Dagur - 10.01.1962, Blaðsíða 4

4
RÖNG STEFNA
ÍSLENDINGAR hafa með réttu verið
stoltir af því á síðari árum, að hvergi í
nálægum iöndum hafa hlutfallslega eins
margir borgarar verið efnalega sjálfstæð-
ir og tekið beinan þátt í atvinnurekstri
og hér. Óvíða eða hvergi eiga jafnmargir
menn hús eða íbúðir og hér á landi, mið-
að við heildina. Þetta er ávöxtur langrar,
félagslegrar baráttu fyrir athafnafrelsi
einstaklingsins og bættum hag þeirra
þjóðfélagsþegna, er minnst báru úr být-
um. Jafnhliða þessari ánægjulegu þróun,
urðu framfarir svo miklar, að til upp-
byggingar fór um þriðjungur þjóðar-
teknanna um árabil. Atvinnuvegirnir
voru cfldir risaskrefum, og lífskjörin
urðu fyllilega sambærileg við þau ná-
grannalönd, sem miklu í'yrr og lengur
höfðu unnið að sama marki. Það allra
ánægjulegasta við allt þctta cr þó sú
staðreynd, að þjóðin lifði ekki sem lieikl
um efni fram og átti auðveldara með að
greiða vexti og afborganir af erlendum
lánum en nokkru sinni fyrr. Sama máli
gilti um einstaklinga. Menn geta sjálfsagt
deilt um það, hverjir áttu mestan þátt í
þessari hagfeldu þróun mála hér á landi
og þeim ávöxtum, sem hún bar. Um hitt
verður ekki deilt, að hér hafi stefna
Framsóknarflokksins ráðið mjög miklu
um, þótt aðrir flokkar hafi einnig að
unnið, með því móti þó, að sveigja stefnu
sína til móts við Framsóknarflokkinn,
sem lengst af hefur átt sæti í liinum
ýmsu ríkisstjórnum síðustu áratugina.
Allan þann tíma, sem framvindan varð
örust, eða 3 síðustu áratugina, hefur ís-
lenzka íhaldið siglt undir fölsku flaggi og
látist vera frjálslyndari og umbótasinn-
aðri flokkur, en íhaldsflokkar eru yfir-
leitt. En það er síður cn svo, að hjarta-
lagið hafi í nokkru breytzt, þótt flokkur-
inn slakaði á íhaldsklónni, af því að
þjóðin hafnaði kyrrstöðu og misskiptingu
þjóðarteknanna. fhaldinu var nauðugur
sá einn kostur að hylja úlfshárin vegna
óttans við kjósendur.
Með kjördæmabreytingunni, sem nú-
verandi stjórnarflokkar og kommúnistar
komu á, raskaðist valdahlutfallið á þann
veg, að íhaldið gat rnyndað stjórn með
Alþýðuflokknum, með naumum meiri
hluta. Þessi samsteypa hcfur nú stjórnað
landinu í þrjú ár, við lítinn orðstír. Ár-
angurinn blasir við, hvert scm litið cr.
Dýrtíðin er orðin svo mögnuð í landinu,
að almenningur getur ckki á venjulcgum
vinnutíma aflað s ér nægra tekna til að
lifa af þeim mannsæmandi lífi. Til þess
mun vanta 15—20 þús. krónur á ári. Rétt
er að skjóta hér inn þeirri spurningu til
íhaldsins, hvernig venjulegt láglaunafólk
geti lifað af launum fyrir átta stunda
vinnudag? Kostnaður við húsabyggingar
er orðinn svo óhóflegur að fáir geta
byggt sér þak yfir höfuðið. Vextirnir eru
ennþá óhæfilega háir og lánastarfsemin
óviðunandi með öllu. Sama ástand gild-
ir um atvimiutækin. Kaup á þeim eru lítt
viðráðanleg. AHur almenningur er hrein
lega hnepptur í fjötra hinnar nýju sam-
dráttar- og „viðreisnarstefnu“.
