Alþýðublaðið - 17.08.1967, Blaðsíða 9

KDP.avíOíG.SBÍD
Nábúarnir
Snilldar vel gerð ný, dönsk
gamanmynd í sérflokki.
John Price
Ebbe Rode
SýndVkl. 5, 7 og 9.
Ný dönsk mynd, gerð eftir hinni
umdeildu metsölubók Siv Holms
„Jeg en kvinde“.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Sýnd kl. 5 og 9.
BÍLAKAUP
15812 — 23900
Höfum kaupendur að flest-
um tegundum og árgerðum
af nýlegum bifreiðum.
Vinsamlegast látið skrá blf-
reiðina sem fyrst.
BÍLAKAUP
Skúlagötu 55 við Rauðará
Símar 15812 - 23900.
Ofnkranar,
Tenglkranar,
Slöngukranar,
Blöndunartæki.
BurstafeU
bygglngavöruverzlun
Béttarholtsvegi 3.
Sfml 3 88 40.
FJÖLIDJAN • ÍSAFIRDI
EINANGRUNARGLER
elskaði mig og vildi giftast mér?
Harry maðurinn minn? Það var
óhugsandi. Og þar sem ég hafði
aldrei á réttu að standa hvorki
í einkalífi mínu eða vinnunni
fór ég að hágráta. Ég grét eins
og James kvöldið áður, tárin
runnu niður kinnar mínar jafn
hratt og ég þerraði þau. Allt var
anstyggilegt - eyjan þakin Ijós
um og ilmurinn af liljunum, Alex
enderhjónin,- Upphaf og endir
ástarinnar. Ég hafði glatað
sjálfri mér.
Ég heyrði eitthvað þrusk við
gluggann og svo var sagt: Hjart
að mitt!
Þetta var Bob.
— Láttu þér ekki bregða svan
a! Ég er ekki draugur.. Trish
sendi mig eftir... Hvað er að,
Júlía? Hann var kominn til mín
og sá að ég grét.
— Mér finnst víst leiðinlegt’
að fara héðan, sagði ég og reyndi
að vera glaðleg.
Það var áfall fyrir mig að sjá
hann. Ég sem alltaf hugsaði um
hann, hafði gleymt því, hvernig
hann leit út, indíánaandlit hans
línum í kinnum hans, sviplaust
andlit hans.
— Hverju gleymdi Trish?
sagði ég og reyndi að vera kæru-
leysisleg.
— Ég veit það ekki, sagði hann
hirðuleysislega. — Einhverju
fyrir hárið.
— Greiðunni hennar! Hún
verður vitlaus ef hún fær hana
ekki strax! Ég hugsa að hún sé..
— Láttu þér ekki liggja á',
sagði hann. — Hún getur beðið.
Hún verður ekki húsbóndinn
eftir nokkra daga, svo þér liggur
ekki á. Hann þrýsti mér niður
í sófann og settist við hlið mér.
— Ég hitti Dave, sagði ég.
— Hann kann vel við þig.
— Hann spurði mig, hvort ég
myndi hitta þig. Ég sagði hon-
um, að það væri harla ólíklegt.
— Hvað hefur komið fyrir
Júlía mín? spurði hann hlæjandi.
Ég blóðroðnaði. — Ég vildi
að Guð gæfi að ég hefði aldrei
kynnzt þér, sagði ég hörkulega.
— Við hvað áttu eiginlega?
Ég var hætt' að hugsa um, að
ég mætti ekki móðga hann. Hann
móðgaði mig og særði með því
að sitja þarna og láta sig engu
skipta hvernig mér leið!
— Dave bað mig um að hjálpa
sér rétt áðan, hann er hér núna
og hann kom til mín. Hann þor-
ir ekki að segja þér, að Shane
á von á barni. Segðu mér ekki
að hætta að skipta mér af því,
sem mér komi ekki við, ég ætla
að gera það! Ég ætla að segja
þetta og þegja svo. Leyfðu hon-
um að giftast henni. Hjálpaðu
honum. Láttu hann fá skollans
vegabréfið og gefðu honum pen
inga líka. Hann veit hvað ást er.
Hann skilur lífið.
Hann hlustaði á mig og það
var einkennilegur svipur á and-
liti hans og þegar ég var búin
sagði hann þyngslalega: — Ég
skal sjá um þetta. Þú þarft ekki
að hugsa um það lengur.
— Gott! sagði ég og reis á fæt
ur.
Hann reis líka á fætur. — Þér
liggur ekki á'. Ég vil fá að vita
við hvað þú áttir með því að
segja að Dave skildi lífið og ást
ina. Það var eitthvað í sambandi
við mig.
Ég varð enn rauðari.
— Hann hangir ekki utan á
giftri konu. Hjónabandsdjöfull
eins og þú. Hún notar þig til
að fá það sem hún vill fá.
Hann tók um báðar hendur
mínar og sagði: —. Um hvað
ertu að tala, Júlía?
Ég sleit mig lausa.
— Um Trish! Trish! Trish! Þú
hefur elskað hana í mörg ár.
James veit það. Hann brotnaði
saman í gærkvöldi. Hann grét.
Og allt er í rusli milli þeirra . ,
Af hverju geturðu ekki . , ,
— Komdu!
