Dagur - 09.01.1954, Blaðsíða 2

2
D A G U R
Laugardaginn 9. janúar 1954
Lm-njTjTj^orijn_n^n_rTJiTLT_rLrLrL^TijT^TJiJT^JiJTJi_rirL^TjrLrLrmTLrirmJTJTJiJTJT_nJTrmjTjiJn_rLrmjTjrLrLE!
BISKUPSMINNI
Biskup íslands, doktor Sigurgeir Sigurðsson.
* <in irtfc •
'CQP'il

KlUKKNAHLJÓMUR, - blíður en dap-
urlegur berst mér að eyrum. Ég nem staðar og
skima í allar áttir, lít til himins — og hlusta.
Einkennilegur roði. Himinninn logar og
leiftrar. Hvað skyldu þessi undur og býsn
boða. Stórtíðindi — eða hvað? Kannski líka
harmafregn, hugsa ég og held göngu minni
áfram.
Það brást ekki heldur. Þegar á daginn leið,
var þjóðinni boðuð hin beiskasta harmafregn
á öldum ljósvakans. Þjóðin varð skelfingu lost-
in. Dauðaþögn ríkti í borg og inn til dala, í
lofti og á legi. Vegfarandinn nemur staðar og
hlustar. Harmafregn:
Biskup íslands er andaður.
• •
Oll ÞJÓÐIN hneigir höfuð sitt í djúpri
hryggð við andlátsfregn hins ástsæla biskups
lands síns, herra Sigurgeirs Sigurðssonar.
Hann var að mínum dómi ekki einungis
mesti kennimaður kirkjunnar á íslandi, held-
ur og á öllum Norðurlöndum, og þótt víðar
væri leitað. Það geislaði af persónu hans og
framkomu. Hann var hár vexti, beinn og
fagur eins og fjallafura. Sterkur var hann og
karlmannlegur, og svo fastur fyrir, ef vegið
var að kirkju og kristindómi, að eigi varð
honum bifað fremur en bjargi frá hinu rétta
marki, og dugnaðurinn annálaður, eins og
allir vissu, enda liafði hann ungur að árum
lilotið þjálfun
„þar sem örnum væri vegur,
vængjastyrkuin, hæfilegur,“
— á hrikalegustu fjallvegum Vestfjarða. Það
var því eigi að undra, þótt hann vekti sérstaka
athygli, hvar sem hann kom fram, hvort held-
ur var meðal stórþjóða eða smáþjóða, fyrir
hina sterkmótuðu og fáguðu framkomu sína.
Heimili biskups vors, herra Sigurgeirs Sig-
urðssonar, og konu hans, frú Guðrúnar Pét-
ursdóttur, var opið hús gesti og ganganda.
Öllum var þar jafn-vel tekið, liáum sem lág-
um, auðugum sem snauðum, oddborgurum
sem erfiðismönnum. En tötrum búnum ein-
stæðingum og olnbogabörnujn þjóðfélagsins
þó allra bezt. Allra vandræði voru leyst, sem
þangað leituðu. Allir fóru þaðan endurnærð-
ir og saddir á sál og líkama. Þau hjón voru
sem ástríkir foreldrar allra landsins barna.
Þegar séra Sigurgeir Sigurðsson var þjón-
andi prestur á Vestfjörðum, fór hann oft heið-
ar, háfjöll og eyðidali til að embætta og vinna
önnur skyldustörf sín. Á þeim vestfirzku leið-
um sá hann og heyrði lindir með Ijúfu hjali
líða niður hlíðar. Og af endurómi þeirra linda
svalaði hann þjóð sinni í ræðu og riti af al-
kunnri snilld sinni alla ævi síðan.
Á þessum ferðum sínum lieimsótti liann
líka fátækustu fátæklingana á Vestfjörðum,
til að hyggja að þörfum þeirra og hjálpa þeim.