Á valdatíma núverandi stjórnar er
brotið blað í þróunarsögunni. Og nú
er hin framsækna og dugandi þjóð,
sem búin er að gera ótrúlega mikið á
skömmum tíma og farin að njóta ávaxt-
anna af því í góðum lífskjörum, Iátin
ganga aftur á bak. En sú Ieið liggur til
„hinna gömlu og góðu daga“ þcgar allt
var hneppt í fjötra fátæktar. □
V______________________________________>
Þcssi mynd er af hinu myndarlega iðnaðarhverfi samvinnumanna við Glerá á Akureyri. Ljósmyndirnar hér í opnunni tók E. Sigurgeirss.
Skógerö Iounnar 25 ára
Verksmiðjan hefur framleitt 1.246.272 pör af skóm. Framleiðsluverðinæti er 115 millj. króna.
Launagreiðslur til bæjarbúa eru orðnar um 40 milljónir króna og fara mjög vaxandi árlega
BARNASKÓR allra eldri íslend-
inga sem nú lifa, voru úr sauð-
skinni eða húðum af hrossum og
naupeningi. Og þessir skór voru
heimagerðir "og handsaumaðir.
Skógerðin var eitt af erfiðari og
sennilega leiðinlcgri verkum
kvenna. En frá fyrstu tíð hafa
konur, dætur og vinnukonur
Þorsteinn Davíðsson.
saumað skó og gert við skó, og það
var rnikið verk, því flestir entust
þessir skór illa. Verkun skinna var
frumstæð mjög og endingin eftir
því. Þó var oft farið högum hönd-
iiin um þetta hráefni, þótt aldrei
næði sókgerðin slíkri list sem hjá
Grænlendingum og frægt er í
sögum.
Nú gengur enginn maður á
heimasaumuðum skinnskóm, þó
að margir-gangi á íslenzkum skóm
engu að síður. Þróunin hcfur ver-
ið sú, að unt leið og síðustu heima
gerðu skórnir sungu sitt síðasta
vers, tóku skógerðarstofur og verk
smiðjur við.
Með Skinnaverksmiðjunni Ið-
unni á Akureyri, seni allir Norð-
lendingar ogsjálfsagt ílestir lands-
menn kannast við, opnaðist ný
leið til hagnýtingar á skinnavör-
um, og er Skógerð Iðunnar hliðar-
grein, sem af þeirri nierku starf-
semi spratt.
Þorsteinn Davíðsson, sem kom
skinnaverksmiðjunni á fót á veg-
um samvinnumanna og stjórnar
cnn, var meðal hvatamanna skó-
gerðarinnar, enda framkvæmda-
stjóri hennar mörg fyrstu árin.
Ég fékk að líta í gamla gerða-
bók verksmiðjustjórnar S I S frá
1936. Þar stendur meðal annars:
„Samþykkt að fela Þorsteini Dav-
íðssyni að láta gera útboðslýsingu
að steinbyggingu, einni hæð, ofan
á allt Gærurotunarhúsið (á Gler-
áreyrum) og bjóða út bygginguna
með og án efnis. Akveðið var að
Þorsteinn Davíðssön fari utan í
næsia mánuði til að athuga um
innkaup á skógerðarvéluit}, um
starfrækslu slíkrar verksmiðju og
til að útvega verkstjóra." Undir
þessa fundargerð skrifa Jón Árna-
son, Biiðvar Bjarkan og Vil-
hjáhnur Þór. A fundinum var
mættur Þorsteinn Davíðs’son. Er
fundargerðin dagsett 27. júní
1936.
Hinn 29. júlí má aftur sjá í
sömu bók, að lægsta byggingartil-
boðið var frá Þörsteini Þorsteins-
syni frá Lóni, Ásgeiri Austfjörð
o. 11. sameiginlega og var því tek-
ið. Byggingin var, eins og fyrr
segir, ein hæð steypt og 45 x17 m
að flatarmáli. Tilboðið hljóðaði
upp á kr. 33.300.00 og myndi nú
þykja ódývt. Síðan liefur vcrk-
smiðjan þó bætt miklu húsnæði
við.
Og Þorsteinn Davíðsson fór
utan, bæði til Danmerkur og Sví-
þjóðar, kynnti sér skógerðarmálin,
keypti inn vélarnar og útvegaði
verkstjóra. Mest af vélunum var
frá Svíþjóð, og þaðan var fyrsti
verkstjóri verksmiðjunnar, Gustaf
Nyberg skógerðarmeistari.
