Alþýðublaðið - 26.04.1967, Blaðsíða 16

/smm&íMMsm
Fórnfúsasta stéttin
ÞEGAR líður að kosningum fá
iblaðalesendur þá tilbreytingu er
þeim gefst ekki hversdagslega, að
gjá myndir af fjölda manns sem
eru í framboðum úti um allt land
iallt upp í 24 úr hverjum flokki á
íiverjum stað (þ.e. Reykjavík) fyr
ir ulan alls konar sprengilista er
nú kváðu verða fleiri en venjulega
til þess eins að skemmta þjóðinni,
enda ekkert Tívolí á íslandi nú
orðið. Eitthvað svipað gerist í
íivert skipti sem pólitískur flokk
nr heldur þing. Þannig er bless
unin tvöföld að þessu sinni því
að Sjálfstæðisflokkurinn er nýbú
inn að halda landsfund sinn, rétt
í þann mund sem myndastyrjöld
in í blöðunum er liafin fyrir al-
vöru. Alþýðubandalagið hélt og
xnerkilegan fund, en forðaðist
að mestu að birta myndir, enda
- sjálfsagt hyggilegast, eins óg allt
var í pottinn búið. '
Flestum þeim sem þannig sýna
fríðleik sinn í blöðunum er sam
eiginlegt göfugmannlegt og gáfu
legt yfirbragð. En annað er þeim
líka sameiginlegt burtséð frá póli
tískum skoðanamun sem ekki er nú
farinn að skipta svo miklu máli:
Þeir eru allir óskaplega sorgmædd
ir á svipinn (menn ættu bara að
líta í Morgunblaðið síðustu dag
ana), og skil ég ekki hvers vegna
ekki hefur verið haft orð á þessu
fyrr. Þeim stekkur ekki bros, eru
hver um annan þveran eins og
piparjúnka á laugardagskvöldi, en
undantekningin sem staðfestir
regluna er Bjarni Ben, ihann bros
ir breitt og sælt um leið og það er
tilkynnt að hann sé endurkjörinn
formaður Sjálfstæöisflokksins og
leikur enginn vafi á því að hann
hafi liaft einhverja sérstaka og ó-
persónulega ástæðu til að gleðjast
því að sá maður er auðvitað lands
föðurlega hafinn yfir sorg og gleði.
Ástæðan fyrir þessari miklu
sorg sem hleðst að mönnum þeg
ar þeir koma á flokksþing eða
bjóða sig fram til þings liggur auð
vitað í augum uppi, þó að ég skilji
ekki hvers vegna þetta hefur ekki
verið viðurkennt fyrir löngu, en
ekki tjóir að tala um það, laun
heimsins eru vanþakklæti. Menn
irnir eru alveg að bugast undan
þeirri miklu ábyrgð sem þeim er
á herðar lögð viö að bjarga þjóð
inni (stundum allri tilverunni þeg
ar þeir eru með á alþjóðaháðstefn
unum o.s.frv.), því að það er bara
mannlegt eðli áð 'geta ekki alltaf
tekið érfiðu hlutskipti með brosi
á vör (Það geta ekki néma forsæt
'»
!:
I
»
!í
í:
!
RÍM
Þeir vita það sem ortu einhvern tíma
og upp á gamian móð,
hvað erfitt getur stundum reynzt að ríma
og reka saman ljóð.
Og þyrfti ég ei við eilíft rím að strefa,
ég eflaust kvæði af rausn.
Og aldrei skal eg Agli fyrirgefa.
að yrkja Höfuðlausn.
En ég fer bara að yrkja eins og Hannes
að ungra skálda sið. . *
(Sko, hérna passar ekkert nema annes
og á þó naumast við).
Og reyndar var ég fyrr oft nærri fallinn
í freistinganna dún,
en var þá sem ég sæi elsku kallinn
hann Sigga minn frá Brún,
W
isráðherrar og aðrir slíkir snilling
ar).
í staðinn fyrir eðlilega glaðværð
manna sem þykir gaman að vera
til er komin daufingjalegur leiði
þeirra sem ekki sjá út úr því sem
þeir hafa að gera, eða vita að
hversu mjög þeir leggja sig fram
verður verk þeirra aldrei nógu vel
unnði. Til viðbótar er á sumum
andlitunum auðmýkt píslarvotts-
ins, lambsins sem leitt er til slátr-
unar, og það er eins og þeir tauti
fyrir munni sér hljóða bæn um að
þessi bikar megi fara fram hjá.
Undarlegur er sá sljóleiki þjóð
arinnar að kunna ekki að meta
fórn þessara inanna sem plampa
alla leið norðan af Langanesi,
blautir upp í klof, suður á Sel-
tjarnarnés að vinna fyrir þjóð
ina, ellegar þeytast bæ frá bæ og
hús úr húsi vikum saman fyrir
kosningar, í stað þess að vera
bara heima hjá sér og hafa það
huggulegt sem væri náttúrlega
miklu skemmtilegra.
Og mannkærleika sumra eru
engin takmörk sett. Þeirra sorg
yfir vondu hlutskipti manna hér
í heimi nær svo langt að þeir eru
gersamlega hættir að hugsa um
sjálfa sig. Það eru þeir menn sem
ólmir vilja fara í framboð og ger
ast stjórnmálaforingjar, helzt for
menn flokka, forsætisráðherrar 'og
þar fram eftir - götunum, af því
einu að þeim finnst þeir sjálfir
ekki of góðir í skítverkin. Þeir
kenna í brjósti hvor um annan svo
að þeir mega ekki vatni halda, og
reyna að bjarga 'hver öðrum úr
leiðindunum og þrasinu. Þetta er
skýringin á ýmsum furðulegum fyr
irbærum í pólitík. Einmitt þetta
er skýringin á mótspyrnu Þorvalds
Garðars gegn Matthíasi ög Hanni
bal gegn kommum í Alþýðubanda
laginu. Þeir vildu bara bjarga
þeim úr leiðindunum. Blessuð sé
þeirra minning.
r 1
ispa K
sbo að hleypa honum út 26. febrúar 1997!
*
.. .og mundu
EINAR BOLLASON SKAUT
ÍR NIÐUR.
Fyrirsögn í Tíma.
Og nú eru rauðu varðliðarn
ir í Kína farnir að berjast inn
byrðis. Það mætti halda að
þeir væru gengnir í Alþýðu-
baindalagið hér. . . .

Mér finirst það ekkert skrýt
ið að apótekararnir skyldu
ekki hleypa lyfjafræðingunu-
um inn í gær. Þeir hafa náttúr
lega haldið að gæjamir ætl
uðu að fara að vinna. . . .
Sá einn er vitur, sem veit
ekki hvað hann er vitur. . . ,