Dagur - 04.05.1950, Side 10

10
D AGUR
Fimmtudaginn 4. maí 1950
$5$5$5$$$S$5$$$$$$$5$$$$$5$$$$$3$$$5$$55»$$$$$$$$$$5$S$$5$5«$$$S$$5$Í^
LÁTTU HJARTAÐ RÁÐA!
Sccga eítir Sarah-Elizabeth Rodger

22. DAGUR.
(Framhald).
í gegnum eigin örvæntingu, gat
Terry samt fundið til með henni.
í þetta heila ár, sem hann hafði
dreymt um Alison, hafði hún
. þráð mann, sem hafði alltaf
brugðist henni.... Terry kreppti
hnefana undir borðinu. En þegár
fólkið kom að borðinu frá dans-
inum, hélt hann áfram að spjalla
við það um daginn og veginn. —
Kvöldið leið án stórviðburða.
Jenny varð óvenju fátöluð, en
annars varð ekki merkt að hún
væri afbrýðissöm. Celía var stór-
hrifin af því hve Ward Anson
dansaði vel og hún var kátari og
skemmtilegri en þeim hafði yfir-
leitt dottið í hug að hún gæti
verið. Alison var róleg og dömu-
leg. Rush var rjóður á vangann
og hann talaði mikið og skemmti-
lega.
Og svo kvöddust þau og ráð-
gerðu endurfundi á brúðkaups-
daginn. Terry sá um að Ward og
Celía fengju fyrsta leigubílinn,
sem bar að. Þá sneri hann sér að
Rush og Jenny og sagði: „Ætlið
þið að fara eitthvað annað. Get-
um við ekið ykkur þangað?“
„Jú, það er staður á fimmtug-
ustu götu....“ sagði Jenny, en
Rush greip fram í fyrir henni.
„Það er ekki hægt, Jenny. Þetta
er orðinn nógu langur og erfiður
dagur fyrir þig. Þú þarft að sofa.
Eg skal fylgja þér að lyftunni.“
Jenny var sýnilega stórreið.
„Góða nótt, bæði tvö,“ sagði
Alison. „Þetta hefur verið mjög
skemmtilegt kvöld. Segðu Jane
frænku að eg hringi til hennar
strax í fyrramálið."
„Eins og þú vilt.“
Þegar þau voru sezt í bílinn
laumaði Alison hendinni í lófa
Terrys og sagði: „Þú dansaðir
ekki nema einu sinni við mig,
vinur.“
„Eg veit það.“
„Ætlarðu alveg að hætta að
dansa við mig eftir að við erum
gift? Mér er sagt að eiginmenn
hafi það stundum þannig.“
„En það verður ekkert úr gift-
ingunni, Al.“
Hún horfði stórum, undrandi
augum á hann. „Þú ert að gera
að gamrii þínu, Terry? Það er
búið að ákveða allt og ganga frá
öllu. Við. . . .“
;,Það er auðvelt að breyta því.
Við skulum tala um- þetta állt
saman, en eg veit og finn, að eg
hefrétf fyrir mér. Við getum ekki
stpfnað til hjúskapar. Það vant-
ar hornsteininn.-“
Henni fanrist heiF eilífð áður
en bíllinn stanzaði við húsið. Ali-
son reyndi að átta sig á því, hvað
hefði gerzt, Hvað hafði komið
fyrir Terry? Hvað var að? Var
hann reiður af því að Rush hafði
dansað mikið við hana, eða var
ungi brúðguminn að gefast upp
þegar á hólminn kom? Hún yissi
að nú reið á að halda skapsmun-
unum í jafnvægi. Terry borgaði
bílinn. Hún dró andann djúpt að
sér og steig út úr bílnum.
„Eg ætla að ganga með Rags
nokkurn spöl áður en eg kem
upp,“ sagði hann.
„Eins og þú vilt.“
Hún lagaði kaffi þegar upp kom
og hafði það sterkt, rétt eins og
hún ætti von á að það hjálpaði
þeim báðum að hugsa skýrt.
Terry og Rags komu brátt aft-
ur og hundurinn lagðist til
svefns við fætur Terry. Þetta
kvöld virtist í engu frábrugðið
svo mörgum öðrum kvöldum.
