Alþýðublaðið - 27.02.1968, Page 4

mmm
Ritstjórar: Kristján Bersi Ólafsson (áb.) og BenediKt Gröndal. Símar: 14900 —
14903. — Auglýsingasími: 14906. _ Aðsetur: Alþýðuhúsið við Hverfisgötu,
Reykjavík. — Prentsmiðja Alþýðublaðsins. Sími 14905. — Áskriftargjald kr.
120,00. — í lausasölu kr. 7,00 eintakið. — Útgefandi: Nýja útgáfufélagið hf.
Báðum megin
v/ð borðið
FR AMSÓKN ARMENN hafa
tekið skýra afstöðu í hinum
miklu vinnudeilum, sem nú
standa yfir. Þeir samþykktu á
þingi sínu að styðja fulla vísi-
töluuppbót á laun, sem er megin-
krafa verkalýðsfélaganna.
. Það vantar ekki nú frekar en
fyrri daginn, að Framsókn er rót-
ttek í verkalýðsmálunum — þeg-
ar hún er í stjórnarandstöðu.
Hins vegar hefur verið frá því
skýrt, að Samband íslenzkra sam
vinnufélaga hafi tekið þveröfuga
stefnu. Það stendur skilyrðislaust
með samtökum atvinnurekenda,
sem hafa með öllu synjað kröi'-
unni um fulla dýrtíðaruppbót og
telja atvinnuvegina ekki geta
greitt hana.
Forstjóri SÍS er í framkvæmda
stjórn Framsóknarflokksins, og
Eysteinn Jónsson er varaformað-
ur stjórnar SIS. Er því von, að
menn spyrji: Hver er hin eigin-
lega afstaða framsóknarmanna —
það sem flokkurinn segir, eða
það, sem SÍS gerir?
Það er ekki nýtt og ekki eins-
dæmi, að Framsókn sitji báðmn
megin við samningaborðið í þýð-
ingarmiklum þjóðmálum. Það
gera sannir tækifrærissinnar yfir
leitt.
Vetraríbróttir
UNDANFARNA DAGA má
heita, að þúsundir íslend-
inga hafi setið á ólympísku vetr-
arleikunum í Grenoble og fylgzt
þar með keppni. Þetta hefur gerzt,
í sjónvarpi, og hafa þeir séð bet-
ur en flestir, sem voru áhorfend-
ur á staðnum.
Margir eru mjög ánægðir með
þetta efni sjónvarpsins, en þó
ekki allir. Sumum finnst þetta
of mikið af íþróttum. Það er
þröngur skilningur á málinu.
Sjónvarpsdagskrá má ekki allt-
af hlaupa úr einu í annað og stað
næmast hvergi. Þegar tækni sjón
varpsins er einbeitt að miklum
viðburðum og þeir sýndir ná-
kvæmlega stundum saman, nær
sjónvarpið oft hæst. Áhorfendur
geta lifað sig inn í atburði og séð
þá á nýjan hátt, allt að því tek-
ið þátt í sögu samtíðarinnar.
Þetta gerðist um allan heim í
sambandi við leikana í Grenoble
Munurinn var sá, að flestir gátu
sent atburðina út um leið og þeir
gerðust, en við verðum að bíða
nokkra daga. Sjónvarpið okkar
er að gera ilraun, sem hefur án
efa tekizt hér eins og annars
staðar.
Vonandi ýtir þetta sjónvarp
undir áhuga Islendinga á vetrar-
íþróttum, sem er alltof lítill. Veð
urfar er að vísu umhleypinga-
samt, en mikið mætti þó gera, til
dæmis í skautahöll. Okkur er
þörf á fleiri íþróttagreinum, sér
staklega í skammdeginu. Við ætt
um að kanna svið vetraríþrótt-
anna mun betur, en gert hefur
verið.
