Dagur - 07.07.1948, Blaðsíða 6

6
D AGUR
Miðvikudaginn 7. júlí 1948
MAGGIE LANE
Saga eftir Frances Wees
35. DAGUR
(Framhald).
að hún sé það vandræðakvendi,
sem við höfum álitið. Georg varð
eitt spurningarmerki. Anthony
hélt áfram: „Jú, eg veit að það var
ekki að ástæðulausu, að við kom-
umst að þeirri niðurstöðu, en
okkur getur samt hafa skjátlazt.“
Hann sagði síðan það, sem leyni-
lögreglumaðurinn hafði sagt hon-
um. Hann sagði henni frá söng-
tímunum hjá Borgman. „Hún
hlýtur að hafa góða hæfileika,
fyrst Borgman tók að sér að
kenna henni. Og ýmislegt fleira
bendir til þess, að hún sé allt önn-
ur persóna en við héldum. Og að-
laðandi er hún. Mjög svo aðlað-
andi“
„Heyrðu góði,“ sagði Georg.
„Hvers konar varning ertu eigin-
lega að reyna að selja mér?“
„Ja, í stuttu máli sagt, hefir
mér flogið í hug, að vera kynni,
að þú hefðir hreint ekki verið svo
óheppinn, Georg. Hver veit nema
að hún gæti eftir allt saman orðið
fyrirmyndar eiginkona?“
„Ertu orðinn vitlaus, maður?“
„Nei, það held eg ekki. Eg er
stundum að hugsa, hvort ekki sé
eitthvað bogið við þig?“
„Þú heldur þó ekki, að eg geti
orðið hrifinn af þessu lævísa
svikakvendi? Eftir að eg er búinn
að vera trúlofaðurHelenu. Jafnvel
þótt hún hefði aldrei gert það,
sem hún gerði, mundi eg alltaf
hata hana. Hún hefir svoleiðis
áhrif á mig. Hún er ein af þessum
kvenpersónum, sem maður les
um í skáldsögum, sem skaprauna
mönnum sínum, þangað tilekkier
blóðdropi eftir í þeim. Hvernig í
ósköpunum ætti eg að búa með
slíkri manneskju?“
„Nei, kannske væri þér það of-
raun.“
„Já, mér er það þegar ofraun,
eins og það er. Eg er að verða
heiluslaus á þessari sambúð.
Maður veit aldrei hvað hún er að
húgsa eða brugga.“
„Jæja, þá ekki meira um það,“
sagði Anthony.
„Nei, það er alveg útilokað."
Móðir þeirra og Díana komu
inn í herbergið. Frú Carver settist
í stólinn, sem Georg færði henni.
„Líður þér illa, mamma, ertu
ákaflega óhamingjusöm?" spurði
Anthony.
„Engin orð ná yfir það, hvern-
ig mér líður.“
„Eitthvað hefir komið fyrir. Þú
ert óvenjulega þreytuleg.“
„Það er svo sem sama héðan af.
Eg hefi sagt af mér formennsku
líknarfélagsins Eg hefði átt að
vera búin að því fyrir löngu.“
„Hvers vegna gerðir þú það í
dag?“
Hún hristi höfuðið. ,;Mér :líkar
ekki ahdrúmsloftið þar nú orðið.
Eg’finn'þáð 'á mér, að þegar eg
mæ'ti þahá fúndum, leggúr nær-
vera mín höft á tungu' hinna
kvennanna. Þeim finnst þær ekki
geta sagt allt, sem þeim býr í
brjósti, þegar eg er viðstödd, því
að hvenær, sem þær minnast eitt-
hyað á afvegaleiddar stúlkur, þá
nálgist það beina móðgun í minn
gar.ð, eins og á stendur. Og Jóse-
ffna Davíðsson er bálvond út í
mig, því að henni finnst eg hafi
ekki veitt henni allan trúnað
minn í þessu máli, — boðið henni
hingað heim og sagt henni allt. Eg
veit það var heimskulegt af mér
að gera það ekki. Eg mátti svo
sem vita það, að hún yiði reið. Og
nú er hún alltaf að gefa það í
skyn, að eg haldi á einhvern hátt
verndarvæng yfir þessari stúlku,
— sé búin að sætta mig við þetta
allt saman.“ Það brá fyrir grát-
hljóði í rödd frúarinnar, þegar
hún hélt áfram: — „Auðvitað
skiptir þetta ekki miklu máli í
sjálfu sér. En eg er bara svo óvön
slíku ástandi. Eg og mitt fólk höf-
um aldrei þurft að afsaka eða
skammast okkar fyrir eitt eða
neitt, þangað til þetta þurfti nú
að koma fyrir!“
Anthony fékk sér vænan sopa
úr glasinu, en spratt svo á fætur.
