Alþýðublaðið - 09.08.1968, Blaðsíða 15

,Hún heyrði liann kalia á Mammy
Brown: — Hvar er June,
Mammy?
— Hún hlýtur að vera á næstu
grösum, hr. Símon, þó að ég
hafi ekki séð mikið til hennar í
dag. Hún hefur verið ein síðan
liún kom heim.
June dró andann djúpt; hér
gat hún ekki verið. Hún varð að
horfast í augu við Símon og það
fór hrollur um hana, þegar hún
sá', hvað hún var föl, þegar hún
leit í spegilinn.
— Hvar ertu, June?
Hún gat ekki slegið þessu
lengur á frest og því gekk hún
seinlega niður tröppurnar.
Símon stóð í forstofunni og beið
hennar, en brosið hvarf af vör-
um hans, þegar hann sá, hvað
hún leit illa út.
— Er eitthvað að? spurði hann
og hrukkaði ennið.
Hún reyndi að láta á engu
bera. — Hvað ætt'i svo sem að
vera að?
Hann tók um handlegg hennar
og fór með hana inn í dagstof-
una, en þar tók hann utan um
mitti henar og sveiflaði henni
í kringum sig. Hún hafði aldrei
séð hann svo hamingjusaman og
glaðan fyrr.
— Þetta er í lagi, elskan! Við
getum gift okkur eftir viku —-
hvernig lízt þér á? En við skul-
um halda brúðkaupið hátíðlegt,
þó að tíminn sé svona knappur!
Hann þagnaði og lelt á hana.
— Hvað er að, June? Er ekki
eitthvað að?
Hún hörfaði frá' honum. —
Bara það að .... Hún leit aftur
á hann. — Elskarðu mig ekki,
Símon? Ég á við elskarðu mig
ekki raunverulega?
Hann stóð um stund og starði
á hana, síðan spurði hann:
— Hvers vegna efastu um ást
mína?
— Rex elsfeaði Helen, en
ekki. nægilega mifeið. Hann
eiskaði ,,Rauða land“ me:ra en
hana og fer ekki eins fyrir
þér, Símon?
Hann herpti augun saman.
— Er það ekki rétt? spurði
hún. — Þú elskar „Rauða land“
heitar, en Rex Loring gerði.
June sá andlit Ailsu fyrir sér
og heyrði hina hroðalegu á-
kæru hljóma fyrir eyrum sér.
BARNALEIKTÆKI
ÍÞRÓTTATÆKI
Vélaverkstæði
Bernharðs Hanness.,
Suðurlandsbraut 12.
Sími 35810.
i:TRÉrsfi:
! TÉEfitffit*
YékkMí
Altöh: .
20.
HLUTI
— Þú myndir gera hvað, sem
er til að eignast búgarðinn, Sí
mon.
Þetta var orðinn eins og
m.úrveggur milli 'þeirra. Þau I
fundu það bæði.
— Kannski, saigði haann.
— Nú hefðir þú átt „Rauða
land“, ef Toby litli hefði ekki
fæðzt.
— Rétt. Það hefði ekki ver
ið neinn annar erfingi.
Juhe hélt áfram máli sínu,
rekin áfram af nagandi ótta.
— Helen og Rex komu í veg
fyrir, að þú eignaðist „Rauða
land“ o.g eftir fráfall þeirra
hennar var hvell og skerandi,
"þíegar hún sagði: — Fyrir 1
viku vorum við næstum fallin ■'
frá, Símon;
Hann gekk til hennaú og)
það var stálglampi í augum
hans.
— Þú virðist hafa hugsað
málið gaumgæfilega í dag,
sagði hann með ískulda, — þú
hefur svei mér fundið upp á
ýmsu. Heldurðu, að ég hafi ’
fælt nautin?
----Þú mátt ekki halda, Sí
mon. . .
En hann var svo reiður, að
hann vildi ekki hlusta á hana.
— En þú heldur það, hróp
aði hann, — og þú minntist,
líka á Helenu og Rex. Þú grun
ar mig um að hafa myrt þau.
Ef hún gæti aðeins gleymt
orðum. Ailsu. Ef hún gæti að
eins gleymt þögn Neds.