Það er gaman að geta sagt frá
því á aldarfjórðungsafmæli verk-
smiðjunnar, að byggingin gekk
svo vel, enn fremur niðursetning
véla og annar undirbúningur,að
framleiðslan hófst 16. desember
sama ár eöa fjórum mánuðum eft-
ir að byggingartilboði var tekið.
Eins og fyrr segir var Þorsteinn
Davtösson verksmiðjustjóri fyrstu
árin. En verkstjórar og síðan verk
snúðjustjórar auk Nybergs voru
Kristian Lihn lrá 1938 og Ríkarð
Þórólfsson frá 1953 til þessa dags.
Skógerðin laut verksmiðjustjórn
SÍS til 1949 en síðan Iðnaðardeild
SÍS.
Skógerð Iðunnar fór hægt af
stáð en hefur vaxið fiskur um
hrygg. Fyfsta árið framleitldi lnin
11710 pör af 'skóni Ivrir 183 þús.
kr. og greiddi 43.500 kr. í vinnu-
laun.
Arið 1961 var framleiðslan kom
in í 91.500 pör að verðmæti 18.4
millj. kr. og greiddi 5 millj. kr. í
vinnulaun. Alls hefur verksmiðj-
an greitt nær 40 millj. í vinnulaun
til bæjarbúa. Urn þá upphæð
gildir hið sarna og um framleiðslu
Ríkarð Þórólfsson verksmiðjustjóri.
verðmæti, að verðgildi pening-
anna heíur breytzt mjög. Með nú-
gildandi verðlagi væru þessar töl-
ur mörgum sinnurn hærri. Eram-
leiðsluverðmæti er talið um 115
millj. kr. lrá upphafi.
Geta. má þess, að Skógerðin hef
ur franúeitt samtals 1.246.272 pör
af skóm. Það jafngildir um átta
pörum af skóm á hvern íbúa í
landinu þessi ár.
Þá er þess að geta, að aðeins
15% af efni íramleiðslunnar er
erlend vara og að gjaldeyrissparn-
aðurinn hlýtur að vcra 50—70
milljónir. Einnig er vert að hug-
leiða, að 40 rnillj. kr. vinnulaun
verksmiðjufólksins hafa runnið í
vasa iðnverkafólks á Akureyri og
að hver sá, sem kaupir skó, velur
á milli þess að kaupa innlenda
skó og greiða um leið hluta verðs-
ins til innlendra verkamanna og
annars vegar liina erlendu og
greiða þá t. d. Itölum, Spánverj-
um o. íl. vinnulaun. Að sjá'lfsögðu
eru þcir verðir launa sinfta cins
og aðrir, en þó ættu iðnverka-
menn hér á landi að sitja l'yrir
að öðru jöfnu a. m. k.
En þá kemur e. t. v. að aðal-
kjarna þessa máls: Hvernig reyn-
ast skórnir frá Skógcrð Iðunnar?
An þess að blaðið geti neitt um
það fullyrt, má fara nærri um
það, cf ntarka má eftirspurnina,
sem fcr mjög vaxandi, svo að verk
smiðjau hefur ekki getað sinnt
pöntunum, þrátt fyrir full afköst
og vaktavinnu langtímum saman.
Hið góða orð, scm fer af Iðunn-
arskóm, er sjáll'sagt að niestu því
tvennu að þakka, hve gott hrá-
ef'ni er ætíð notað og að vcrk-
smiðjan l'ylgist vcl með tizkubreyt
ingum í skóíatnaði, sem er mjög
áberandi bæði í karlmannaskóm
og öllum öðrum skófatnaði. Þá
hefur verksmiðjan tekið ýmis
sterk og heppileg ný gerviefni í
notkun, svo sem nælon o. fl.
Eyrsta slarfsárið var starfsfólk
látt. Nú vinna um 100 rnanns í
verksmiðjunni miðað við fullgild-
an vinnudag.
BJaðið hafði tal af starfsfólki
og lagði fvrir það nokkrar spurn-
ingar.
5
Fyrstur er Pálmi Ólafsson.
Hvcnœr byrjaðir þú að vinna
hérna, Pálrni?
