Alþýðublaðið - 03.02.1968, Síða 6

UMFERÐARNEFND
REYKJAViKUR
LDGREGLAN í
REYKJAViK
Barn að Eeik á eða við umferðar-
götur er lifandi hættumerki
ÞRATT fyrir það, að barna-
slysum hafi fækkað vex-ulega
í umferðinni á síðasta ári, slös
uðusl; 59 fótgangandi börn í
Reykjavík árið 1967. En lang
alvarlegust er þó sú staðreynd,
að 36 af þeim 59 börnum, sem
slösuðust voru 6 ára og yngri,
eða innan við skólaskylduald-
ur.
Slj's á börnum í umferðinni
er einn alvarlegasti þátturinn
í umferðarmálum okkar ís-
lendinga. Afskiptaleysi almenn
ings af börnum, sem eru að
leik innan um iðandi bifreiða
umferð er svo til algjört, og
er það undantekning að sjá
fólk vara börnin við hætt-
unni, eða leiðbeina á annan
hátt- Ef barn sést með hníf
eða skæri í höndunum þykir
flestum sjálfsagt að taka þá
hluti af þeim, vegna slysahætt
unnar. Gildir ekki sama um
börnin í umferðinni?
Þáð þarf ekki að fara í
langa ökuferð um borgina til
þess að sjá smábörn að leik,
eftirlitslaus á götu eða við
gangstéttarbrún, börn, sem
hafa óþroskaða fjarlægðar-
skynjun og vanmeta hraða
ökutækja. Ábyrgðin er fyrst
og fremst foreldranna, og það
verður að krefjast þess, að
þeir taki mál þetta til alvar-
legrar umhugsunar.
Fyrstu skref barnsins eru
stigin undir handleiðslu móð
ur eða föður, og enx jafnfi-amt
fyrstu skref þess sem vegfar-
enda. Þessi fyrsta reynsia og
þessi fyrstu áhrif leggja að
vissu marki grundvöll að um.
ferðarvenjum. Aldrei er of
snemma • byrjað á að veita

baminu þekkingu og skapa ör
yggi í heimi þess. Þegar for-
eldrar fara út með börnin eiga
þeir að kenna þeim einföld-
ustu umfei'ðarreglur og út-
skýra fyrir þeim hættúrnar í
umferðinni.
Þó þú þekkir ekki barnið,
sem er í hættu í umfei'ðinni
t.d. að leik á eða við mikla
umferðargötu, þá leiðbeindu
því. Ef til vill getur verið að
þitt barn eða þinna nánustu
sé í hættu á næstu umferðai’-
götu og þá þætti þér vænt um,
að einhver leiðbeindi því.
BARN AÐ LEIK Á EÐA
VIÐ UMFERÐARGÖTU ER
LIFANDI HÆTTUMERKI.
AF HVERJU EKKISKAMMARRÆDUR?
Eftir
Dr. Jakob
Jónsson
AF hverju haldið þið clrki oft
ar dúndrandi skammarraeður
yfir fólkinu? sagði maðurinn.
Það er svei mér ekki vanþörf
á því að lesa yfir hausamótun-
um á þessum óknytta-ungling-
um og búða-hnuplurum og
öðru slíku pakki. — Svona á-
skoranir fáum við prestarnir
alltaf við og við frá hneyksluð
um samborgurum. Og hverju
eigum við að svara? Ef við
spyrjum, hvort viðkomandi mað
ur hafi sjálfur einhverja þörf
á slíkri skammarræðu, verður
niðurstaðan venjulega sú, að
eiginlega hafi hann ekki beina
þörf fyrir slíkt, heldur ein-
hverjir aðrir. Séu skammimar
hjá prestinum aftur á móti
stílaðar til aimennings, verður
niðurstaðan svipuð. Það er hlust
að á þær eins og skammargrein
ar eru lesnar í blöðum. í mesta
!agi ypptir áheyrandinn öxlum
og segir: Þetta er aldrei nema
satt. Það er bölvuð skömm að
því, hvernig fólk er farið að
haga sér, Svo fer hann heim
með jafn-góða samvizku og
hann kom. Einu sinni fyrir
mörgum árum varð mér það á
að halda nokkuð snarpa skamm
arræðu yfir söfnuði minum. Við
messu var gamall kunningi og
vinur, setn að jafnaði ski'ópar
frá messugjörð, "feins og flestir
miðaldra íslendingar gera, þeg
ar á heildina er litið. Á eftir
sagði vinur minn: Þetta mátt-
irðu ekki ; gera mér. Ég kom
ekki i kirjcjuna til þín til að
láta skamrþa mig, heldur til að
eiga friðsæla helgistund. — Það
var nú þ^ð, — Kannske hafði
hann þöríj fyrir skammir, en
sennilega hafði hann rétt fyrir
sér í því,s að. við messugjörð-
ina væruj hvorki staður né
stund til að bauna einhverjum
ásökunum á aumingja mann-
inn. Sennijgga hefði hann farið
''etri maður heim, ef predikun
mín hefðj verið það, sem minn
gamli kennari, próf. Sívertsen
kallaði ,.nósitív“.