Alison kveikti á arninum. „Þeir
hafa lokað fyrir hitann. Það hlýt-
ur að vera orðið framoi'ðið," sagði
hún.
„Klukkan er hálf eitt.“
Hún beið eftir því að hann
byrjaði. Hún hellti kaffi í boll-
ana. Hún var með hjartslátt.
„Hefurðu komist að raun það,
Terry, að þú elskir mig ekki nógu
mikið? Eg hafði varað þig við
því, að slíkt gæti komið fyrir. Er
það þetta, sem nú hefur komið
fyrir?“ spurði hún eftir nokkra
þögn.
„Nei.“
„Terry —“ Hún sagði þetta
hranalega, því að hann fékkst
ekki til að horfa í augu hennar,
heldur starði á kaffibollann.
„Mér þykir þetta leitt, Al. Það
er erfitt að útskýra þetta fyrir
þér, og það er enginn leikur að
brjóta líf sitt og hamingju í
mola á einu kvöldi.“ Hann leit í
augu hennar og hún sá þar sárs-
auka og trega.
„Terry, við þurfum ekki að tala
méira um þetta. Þú getur sagt
mér að þú hafir verið að gera að
gamni þínu áðan. Og á morgun
giftum við okkur.“
„Já, morgundagurinn gæti ver-
ið dásamlegur, ef aðeins — eg
vissi ekki að þú elskar mig ekki.“
„Það er ekki satt, Terry,“ sagði
hún, og kom varla upp orðun-
um. „Þú mátt ekki trúa því,
Terry.“
„En Jenny trúir því,“ sagði
hann rólega. „Rush trúir því. Eg
verð líka að trúa því.“
„Jenny var búin að drekka of
mikið,“ sagði Alison. „Og Rush —
hann var kannske heldur við-
kvæmur þegar hann var að
kveðja síðasta dansinn. Gamlar
minningar og allt það. En þú
skilur það, Terry, það er allt ann-
að.“
„Já, eg skil, og skil allt of vel,
sagði hann. „Það eru margar
ástæður, sem mæla gegn gift-
ingu okkar. — Aldursmunur —
einskis virðL í mínum augum, en
mikilsvirði í þínum — fjárskort-
ur, mismunandi uppeldi og að-
staða, menntun. Eg ýtti þeim öll-
um til hliðar. Eg var öruggur um
að við tilheyrðum hvort öðru. En
þetta hefur allt verið misskiln-
ingur minn. Eg sé nú að þú ert
ástfangin af Rush Cary og hefur
alltaf verið það. Þú sendir mig
ekki í burtu í fyrra vegna aldurs-
munar okkar, heldur vegna þess
að þú elskaðir hann.“
Alison reyndi að tala, and-
mæla, en kom ekki upp nokkru
orði. Terry lét hana heldur ekki
komast að. „Vitaskuld veit eg
mæta vel, að hann hefur brugðist
þér og farið illa með þig. En þú
getur ekki látið stolt, eða frænku
þína — standa í vegi fyrir ham-
ingju þinni. Þetta er þitt líf, Ali-
son. Þetta er þitt tækifæri, kann-
ske þitt síðasta tækifæri. Þú átt
að taka það.“
(Framhald).
Býli í Glerárþorpi
ásamt erfðafestulandi, er til
sölu og laust til ábúðar nú
þegar.
Björn Halldórsson.
ÍBÚÐ,
3 lierbergi, eldhús, ásamt
geymslu, til sölu.
Afgr. vísar á.
Herbergi
til leigu, nú þegar. — Upp-
lýsingar í síma 535.
Tvær undirsængur
til sölu.
Afgr. vísar á.
Dráttarvél
FORDSON-dráttarvél, á
gúmmíhjólum, er til sölu.
Greiða væntanleg.
Afgr. vísar á.
Herbergi
til leigu í
NorðurgÖtu 53 (uppi).
Úr endurminningum
Hannesar frá Hleiðargarði
(Framhald).
Frá Stefáni Ólafssyni.
Eru engar sagnir um ferð hans
austur, eða viðureign hans við
bitvarginn, en sigur hans varð
mikill og fullkominn, eins og vant
var. — Bjóst hann svo til heim-
ferðar, en var illa haldinn eftir
miklar vökur og göngulag.
