Alþýðublaðið - 15.10.1967, Blaðsíða 6

c
Snnnudags AlþýðublaðiS — 15. okt. 1967
-segir hinn frægi kvikm yndaleikari Marcello Mastroianni
MARCELLO MASTROIANNI,
hinn alis staðar nálægi og' óhjá-
kvæmilogi aðalleikari í svo að
segja hverri einustu ítalskri
mynd sem kemur ó' heimsmark-
aðinn, er ekki síður lífsleiður og
óánægður í einkalífi sínu en
myndunum, að minnsta kosti
þeim listrænustu. Hann telur
sig ekki stjörnu, segist fremur
vera „anti-stjarna”, en þrátt fyr-
ir það fara vinsældir hans sí-
vaxandi úti um heiminn. Viðtal
þetta var tekið á kvikmyndaliá-
tíðinni í Feneyjum í seinasta
mánuði.
S p u r n i n g : Þér vitið nátt-
úrlega, Mastroianni, að- aðeins
einn ítalskur leikari hefur unn-
ið fyrstu verðlaun á kvikmynda-
hátíðinni hérna í Feneyjum fyr-
ir bezta leik ársins. Hvernig
stendur á þessu? Eru leikararn-
ir okkar þeir lélegustu í heimi?
S v a r : Við skulum bara horf-
ast í augu við staðreyndirnar —
það þýðir ekkert að kvarta um
ranglæti eða hlutdrægni. Það er
tæplega hægt að segja, að til séu
atvinnukvikmyndaleikarar á ít-
alíu eða að minnsta kosti er mjög
stutt síðan sú stétt varð til. Fyr-
ir nokkrum árum þegar ítalskar
kvikmyndir urðu frægar fyrir
neo-realisma sinn tóku leik-
stjórarnir venjulegt fólk af göt-
unni og létu það fara með aðal-
lilutverk og smærri hlutverk. Á
síQari árum hafa atvinnuleikar-
ar verið notaðir, en jafnframt
hefur kvikrnyndagerð okkar far-
ið aftur — ekki kannski í tækni-
legu tilliti, en myndirnar eru
hugmyndasnauðari, ófrumlegri
og meiri verzlunarvara en áður.
Þess vegna er ekki nema eðli-
legt, að það séu fáir góðir kvik-
myndaleikarar á Ítalíu. Að maður
nú ekki tali um leikkonurnar
— það má segja, að tvær eða
þrjár séu Sæmilegar, og það er
sennilega of há tala. Og til að
vinna fyrstu verðlaun á kvik-
myndahátíð þurfa leikarar að
kunna sitt fag.
Sp.: Stundum er nóg að vera
á samningi hjá voldugum kvik-
myndaframleiðanda; þér vitið
hvernig þessar kvikmyndahátíð-
ir eru. Hvernig finnst yður ann-
ars Feneyjahátíðin?
Sv.: Ég kann ekki við mig
hérna. Ég hitti alltof lítið af
listafólki og alltof mikið af alls
kyns undarlegum náungum, titl-
uðum herrum, auðmönnum, fjár-
málajöfrum, bröskurum, skringi-
legum fígúrum sem maður veit
ekki hvað eru að flækjast á kvik-
myndahátíð. En þannig eru
kvikmyndirnar — þetta er allt
eins og dýragarður, og ég
skammast mín fyrir að vera til
sýnis eins og api í búri. Kvik-
myndagérð er eins og verk-
smiðja; listin má sín einskis inn-
an um peninga og stórviðskipti.
Sumum finnst kannski gaman að
sjá alla trúðana samankomna á
einum stað, en ekki mér. Og
ekki líður mér betur að horfa
á stjörnurnar og fólkið sem
hyllir þær — það veit ekki,rað
það er að hylla innantóma tál-
sýn sem ekkert er í varið.
Sp.: Þér eruð ekki sérlega
kurteis í garð starfsfélaga yðar
— eruð þér kannski ekki sjálfur
stjarna?