Því reyndari sem ég varð, því
betur sem ég kynntist með-
bræðrum mínum, sem stríða við
ýmis konar breyskleika í lífi
sínu og breytni, því sannfærð-
ari er ég um, að fólk skánar
yfirleitt ekki mikið við skamm
ir og dúhdrandi ávítur, heldur
við hitt að komast í kynni við
jákvæðari lífsskilning, traust
og vináttu, sem veitir styrk
gegn freistingunum. Þar við
bætist, að við prestarnir erum
ekki svo fullkomnir, að okkur
farist að setja okkur á óskap-
legan háan hest yfir sóknarbörn
um okkar. Jákvæð framsetning
fagnaðarerindisins er því fólki,
ssm á annað borð hlustar á
prestinn, miklu líklegri til sálu
hjálpar en „dúndi’andi skaxnrn-
ir“. Vandamál predikunarinn-
ar hér á íslandi í dag, er því
fyrst og fremst það, lxvort söfn
uðurinn kann að meta viðleitni
prestanna til að útskýra fagn
aðarerindið. Og í því sambandi
kemur mér í huga dálítil saga,
sem amerískur prestur segir í
æviminningum sínum. Hann
byrjaði prestskap í afskekktum
landnámshéruðum i Bandaríkj
umim og fór ýmist í vagni eða
ríðandi til þeirra staða, þar
'°m messa skyldi. Sunnudag
einn fékk hann lánaða bykkju
til reiðar, og var hún svo höst,
að það lá við, að hún hrissti
úr honum líftóruna, og þó að
hann messaði tvisvar um dag-
inn, var hann svo yfirfallinn
af harðsperrum og hvers konar
verkjum, að predikunin sem
flutt var blaðalaust fór hreint
og beint út um þúfur í bæði
skiptin. Hann segist hafa fund
ið þetta sjálfui', og leið illa
inni fyrir með sjálfum sér. En
þegar hann varð þess var, að
fólkið varð jafn-hrifið af ræð-
um hans þennan sunnudag og
alla aðra messudaga, varð hann
alvarlega hræddur. Og skelfing
in stafaði af meðvitundinni um
það, að söfnuðurinn fann eng
an mun á því, hvox't predikunin
var góð eða léleg.
Það skal ósagt látið, hvor íslenzk
ir söfnuðir þekkja yfirleitt
mun á góðri og lélegri ræðu, En
ég held, að eins og nú er háttað
á íslandi,- séu þeir fleiri, sem
uppbyggjast af guðþjóriust-
unni, ef hún veitir þeim stund
friðar og rósemi, hvetur til sam
eiginlegrar bænar, en ekki til
gagnkvæmra ásakana. Bæði í
kirkjunum, við sjónvarpið og
frammi fyrir útvarpinu á heim
ilunum ná orð okkar eyrum
þúsunda rnanna, sem í sjálfu
sér finna nógu sárt til undan
misfellum mannlífsins, en
þurfa fyrst og fremst hugstyrk
ingar á helgri stundu. Og ekki
er loku fyrir það skotið, að of
endurteknar ásakanir hafi öf
ug áhrif, einskonar andsefjun.
Slíkt getur þó einkum átt sér
stað, þegar börn og óþroskaðir
unglingar eiga í hlut.
6 3.
mro
ibuiuui íjuu
ALÞÝÐUBLAÐIÐ