Greiddu Oxfirðingar honum vel
fyrir ferðina, og gáfu honum vel
í staupinu að skilnaði. Varð sú
skilnaðarskál fullmikil fyrir hann,
er hann var þreyttur og svefnlaus
fyrir, og varð hann alldrukkinn.
Fór þá sem oftar, er svo stóð á, að
Ljóska varð að taka við stjórn-
inni. — Er þau komu að ánni, og
mun það hafa verið nálægt þeim
stað, er Magnús, sem áður er frá
sagt, sundreið hana. Lagði Ljóska
þegar í hana, og varð hrokasund
bakka á milli, en hún skilaði
sjálfri sér og Stefáni með hinni
mestu prýði á þurrt land. — Þetta
var fyrri hluta dags og veður hið
ágætasta, sólskin og mjög hlýtt í
lofti. — Þegar yfir ána kom, fór
Stefán af baki og hugðist að
þurrka föt sín með því að liggja
móti sólu nokkra stund. En þá fór
svo, að hann sofnaði, en er hann
vaknaði aftur, var hann svo rugl-
áður í kollinum, enda ókunnugur
á þessum slóðuih, að hann vissi
ekki vel hvar hann var, og ekki
mundi hann, að þau Ljóska höfðu
farið yfir ána. Hélt hann að þau
væru enn austan árinnar. Tók
hann nú Ljósku, steig á bak og
sundhleypti aftur yfir ána, en við
skolið á sundinu rauk svo rykið
úr höfði hans, að nú áttaði hann
sig-og sá að illa og ófimlega hafði
til tekist. Ekki lét karl þetta á sig
fá, en lét aftur frá landi á Ljósku
og gekk enn allt að óskum. Er
líklegt að þarna hafi hann sett
met, sem að þessu hafi ekki verið
af honum unnið.
Svo sagði Stefán frá, að eitt at-
vik eða atbui'ður hefði gerzt á
refaveiðum hans, er honum var
jafnan hin mesta ráðgáta, og taldi
að ekki hefði verið hægt að skýra
nema á dulrænan hátt. —
Fremstu og efstu dalbotnar á af-
réttum fram af Djúpadal eru al-
mennt kallaðir Sveipar, en annars
staðar eru þeir nefndir Runur. —
Var það þá eitt sinn, er hann átti
í höggi við styggan og slægan ref,
sem margsinnis hafði gengið úr
greipum hans, að hann bjó um
sig eina nótt á Djúpadalssveipn-
um, því að skyggni eða eðlisávís-
un hans ságði, að þai’ mundi dýr-
ið hláupa um. Var þetta í urð all-
stórri, og því gott fylgsni. Var
hann við og við að gægjast upp
úr bóli sínu og litast um, því að
von refsins átti hann á hverri
stundu. — Eitt sinn, er hann
skyggndist um, sá hann tvo menn
koma neðan sveipinn og stefna til
fjallsins. Hélt hann fyrst að þarna
væru menn að koma til að vitja
sín, því að þá var hann búinn að
vera að heiman í fleiri dægur,
eins og einatt kom fyrir. En brátt
sá hann að svo mundi ekki vera.
Þótti honum menn þessir all ein-
kennilegir og ekki bar hann
kennsl á þá. Voru þeir skeggjaðir
mjög, í stórum úlpum yzt fata og
með niðurflettar húfur eða hett-
ur á höfði. Gengu þeir við brodd-
stafi langa og bar hratt yfir. Það
sá hann, að þeir myndu ganga
fram hjá skammt í burtu og
hugðist hann að liggja kyrr og
láta þá ekki verða sín vara, en í
sömu svipan sá hann refinn koma
úr annarri átt. Fór hann sér hægt
og rólega og nam staðar við og
við og litaðist um og þefaði út í
loftið. — Það undraðist Stefán, að
svo var sem hann sæi ekki menn-
ina eða yrði þeirra var á neinn
hátt, þó var orðið skammt þeirra
á milli. Bjóst hann við, að sjá
hann þá og þegar taka til fótanna
og hverfa sem elding, er hann
yi'ði mannanna var, en engin
hræðslumerki sáust á honum. —
Var hann nú kominn í gott skot-
færi og stóðst Stefán ekki mátið
og lét skotið ríða, þótt hann þætt-
ist vita, að ferðalöngunum yrði
afar bilt við. Steyptist dýrið dautt
niður, en er hann leit til mann-
anna voru þeir horfnir, og sá
hann þá aldrei síðan.