Sv.; Nei, ég er engin stjarna.
Ég er anti-stjarna. Algerlega
mótfallinn öllu þessu stjörnu-
braski. Og ekki hefði ég heldur
löngun til að vera eins og leik-
ararnir í gamla daga, t. d. Kean,
ekkert nema snilligáfa og brjál-
æði í jöfnum hlutföllum. I kvik-
myndunum var minna um snilli-
gáfuna, og þá byrjaði auglýs-
ingaviðbjóðurinn. Maður eins
og Clark Gable væri ekki stjarna
núna; hann væri þjónn eða dá-
valdur eða töframaður eða allt
annað frekar en stjarna. Stjörn-
urnar eru dauðar, horfnar af
sjónarsviðinu, og það er engin
eftirsjá að þeim. Ekki syrgi ég
þær. Mér finnst hetjur hlægi-
Iegar. Eða þær fara í taugarnar
á mér. Og finnst yður ekki kom-
inn tími til að snúa tilbeiðsl-
unni að einhverjum öðrum en
kvikmyndaleikurum? Til dæmis
geimförum? Hvort er meira
spennandi: Valentina Tereskova
eða hestakarl genginn í barn-
dóm eins og John Wayne? Tarz-
an var ágætur hérna áður fyrr,
en ekki lengur. Ég vildi heldur
vera arkítekt eða eðlisfræðingur.
eða yfirleitt hvað sem er annað
en kvikmyndastjarna.
Sp.: Með leyfi að spyrja, hvað
eruð þér þá að gera hérna á
kvikmyndahátíðinni?
Sv.: Ef ég hefði fengið að ráða
myndi ég ekki hafa komið hing-
að. Ég hef engan áhuga á þess-
um skrípaleik. En ég fékk eng-
an frið. „Það er nýjasta myndin
þín sem verður sýnd, ÓKUNNI
MAÐURINN,” var sagt við míg.
„Ætlarðu að móðga Visconti,
leikstjórann þinn, með því að
vera ekki viðstaddur?. Það er
skylda þín að fara.” Og svo
framvegis. Og ég lét tilleiðast.
Ég nennti ekki að standa í deil-
um, sannfæra fólk um mitt sjón-
armið, útskýra og útskýra. Nei,
þá var minni fyrirhöfn að draug-
ast hingað. Ég er latur og fram-
takslaus. Oft finnst mér ég hafa
á réttu að standa, en ég hef ekki
nógan viljakraft til að halda fram
skoðunum mínum. Ég læt hina
heldur ráða. Ég veit ósköp vel,
að þetta sýnir dugleysi mitt,
vanþroska og karlmennskuskort.
Sp.: Hafið þér ánægju af að
gera lítið úr sjálfum yður? Ef
til vill hafið þér lært þann sið af
Fellini sem segir, að það geti
verið gaman að tala illa um
sjálfan sig — þá sé líka minni
hætta á, að aðrir geri það.
Sv.: Nei, hvers vegna þurfið
þér endilega að misskilja mig?
Ég hef enga löngun til að fá
hrós frá öðrum. Ég hef aldrei
gert neitt til að falla öðru fólki
í geð. Mér geðjast ekki vel að
sjálfum mér, ég er fullur af
sjálfsgagnrýni. Það er óþarfi að
hártoga orð mín.
Sp.: Á hvern hátt geðjast
yður ekki að sjálfum yður? Lík-
amlega séð?
Sv.: Þegar ég var ungur piltur
hafði ég andstyggð á útliti mínu.
Ég vildi vera vöðvafjall, sterk-
ur, hraustur og karlmannlegur.
En þess í stað var ég rýr og vis-
inn, mjór yfir axlirnar og með
spóaleggi. Það útlit hefði vakið
mikla hrifningu núna. Því ólán-
legri sem ungu mennirnir eru
á allan hátt, þeim mun eftir-
sóttari eru þeir af stúlkunum.
Ljótleikinn er í tízku. Ég vildi,
að ég væri aftur orðinn tvítugur.