— Trúirðu mér efeki?
spurði hann biturlega. — Þú
he-fur þegar þitt álit á mér.
Þetta er svei mér falleg byrj
un á hjónabandi.
June settist. Hann hafði
ekkí sagt neitt það sem gæti
bundið endi á efasemdir henn
ar og í reiði sinni virtist hann
allur annar maður en áður.
Nú :sá hún aftur þann Símon
'Conrad, sem hún hafði kynnzt
harðan, tillitslausan og ákveð
inn.
— Símon. ..ég held, að við
ættum ekki. . . . að gifta okk-
ur Henni fannst einhvem
veginn, að það hefði önnur
rödd en hennar sagt þessi orð
og nú tók hún af sér hringinn
og lagði hann é borðið
Hann lét hann liggja þar og
gekfe til dyra, en þar leit hann
við skelfdur á svipinn og tek-
inn til auignanna.
— Þú getur ekki gert mér
þetta, June. Ég sagði öllum í
Boraville, að við ætluðum að
giftast og við gerum það. Ég
er stoltur maður og það skal
enginn fá að hlæja að mér.
Settu hringinn aftur upp.
Þegar hún gerði sig ekki lík
lega til að hlýða gekk hann
aftur inn í herbergið og sagði
reiðilega: — Settu hringinn
aftur á fingur þér, June. Og
giftingarhringinn skaltu líka
setja upp. Þú gafst mér lof-
orð og það skaltu halda —
við giftum okkur.
— Þú . . þú getur ekki neytt
mig til þess.
— Við sjáum nú til. Hann
gekk til hennar og áður en
hún gat komið í veg fyrir það,
hafði hami tekið hana í faðm
sér. Hún barðist um, en það
var til einskis og varir hans
snertu varir hennar. Hana
svimaði og hún þrýsti sér að
honum og hvíslaði nafn hans
og efi henniar hvairtf og eftir
varð aðeins ást hennar og þrá.
Svo sleppti hann henni og hló,
ekki viðkunnanlega heldur
hæðnislega.
— Þú iert tengd mér, June.
Hvort sem þér líkar betur eða
verr ertu mhi. Mér er sama,
hvað þú heldur um mig, það
eru tilfinningarnar sem ráða.
Hann hló aftur. — Já svo sann
arlega höldum við brúðkaups
veizlu.
Svo fór hann og June stóð
lengi og starði á eftir honum
án þess að vita, hvort hún
átti að hlæja eða gráta.
Það var ekki fyrr en henni
kom Toby litli í hug, að hún
stóð á fætur. Hún fór fram í
eldhúsið og Mammy Brown
leit hvasst á hana.
— Voruð þér að rífast við
hr. Símon? spurði hún.
— Hann var þungbúinn á
isvipinn, þegar hann fór út.
Hvað kom fyrir.
— Ekkert, Mammy.
Negrakonan hristi höfuðið.
— Ég hef fyrr séð hr. Símon
í þessu skapi og hann getur
verið harður — afar harður í
horn að taka. Þér ættuð að
sættast við hann áður en það
verður verra.
June varð fegin að geta far
ið inn í barnaherbergið og enn
fegnari þegar tími var kom
inn til að hátta, en hún gat
ekki sofið. Ef hún gæti að-
eins hugsað skírt. Ailsa var ill
gjörn og hefndarsjúk og henni
gat komið til hugar að segja
hvað sem var. June starði upp
í loftið og velti því fyrir sér,
hvort Ned myndi leggjast svo
látt að ljúga að henni, en því
gat hún aldrei trúað. Honum
þótti of vænt um hana til þess.
16. K A F L I.
Daginn eftir fór hún ekki
niður fyrr en Símon var far
inn út. Hún var ekki búin að
borða, þegar Mammy Brown
kom til hennar.
— Frk. Ajjlsa vill fá að tala
við yður, sagði hún.
— Ég hef efekert við hana
að tala, svaraði June snöggt.
En Ailsa ætlaði ekki að fara
fýluferð til „Rauða lands“.
Hana langaði til að sjá, hvaða
áhrif lygar hennar höfðu haft
á June og nú gekk hún inn í
borðstofuna og settist við
borðið. Um leið og hún sá
June vissi hún allt.
