Dagur - 05.01.1949, Blaðsíða 6

6
D AGUR
Miðvikudaginn 5. janúar 1949
’k
m
W
HYERFLYND ER YERÖLDIN
Saga eftir Charles Morgan
2. DAGUR.
(Framhald).
Hann var að hugsa um, hve oft
hann hefði orðið fólkinu heima til
leiðinda með því að vera stöðugt
að tala um Einstigið. „Ef til vili
hefirðu heyrt um Einstigið,"
heyrði hann sjálfan sig hefja
máls. „Það var félagsskapur, ska-’
eg segja þér, sem belgískir menn
Og franskir stjórnuðu. Hann vann
að því að hjálpa brezkum og
amerískum flugmönnum til þess
að komast heim til sín, eftir að
þeir höfðu verið skotnir niður yf-
ir landi, sem var hertekið af
óvinunum. Eg var einn þeirra. —
Við vorum fluttir áfram þrír í
einu frá einum stað til annars,
gegnum Belgíu, gegnum Frakk-
land og inn í Spán. Stundum vor-
um við á sveitabæ, stundum í
vínkjallara.
Á leiðinni suður — það var síð-
asti spölurinn áður en kom að
spænsku landamærunum komum
við á stað, sem hét Blaise, og þar
vorum við á vegum stúlku, sem
hét María. Við dvöldum í húsi
föður hennar, rétt utan við borg-
ina. Við vorum aðeins þrír, strák-
ur, sem kallaður var Dick, lang-
leggjaður sláni, sem við kölluðum
Heron — og svo ég sjálfur.
Eina nótt kom María með ann-
an Breta, Julian. Þá vorum við
fimm með Maríu. Einhverjar
áætlanir höfðu farið úr skorðum,
og við dvöldum þarna lengur en
á nokkrum öðrum stað. Við
kynntumst vel hvor öðrum — og
Maríu. Svo var það nóttina, sem
við áttum að leggja af stað —
Eg verð að gæta mín, hugsaði
Sturgess, eg er búinn að segja
söguna of oft.
Þegar hann hafði sagt frá, hafði
hann jafnan gætt þess að nefna
ekki full nöfn. Hann hafði talað
um Maríu en ekki Maríu Chass-
aigne, um Dick, ekki um Dick
Frewer, um Julian, ekki um Juli-
an Wyburton, og hann hafði not-
að uppnefnið Heron, en maðurinn
hét Lang. Vinir hans höfðu átt
skilið, að hann væri varkár, og
hann iðraði þess ekki. Það sem
honum mislíkaði var það, að hon-
um fannst hann aldrei hafa getað
sagt söguna eins og hann vildi
segja hana. Staðreyndirnar — jú,
— og atburðahraðann, — en þetta
var allt svo meiningarlaust nema
hægt væri að gefa til kynna sam-
band þessara fimm, sem við sög-
una koma.
„Þarna er húsið,“ sagði bíl-
stjórinn, „það er þarna hjá trján-
um fyrir handan.“
Þeir voru að aka inn í þorpið,
og Sturgess ýtti minningunum til
hliðaf,’ settisf upþ ogleif í kring-
um' sig:1" "................
Að víssú': léýti' þekkti hann
Wybúrtonsvöitasetrið, '' því 1 að
Julian Wyburfon hafði’oft minnzt
á það í Frakklandi og seinna í
Englandi. Þessi sveitabær, sem
kallaður var Stanning, var 200
ára gamall, og Julian hafði alizt
þar upp. Hann hafði erft jörðina
eftir móður sína 1944. Nýlega
hafði hann skrifað, að hún væri
„alveg nægilega stór fyrir bónda,
sem eitthvað nennir að gera — og
bannsettur þrældómur fyrir
Maríu.“ Sturgess hafði brosað
með sjálfum sér, er hann las þetta
og bjóst við, að Julian hefði skrif-
að það brosandi. Franskar konuf
eru ekki smeykar við’að taka til
höndum, og þeir vissu báðir, að
Maríu óx ekki allt í augum.