Þessi frásögn Stefáns er all-
merkileg, einkum af því, að
annar maður nokkru fyrr, sá
svipaða eða þó réttara sagt sömu
sýn, á sömu slóðum. — Maður
þessi hét Þorsteinn og var al-
mennt þekktur undir nafninu
Þorsteinn snikkari, því að hann
var smiður góður, eru enn til í
Eyjafirði ýmsir munir, er hann
smíðaði. Stundaði hann einkum
smíðar í Eyjafirði og Skagafirði.
Er hann fór milli héraða, lagði
hann langoftast leið sína yfir
fjallið milli Djúpadals og Egils-
dals í Skagafirði, enda var þá sá
vegur oft farinn. — Þorsteinn
þessi fór síðai' til Utah í Banda-
ríkjunum, tók þar Marmónatrú
og varð þar prestur eða biskup,
eftir því sem fréttir af honum
hermdu.
En sýn sú, er hann sá á Djúpa-
dalssveip, er þannig ,eftir því sem
hann sagði sjálfur frá. — Hann
var á leið vestur yfir, og var efst
á sveipnum, fram við fremsta
fjallgarð, eða þar sem hann og
aðrir fóru venjulega upp á fjall-
ið .Var þetta að nóttu til að vor-
lagi. Valdi hann nóttina oftast, ef
bjart var, því að þá var svalara að
ganga en að degi til. Settist hann
þarna niður til að hvíla sig lítið
eitt áður en hann hæfi gönguna
yfir fjallið. Er hann hefur setið
um stund sér hann að tveir menn
koma neðan sveipinn. Ekki þótti
honum þetta neitt furðulegt, og
taldi sjálfsagt að þarna færu
menn, er ætluðu vestur yfir.
Hugsaði hann gott til að verða
þeim samferða. Menn þessii'
gengu rösklega og nálguðust
fljótt. Er þeir komu nær ,brá Þor-
steini nokkuð, því að nú sá hann,
að búningur þeirra var á nokkuð
undarlegan hátt. Voru þeir í úlp-
um stóium, með niðurbrettar
húfur á höfði og gengu við brodd-
eða atgeirsstafi. Sagði Þorsteinn
svo frá síðar, að nokkur skelkur
hefði gripið sig ,er hann athugaði
menn þessa nánar. Komu honum
í hug gamlar útilegumannasögur,
er hann hafði heyrt um þennan
fjallveg. Lét hann það þó ekki á
sig fá, því að vissu vildi hann fá
fyrir því hverjir menn þessir
væru. Hugsaði hann sér að ganga
í veg fyrir þá, og slást í förina
með þeim vestur. Voru nú ferða-
langar þessir ekki alllangt frá
honum og stefndu til hliðar við
hann upp á fjallið. Stóð hann þá
á fætur, en ekki gat hann séð, að
þeir sæju hann eða yrðu hans
varir. Þorsteinn hafði jafnan með
sér eitthvað af smíðatólum, og
bar þau í poka á bakinu. Er hann
settist þarna hafði hann leyst af
sér pokann og lagt hann hjá sér.
Beygði hann sig niður til að taka
hann og binda á sig, en er hann
rétti aftur úr sér ,voru mennirn-
ir horfnir, og sá hann þá ekki
framar.
Ekki er nú vitað, að þarna á
fjallinu hafi orðið mannskaði. —
Menn orðið úti eða hlekkst á, á
annan hátt. — Þorsteinn sagði, að
nokku róhugur hefði verið í sér,
að leggja á fjallið eftir sýn þessa,
því að ekki hefði sér þótt fýsilegt
að hafa náunga þessa ef til vildi
í för með sér. Hann hélt samt
áfram ferðinni, og bar ekki fleira
til tíðinda.
(Framhald).
Leiðrétting. í síðasta pistli var
svo frá skýrt, að Jón á Munka-
þverá mundi aldrei hafa greitt
Stefáni ferðakostnaðinn, en þetta
er ranghermt. Mælt er að Jón hafi
greitt ríflega fyrir ferðina.