Hann breiddi út faðminn og
þrýsti mér að sér um leið og
hann sagði: — Hættu að tala,
litla mín, hættu að gráta! Þú
ert sjálf í rusli . . . Svona, ró-
leg elskan mín . . . Hann róaði
mig eins og ég væri smábarn
eða hrætt dýr, hélt mér í faðmi
sér og reri með mig fram og
aftur.
Hann leiddi mig að sófanum
og settist og lagði höfuð mitt á
öxl sína. — Þú komst ekki frá
mér og skalt ekki reyna það.
Og svo áttu að þegja. Nú er það
ég, sem hef orðið. Mér finnst
þú tala of mikjð. Til að byrja
með ætla ég að leyfa mér að
giska á að gamla vinkona þm
Midge de Lacey hafi sagt þér
þessa vitleysu um okkur Trish.
Ég hef ekki verið hrifinn af
Trish í tíu ár. Midge elskar
lineyksli og þegar engin eru
býr hún þau til. Svo er hún
afbrýðisöm út af þér og það
sá ég á henni um kvöldið og
heyrði þegar ég talaði við
hana í Róm. í öðru lagi er
það ekki satt, að Trish hafi
ógnað James með mér, en sé
það satt, að hún hafi gert það
þá er það mjög líkt henni þvi
frúin sú óttast ekki neitt meira
en tóman ávísanareikning. Hún
hefur sagt mér það og þegar
ég setti það á prent hótaði hún
að lögsækja mig fyrir róg. Þú
veizt að hún stjómar honum al-
gjörlega. Hann vill það. Hann
elskar það. Og hann elskar að
leika í sögulegum kv'ykmyndum
líka, Júlía hvað svo sem hann
hefur sagt þér. í síðasta lagi
kemst ég að því að þú haldir
þvi áfram. Gerðu það fyrir
mig. Ég elska það. Og svo held
ég eiginlega að ég elski þig líka.
Vertu kyrr!
En ég sleit mig lausa.
— Við hvað áttu með að þú
elskir mig? öskraði ég. — Það
er lygi! Hvernig geturðu logið
svona að mér? Hér búa allir
yfir einhverju leyndarmáli...
James, Trish, Lúsíana, þú og
Dave! Og nú kemur mitt leyndar
mál. Ég elska þig... ó, já það
geri ég. Og þú skalt ekki halda
að ég ætli að ganga eftir þér
með grasið í skónum, því ég
er á förum til Manchester með
pabba mínum og þú átt aldrei
eftir að sjá mig framar!
Alexanderhjónin fóru með há-
degisbátnum til Kaprí og þaðan
ætluðu þau að fljúga til Alex
andríu ásamt Terence de Witt.
Við vorum að pakka mestalla
nóttina og allir voru fölir þegar
við gengum niður að ferjunni
með töskuhlaða. Trish hélt á
engu nema perluskreyttri tösku.
Allir kysstust í kveðjuskyni og
nú þegar ég var að skilja við
þau var ekker eðlilegra en vera
umföðmuð af sterkum hand-
leggjum James og Iáta Trish
kyssa sig og finna að kinnar
hennar voru mjúkar eins og rós
arblöð. Þau fengu bæði tár i
augun.
— Vertu sæl elsku Júcíana.
Ég hitti þig eftir þrjár vikur.
Vertu sæl, elsku Júlía. Gleymdu
ekki að skrifa okkur!
Trish foðmaði okkur báðar og
hló gegnum tárin.
Við Lúcíana fórum í land.
— Hún hættir bráðum að
veifa, sagði Lúcíana. — Hún
verður þreytt. Komdu með mér.
Róbertó, hesturinn okkar gekk
frá höfninni. Ég sá bátinn fjar-
lægjast yfir vatnið um leið og
vagninn beygði fyrir horn og
ók upp veginn þaktan blómum.
— Nú skaltu gerast spákona
og segja mér allt, sem þú veizt
um okkur Bob, sagði ég. Lúcíana
var í gráa kjólnum sínum. Hún
leit út fyrir að vera jafn þreytt
og ég og hún sagði viðutan:
— Bob?
— Lúciana! Hér á ísóla vex
ekkert grasstrá, sem þú þekkir
ekki. Ég er að tala um Bob
Lane. Englendinginn. Blaðamann
inn, sem ég... eíska.
— Svo þú ert ástfangin aft
ur? spurði Lúcíana: — Gott.
Hvernig átti ég að vita það?
Ég skellti upp úr. Þýðingar-
mesta augnablig lífs míns var
augnablikið sem völvan hafðí
ekki vitað um. Ég sagðj henni
frá kvöldinu í gær og lauk máU
mínu með orðunum: — Ég
borða með honum í dag. Honum
og pabba.
— Til að ákveða giftinguna?
— Láttu ekki svona heimsku
lega.
Lúcíana gretti sig og tautaði-
fyrir munni sér að alltaf vfem
Englendingar jafn einkennilegir.
Húsið var manntómt ©g eiiv.
manalegt. Bob var í setustot
unni og Lúcíana tautaðk -ía
skal sækja í glösin og fór eir»
og ég væri Trish sjálf.
— Líður þér betur?
YSur mun ekki langa f gullaic
20 í haust eftir að hafa rcjtff
kartöffuduftið frá
17. ágúst 1967 -
ALÞÝÐUBLAÐIÐ p