Alþýðublaðið - 17.02.1968, Blaðsíða 12

Vegna mikillar aðsóknar og mjög- góðra undirtekta liefur verið á
kveðið að hafa aukasýningu á. ,,Myndum”, sem Litla Leikfélagíð
frumsýndi fyrir skömmu, en fyrirhugað var að liafa aðeins þrjár
sýningar.
Sýningin er í tveím þáttum, „Gömul mynd á kirkjuvegg", eftir
Ingmar Bergman og ,,Nýjar myndir” eftir kunna höfunda og ó-
kunna, en sá hluti sýningarinnar hefur að mestu orðið til á svið.,
5nu. Samtnstendur hann af söngvum, látbragðsleik, fréttatilkynning
um o. fl„ en leikstjóri á báðum þáttunum er Sveinn Einarsson. Leik
endur liafa sjálfir séð um ljós, tónlist, búninga o. fl.
Aukasýningin verður n.k. þriðjudagskvöld kl. 8,30 í Tjarnarbae.
Mynd'in er úr „Gömlum myndum á kirkjuvegg”.
Barnaskemmtun
Þessi glöðu ungmenni eru frændsystkini, sem hafa æft söng
og leik í sumardvöl í Steinmóðabæ, Eyjafjöllum. Sigríður Sig-
urðardóttir liefur stjórnað æfingum þeirra.
S.l. sumar ferðuðust Kátir krakkar um landlð og skemmtu
víða við beztu undirtektir,
Á morgun, sunnudag, kl. hálftvö koma þau fram á barna-
skemmtun í Austurbæjarbíói ásamt mörgum öðrum skemmti-
kröftum.
Píanó. Gamalt píanó er til sölu.
Gott til æfinga fyrir byrjendur.
Uppl. í síina 30381.
Vísir
Og enn var verið að stofna
nýtt bankaúfibú. Það er meira
sem þeir þurfa að bankahúsnæði
undir allt peningaleysið.
Blöðin segja að Bragðarefirnir
eigi að fara að hætta í sjónvarp-
inu En ætli þeir komi ek.ki aft-
ur á skcrminn þegar fer að líða
að kcsningum.

Gangiö á mannbroddum
NÚ ER MIKIL HÁLKA úti við, og sumir detta og beinbrjóta
sig en hinir em miklu fleiri, sem detta án þess að beinbrjóta
sig, fá kannski bara kolbláa marbletti á ógöfuga staði á líkam-
anum. Ef menn beinbrjóta sig þá er það slys, og slys er bara
slys, og ekkert óvirðulegt við það. En að detta án þess að slas-
ast er óskaplega hlægilegt.
Engi.m vill verða að athlægi (það er sennilega meira geri
í hverju spori að þegar þeir sissu ekki betur en þeir væru að
að afstýra styrjöldum, drepsóttum og hungursneyöum). Þess
vegna taka margir upp einhvern teprulega hikandi tiplandi
gang svo þeir liggi ekki allt i einu eins og flactur þorsKtir fyr
ir hunda og manna fótum.
En þessi tipl-gangur er líka hlægilegur. Menn líta út eins
og þeir séu ekki vissir um að þeir hafi jörð til að ganga á.
Og flestum finnst vont að hafa ekki jörð til að ganga á. Aðeins
örfáir menn hafa fengið þjálfun í að láta gott heita þó aðt
ekki sé neitt upp eða neitt niður í þeirra lífi, varla aðrir
en geimfarar og þaulæfðir stjórnmálamenn. Og svo kemur það
líka fyrir beztu menn úti á götunni þó að þeir tipli og hikl
í liverju spori að þegar þeir vissu ekki betur en þeir væm að
stinga fætinum fast til jarðar þá var hann bara kominn lang
an veg út í ljósvakann og hinn kannski jafnlangt í þveröfuga
átt. Nú hafa menn ekki nema tvo fætur þeir eru að því leyti
verr settir en t.d. kýr, og þegar þessi tveir fætur eru komnir i
háaloft • þá em þeir búnir að missa allt samband bæði við
himin og jörð og svífa þama í lausu lofti með alla anga og
tuskur út frá sér rétt eins og krossfiskur eða fuglahræða, ó-
löglegri þó en almennt gerist um þær persónur.
Við svo búið má ekki standa. Virðulegir menn rnega ekki
eiga það á hættu að missa alsaklausir allan heila persónuleik
ann bara af því að það er hálka á götunni, nóg er nú samt
þegar meður ræður ekki fyllilega við útlimina af því að mað-
ur hefur fengið sér neðan í því. Og það er ekki nema eitt ráð
til: Menn verða að fara að ganga á mannbroddum.
Nú er það lika lilægilegt að ganga á mannbroddum.
En þá er bara að gera það að tízku. Engin tízka er hlægileg,
sama hvernig hún er.
Og ef einhver heldur að það sé erfitt að fá kvenfólk til að
tolla í þeirri tízku þá er það misskilningur. Sama ráðið dugar
alltaf við konur. Bara að hafa tízkuna nógu andsk.. óþægi-
lega þá eru þær með í leiknum, það gerir þeirra marglofaða
þörf fyrir að fóma sér fyrir æðri hugsjónir, eins þótt það kosti
þær pínslir og kvalræði. Mannbroddar fyrir konur þurfa að
vera þannig að þeir meiði þeirra yndislegu litlu fætur. Það
er livort sem er viðurkennt að þær vilja ekki ganga á öðru vísi
skóm en þeim sem særa þær.
Götu —■ Gvendur
■4