Alþýðublaðið - 12.04.1967, Page 13

KSMmíoícsbÍ Ö
Síml €1985
O. S. S. 117
Snilldar vel gerð og hörku-
spennandi, ný, frönsk sakamála
niynd. Mynd í stíl við Bond
myndirnar.
Kerwin Mathews
Nadia Sanders.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum.
SMURSTÖÐIN
Ssetúni 4 — Sími 16-2-27
B&limi er smurður íljðtt ag vel.
Stójcra allar tetruaair af smuralíU:
FJÖLI&JAN » ÍSðFIRDI
URE
EINð^GmJNARGLER
FIMM ÁBA ABYRGÐ
Söluumboð:
SANDSALAN S.F.
Elliðavogi 115.
Sírni 30130. Pósthólf 373.
Nú er rétti tíminn tSl a6
láta yfirfara og gers við
vélamar fyrir vorið.
Massey Ferguson-við-
gerðaþjónustu annast
Vélsmiðja
Eysteins Leifssonai
hf.
Síðumúla 17.
sími 30662
Suenarið með
MONIKU
Ein af beztu myndum Ingmar
Bergmans.
Harriet Andersson
Sýnd kl. 9.
Massey
Ferguson
DRÁTTARVÉLA
og GRÖFUEIGENBUR
Framhaldssaga eftir Astrid Estherg
ÉG ER SAKLAUS
Ulrik dró andann djúpt. Hann
ók gegnum trjágöngin með mikl-
um hraða og út á gömlu brúna.
Jú, vatnið hafði risið. Hann
setti Jensen af við bæinn hans.
Skömmu síðar ók bifreiðin inn
á skógarstíg með birkitrjám á
báðar hliðar.
— Hér er fagurt, sagði Mer-
ete. ' .
— Já, en bíddu þangað til í
vetur. Þegar snjórinn er kom-
inn er yndislegt að fara á skíði
hér.
Merete hrökk við. Hún yrði
aldrei veturinn í Ulrikslundi.
Þá yrði hún i Ameríku. En hún
vissi ekki sjálf, hvað hún vildi
eins og málið var í pottinn búið.
Hann ók inn í rjóður og lagði
bílnum þannig að hann var ekki
fyrir þeim, sem þurftu að aka
þessa sömu leið. Per var á hæl-
um þeirra með vörubílinn. Svo
gengu þau áfra.m.
Jörðin var rök. Lengra í
burtu voru menn að reyna að
stífla vatnið sem ólgaði brún-
grátt.
— Það lítur illa út, sagði Ul-
rik. — Ég vona að þeir komi
bráðum með sandpokana.
Merete kinkaði kolli.
— Þú getur gengið um meðan
við bíðum, sagði liann. — Ég
kem líka. Við getum ekkert gert
fyrr en pokarnir koma.
Merete beit á vörina. Það var
heppilegt að hann sá hana ekki
núna. Hann gekk á undan og
lyfti greinunum til hliðar.
Það var gamalt hús í skógin-
um. Það tilheyrði vitanlega Ul-
rikslundi. — Það býr þar eng-
inn, sagði Ulrik. — Annars er
það afar fallegt.
Þau gengu áfram og Merete
langaði mjög til að segja honum
frá bílslysinu, dóminum og
— Við skulum snúa við, sagði
hann með erfiðismunum. Hún
þorði ekkert að segja, ekki enn.
Hann gekk á eftir henni. Mer-
ete leit enn einu sinni á gamla
húsið. Það var óhugnanlegt eins
og þar byggju skógarbúar, álfar
og tröll.
Ulrik brosti. — Þú ert borg-
arbúi, sagði hann. — Ég get
lesið hugsanir þínar.
Ulrik kom til hennar. Hann
dró hana að sér og hélt fast um
hana.
— Þú mátt aldrei fara frá
mér, sagði hann biðjandi. —
Ég elska þig, Merete.
Hún fann varir lians snerta
varir sínar. Elskaði Ulrik hana?
Hann kyssti eyru hennar, háls
og varir. Merete var sem löm-
uð, hún var ekki vön hamingj-
unni. Hún var aðeins ringluð og
undrandi. Hún slcildi ekki, að
Ulrik hafði sagt, að liann elsk-
aði hana. Samt sá hún orðin
fyrir sér. Eins og skrift, sem hún
gat ekki lesið; hjarta hennar
barðist ótt og títt og tárin komu
fram í augu hennar. Hann
kyssti þau brott. Eins og í þoku
sá Merete Louise fyrir sér. —
Roðann í kinnum hennar, orðin
sem bjuggu yfir duldri mein-
ingu. Hæðnisleg orð Hákons
hljómuðu fyrir eyrum hennar.
Svona hafði Ulrik kysst hana
fyrr — eins og í örvæntingu.
Samt hafði hann farið aftur til
Louise.
Merete sleit sig lausa. Hún
vildi slá hann í andlitið.
— Hvernig dirfistu að segja,
að þú elskir mig? Ég veit að þú
og.Louise — að þið — ég fyrir-
lít þig. Heyrirðu það. Ég fyrir-
lít þig.
Hún skalf og titraði. Það fóru
viprur um andlit hennar. Hann
sá, að augu hennar voru svört.
Þau fylltust aftur af tárum. —
Louise. — Já. Hann átti að
giftast henni — vefjast inn í
vef hennar, verða fangi hennar.
— Ég get ekki að því gert,
þó ég elski þig, Merete, sagði
hann.