Bifreiðin nálgaðist og rann
gegnum limgerði og að húsinu. —
Sturgess steig út og horfði til
hæðanna í kring, því næst á hús-
ið, reisulegt og aðlaðandi.
Á meðan hann var að taka út
farangurinn, heyrði hann dyr
opnast að baki sér og sneri sér
við.
„Jæja,“ sagði hann glaðlega,
„nú er sannarlega orðin mikil
breyting á síðan við sáumst síð-
ast.“ Hann greip höndina, sem
Julian rétti honum og hélt henni
kyrri.
„Ágætt,“ sagði Julian. „Glaður,
að þú komst. Þú afsakar, að við
komum ekki á móti þér á stöðina,
Philip, en þú veizt, hvernig stóð á
því.“
Þeir gengu saman upp tröpp-
urnar, og Julian bar töskurnar.
Hann var í blárri baðmullar-
skyrtu og ermarnar uppbrettar,
svo að grannir en sterklegir
handleggirnir voru naktir. Julian
var útitekinn, beinaber og fjað-
urmagnaður í hreyfingum, og
Sturgess gat ekki að því gert, að
honum fannst hann alltaf minna
sig á Indíána.
Stuttur og feitur maður kom
vaggandi og horfði hissa á far-1
angurinn.
„Á ég, hérna, — á ég kannske
að byrja að fara að taka allt þetta
upp í herbergi herrans?“
„Já,“ sagði Julian, „þú gætir
farið að byrja, Tucker. Við tökum
sumt með okkur upp. Já, Philip,
þetta er Tucker. Hann gerir allt
fyrir þig, ef hann fær tíma til
þess.“
(Framhald).
| Gegn gjaldeyris og |
: innflutningsleyfum [
s tökum vér að oss innflutning á alls konar byggingar- =
\ vörum, svo sem: \
| TIMBRI |
| CEMENTI )
| KROSSVIÐI I
| ÞILPLÖTUM |
I ÞAKJÁRNI |
I ÞAKPAPPA |
| ÞAKALUMINIUM |
| ASBESTI o. fl I
i Vér munum leitast við að sjá um flutning á timbri og i
cementi beint á hafnir kringum land. i
Samband ísL Samvmnnfélaga I
*MMMMIMMIMMIIMMMMIIIIMI 1111111114**1 IIIIIIIIIIIMIMIHtlllll
IMMMMMMMIMMMMMMMMMIMIMMMMMIMMM ,,
Almenii skrmiing
atvinnulausra manna í Akureyrarbæ
fer fram í VinnúmiSluriárskrifstofurim/,dáó[áná' 5.-8.
þ. m., að báðum dögum meðtöldum, líl.'T4—15 síðdegis.
Til skráningar mæti allir atvinnulausir verkamenn,
konur og iðnverkamenn, og ge£i skýrslu um tékjur sínar
þrjá síðastliðna mánuði og atvinnuhórf-tír á næstunni.
Akureyri, 4. janúar 1949...................
Bæjarstjóri.
lllllllllllllÍlllllllMÍllMMlTMIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIMlllllMIIMlllllllÍlllílflM'lÍIMIÍIIilMHIIIMIIII
iiiure
Kjölfar Rauða drekans
„Við skulum flýja, Teleia“.
Fræg skáldsaga um
ævintýri og hetjudáðir
Eftir GARLAND ROARK
Myndir eftir F. R. Gruger
MYNDASAGA DAGS — 26
„Hvar eru eldsneytisbirgðirnar?“
„Hvcrt er förinni heitið?“ kallaði Sheraton frá
cftirlitsskipinu.
