Dagur - 03.05.1951, Side 6

6
D AGUR
Fimmtudaginn maí 1951
Ungur eg var
Saga eftir Ralph Moody

12. DAGUR.

Orðsending til aimennings
Að gefnu tilefni þykir ástæða til að taka fram eftir-
farandi í sambandi við starfsemi verðgæzlunnar:
1. Þær vörur, sem fluttar eru inn fyrir bátagjaldeyri,
eru ekki háðar verðlagsákvæðum.
Allar aðrar vörur heyra enn undir verðlagseftirlitið.
2. Sérstök ástæða er til að benda neytendum á, að
kynna sér rækilega hvaða vörur eru undanþegnar
verðlagseftirlitinu skv. frílista bátaútvegsmanna.
3. Staðfesting lieildsöluverðs á allar innlendar fram-
leiðsluvörur ber að fá hjá Verðlagsskrofstofu Fjár
hagsráðs, nema sérstakar reglur gildi þar um.
4. Það eru vinsamleg tilmæli tli almennings, að láta
skrifstofu minni tafarlaust í té upplýsingar, ef grun-
ur leikur á, að verðlag einhverra vörutegunda sé
óeðlilega hátt. Því aðeins getur orðið árangur af
verðlagseftirlitinu, að náin samvinna almennings og
verðgæzlunnar sé jafnan fyrir hendi.
Reykjavík 21. apríl 1951.
Verðgæzlustjórinn.
Nýít bifreiðaverkstæði
Ég undirritaður hefi opnað bifreiðaverkstæði á Gler-
áreyrum og annast viðgerðir á bifreiðum, einkum jepp-
um. Einnig dráttarvélum og öðrum landbúnaðarvélum.
Fyrirliggjandi varahlutir í jeppa.
Öll vinna framkvæmd af þaulvönnum mönnum.
Lúðvík Jónsson.
Sími heima 1392.
Þættir eftir Hannes frá Hleiðargarði
hestur, sem raun bar vitni um.
(Framhald).
skjótur Thompson gamli hafði
verið að flytja mig heim kvöldið
góða, og mér fannst því ráðlegast
að hætta við svoleiðis áætlanir
strax. Magaverkurinn, sem eg
hafði, batnaði eftir nokkurn tíma,
en hann kom aftur þegar eg steig
af baki við pósthúsið.
Konan á pósthúsinu sagði nér
að eg mundi finna sýslumanmnn
á kránni, rétt utan við virkishlið-
ið. Fyrst fannst mér að þama
væri næg ástæða fyrir mig til
þess að halda heim án þess að
gera frekari tilraun til að finna
hann, því að það vissi eg vel, að
mamma kærði sig ekkert um að
eg kæmi inn á krá og bjórstofu.
Eg sté því á bak aftur og sneri
Fanny heim á leið.
Eg þóttist fyrst viss um að
mamma mundi segja, að þarna
hefði eg breytt rétt, en eg reyndi
að hugsa ekkert um, hvað pabbi
mundi segja. Eg var alls ekki viss
um að hann mundi ekki kalla
þetta að hlaupast í brott frá lög-
unum. Eg sneri því við og lét
Fanny brokka heim á traðirnar
við krána.
Eg hafði talsverðan hjartslátt
þegar eg opnaði dyrnar, og
óhræddur var eg ekki, en líka
dálítið stoltur af því að eiga er-
indi inn á slíkan stað. Eg stað-
næmdist rétt innan við dyrnar —
það var hálfdimmt þarna inni og
nokkrir karlar lágu upp við
bjórstallinn og höfðu hátt.
Afgreiðslumaðurinn kom auga
á mig. „Hvað vilt þú hingað inn,
strákur?" kallaði hann. Þegar eg
sagði honum að eg þyrfti að tala
við sýslumanninn, benti hann
með þumalputanum á herbergið
inn af og sagði: „Það er stóri
karlinn."
Sýslumaðurinn var að tala við
einhvern náunga, svo að eg stillti
mér upp að baki hans og beið
þangað til hann var búinn. Þetta
var einhver sá stærsti karl, sem
eg hafði nokkru sinni séð. Höfuð-
ið á mér náði ekki upp að skot-
færabeltinu hans, og því lengur,
sem eg beið, því stærri varð
kökkurinn í hálsinum á mér.
Eftir langa mæðu sneri hann sér
að mér og sagði: „Hvað get eg
gert fyrir þig, sonur?“
Eg þurfti að kyngja miklu
munnvatni áður en eg gat komið
upp nokkru orði, en svo sagði eg:
„Eg braut lögin og pabbi sagði að
eg ætti að fara og segja frá því.“
„Jæja, jæja,“ sagði hann.
„Þetta þarfnast athugunar." Hann
lyfti mér upp á bjórstallinn og
spurði mig hvað eg hefði gert.