— En samt ertu á nóttum hjá
Louise, meira að segja eftir að
við dönsuðum saman í borg-
inni. Fórstu iíka inn til hennar
frá mér á Jónsmessunótt? —
Ferðu þangað í kvöld — í nótt?
Ég fer til Ameríku við fyrsta
tækifæri......
Ulrik stirðnaði upp. Hann
starði á hana augnablik án -þess
að draga andann. Svo snéri hann
á hæl og fór. Nú heyrðist í vöru-
bílnum. Merete elti Ulrik í fjar-
lægð. Hann og nokkrir menn frá
óðalinu voru að henda pokum
niður í mógult vatnið. Næsti
poki kom. Og enn einn til.
Vatnið ólgaði um fætur þeirra.
Það var sem Ulrik væri óður
svo ákaft vann hann. Hann tók
ekkert tillit til þess þó hann
yrði votur.
Var hægt að elska mann og
hata liann um leið? spurði hún
sjálfa sig. Hún settist á stein og
studdi liökunni í hendur sér.
Það komu stöðugt menn á
hjólum og allir fóru beint að
vinna. Nú var búið að hlaða
heilli stíflu úr sandpokum, vatn-
ið var að tapa baráttunni. Nú
var stórum moldarkögglum mok-
að á stífluna og Ulrik hrópaði
skipanir. Per kom með einn farm
af sandpokum til viðbótar og Ul-
rik gekk að vörubílnum. Vatnið
streymdi af honum. Hann var
óhreinn, stígvélin full af vatni.
— Fjandinn er laus, sagði
Per. — Það brennur í herbergi
Merete.
Merete stóð eins og lömuð.
Henni fannst heimurinn hrynja
umliverfis sig. Ulrik leit undr-
andi á hana.
— Hvað segirðu, Per!
— Þegar Jensen kom aftur
eftir matinn sá hann að það
rauk út um gluggann á svefn-
herberginu. Hann hljóp þangað
til að athuga það. Það er slökkvi
tæki á skrifstofunni og það komu
menn þangað og hjálpuðu hon-
um, en það var hræðilegt um að
litast. Þú hefur víst hent frá
þér logandi sígarettu.
— Er búið að slökkva eldinn?
spurði Ulrik stuttaralega.
— Já, en lierbergið er ónýtt.
Merete settist á stóran stein.
Pæturnir báru hana ekki. Hvern-
ig gat eldurinn hafa brotizt út í
herbergi hennar? Hún hafði ekki
verið þar síðan í morgun. Þeg-
ar hún fór og skipti yfir í síð-
buxur. Hún hafði ekki reykt,
hún hafði ekki einu sinni notað
öskubakka. Hvernig gátu slysin
elt hana svona? Hvafl hélt Ulrik
um hana? Þetta var alveg von-
laust!
Um sjöleytið var stíflan orð-
in það sterk, að Ulrik þorði að
trúa því, að hún myndi halda.
Þau óku alla leiðina heim án
þess að mæla orð af vörum. —
Merete langaði til að segja hon-
um að hún hefði ekki orsakað
brunann, en hvernig átti hún
að orða það?
Þegar þau komu að óðalinu
kom Louise út um dyrnar á her-
bergi Merete. Hún var kríthvít
og hóstaði. Tárin runnu niður
kinnar hennar. Hún angaði af
reykjarlykt.
— Hvernig gengur? spurði Ul-
rik og var stuttur í spuna.
— Ekki vel; það var fyrir
kraftaverk að öll álman brann
ekki. Þú mátt ekki vera svona
kærulaus, Merete. í hvert skipti
sem ég hef séð þig leggja frá
þér logandi sígarettu hef ég
verið dauðhrædd um að þetta
kæmi fyrir. En ég þorði ekki
að segja það. Hún hóstaði. Hví-
lík synd!
Hún staulaðist til þeirra. Það
var víst að líða yfir hana.
— Louise! hrópaði Ulrik og
tók utan um 'hana. Hann studdi
hana inn í aðalálmuna og Mer-
ete stóð kyrr og starði á eftir
þeim.
Það var víst Louise sem hann
elskaði.
Hún dró andann djúpt áður
en hún fór inn. Fremra her-
bergið var óskáddað. í pappírs-'"*
körfunni lá tómur sígarettu-
pakkinn. Hvað hafði Louise
sagt? í hvert skipti, sem ég sé
þig leggja frá þér iogandi sígi
arettu. .. En það var lygi!
Merete gekk í svefnherbergið.
Þar stóð hún og mátti sig ekkl
hræra. Sængin og náttborðið
voru sviðin. Veggirnir brunnir.
Þakið sást gegnum loftbjálkana.
Hér var blautt og skítugt. Það
var einhver að koma. — Anna,
systir Pers. \
— Hér er geðslegt, sagði hún.
— Það hlýtur að hafa kviknað
í út frá rafmagni, sagði Merete
og barðist við grátinn. — Sjáðu
Anna! Hún fór með hana inn í
setustofuna og sýndi henni papp-
írskörfuna með samanvöðluðum
sigarettupakkanum. Hún §agði
að hún hefði aðeins átt eina
sígarettu eftir og að hún hefði
reykt hana á leiðinni út í bílinn.
Eldspýtan lá í öskubakkanum.
— Ég hef aldrei reykt í svefn
herberginu, sagði hún.
iilOiillliKIÉ; vjíiKi
12. apríl 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ |,3