Alþýðublaðið - 01.12.1967, Blaðsíða 13

Lesið Alþýdublaðið
Popkapi
Amerísk stórmynd í litum.
Melina Mercouri
Peter Ustinou
íslenzkur texti.
Sýnd kl. 9.
Rafvirkjar
Fotoselluofnar.
Rakvélatenglar,
Mótorrofar.
Höfuðrofar, Rofar, Tengiar,
Varahús, Varatappar.
Sjálfvirk rör, Vír, Kapall,
margar gerðir.
Lampar í baðherbergi,
ganga, geymslur,
Handlampar
Vegg-, loft og lampafalir
inntaksrör, járnrör,
1“ m“ ÍW' og 2".
Einangrunarband, margir
litir og önnur smávara.
— Allt á einum stað.
Rafmagnsvörubúðin sf.
Suðurlandsbraut 12.
Sími 81670.
— Næg bílastæði. —
BÍLAKAUP
15812 — 23900
Höfum kaupendur að fleert-
um tegundum og árgerðum
af nýlegum bifrelðum.
Vlnsamlegast látið skrá blr-
reiöina sem fyrst.
BÍLAKAUP
Skúlagötu 55 við Rauðará
Simar 15812 - 2S90t.
reyndu að vera Alice góður eig-
inmaður.
2. KAFLI.
Það var glatt á hjalla í „Villi-
svíninu” um kvöldið. Ef ókunnug
ur maður hefði álpazt inn hefð
hann álitið að þetta væri ekta
ensk þorpskrá.
Bak við krána var löng, svört
bygging en þar var keilubraut-
in þar sem menn Thisckey Warr
en höfðu spilað keiluspil í fleiri
mannsaldra og keppt við gestina
í nágrenninu.
En nú var ekkj hægt að spiia
keiluspil. Rod Bruton hafði lok-
að keilubrautinni um haustið.
Þorpsbúar höfðu reynt að fá
hann, til að opna aftur en hann
vildi ekki heyra á það minnzt og
þegar einhver spurði of mikið
um keilubrautina ógnaði hann
honum með krepptum hnefan-
um.
— En hvað ég er þreytt! sagði
Mary Bruton, þegar síðasti gest-
urinn var farinn og þær voru
búnar að laga það mesta.
— Ég er líka þreytt, sagði
Irene. Eigum við ekki að hita
okkur te og fara með það upp?
— En .. pabbi þinn. ..
— Við getum látið hann fá
brauð og ost á disk, sagði Irene.
Hann deyr ekki þó að það sé
ekki stjanað við hann eitt kvöld.
— Ég ætla að bíða eftir hon-
um, sagði móðir hennar rólega.
Það var komið fram yfir mið-
nætti þegar þær heyrðu hann
aka heim að kránni og frú Brut-
on byrjaði að spæla egg og
steikja beikon. Skömmu síðar
heyrðu þær annan bíl aka upp
að kránni. Irene var forvitin.
Hana langaði til að vita, hvað
gengi á.
Hún læddist út um eldhús-
dyrnar og heyrði rifizt úti við
keilubrautina. Hún heyrði ekki,
hvað var sagt, en Rod Bruton
reifst við annan mann.
— Komdu inn, sagði móðir
hennar hvasst.
— Þeir eru að slást.
— Skiptu þér ekki af því, sem
þér kemur ekki við. Lokaðu dyr-
unum!
Svo heyrðu þær fótatak Red
Brutons nálgast og hann fór og
þvoði sér í vaskinum.
— Viltu öl eða eplasafa? —
spurði kona hans.
— Ég vil fá viskí. Komdu með
flöskuna. Hann ýtti matnum frá
sér og fór aftur út.
— Farðu upp mamma, ég skal
ganga frá, sagði Irene. — Ég
kem éftir augnablik.
— Vertu ekki að skipta þér af
neinu!
— Ég hef meira vit en svo.
En um lei'ð og móðir hennar
var komin upp, læddist hún út.
Fyrir utan eldhúsdyrnar hrasaði
hún og þegar hún leit niður fyr-
ir sig sá hún að hún liafði hras-
að um keilu frá keilubi-autinni.
Hún laut niður til að taka hana
upp og hún var vot. Hún lagði
hana frá sér og hiustaði aftur.
Hinn bíllinn beið enn, en hún
heyrði ekki niannamál.
— Komdu nú upp, Irene, kall-
aði móðir hans.
Hún gekk upp til móður sinn-
ar til að bjóða henni góða nótt.
aj,iiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiii 1111111111111111 ii iii ii ii 111111111111111111(1111111111111111111111 ii
imiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiuiiiiiiiiiiiiiiiim
r/«.
LAUSALEIKS- =
BARNIÐ 2
-------- eftir
— J. M. D. Young
..................................................................iiiiiiiiiii
Hún laut yfir rúm móður sinn-
ar til að kyssa liana og lagði um
leið aðra höndina ofan á sæng-
ina. Þegar luin reis upp sá hún
að það voru blettir á lakinu,
þar sem hönd hennar hafði
hvílt.
— Hvað er þetta? Mamma ..
það er blóð! . .
— Hvað hefur komið fyrir
höndina á þér? spurði móðir
hennar skelkuð. — Þú ert blóð-
ug!
Irene varð að viðurkenna, að
hún hefði farið út úr húsinu og
að við hefði legið að hún hras-
aði um keilurnar og þegar hún
hefði tekið eina þeirra upp, hefði
hönd hennar orðið vot. Móðir
hennar hugsaði máiið smástund
og sagði svo:
— Þetta er kjúklingablóð!