Allir karlarnir á kránni söfnuðust
nú saman í kringum okkur. Eg
tók fasan-hanann upp úr pokán-
um og sýndi þéim hann og ságði
að eg hefði drepið hann, en ekki
viljandi, heldur hefði hann lent í
gildru, sem eg hefði egnt fyrir
greifingja úti á sléttunni. Hann
þreifaði og þuklaði allan hanann,
sneri sér síðan að hinum körlun-
um og sagði: „Svei mér þá, þann-
ig hefur hann fengið hann. Eg
hefði getað svarið, að karlinn
faðir Jhan? hefði skotið hann og
síðan sefit ,trákinn til þess að
reyna að h.sna úr klípunni.“
Mér mislíkaði þetta stórlega og
eg hrópaði svo hátt að heyrðist
um alla krána:
„Pabbi mundi aldrei reyna að
komast úr neinni klípu á óheið-
arlegan hátt.“
Allir ráku upp skellihlátur, en
sýslumaðurinn klappaði á kollinn
á mér og sagði: „Jæja, drengur
minn, þú treystir föður þínum?
Hvers vegna heldur þú að hann
mundi ekki reyna að losa sig úr
klípunni, ef hann sæti í henni?“
Eg sagði horium, hvað pabbi
hefði sagt um fangelsiri, er væru
full af fólki, sem hefði reynt að
flýja frá ábyrgðinni og lögunum,
og þá hló enginn.
Sýslumaðurinn tróð hananum
aftur í pokann og fékk mér. Hann
sagði að lögin segðu, að maður
mætti ekki s k j ó t a fasana, en
hann myndi ekki til þess, að þar
stæði nokkur hlutur um, að refsi-
vert væri að fá hana í veiðigildru
sem sett væri upp til að veiða
greifingja, og það væri því bezt,
að ég færi með hanann heim og
segði mörnmu að steikja hann.
Hann spurði mig síðan, hvort
eg vildi fá mér hressingu og eg
sagði honum þá, að mér þætti
gott koníakk með sykri og heitu
vatni, en það fengi eg aldrei
heima, nema þegar eg væri í
rúminu með kvef. Þeir hlógu
mikið að þessu og einn þeirra
hrópaði: „Blandaðu toddy fyrir
strákinn, Tom.“ En sýslumaður-
inn hristi höfuðið og sagði af-
greiðslumanninum að hella rótar-
bjór í glas. Eg vissi ekki hvort
mamma mundi leyfa mér að
drekka það, en sýslumaðurinn
sagði að það væri alveg óhætt, og
mér féll drykkurinn vel.
Eg sló í Fanny og reið í loftinu
heim og pabbi ávítaði mig ekki í
það sinn, þótt hryssan svitnaði.
Allir komu út að hlöðudyrunum
þegar eg reið í hlað og eg sagði
þeim allt, sem sýslumaðurinn
hafði sagt, en eg sleppti að geta
um bjórstallinn og rótar-bjórinn.
Grace og Philip litu nærri því
upp til mín eftir þessa sögulegu
ferð, því að eg hdfði fengið að
tala við „ekta“ sýslumann. En
mammd tók fasan-hanann og
sagði að sýslumaðurinn hlyti að
vera vænzti maður og pabbi sagði,
&ð hann muni heilsa upp á hann
næst er hann kæmi til Logan-
virkis. Eg var nærri því búinn að
segja pabba, hvar bezt væri að
leita að honum, en eg gætti mín á
síðustu stundu.
Þetta kvöld, þegar við vorum
að mjólka kýrnar, sagði pabbi við
mig, að eftir þessum degi skyldi
eg alltaf muna. Hann sagði að
það mundi vera gagnlegt fyrir
mig, þegar eg væri orðinn eldri,
að muna að maður greiddi ævinl.
úr vandamálunum meðþvíaðhafa
kjark til þess að taka djarflega i
móti þeim, en hitt skapaði erfið-
leika, að láta vandamálin taka
hús á sér eða reyna að hlaupast í
brott frá þeim.
Mér þótti súkkulaði fjarska
gott, en bezt þótti mér þó beiska
súkkulaðið, sem mamma notaði
stundum í kökur. Við höfðum
aldrei fengið neitt sælgæti síðan
við fluttum út á sléttuna, og
kvöld eitt, er eg var að hjálpa
pabba úti við, varð hugurinn
fastur við dagdrauma og mig
dreymdi um súkkulaðipakkana,
sem höfðu komið með síðustu
matvælasendingunni úr kaup-
staðnum. Allt í einu datt mér
nokkuð í hug: Ef eg nældi mér
eina ræmu úr súkkulaðipakka, og
játaði síðan brot mitt fyrir
mömmu, áður en hún uppgötvaði
hver hefði gert það, mundi eg
sennilega ekki verða flengdur
fyrir tiltækið fremur en fyrir
ferðalagið til þeirra Léttfeta og
Thompsons gamla. Hafði ekki
pabbi einmitt sagt, að maður ætti
að ganga til móts við vandamálin
en ekki reyna að flýja frá þeim?
