Alþýðublaðið - 03.02.1968, Side 12

gcm4
SÁ SPAKI SEGIR . . .
Skc.tlayfirvöldin tel ég hafa undra
verffa haefileika. Þeim tekst jafn
vel að fá mestu vindbelgi og
montrassa til að láta lítið yfir
eignum sínum og tekjum.
Nú er flensan Ioksins orðin far
sótt, hérlendis. Það var nú eiein
lega allt útlit fyrir það' á tíma
bili að einu tilfellin af lienni
yrðu þegar einhver lagðist í rúm
ið vegna bólusetningar gegn
henni.
vtvfr
Þegar kallinn kom heim af þorra
blótinu í nótt, vel í kippnum fór
kellingin undir eins að þrasa í
honum vegna þess að hann tók
hana ekki með í djammið. Kall-
inn dó ekki ráðalaus, snöggspœldi
kellingnna með þessum orðum:
Ég tók ekki sjensinn á því að þú
færir ekki að jarma innan um alla
hina kindahausana.
AFMÆLISHÁTÍÐ
MINNIST
i AFMÆLIS SÍNS
með skemmtun í Átthaggisal Hótel Sögu fimmtudaginn 8. febrúar kl. 8,30
SKEMMTIATRIÐI VERÐA:
★ Frú Soffía Ingvarsdóttir rekur sögu félagsins.
'A Óperusöngvararnir Sigurveig Hjaltested og Guð-
mundur Guðjónsson syngja.
★ Leikararnir Gunnar Eyjólfsson og Bessi Bjarna-
son flytja gamanþátt.
★ Kaffidrykkja og fleira.
Þátttaka tilkynnist til Katrínar Kjartansdóttur síma 14313, Aldísar Kristj-
ánsdóttur síma 10488, Kristbjargar Éggertsdóttur síma 12496 eða Skrifstofu
flokksins síma 16724-
SKEMMTINEFND.
VERND NAFNA
EINS og vera ber, fær Baksíðan stundum bréf. Sumir
skrifa okkur til þess að gefa okkur ábendingar um efni,
senda okkur jafnvel úrklippur úr blöðum eða annað bök-
unarefni, sumir skrifa okkur hreinlega til þess að þakka
fyrir baksturinn, og sumir skrifa okkur til að skammast.
Við á Baksíðunni erum ákaflega þakklátir fyrir öll
þessi bréf, ekki sízt skammabréfin. Og það merkilega er, að
yfirleitt erum við hjartanlega sammála bréfriturunum, sér-
staklega þeim sem skamma okkur. Stundum er það sem
þar er skrifað, alveg eins og út úr hjarta okkar sjálfra talað
og gæti sómt sér vel hér á síðunni. .
Fyrir nokkrum dögum skrifaðf Hákani félagi miren,
hér á Bakið lífsreynslusögu, sem hafði komið fyrir hann í
strætisvagni á ferð um borgina. Hákarl er eftirtektarsamur,
eins og hákar’ar eiga að vera, og í greininni skrifaði hann
auðvitað ekki annnð en það, sem hann sá og lieyrði, því
að hann er líka manna réttorðastur. Enda er það oft svo,
að veruleikinn er miklu áhrifameiri en okkur skáldskapur
getur nokkurn tíma orðið.
Það sem fyrir Hákarl kom, var að hann sat í næsta
nágrenni við nokkra unga menn, sem ittu athyglisvert
samtal sín á milli. Hákarli þótti samtalið svo merkilegt, aS
hann skráði það, en auðvitað hafði honum láðst að spyrja
ferðafélaga sína að nafni, svo að hann valdi á þá gömul
og göð nöfn og kallaði þá Gunnar, Njál og Kolskegg. En nú
liefur okkur borizt vitneskja um það, að þarna hafi Há-
karli heldur betur orðið á í messunni. Við fengum bréf, þar
sem sýnt er fram á, hvílík smekkleysa þessar nafngiftir
séu. Okkur skilst að þær gangi eiginlega hneyksli næst.
Hér verður að sjálfsögðu ekki skýrt frá því hver sendi
okkur þett,a bréf, en það var skrifað undir fullu nafni, því
að þó að við Baksíðumenn kunnum að vera illa innrættir,
svona yfirhöluð, þá erum við ekki svo miklar ótuktir. En
meginefni bréfsins er það, að benda okkur á nafngiftirnar.
Og auðvitað erum við bréfritaranum alveg hjartanlega sam-
mála um það, að þarna hafi okkur yfirsézt. Nöfn eins og
Gunnar, Njáll og Kolskeggur eiga auðvitað að vera alveg
gjörsamlega friðhelg, og eiga hvergi að sjást nema á síðura
Njáls sögu. Annað er hreinasta vanhelgun.
En til þess að koma í veg fyrir slíka vanhelgun er auð-
vitað ekki nægjanlegt að banna okkur á Baksíðunni að taka
okkur í munn ákveðin nöfn. Það verður rneira að koma til.
Það verður hreinlega að koma í veg fyrir að þessi nöfn séu
notuð á neinu háft, og fyrsta skrefið hlýtur að vera að banna
að skíra þessum nöfnum. Það er nefnilega aldrei að vita,
hvernig úr börnum rætist þegar þau eru skírð, og þó að
ýmsir síðari tíma menn hafi getað borið nöfn eins og Gunnar
og Njáll með sóma og án kinnroða, þá er aldrei að vita hve-
nær eigendur slíkra nafna getá farið í hundana sem kallað
er og orðið nafninu til vansa. Til þess að koma í veg fyrir
slíkt verður að byrgja brunninn í tíma, og það verður ekki
gert með öðru en að útrýma þessum nöfnum með öllu úr nú-
tímalífi okkar.
Og auðvitað á þetta sama við um Iangtum fleiri nöfre
en þau, sem umræða þessi hefur spunnizt út af. Það eru miklu
fleiri nöfn en Gunnar, Njáll og Kolskeggur, sem verður að
vernda. Það á til dæmis ekki að láta neinum haldast það
uppi að heita Jón, því að slíkf gæti kastað rýrð á Jón Sig-
urðsson. Og eitthvað mundi Snorranafn geta verið vandmeð-
farið og líklega bezt að lýsa það friðheilagt líka.
Það þarf sem sagt að taka saman skrá um nöfn, sem með
öllu ætti að banna, og þau eru auðvitað langtum fleiri en hér
hafa verið talin. Því til viðbótar þyrfti síðan að taka saman
skrá um önnur nöfn, sem menn mættu því aðeins lieita, að
þeir hefðu vissa eðlisþætti til að bera. Nafnið Guðmundur
kemur t.d. þar í flokki; það ættu engir að fá að nota nema
miskunnsamir menn, og væri sú ráðstöfun gerð vegna minning
ar Guðmundar biskups góða. Og til þess að skerða ekki þann
ljóma, sem leikur um nafn Árna Magnússonar, er þótti
skemmtilegur maður, þótt bókaormur væri, ætti enginn'að
fá leyfi til að bera það nafn, nema jhann safnaði bókum og
hefði þar að auki til að bera einhvefn örlítinn vott af skop-
skyni. JÁRNGRÍMUR
I