Og þó var hann sjálfur svo fátækur af verald-
legum auði, að hann varð að gegna öðrum
störfum utan embættis síns, til þess að geta
haft ofan af fyrir sér og sínum. Slík voru kjör
þau, sem þessum unga, glæsilega kennimanni
voru búin. En það voru einmitt þessi líknar-
störf hans, ásamt biturri reynslu hans sjálfs
af fátæktinni, sem gerðu hann svona vitran,
stóran og auðugan af ást. Því að allir menn eru
bræður, og það, sem þér gjörið einum af
mínum minnstu bræðrum, það hafið þér mér
gjört, sagði meistarinn mikli frá Nazaret.
Þetta vissi hinn blessaði biskup manna bezt
og missti aldrei sjónar af því.
H
Hann, sem vakti liverja stund yfir velferð
þjóna sinna — og þjóna drottins, er allir
munu hafa aukizt að mætti kærleikans und-
ir leiðsögn hans.
Hann, sem ferðaðist á öllum tímum árs
milli kirkna umdæmis síns og fyllti þær af
kærleika, birtu og yl, — er nú horfinn sjón-
um vorum.
Hvílík sorg!
Engin milljónaþjóð hefur nokkuru sinni,
mér vitanlega, átt annan eins mann í biskups-
sæti eins og þessi fámenna, gáfaða þjóð í landi
elds og ísa. — Hér geta að vísu hnigið að fleiri
rök en mannkostir herra biskupsins einir sam-
an, — eins og til dæmis yfirburðir tungu vorr-
ar í fegurð og auðlegð yfir aðrar þjóðtungur,
og ævaforn arfleifð vor í sögu og ljóði.
Því ber oss að vaka yfir áhugamálum hans:
kristinni trú, kirkjunni, kirkjusöngnum og
börnunum. Geyma minningu hans. Geyma
krossinn, sem hann bar á breiðu brjósti sínu,
þar sem heitt hjarta hans bærðist inni fyrir,
þrungið af þrá til að blessa, græða og lijálpa, —
unz það brast af þreytu.
Skrifborðið hans og stólinn. — Ritfærin
lians, sem hugur lians og hönd stýrðu, penn-
ann hans, sem ómar þessara lifandi, kristals-
tæru linda streymdu fram úr — lilaðnir vizku
og speki. Allt eru þetta helgir dómar.
Það er þó okkur Akureyringum mikil
huggun og harmabót, að við eigum sóra
Pétur Sigurgeirsson okkar á meðal, — lif-
andi eftirmynd föður síns.
VéR Norðlendingar vottum frú Guðrúnu
Pétursdóttur biskupsfrú, börnum hennar,
tengdadætrum og bamabörnum, vora inni-
legustu hjartans hluttekningu í hinni þung-
bæm sorg þeirra við missi hins ástsæla hús-
bónda og biskups og heitum að bera sorg
V
þeirra með þeim — hljóðir og hugstyrkir.
„Aldan er hnígin, auð hímir ströndin.
Eilífðin breiðir út faðminn sinn djúpa“.
En á himnum er fagnað hreinni og fagurri
ANN, sem gaf sér tíma til að heimsækja
mig — mitt í erli og önnum dagsins. En ég
þóttist aldrei hafa tíma til að heimsækja
hann.
Hann, sem settist á rúmstokkinn hjá örvasa
gamalmennum — og flutti þeim huggun og
kraft.
Hann, sem kom að beði blindra og sjúkra —
með blessun og líkn.
Hann, sem hlustaði svo náið — og heyrði
jafnvel barnsins hjarta bærast.
sál.
VeRTU sæll og blessaður, bróðir og vinur.
Við sjáumst öll aftur, þar sem vera munu
vötn og skógar, sólskin og ilmblær — með
söng himneskra svana.
í Guðs friði, góðir íslenzkir kirkjuþegnar.
Sunnudaginn 1. nóvember 1953.
Jón Benediktsson,
prentari.
Wj
jijjjijjjtjlijjjjjijijuijijijijjjijijijijjjjjiju LiJxiJiJiJiJiJiJiJiJiJiJLnjTJiJurLrui_iJiJiJiJi-rQ