„Hvar er hún?“ spurði hann
rólega. — „Er hún uppi í herbergi
sínu?“
Anthony drap að dyrum, og
Maggie opnaði hurðina.
„Mig langar til að fá að tala við
yður í einrúmi, Maggie."
Hún hugsaði sig andartak um,
en bauð honum svo inn í her-
bergið. Anthony lokaði hurðinni
á eftir sér og svipaðist um. Stúlk-
an var enn í morgunslopp með
gamaldags sniði og líktist í svip-
inn mynd úr helgiriti frá miðöld-
unum. Hún var með blýant í
hendinni, og hálfskrifuð nótna-
blöð lágu á skrifborði hennar.
„Hvað var það þá, sem yður
langaði til að segja við mig?“
spurði hún.
„Má ég setjast niður?“
„Ó, vissulega. Gerið svo vel,“
svaraði hún með kaldri kurteisi í
rómnum. Sjálf settist hún einnig
og beið átekta.
„Svo virðist, að það megi ekki
dragast miklu lengur, að eitthvað
endanlegt verði afráðið í þessu
fjölskylduvandamáli“, sagði
Anthony. — „Og mér finnst ein-
hvern veginn, að við tvö munum
geta rætt ástandið rólegar og
skynsamlegar okkar á milli en við
gátum fyrir tveimur mánuðum
síðan.“
„Hvað eigið þér við?“
(Framhald).
I Við önnumst vömílutningana
l Bifreiðastöðin Stefnir s.f. i
i Sími 218 — Akureyri. s
............. 111111111 iiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiminniiiin 111111 iniiiiiiiiiiiiiiiiininiiimiiitimiiiiii’iiintimu
ULLARDÚKAR, margar gerðir, i
KAMGARNSBAND, margir litir, |
i LOPI, margir litir, [
\ venjulega fyrirliggjandi í öllum i
kaupfélögum landsins. í
| Dllarverksmiðjan GEFJUN )
"•» mmmmm.mmmii.mmmimim.................
i Bókin um Jóhann Strauss: |
Ikonungur VALSANNAI
eftir WERNER JASPERT \
| í þýðingu Hersteins Pálssonar.
Bók þessi er hin ævintýralegasta saga eins glaðasta |
Í manns og sigursælasta, sem uppi hefur verið. Þetta er =
Í saga valsa-konungsins Júhanns Strauss, konungs þess, \
Í sem heimurinn allur — og þó sérstaklega kvenþjóðin — |
Í liefur ifúslega lotið. Bókin lýisir baráttu lians, takmarka- =
I lausri sigursæld og einlægri ást. lians til kvenna þeirra, |
Í sem mættu honum á lífsleiðinni og gæddu hann sköp- e
I unarmætti til að syngja lífsgleði sína yfir milljónum |
Í manna' í hinum fögru völsum síntun. |
Og list hans hefur stökkt margri sorg á flótta, slétt \
i marga hrukku, vakið lífshamingju margra af dvala, [
í liuggað, glatt og veitt hamingju. \
Bók þessi á erindi til allra, er þrá i
sanna gleði, djúpa og hreina ást — \
í faðmi sumarblíðu og sólar. =
HÓTEL AKUREYRI
Hafnarstræti 98. — Sími 271.
Kjölfar Rauða drekans
Furðulegt hús blasti við mér.
