Dagur - 04.08.1948, Blaðsíða 6

6
D AGUR
Miðvikudaginn 4. ágúst 1948.
MAGGIE LANE
Saga eftir Frances Wees
37. DAGUR.
' (Framhald).
lengur. Hún hefir aldrei þurft að
standa í slíkum vandræðum áður
og hana brestur þrótt til þess að
byrja nýtt líf við nýjar kringum-
stæður. Og í sannleika sagt sé eg
ekki að hún hafi neitt til þess
unnið að verða þannig úti. Þú
hlýtur að sjá það. Það er alls ekki
sanngjarnt né drengilegt."
„En lífið er svo sjaldan sann-
gjarnt eða drengilegt,11 svaraði
Maggie.
„Eg er ekki viss um að eg taki
það svo nærri mér þótt hún telji
eitthvað hallað á vöggustofuna.
Við það fyrirtæki eru engir riðnir
nema nokkrar vellauðugar kon-
ur, sem telja sig vera að gera
góðverk, en undirstaðan öll er
fals og látalæti. Þessar konur
hafa í rauninni enga samúð með
stúlkunum, og sumar hata þær
beinlínis. Þær hugsa ekki um
þær eins og venjulegt fólk með
tilfinningar, fólk, sem hefir lent
á villistigum og þarfnast samúð-
ar og hjálpar. Þær hjálpa þeim til
þess að forða hneykslum og um-
tali. Engin af þessum ríku konum
mundi taka stúlku úr stofnuninni
heim til sín, umgangast hana af
kærleika og leiða hana til betri
vegar. Þær tala ekki um fólk
þarna á stofnuninni, heldur um
þjóðfélagsvandamál. Eg get ekki
sagt að mér falli það sérlega
þungt þótt móðir þín hafi orðið
að láta af því um sinn.“
„En er þér sama þótt það leggi
móðir mína í rúmið?“
„Það er óþarfi fyrir hana að
leggjast í rúmið. Það er ekkert að
henni annað en það, að í fyrsta
skiptið á ævinni getur hún ekki
fengið vilja sínum framgengt.
Hún hefir fyrirhitt manneskju,
sem ekki lætur stjórna sér. Og eg
læt ekki stjórna mér .Mér þykir
ekkert til þess koma ao vera hér,
en eg hefi gagn af því, og læri
ýmislegt~og eg ætl.r að halda
áfram að læra.“
„Og heldurðu að allir þessir
lærdómar eigi eftir að koma þér
að gagni?“
„Já, áreiðanlega," svaraði hún.
Hann sat hreyfingarlaus og
horfði á hana. „Þú talar af inni-
bældri reiði, sem stafar af mis-
skilningi. Slíkur misskilningur
getur oft átt sér stað í milli fólks,
sem hefir hlotið misjafnt uppeldi
og misjöfn tækifæri. En þegar eg
reyni að tala við þig sem jafn-
ingja, þá ert það þú, sem ekki
kærir þig um það.“
„Þú talar ekki við mig sem
jafningja."
„Því ekki það?“
„Vegna þess að 'það eina, sem
þið hafið áhuga fyrir í sambandi
við mig, er að eg fari héðan og
láti ykkur afskiptalaus. Það er
þetta, sem fólk af ykkar tegund
vill ævinlega, losna við óþægindi
og erfiði. Georg giftist mér, en
enginn liggur honum á hálsi fyrir
það. Það er allt mér að kenna.
Hvers vegna talSr ekki einhver
úr fjölskyldunni við Georg eins
og á að tala við hann, nefnilega
svona: Jæja, drengurinn minn,
þú komst þér sjálfur í þessa að-
stöðu, nú verður þú að vera mað-
ur til þess að taka afleiðingunum.
En þetta gerir enginn. Öllum
finnst sjálfsagt, að Geoi-g eigi
heimtingu á því að lífið verði aft-
ur eins og það var áður en hann
drakk frá sér vitið og hagaði sér
eins og heimskingí. En fólk verð-
ur að bera ábyrgð gerða sinna í
þessum heimi og það á eins við
Georg og aðra menn.“
„Þetta tal kann að létta á því,
sem er byrgt inni,“ sagði Ant-
hony, „en það gerir ekkert gagn.
Og það er þér ekki eiginlegt að
tala svona: Það er alls ekki líkt
þér.“
Hún horfði undrandi á hann.
Blóðið steig henni til höfuðsins.
Kinnarnar urðu rauðar og heitar.
Hann horfði hugfanginn á áhrif
þess, að hún skipti skapi. Hann
sagði ekkert, og smátt og smátt
varð hún föl og einbeitt á svipinn
aftur. Loksins sagði hún: „Þú
veizt ekkert um mig. Þú veizt
ekki hvort mér er það eiginlegt
eða ekki, hvor.t það er líkt mér
eða ekki.“
„Jú, eg veit margt um þig. Eg
veit að þú ert skýr, að þú hefur
sérlega gott vald á skapi þínu og
tilfinningum, eg veit að þú ert í
rauninni sanngjörn. Eg veit, að
þú stefnir að ákveðnu inarki, þótt
eg geti ekki séð hvað það er eða
hvers vegna þú hefur valið okkur
til þess að hjálpa þér til að ná því,
en þ úgerir þetta allt fyrir ein-
hverja persónu, sem eg ekki
þekki, en þér er ákaflega annt
um. Þú hefur neitað þér um ákaf-
lega margt til þess að geta hjálp-
að þessari persónu. Eg veit að þú
hefur fallega söngrödd og bezti
söngkennari landsins telur hana
þess virði, að eyða tíma og leið-
sögn á hana. Eg veit að þú ert sið-
söm stúlka og staðföst, og veit að
þú ert óvenjulega fagurlega
sköpuð og mér þykir sennilegt
að þú sért....“ Hann þagnaði
andartak. „Sért óvenjulega
elskuleg stúlka á allari hátt.“
Eftir drykklanga þögn sagði
Maggie: „Og af því að eg sam-
eina alla þessa kosti, er það lík-
lega, sem allir meðlimir fjöl-
skyldunnar skammast sín inni-
lega fyrir mig og eru sífellt að
(Framhald).
