Alþýðublaðið - 10.11.1967, Blaðsíða 5

Hellir hinna daubu
BAINAGAMAN
Hver veit hvaða tvö
hús eru eins
Haldið þið ekki, að stóru
systkinum ykkar eða pabba og
mömmu þætti gaman að keppa
við ykkur um það hver veit
hvert rétta húsið er? Það eru
nefnilega viss skilyrði, sem
fylgja þessari raun.
1. Það verður að vera reyk-
háfur á húsinu.
2. Það mega ekki vera
gluggatjöld fyrir gluggan-
um.
3. Það mega ekki vera tröpp-
ur að dyrunum.
4. Hundur verður að vera við
húsið.
5. Það má ekki vera sjón-
varps'ofínet á húsinu.
Ætil þið verðið ekki á undan
mömmu og pabba að vita hvaða
hús er rétta húsið? Við ætlum
ekki að segja ykkur það.
Þið eruð dugleg að skrifa og
eina ástæðan fyrir því, að þetta
var ekki höfð verðlaunagetraun
er sú, að við erum alltaf að
leita að cinhverju erfiðu; Þið
eruð alltof dugleg. Vitið þið, að
í fyrstu getrauninni voru 48,
sem svöruðu rétt af 58 og í
næstu getraun (sem var erfið-
ari) eru þegar komin 23 rétt
svör, þrátt fyrir meiri þátttöku?
Þið viljið öll fá fleiri getraun-
ir, fleiri gátur, fleiri skrítlur.
Segið þið okkur nú, stóru krakk
arnir, sem skrifa svo vel, vilja
litlu systkinin ekki fá sögu fyr
ir sig? Hafið þið reynt að lesa
fyrir lítil börn og aðgætt, hvern
g þem lízt á smábarnasögurn-
ar?
Þetta er nefnilega blaðið ykk
ar og þið ráðið efninu.
Við getum meira að segja sagt
ykkur það. að í næsta blaði verð
ur ekki aðeins tilkynnt, hver
vann verðlaunin í síðustu
keppni, heldur einnig birlar
spurningar, sem eru bæði gát-
ur og spurningar á borð við:
— í hvaða borg er erfiðast að
lifa? Oe eftir því, sem okkur
er sagt er svarið: — í Liverpool
(líf-er-Dúl). Og þetta verður 10
spurninea verðlaunakeppni fyr
ir börn frá 7-12 ára, það er að
segia. ef þið viljið svo erfiða
keppni.
Og sptirningakeppnin er sam
in af tíu ára dreng.
Hafið þið áhuga fyrir svona
hlutum? Viljið þið kannski
senda okkur gátur og erfiðar
spurningar í næstu keppni? Þá
verðið þið að muna, að það er
tveggja vikna frestur áður en
spurningamar bjrtast, en Við
birtum alitaf nafn ykkar og
heimilisfang með og við von-
umst til þess að fá að taka
mynd af þeim, sem duglegastur
er að senda okkur gátur og
spurningar. Það er skemmtilegt
fyrir lesendur Barnagamans að
vita. hver sigurvegarinn er og
hvernig hann lítur út. Þið meg-
ið senda eins mörg bréf og þið
viljið næstu tvær vikurnar. —
Síðasti frestur er 24. nóvember
og sigurvegarinn kemur í næsta
biaði þar á eftir. Við viljum
hafa fr.estinn sem lengstan til
að leyfa börnum utan af landi
að taka þátt í keppninni. Þau
eru afar dugleg. Okkur fannst
lei+jt að fá 'á+ta bréf eftir að
di-egið var í síðustu keppni og
bví höfum við ákveðið að lengja
frestinn um 7 daga. — Gangi
vkkur nú vel.
— Já, sagði Haukur, — og
þó höfum við ekki séð helm-
inginn ennþá. Við eigum eftir
að finna allar menjar um komu
geimfaranna til jarðarinnar.
Ósjálfrátt varð honum það
á að reka upp hlátur. í raun og
vöru hafði hann alltaf efast
um sannleiksgildi kenningar
Bills og nú þegar hann sá að i
stað undarlegra menja um
menningu sem ekki hafði átt
upptök sín á jörðinni var hér
aðeins að finna fornar beina-
leifar, létti honum mikið. Það,
sem maður þekkir er aldrei
eins óhugnanlegt og það, sem
hugann aðeins órar fyrir.
Nú fóru þeir báðir að grafa
í beinahrúguna. Eftir smá
stund fundu þeir koparstykki,
sem orðin voru græn af elli,
síðan steinaxir og óbrotna
skartgripi.
Þeir voru aðeins við yfirborð-
ið og þó höfðu þeir þegar fund-
ið menjar frá steinöld.
Hvað leyndist neðst á botn-
inum?
Þeir litu báðir upp sámtímis
og störðu framundan sér með
Ijómandi augum.
Hvernig stóð á því að öll
saga mannkynsins virtist geymd
á þessum undursamlega stað?