ÞEGAR EG vaknaði morguninn eftir voru atburðir
gærdagsins enn efst í huga mér, en þá hafði Ralls tekist
að etja óvinum sínum saman í innbyrðis deilur. Eg vissi
ekki, hvað hann ætlaðist fyrir, en sjálfum datt mér í
hug: „Ef jaktin „Flores“ er nógu góð til þess að flýja
á henni, því skyldi eg ekki taka Ralls með?“ Þegar víð
værum báðir frjálsir menn á ný, myndum við skilja
sáttir fyrri fullt og allt.
En Teleia var þó næst hjarta mínu og um hana varð
eg að hugsa fyrst. Eg var nú alveg gróinn sára minna og
sár hennar var ekki alvarlegt, eða þannig hugsaði eg er
eg vai að velta hinni djarflegu flóttaáætlun fyrir mér.
Á leiðinni til herbergis hennar mætti eg Carter, og eg
sagði honum hvað eg hygðist fyrir. Hann sagðist skyldi
hjálpa mér, og bauðst til þess að útvega mér nokkra
Malaja á skipið.
„Við leggjum af stað nokkrum stundum fyrir sólar-
upprás,“ sagði eg. Teleia breiddi faðminn á móti mér, er
eg kom inn til hennar. Eg greip um axlir Hennar: „Við
flýjum,“ sagði eg. „Við tökum jaktina „Flores“.“
Hún dró hendumar að sér. „Ertu með öllum mjalla,
Sam?“ spurði hún. En hún brosti jafnframt.
„Mér er alvara. Og við verðurri að framkvæma áætl-
unina fyrir sólarupprás.“ Eg las í augum hennar bæði
traust og aðdáun. Hún kinkaði kolli. „Við erum bæði
brjáluð,“ sagði hún svo.
Við gengum hljóðlega á brott frá húsinu, og þegar við
náðum skugga trjánna, hlupum við við fót. Carter bætt-
ist brátt í hópinn, og hafði Malaja sína með sér. Brátt
stigum við á þilfar „Flores“. „Jæja, Teleia, nú er eg
skipstjóri hér um borð,“ sagði eg.
„Já, herra,“ svaraði hún, og ákafinn lýsti í svip
hennar.
„Far þú undir þiljur og aðgættu birgðirnar, og finndu
eldsneytisbirgðirnar fyrst af öllu.“ Eg mundi eftir Ralls
og hafði gert honum aðvart. \
„Þakka þér fyrir,“ sagði hann. „En eg hefi aðrar ráða-
gerðir í huga.“
Teleia kallaði nú til mín: „Rosen skipstjóri! Eldsneyt-
isbirgðirnar eru halftunna af olíu.“
Ekki var þetta glæsilegt, en við höfðum meðvind út úr
læginu og e. t. v. var hægt að fá olíu hjá fragtskipinu
sem lá utan við lægið. Carter ákvað að fara með okk-
ur þangað að minnsta kosti. Við léttum akkerum og
„Flores“ lagði út á lægið undir minni stjórn.
Við komum brátt í kallfæri við fragtskipið. Teleia
veifaði til skipstjórans. „Við ætlum að skemmta okkui'
við fiskveiðar,“ kallaði hún. „Gætuð þér lánað okkur
eina olíutunnu og einhver veiðarfæri?“
Jú, það var velkomið. Og brátt var það komið yfir um
til okkar. Teleia þakkaði skipstjóranum kærlega fyrir.
Og nú ákvað Carter að snúa ekki við, heldur halda
ferðinni áfram með okkur. „Eftir að giftingunni er lok-
ið, tekst mér kannske að ná sáttum. Kannske með að-
stoð herra Sheratons. Og kannske það verði áður en
athöfninni er lokið. Sjáðu hver kemur þar, Sam!“
Eg leit þangað, sem hann benti, og sá áströlsku eftir-
litssnekkjuna stefna beint til okkar. Sheráton stóð við
borðstokkinn. „Hvert er förinni heitið, herra Rosen?“
kallaði hann.
(Framhald í næsta blaði).