Eg beið þangað til mamma fór
að gefa hænsnunum, en þá sagði
eg pabba að eg ætlaði heim að fá
mér vatn að drekka. Eg heyrði að
mamma kom inn rétt í sama bili
og eg var að munda hnífinn til
að skera sneið af súkkulaðistykk-
inu Eg varð að lauma ræmunni
undir skyrtuna mína í flýti. Áður
en eg fór aftur til pabba, faldi eg
feng minn úti í hlöðu.
Allan þennan dag forðaðist eg
að horfa framan í pabba. í hvert
sinn sem hann ávarpaði mig,
hrökk eg við. Hann spurði mig,
hvað gengi að mér, en eg sagði að
það væri ekkert sérstakt. En eg
vissi að hann trúði mér ekki, því
að eg var eins og opin bók í aug-
um hans. En nú langaði mig ekk-
ert í súkkulaði framar. Mig lang-
aði bara til þess að lauma því
aftur á sinn stað án þess að nokk-
ur yrði var við.
(Framhald).
Dúnhelt léreft
Lakaléreft
Damask, 2 teg.
Tvisttau
Flónel, einl.
Léreft, misl., fl. teg.
ÁSBYRGI H.F.
Munið ódýru
Ásbyrgi h. f.
(Framhald).
niður kinnar henní. — Lengi
voru þeir félagar á leiðinni, þótt
stutt væri. Er þeir komu í Saur-
bæ, stakk Ólafur skjóna inn í
hesthús til hrossa. er þar voru
fyrir. Síðan gekk hann á þingið.
Er hann hafði lokið erindum sín-
um þar, tók hann skjóna og steig
á bak.
En þá gerðist undrið mikla.
Hjörtur var orðinn að umskipt-
ingi.
Ólafur var varla kominn í
hnakkinn, er skjóni tók sprettinn,
og þaut sem fugl flygi ofan göt-
una frá Saurbæ og niður á þjóð-
veginn. Þar beygði hann heim á
leið og hélt sömu rokunni, og fór
nú alltaf á fínustu bg fegurstu
vekurð.
Skjóni hélt sprettinum látlaust
eftir veginum, þar til hann kom á
hlaðið í Hleiðargarði, en um það
lá hann á þeim árum, Dálítil hæð
er norðan við túnið, og vildi svo
til, að móðir min var úti stödd, er
þeim félögum skaut upp á hæð-
ina. Þekkti hún þegar hverjir þar
voru á ferð, en ekki ætlaði hún
að trúa sínum eigi naugum. — Er
á hlaðið kom stanzaði skjóni. Sté
Ólafur af baki, og gekk til dóttur
sinnar, heilsaði henni og sagði:
„Nú skal eg hafa hestakaupin,
dóttir góð.“ Móðir mín svaraði
brosandi: „Nei, pabbi minn. Eg
held að bezt sé, að hvort okkar
eigi sitt.“ „Þá skal svo vera,“
sagði Ólafur, „og njóttu vel og
lengi.“
Eftir þetta varð Hjörtur ágætis
Varð hann kunnur um allan
Eyjafjörð og víðar. Margir ágirnt-
ust hann, og sýslumenn, faktorar,
prestar og aðrir „heldri menn“
sóttust eftir honum og buðu fyrir
hann mikið fé, en móðir mín gaf
hann aldrei falan, þótt sjóðirnir
væru oft gildir og girnilegir, er
hampað var frammi fyrir henni.
— Margir hagyrðingar sveitar-
innar kváðu um skjóna. Sumt af
því er nú gleymt, annað lifir enn
á vörum eldra fólksins í firðinum,
en verður ekki hér til tínt. —
Ólafur afi minn, móðir mín og
Jón Ólafsson bróðir hennar, riðu
einn sunnudag til Miklagarðs-
kirkju. Átti Jón reiðhest, gráan
að lit, sem hann kallaði Fálka, og
reið honum nú. Um þá ferð var
þetta kveðið:
Leit eg hvar um ljónamarinn
þeytti,
á Snarfara Ólafur.
Allra var hann fimastur.
Hans við síðu hægri prýði meður.
Reiðar fríðan fjörgar són,
Fálka sínum renndi Jón.
Jafnffamt þeim á jórageim
Sigríður,
stjörnu rýnar ströndin björt,
stýrði sínum góða Hjört.
Velti maður fyrir sér atburði
þeim, sem hér hefur frá sagt,
verður ekki hjá því komizt, að
sú spurning kafi upp í huga
manns: Hvað gerðist í hesthúsinu
í Saurbæ? Hvernig mátti það
verða, að skjóni varð þessi um—
(Framhald).