrúðu
„Það voru skaflar upp á miðja
framrúðu á bílnum þegar verst lét. Á
endanum gáfumst við upp á því að
hjakka þetta og löbbuðum að næsta
sveitabæ," segir Eiður Jónsson.
Hann og tveir aðrir fullorðnir,
ásamt tveimur bömum, 5 og 10 ára,
lögðu af stað ffá Reyðarfirði áleiðis
til Fáskrúðsfjarðar um klukkan hálf-
tiu á sunnudagskvöld á Mitsubishi
sendiferðabíl. Klukkan var orðin 6
næsta morgun þegar þau komu að
sveitabænum Vattarnesi um miðja
vegu á milli þorpanna.
„Það var laust í snjónum til að
byija með og hægt að keyra vand-
ræðalaust í gegnum skaflana. Þegar
leið á nóttina byrjaði snjórinn hins
vegar að þéttast og færðin að þyngj-
ast. Við vorum vel klædd og með
nesti og það væsti því ekkert um
okkur. Við vorum um hálftíma að
ganga frá bílnum og að sveitabænum
en snjórinn tók okkur í mitti og það
var því tregt að labba,“ segir Eiður.
-ból
Ekki hætta á haf ís í bili
„Við höfum ekki fengið neinar til-
kynningar um hafís síðustu dægur
en það eru líkur á því að það sé að
fijósa langt fyrir norðan landið. Hins
vegar er búist viö því aö vindar á
Grænlandssundi, á milh íslands og
Grænlands, verði hagstæðir og blási
af norðaustri. Þá þarf ísinn ekki að
berast hingað," segir Þór Jakobsson,
veðurfræðingur og deildarstjóri Haf-
ísrannsókna hjá Veðurstofunni.
Hann segir að í veðri, eins og nú
geisar, sé nýmyndun hafíss mikil.
„í gífurlega sterkum og stífum
noröanvindi og mikilli kælingu frýs
mikið. Það bætist trúlega við þann
hafís sem hefur veriö aö myndast í
vetur en hann er ennþá það langt
fyrir norðan land að það er ekki bein-
línis hætta á að hann sé á leiðinni
hingað í bili,“ segir Þór.
-ból
í dag mælir Dagfari
Málning og mannréttindi
Loksins hefur verið kveðinn dóm-
ur yfir sakbomingunum í svoköll-
uðu málningardósamáli. Rann-
sóknarlögreglan nappaði á sínum
tíma tvo virðulega borgara fyrir að
flytja inn fíkniefni í málningardós-
um og höfðu mennimir stundað
þessi viðskipti um nokkurt skeið
og þóttu stórtækir. Var sagt að
meira magn hefði verið gert upp-
tækt í málningardósunum en dæmi
era um hér á landi og var þó ekki
nema brot af því sem innflutningn-
um nam, ef marka má upplýsingar
sem fram komu í dómsal.
Sá galli var á gjöf Njarðar að mál
þetta hefur legið óafgreitt hjá Saka-
dómi Reykjavíkur í allmörg ár og
verður auðvitað ekki við sakborng-
inga sakast í þeim efnum. Það var
ekki fyrr en fjölmiðlar minntu
dómstóhnn og ákæravaldið á þá
staðreynd að máhð væri ekki til
lykta leitt enda þótt öh gögn og
sannanir lægju á borðinu að saka-
dómur tók á sig rögg og þingaði í
málinu og efndi th réttarhalda sem
fjölmiðlar fylgdust grannt með.
Mátti þar sjá í sjónvarpinu vel
klædda og snyrthega menn sem
ýmist vora lögfræðingar eða sak-
bomingar og mátti ekki á mihi sjá
hvorir vora heiðarlegri í framan.
Þetta var auðvitað hla farið með
málsaðha. Bæði það að draga máhð
svona á langinn og svo hitt að birta
myndir af þeim í bak og fyrir, eins
og þeir væra réttdræpir. Það eina
sem þessir menn hafa gert af sér
er að flytja inn fíkniefni fyrir ungl-
inga og aðra fíkniefnaneytendur
sem era hvort sem er svo langt
leiddir að þeir þurfa á fíkniefnun-
um að halda. Þetta var greiðasemi
af hálfu innflytjendanna og algjör
tilvhjun að efnið skyldi flutt inn í
málningardósum en þótti hentugra
af því að lögreglan er stöðugt að
hnýsast í fíkniefni ef þau eru flutt
inn með eðhlegum og löglegum
hætti.
Ekki er það heldur þessum
mönnum að kenna þótt einhveijir
hér á landi hafi ánetjast fíkniefnun-
um því ekki báðu innflytjendumir
eiturlyfjaneytendur um að kaupa
efnin og ekki er það þeirra mál
þótt unglingar lendi á glapstigum.
Þeir vora aðeins aö sinna þörfum
markaðarins eins og nú er við hæfi
á öld fijálshyggjunnar.
Á endanum voru veslings menn-
imir dæmdir í margra ára fangelsi
fyrir það eitt að hafa flutt inn máln-
ignardósir. Þetta er ósvífinn dómur
og lögfræðingamir, sem veija þá,
segjast vera thbúnir að vísa dómn-
um th Mannréttindadómstólsins í
Strassborg sem hefur miklu meiri
og mannúðlegri skhning á högum
fíkniefnasala heldur en ófyrirleitn-
ir íslenskir dómstólar. Lögfræðing-
amir fuhyrða að það bijóti í bága
við mannréttindi að dæma menn
svo hörðum dómi löngu eftir að
þeir era búnir að fremja sinn glæp.
Glæpur er ekki glæpur nema í
örfáa mánuði og menn era saklaus-
ir og lausir ahra mála ef dómstólar
geta ekki mannað sig upp í dæma
strax. Eftir það era lögin og dóm-
amir á bandi þeirra sem fremja
glæpina og það era mannréttindi
að leyfa þeim að ganga lausum.
Þau mannréttindi, sem voru fahn
í málningardósunum, era ekki á
valdi íslenskra dómstóla. Málning-
ardósir eiga sér skjól í Strassborg
og enda þótt menn eigi málningar-
dósir og flytji þær inn án þess að
hafa málningu í þeim eru það
mannréttindi að hlífa mönnum við
fangelsi þegar þeir hafa ekki annað
gert en eiga dósirnar. Auk þess
kom þaö fram við réttarhöldin að
veshngs mennirnir vora neyddir
til aö segja ósatt og ljúga upp á
sjálfa sig sök og í rauninni áttu
þeir ekkert í þessum dósum sem
réttarríkið er að kenna viö þá.
Hvemig er hægt að dæma menn
fyrir það sem þeir hafa ekki gert
og ekki átt löngu eftir að þeir héldu
að máhð væri dautt hjá dómstólun-
um? Hvaða sanngimi er í því að
dæma menn í fangelsi fyrir það
sem þeir hafa hugsnlega gert fyrir
mörgum, mörgum áram? Þaö era
mannréttindi að sleppa mönnum
lausum, sem hafa gengið lausir,
þótt þeir hafi á sínum tíma stundað
ábatasaman innflutning sem þeir
kannast ekki við sjálfir?
Vonandi er aö Mannréttinda-
dómstólhnn standi vörð um mann-
réttindi þessara manna. Standi
vörð um málningardósirnar sem
voru fullar af fíkniefnum sem ein-
hveijir allt aðrir neyttu án þess að
vera dregnir fyrir dóm.
Dagfari