UMFERÐA-
FRÆÐSLA
Það vcrða allir að Iæra um-
ferðarcglurnar, og: nú eru sam
tökin Varúð á vegum tekin að
kynna umferðarmál á vinnu-
stöðvum. í gær komst Ijós-
myndari blaðsins á snoðir um
að slík kynning væri þá að
fara fram í kexverksmiðjunni
Esju og brá sér á vettvang.
Þar var Sjgurður Ágústsson
ácminn með kvikmynd. sem
iiann sýndi starfsfólkinu. og
^ar þessi mynd íekjn við það
(ækifæri. En þessi umíerðar-
kynning á vinnustöðvum er
liður í þeirrj viðleitni að gera
amferðina öruggari og hættu
minni fyrjr jafnt gangandi
vegfárendur sem akandi. Og
ekki veitir af að brýnt sé fyr-
ir fólkj, hvers eðlis umferðin
er, nú þegar H-dagurinn er í
nánd.
lkTj [II ' ili
MÆLUM
Fólk er dálítið kærulaust um
gamla niuni. Einkum á þetta
við um þá sem flytja úr göml-
um íbúðum í nýjar eða úr sveit
í kaupstað. í slíkum tilfellum
fær eldurinn og öskutunnan
einatt ríflega það sem þeim ber
ellegar hlutirnir eru beinlínis
skildir eftir í kofunum, ef
jörð fer í eyð,i af einhverjum
ástæðum. Stundum liggja eðli
legar orsakir til þcss, að gaml-
ir munir fara þannig í súginn.
húsnæðið sem fólk flytur í er
knnski lítið og ófullnægjandi
og rúmar ekki ncma það allra
nauðsynlegasta. Hitt mun þó aI
gengara, að það lítur á þessa
gömlu muni sem ómerkilegt og
verðlaust drasl, sem ekki eigi
heima í nýjum og fallegum
húsakynnum. Það sómi sér ekki
við liliðina g silfrinu og postu-
líninu.
En þetta er hinn. mesti mis
skilningur og á eftir að breyt-
ast. Ýmsir gamlir munir eru
að verð'a fágætir og eftirsóttir,
og mörgum þykir nú ekki annað
fínna eða tilkomiumeira í ný-
tízkulegri íbúð en slíkir hlutir.
Staöreyndin er hinsvegar sú, að
það fer að verða erfitt að kom
ast yfir ýmsa gamla muni, jafn
vel þótt stórfé sé í boði. Mað
ur getur t. d. í'arið sveit úr
sveit alla leið utan af Snæffels
nesi oe austur í firði og fal-
azt eftir gömlun hornspæni eða
aský án þess að hafa nokkuð upp
úr krafsinu, þó er ekki lengra
síðan þeir voru í notkun en það,
aö amma mín át grautinn sinn
með hornspæni úr aski sitjandi
á rúminu sínu á baðstofuloft
inu Hið sama cr að segja um
grútarlampana. Þeir eru á
förum. Ómerkilegar eftirlíking-
ar eru nú seldar á annað þús
und krónur.
Við státum oft af varðveizlu
tungunnar og. ekki að ástæðu-
lausu. Við getum ennþá lesið
fyrirhafnarlítíð bækur sem.
voru skrifaðar fyrir átta eða
níu hundruö árum, málið er
hið sama og á dögum Ara
fróða. Þó kemur fyrir, að við
rekurn okkur á orð, er tákna
hluti, sem nú eru ekkj til og
enginn veit mcð vissu lenBur,
hvernig litu út þegar þejr til-
heyrðu hinu daglcga lífi í Iand
inu. Eflaust vildum við mikið
til gefa að eiga þó ekki væri
nema eitt eintak slíkra hluta,
sem glataðir eru með öllu. Að
vísu má segja, að þeir gömlu
munir, sem nú eru sem óðast
að hverfa og týna tölunni, séu
flestir til á söfnum oe að því
leyti borgið, eigi að síður munu
þeir þykja hinar mestu gersem
ar innan fárra ára og sóma
sér betur en margt annað ný
4 27. febrúar 1968. - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Framhald á 13. síðu.