— Svo þér hafið slitið trú-
lofun ykkar Símons.
— Hann segir að við verð-
,um að gifta okkur, því að
hann hefur undirbúið allt svo
nákvæmlega, sagði June ör
væntingarfull.
Ailsa leit á June og skildi
að hún var að missa stjórn á
sér.
— Svo hann hefur veitt yð
ur í gildru? Hann veit, að þér
elskið hann enn og 'hann leik
ur á þá strengi eftir beztu
getu. Þér gætuð haldið hann
út í hálft ár, svo væri út um
yður og þá getur hann gert
það sem honum sýnist við
„Rauða land“ og það var allt
af ætlun hans.
— Nei hrópaði June. Það
skal aldreii verða.
— Þér getið aðeins gert eitt
og það er — farið, sagði Ailsa.
— Farið ti'l Englands og takið
barnið með yður. Leyfið Sím
oni að ráða yfir „Rauða landi“
þangað til að Toby er nægi-
lega gamall til að koma hing
að og berjast fyrir 'því, sem
hans er. Hún tók í höndina á
June. — Farið. Farið strax
Svo benti hún út úm glugg-
ann. Þarna er kerran okkar,
June. Mér fannst það einhvern
veginn í morgun, að þér þyrft
uð að nota hana. Klæðið Toby
og pakkið niður og náið í lest
ina, sem fer í dag frá Bor-
aville. Ég skal sýna yður hvar
þér getið stytt yður leið við
gömlu indíánaslóðina yfir
fljótið. Þar er vað og þá stytt
ist ferðin um helming.
Hún sá, að June hikaði.
— Þér verðið að ákveða yð
ur fljótt, sagði Ailsa, — éður
en Símon kemur heim. Þér
verðið að vera komin héðan áð
ur. Engin heimsfeupör, June.
Ef þér verðið kyrr, sigrar Sím
on og þér getið ekkert sagt.
Ég skal hjálpa yður við að
pakka niður og klæða barnið.
Hún gaf June engan umhuga
unarfrest heldur hélt áfram
að leggja á það megináherzl-
una, hvað þetta væri mikil.
vægt og hvað flýtirinn skipti
miklu máli. Hálftíma síðar
lagði June af stað og ók niður
að fljótinu í leit að gamla ind
íánavaðinu meðan Ailsa horfði
á eftar henni þar sem hún
hvarf í reykjarmekki á veg-
inum.
Ailsa brosti, þegar hún fór
að hesthúsinu til að fá lánað
an hest til að ríða heim, með
an' hún hélt áfram að hugsa 1
um.~það, að nú hefði hún losn '
að við June. í þetta skipti 1
gæti ekkert bjargað henni.
Hún hafði logið að henni
um vaðið, því að þar sem
June átti að fara yfir ána var
hún hvað dýpst og Iþar hafði
fyrrum verið hengibrú, en nú
var hún ónýt og um leið og
June æki út í fljótið myndi
kerran sökkva —- og June
og barnið drukkna.
17. K A F L I.
Hvernig gat hann verið
svona heimskur? Þessi tilhugs
un angraði Símon allan dag-
inn. Hann átti aldrei að láta
stoltið fá yfirhöndina þegar
June hafði ásakað hann fyrir
að vera valdur að dauða Lor
iugs og ekki heldur þegar
hún áskaði hami fyrir að hafa
gert tilraun til að myrða hana
og barnið.
Nú velti hann því fyrir sér.
hvernig hefði staðið á því, að
liún hélt þetta. Þegar hann
hafði' farið til Boraville um
morguninn, hafði allt leikið
í lyndi — hvað hafði breytt
henni svo mjög? Hver hafði
sáð efa í huga hennar? Þetta
hafði honum ekki komið til
hugar að spyrja um meðan
þau June voru að þræta.
Én nú varð hann að komast
að því. Hann gat sýnt henni,
hvað þessar grunsemdir henn
ar voru ótrúlegar. Hann gat
sannað sakleysi sitt og að ást
hans á „Rauða landi“ jafnað
ist engan veginn við þá nýju
og yfirgnæfandi heitari ást,
sem nú réði öllu í lífi hans.
ALÞÝÐUBLAÐIO
9. ágúst 1968