1111 ■ ■ 11■i■■iiin i ii 11
I I I I IIIII11111 II1111 !■••;
Heyýtur
fyrir Farmall og Jeppa
Verð kr. 200.00 stykkið
K. E. A. I
Véla- og varahlutadeild. \
.............................mmimmimrmiiiiiiiimmmmmmmiiiiiiiiiii?
.......
Sportstígvél |
b r ú n i
Skóbúð KEA I
I '••••immmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmiimmmmmmmmmmmmmmmiimmmmmmia
miiiiiiiiitiiiiiítiiiiiimmiiiiiiimmiiiiiimiiiimiiimiiiiiimiiiiimimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimmiitk
I Spartaskór
Nr. 28—41 f
Skóbúð KEA |
n mmmmmmmmmmmmmmmmmmmim'mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm*
mmmmmmmmmiiámmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmiiiiBiik
HÚTEL AKUREYRI
Hafnarstræti 98. — Sími 271.
jiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimiiiiimimimiiimiiiiiiiiimiiiimiiimiiiiiiiiimm.
mmmmmmmmmmiimmmim m mmmmmmmmmii m m mmmmmmmmmm m mmiiimmmmi iitii*
Höfum sett upp útsölu á bensíni í heilum fötum i
að Gnúpufelli í Eyjafirði. Pálmi J. Þórðarson i
j annast afliendingu. |
Olíufélagið h.f. [
riiimmimmmmmmmmmmii jmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmiiimmmmmmmmmmmiiii?
Kjölfar Rauða drekans
Fræg skáldsaga um Eftir GARLAND ROARK ;^l MYNDASAGA DAGS 8
ævintýri og hetjudáðir Myndir eftir F. R. Gruger 1*JÍ
SIQNEYE og Ralls ákváðu sín í milli að skipta perlun-
um til helminga, ef Ralls tækist að ná í þær, hélt
Sidneye áfram með sögu sína, og það var fyrst eftir að
þessir samningar höfðu verið gerðir, sem Ralls fékkst til
þess að nefna eyjuna, þar sem perlurnar voru varðveitt-
ar. Eyja þessi var undir franskri stjórn og Gullnu hind-
inni var stefnt þangað.
Þegar þeir vörpuðu akkerum á læginum, kom lítill
vélbátur fram að skipinu, og Jacques Desaix, umboðs-
maður Frakkastjórnar á eyjunni, sté á þilfarið. „Vel-
komnir til eyjunnar okkar,“ sagði hann. Þeir tóku hon-
um vel, og eftir að þeir höfðu skálað nokkrum sinnum,
fór að losna um málið hjá Frakkanum og hann sagði
þeir allt sem vitað væri um hinar heilögu perlur inn-
fæddu mannanna.
„Þeir geyma þær í járnkistu við munnann á neðan-
sjávarhelli. Þær eru fluttar upp á yfirborðið þegar
prestarnir bjóða. Þeir telja geymslustaðinn öruggan, því
að heljarstór kolkrabbi dvelur við hellismunnann.“
Sidneye leit glottandi til Ralls. En það var engan bil-
bug að sjá á honum. Hann yppti öxlum kæruleysislega,
eins og honum væri þetta allt vel kunnugt, og hann
treysti sér vel til þess að'ná fjársjóðnum við þessar að-
stæður.
En nú kom atvik fyrir, sem raskaði sálarbúði þeirra
meira en tilhugsunin um kolkrabbann. Það gerðist
heima hjá Desaix, þegar hann kynnti fiænku sína,
Angelique Desaix, fyrir þeim. Hún var glæsileg kona.
Hún heilsaði Sidneye með sérstakri alúð og hann varð
að játa með sjálfum sér, að hún hefði mikið aðdráttar-
afl. Honum fannst hún búa yfir rnestu töfrum, sem hann
hafði nokkru sinni kynnst á leiðum sínum um hið mikla
Kyrrahaf.
Þegar Angelique lék fyrir þá á píanóið, sat Sidneye
hugfanginn og undraðist það töfrandi tónamagn, sem
fingur hennar seiddu úr hljóðfærinu. Enginn tók þó
eftir, hvað Sidneye leið, nema Ralls, hinn athugli og fá-
máli Ralls. Ralls varð fyrstur til þess að klappa henni
lof í lófa. Síðan vék hann sér að Sidneye og sagði: „Hver
eru uppáhaldslög þín, Sidneye, eg er viss um að Ange-
lique mundi ánægja að því að leika þau fyrir okkur?“
„Eg á engin uppáhaldslög," svaraði Sidneye stuttur
í spuna.
Ralls sneri sér brosandi að stúlkunni, „Ma chere
Angelique, lierra Sidneye vill gjarnan heyra fagran ást-
aróð. Hann á að vera tileinkaður yður, frá honum.“
Sidneye bölvaði Ralls í hljóði, en gat þó ekki annað en
dáðst að kurteisi hans og fágaðri framkomu. Hann tók
gamni hans vel á yfirborðinu. Og Jacques Desaix horfði
á Sidneye og frænku sína og lét, sem hann tæki ekki
eftir neinu. En andrúmsloftið var rafmagnað. Þessir
menn vissu meira og hugsuðu fleira en þeir sögðu.
(Framhald í næsta blaði).