Hver hafði verið hér að verki?
Haukur hugsaði um vanmátt
þeirra. Þeir voru aðeins tveir
og í stað þess að þeir hefðu
upplýst leyndarmálið varð það
sífellt dularfyllra og dular-
fyllra.
Bill Martin leit á hann. —
Augu hans glóðu al' æsingi.
— Þetta er stórkostlegt, —
sagði hann. — Þetta er einmitt
það sem mig hefur alltaf
dreymt um.
— Já, ekkert gullæði jafnast
á við þetta, sagði Haukur, en
veizt þú, hvað við höfum ver-
ið lengi hérna niðri? Við höf-
um hvorki verið hér meira eða
minna en þrjá klukkutíma. Ég
held við ættum heldur að fara
upp aftur. Við þurfum líka að
fá okkur betri tæki áður en við
förum og rannsökum meira.
— Mig langar ekki til að
fara upp, sagði Bill Martin. En
þú hefur víst rétt fyrir þér.
Við skulum koma.
Þeir gengu yfir að reipinu.
Haukur beindi ljósgeislanum
þangað sem það átti að hanga
bundið fast við segldúkskörf-
una.
Reipið lá í stórri hrúgu yfir
körfuna og endar þess löfðu
niður í beinahrúguna.
1
FIMMTI KAFLI.
>
LOKAÐIR INNI NEÐAN-
JARÐAR.
Haukur stóð eins og lamað-
ur og starði á reipið. Skyndi-
lega fannst honum allar haus-
kúpurnar glotta hæðnislega.
Það var engu líkara en þær
glottu og segðu: — Velkomnir
í okkar hóp, félagar.
Bill Martin gekk yfir að segl
dúkahrúgunni.
— Skollans óheppni, sagði
hann áhyggjufullur. K^eldurðu
að kraninn hafi bilað? Kannski
reipið hafi runnið fram af spil-
inu og fallið hingað niður.
Það gæti verið, sagði Haukur.
Kannskei eyjarskeggjar hafi
verið að eiga við það af ein-
skærri forvitni og hleypt því
fram af.
En Bill Martin hristi höfuð-
ið. Ef það liefðu verið ein-
hevrjir aðrir, væri það hugs-
anlegur möguleiki, sagði hann,
en ég þekki þá Toai og Ram-
hai og ég veit að þeim er hægt
að treysta í hvívetna.
Haukur laut niður og greip
reipisendann. Hann starði undr-
andi á hann.
— Hvað heldur þú? spurði
BiII Martin.
— Ég skil ekki hvað hefur
skeð, sagði aHukur alvöru-
þrunginn. — En eitt veit ég
að kraninn hefur ekki bilað.
— Hefur kraninn ekki bilað?
— Nei, sagði Haukur, reipið
hefur verið skorið í tvennt.
Bill Martin hljóp til hans cg
tók reipið af honum.
— Þetta er rétt. Þetta er
mjög merkilegt.
— Hvað getur hafa komið
fyrir? spurði Haukur skelfdur.
— Hafi reipið bilað eða kran-
inn, höfum við ekkert að ótt-
ast,” sagði Bill Martin rólega.
Þá þurfa Toai og Ramhai að
sækja varareipið og láta það
síga niður. Þá er þetta aðeins
tímabilsástand. Á hinn bóginn
Hann lauk ekki við setning-
una og þess þurfti heldur ekki.
Haukur minntist einnig ógn-
anna í London og slöngunnar,
sem hafði skriðið upp eftir fót-
leggjum hans.
— Þá getum við ekki beðið
hérna, sagði hann ákveðinn. —
Við vitum ekkert, hvað hefur
skeð uppi á yfirborðinu. Hafi
eitthvað — eitthvað lys hept, þá
þýðir ekkert fyrir okkur að
hanga hér og bíða eftir hjálp,
sem aldrei kemur.
Það er ekki nema um eitt
að gera, sagði Bill Martin. Við
verðum að skoða hellinn og
vita hvort við finnum ekki aðra
útgönguleið.
„Það hljómar kynsamlega”,
samsinnti Haukur.
„Við skulum skilja hér“, sagði
Bill Martin og fara meðfram
hellisveggjunum þangað til við
mætumst hér aftur. Ef til vill
finnum við aðra útgönguleið".
Haukur tók annan lampann
og lagði af stað, hann skoðaði
veggi hellisins vandlega og lý-sti
upp eftir þeim.
Bill Martin gekk í hina átt-
ina, en hvergi fann hann nein
merki þess að um aðra útgöngu-
leið væri að ræða.
Hann hafði miklar áhyggjur
af Hauk. t fyrsta lagi hafði hann
átt upptökin að ævintýrinu og í
öðru lagi kenndi hann sér um
að hafa ekki gert nægilegar öi?-
yggisráðstafanir gegn því að mn
skemmdarverk yrði að ræða.