— Það notar enginn keilu til
að drepa kjúklinga! Það er bíll
fyrir utan og hann reifst við ein-
hvern — og- ....
— Við getum ekkert gert, —
hvað svo sem hefur gerzt, sagði
frú Bruton. — Farðu að hátta
og hættu að hugsa um þetta,
vina mín.
Móðir hennar reyndi að dylja
áhyggjur sínar fyrir Irene og
Irene ákvað að segja ekki meira
heldur fara að hátta. Hún gat
samt ekki sofnað.
Hún lá og hlustaði á fótatak-
ið fyrir utan — undarlegt dratt-
andi fótatak. Hurðum var marg-
sinnis skellt og alls konar und-
arleg hljóð heyrðust.
Hún skildi ekki hvað var á
seyði og hún fór í slopp og inni-
skó og læddist niður stigann, nið-
ur að bjórkjallaranum en það-
an komu hljóðin. Frá bjórkjall-
anum var gengið inn í annan
kjallara, þar sem var geymt
gamalt drasl. Irene sá ljós koma
þaðan og hún læddist að gætt-
inni og gægðist inn.
Lukt stóð á einum kassanpm
og hún sá Rod Bruton í bjarm-
anum frá luktinni. Hann hafði
farið úr jakkanum og brett upp
ermarnar og hann var að grafa
holu í kjallaragólfið — langa,
mjóa holu, sem ekki var meira
en fet á dýpt enn sem komið
var.
Irene ieit umhverfis sig í
kjallaranum til að gá að því,
hvað faðir liennar væri að grafa
og fyrir neðan tröpþurnar sá hún
liggja eitthvað brúnt. Þegar hún
athugaði það betur sá hún að
það var rauðbrúnn jakki, brúnar
buxur og stígvél.

■iniiiii1111111111111111111'
Þetta var Frank Weston og
það lék enginn efi á því að
liann var látinn.
Irene veinaði og Rod Bruton
missti skófluna. Hann tók hana
upp aftur og gekk ógnandi í átt-
ina til hennar og heimtaði ösku-
reiður að hún segði sér hvað
hún væri að gera. Fyrst hélt hún
að hann myndi drepa sig með
skóflunni en hún stóð sem löm-
uð af skelfingu og megnaði ekki
að hreyfa sig.
Sem betur fer kom móðir
hennar og tók utan um axlir henn
ar. Hún leit umhverfis sig í
kjallaranum.
— Þetta er .... Frank West-
on, hvislaði hún. — Þú hefur
myrt hann!
— Haltu kjafti .... annars fer
hann ekki einn í gröfina!
— Ég vissi alltaf, að eitthvað
hræðilegt hlyti að gerast, Rod.
— Haltu kjafti! Þú veizt ekki^.
nema einhver liggi á hleri! Eitt
orð frá ykkur og — Hann ivfti
skóflunni ógnandi, en konan
hans flýtti sér að segja:
— Allt í lagi, Rod! Það er
nægilega slæmt og við skulum
sjá um að það verði ekki verra.
Við segjum ekki neitt! Við stein-
þegjum!
— Haldið bara kjafti, það er
nóg, urraði hann. — Ef litla svín-
ið hefði ekki komið og farið að
skipta sér af því sem henni
kemur ekki við hefðuð þið aldr-
ei fengið neitt að vita. En þar
sem þið vitið það getið þið hjálp-
að mér. Það tekur mig alla nótt-
ina að taka honum gröf. Farið
og klæðið ykkur!
•— Klæða okkur? tautaði frú
Bruton. — Við hvað áttu eigin-
lega.
— Ég á við að ég þarf á að-
stoð ykkar að haida. Bíllinn
hans er liérna fyrir utan. Irene
hefur bílpróf. Farið með bílinn
upp á Sturrock HiU, farið út úr
honum þar og ýtið honum yfir
vegarbrúnina. En flýtið ykkur
nú! Hann lyfti skóflunni ógn-
andi.
— Allt í lagi, Rod, stundi kona
hans. — En ég skil ekki. . .
— Sjálfsmorð! sagði Rod og
hló við. — Það var ætlunin að
hann giftist Farrowstelpunni á
morgun, en hann vildi giftasf Ir-
ene. Þess vegna framdi hann
sjálfsmorð! Bíllinn finnst möl-
brotinn á klettunum, en lík hans
finnst aldrei!
— Við gerum þetta, Rod.
Frú Bruton greip í handlegg-
inn á Irene og dró hana með
sér.
— Ef hann heldur, að ég geri
þetta fyrir hann .... byrjaði
Ierne......
— Róleg! sagði móðir hennar.
Við getum verið þakklátar fyrir
að við erum báðar á lífi. Það er
aðalatriðið. Klæddu þig eins
fljótt og þú frekast getur.
— Mamma, ég vil eklci hjálpa
Klæddu þig í sparifötin þín!
Ég pakka niður í tösku en við
höfum nauman tíma. Við tökum
líka benzín með okkur. Flýttu
þér!
— Mamnía, áttu við .... ?
— Hvað annað?
Þær flýttu sér að pakka nið-
ur fötunum sínum og frú Brut-
on dró kommóðu til hliðar, velti
teppinu frá og tók upp lausa
HARÐVIÐAR
0TIHURÐ1R
TRÉSMIÐJA
Þ. SKOLASONAR
Nýbýlavegi 6
Kópavogi
sími 4 01 75
1. desember 1967 — ALÝÐUBLAÐIÐ J3