Fræg skáldsaga um
ævintýri og hetjudáðir
Eftir GARLAND ROARK
Myndir eftir F. R. Gruger
MYNDASAGAN — 6
„I»ér borðið með mér,“ sagði Sidneye.
„Verið varkár, vinur,“ bað Teleia.
BAK við varðmanninn stanzaði eg til að virða fyrír mér
hús eitt, furðulegt. Hér, á þessari afskekktu eyju,
hafði Van Ruysdaal Sidnéye látið reisa stórt, þriggja
hæða hús í mjög skrautlegum garði. Á miðjum efri svöl-
um hússins tók eg eftir afarstórum skildi og á honum
miðjum gylt sverð á daufrauðum grunni.
Mér var vísað af þjónum inn í fallega skreytt her-
bergi, þar sem tveir sólbrenndir menn komu mér í móti
með vínflösku, ís og sódavatn .— Eg hafði rétt lokið úr
glasinu, þegar dyrnar allt í einu eru opnaðar, og tveir
þjónar stilla sér upp sinn hvoru megin við þær, auðsýni-
lega bíðandi eftir einhverjum mikilvægum gesti. — Eg
hélt niðri í mér andanum; vonaði að fá að sjá Teleiu
Van Sehreeven. En eg varð fyrir vonbrigðum. Hjóla-
stólnum var ekið inn.
Sidneye var viðfelldinn húsráðandi, enda þótt eigi
dyldist, að bak við gleðisvipinn, sem á honum var, gætti
nokkurrar gremju. — „Viljið þér ekki fá yður sæti,
Mijnheer Rosen?“ sagði hann. Hann var sama ferlíkið,
með sinn 200 punda líkamsþunga. Eg brosti. „Þakka yð-
ur fyrir, Mijnheer,“ svaraði eg rólega. „Viljið þér ekki
fá yður glas með mér?“
„Með ápægju,“ var svarið. Hann klappaði saman feit-
um höndunum, og inn komu þjónar. Fljótlega vorum
við farnir að drekka og viðræður okkar voru þannig, að
báðii' gættum við þess að segja ekki of mikið. Þó var
auðsætt, að hann ætlaðist til að samtal okkar gæti leitt
til þess, að hann fengi vissu fyrir, hvað eg ætlaði mér
gagnvart Ralls. En eg var var um mig, og þar kom, að
hann sagði: „Þér borðið með mér miðdegisverð. Þangað
til getið þér heimsótt vin yðar.“
Eg fann Carter, þar sem hann lá í bjálkarúmi og var á
öllu auðséð, að húsráðandinn. gerði sér allt far um að
vel færi um hann. Viðræðui' okkar urðu ekki lengri en
þessi fáu orð, sem hann sagði: „Mér hefir verið bent á, á
tilhlýðilegan hátt, að bjóða þér að halda þér réttu meg-
in.“ Og skildi eg, hvað hann átti við.
Eg sneri frá honum, einnig, og gekk út í garðinn, áður
en farið yrði að borða. Skyndilega sá eg hvar Teleia kom
gangandi á móti mér með fullt fangið af blómum. „Það
er gott sjá yður aftur, Mijnheer Rosen,“ sagði hún og
brosti.
„Þér eruð vingjarnlegri en eg átti von á,“ svaraði eg.
„Við verðum öll að viðurkenna vonbrigði okkar,“ sagði
hún og hló. Mér var ekki fyllilega ljóst, hvað hún átti við
með þessari tvíræðu athugasemd, en hún bætti við: „Yð-
ur finnst eg vera falleg, en Mijnheer Bullit er ekki á
sama máli, þegar eg snýst illa við að hann njósni um
mig. Honum væri ráðlegast að sleppa því framvegis.“
Eg var hissa á því, hversu opinská hún var, en eg gat
naumast verið í vafa um það atriði, er hún bætti vin-
samlega við: „Mr. Rosen, satt að segja er enginn skyn-
samleg ástæða til þess fyrir mig að vara yður við. En
verið varkár. Sitt hvað óvenjulegt kann að koma fyrir
yður, áður en langt um líður.“
(Framhald í næsta blaði).