En ég er orðinn ríkur og hóglát-
ur, ég hef fitnað, þó að ég sé
reyndar jafnvöðvarýr og áður.
Fallegur er ég ekki og hef aldr-
ei verið. Ég er sviplaus, andlitið
á mér er svo venjulegt, að ég
hverf í fjöldann. Ég er búra-
legur, dálítið sveitalegur eigin-
lega. Aldrei líður mér eins ó-
þægilega og í ástarhlutverkun-
um. Ég kvennagull! Tilhugs-
LUCHINO VISCONTI, leik-
stjóri ræóir viS Marceiio Ma-
stroianni, aðalleikara í kvik-
myndinni „Ók't mi maffurínn,“
sem gerð er eftir skáldsögu A1
berts Camus. Hún var sýnd á
kvikmyndahatíðinni í Feneyj-
um í seinasta méut^Si við
mikla aðsókn, en hlaut frem-
ur neikvæða dóma g'is'nrýn-
enda.
/
unin ér skopleg. Hclzt vil ég
fela mig bak við skegg. eða
þykka málningu. Mér finnst gam-
an að breyta á mér andlitinií,
finna upp tæki, ganga iialtur og
skakkur — það á við trúðinn í
mér, allan barnaskapinn sem er
sterkur þáttur í eðli mínú.
■ Sp.: Er þaö þá af bamaskap
sem þér hafið lagt fyrir yður
leiklist?
Sv.: Já, ég býst við því. Ég
vildi gjarnan vera þroskaður
maðux-, hugrakkur og sjálfsör-
uggur. En ég hef narla lítið
sjálfstraust, og ég er raggeit. Ef
ég mæti örðugleikum reyni ég
að flýja þá, og ef ég þarf að
taka ákvörðun reyni ég að láta
aðra gera það fyrir mig. Ég er á-
kaflega liversdagslegur maður.
kannski, að ég hafi séð „Ókunni
leikari til að hylja getuleysi mitt
á öðrum sviðum. Ég reyni að
leika persónur sem líkjast mér
sjálfum, en eru þó skárri en ég.
Það gefur méi' vissa liísfyllingu.
Sp.: Þetta err sjaldgæft sjón-
armið hjá atvinnuleikara. ..
Sv.: Já, því miður. En ég
hugsa nefnilega ekki eins og at-
vinnuleikari, ég er alltaf við-
vaningur. Ég byrjaði sem áhuga-
leikaiú — vann í skrifstofu á
daginn og lék á kvöldin mér til
skemmtunar. Og viðhorf mitt
hefur ekki breytzt með tíman-
um, þó að ég hafi leikið í fleiri
kvikmyndum en ég veit tölu á.
Ef ég vildi verða stjarna færi
ég til Ameríku, lærði að tala
ensku almennilega, lóti gera
kvikmyndir þar sem lilutverkin
væru sniðin við mitt hæfi, ætti
sjálfur hlut í fyrirtækinu, léti
setja af stað gífurlega auglýs-
ingaherferð, o.s.frv. Þannig íór
Sofia að, og raunar ekki hún
ein. Ég dáist að dugnaði þeii’ra
sem nenna að standa í þessu
vafstri; það útlieimtir mikinn
viljastyrk. En ég er viljalaus. Það
er ekki, að ég sé lítillátari en
hinir, en ég nenni bara ekki að
leggja neitt á mig. Mér stendur
á sama um allt. Mér leiðist. Það
er verið að segja mér, að ég eigi
að læra meira, ferðast um, læra
tungumál, mennta mig. .. Já,
já, það er sjálfsagt alveg rétt,
en það er alllof mikil fyrirhöi'n.
Ég veit lítið, og stundum vildi
ég gjarnan vera betur að mér,
en það strandar á því sama. Ég
nenni því ekki.
Sp.: Eruð þér virkilega svona
latur eða eruð þér að gera að
gamni yðar?
Sv.: Nei, ég er ekki gamansam-
Frh. á 14. síðu.