Ég mætti hcrna kl. 7 fyrsta
starfsdag verksmiðjunnar og fór
Jtá að sníða fyrstu pörin af liinni
eiginlegu framleiðslu. Um kl. 9
komu svo tvær eða Jirjár stúlkur
til að sauma.
Og hejur alltaf uttnið liérna?
Nei, ég byrjaði skósmiíði miklu
fyrr, var hjá ICvaran, einnig vestur
í Skagalirði, en Jjó alltaf við skó-
gerð. Ég hcf sem sagt verið að
búa til skó síðan ég var fjórtán
ára gamall og býst ekki við að
skipta um lyrr cn ég hætti Jtá al-
veg að vinna. Ég vann hcr fjiigur
íyrstu árin og kom svo hingað aft-
ur 1959.
Við hvað vinnurðuf
Alltaf að sníða, og síðan í sum-
ar hef ég sniðið flatbotna, ófóðr-
aða kvenskó.
Einhcef vinna?
Já, og sumum lciðist að vinna
lengi santa verkið. En án Jtess
næst ckki hin nauðsynlega Jtjálfun
í starfinu. Þctta sýnist svo sem
ckki mikiö vandaverk. En Jjegar.
betur er að gáð, l'elst hæfni sníð-
arans í }>ví lyrst og fremst, að hag
nýta hrácfnið og fá úr Jjví eins
gott efni í liverja skó og framast
er unnt. Nei, mér leiðist ekkert
við sníðaplankann.
Hvernig skór voru fyrst fram-
leiddir hér?
Karlmannaskór nær eingöngu,
úr vatnsleðri og með gúmnúbotn-
um, ennfremur skíðaskór. Fram-
lciðslan var ckki fjölbreytt fram-
an al'. Síðar komu kvenskórnir
lil sögunnar og fjöldi tcgunda.
Samt cr það svo, að elztu sniðin
okkar cru cnn í gildi og stundum
notuð cnnþá, J)ÓLt efnið sé yfir-
lcitt mun betra.
Um 100 vinnusnið og gerðir
liafa verið til sýnis fyrir Jjetta ár.
Pálmi Ólafsson.
Blaðið Jtakkar svörin.
Pálmi Ólaísson er aðeins 44 ára
gamall og á vonandi enn eftir að
skila miklu og góðu starfi í Jtágu
innlends iðnaðar.
Næst hittum við Jón Helgason,
vcrkstjóra í vélasal.
Hvencer byrjaðir þú að vinna
hér i Skógerðinni?
Það var 2. mai.1937, og hér hef
ég unnið látlaust síðan. Fyrst var
látt fólk hérna og lítið húsnæði
í samanburði við það sem nú er,
Jjví vinnuskilyrði eru bctri hér
fyrir hundrað manns en fyrir
hinn fámcnna starfshóp fyrstu ár-
anna.
Þú hcfur hynnzt mörgu fólki
hérna?
Já, öllu fólki, sem unnið hefur
hcr, og Jjað er orðið nokkuð
margt. Því niiður er fólk að koma
og fara allan ársins hring. Ungar
stúlkur, sem hingað koma, giftá
sig flestar innan skamm s tíma
eins og gengur og aðrar koma í
Jjeirra stað, og karlmenn koma
hingað án þess að ætla að ílendast
hér. En hin miklu skipti á starfs-
fólki við eins fjölbreytta fram-
leiðslu og hcr cr, er óhagkvæmari
en ]>ar sem æft fólk vinnur að stað
aldri. En svo eru auðvitað ntargir,
sem vinna hcr árum og jafnvel
áratugum saman.
Og hvernig likar þér við fólkið?
Ég mun ckki bera því aðra sögu
en góða. Fólk cr misjafnt til starfa
en yfirlejtt gott lólk, sem manni
er hlýtt til. Hcrna tel ég gott and-
rúmsloft og lítið um óánægju.
Hvað viltu segja um þessa fram-
leiðslu yfirleitt?
Yíirleitt eru Iðunnar-skórnir
góð vara, og Jjað er okkur, starfs-
fólkinu, gleðiefni, hvc eftirspurn-
in cr geysilega mikil, eins og til
dæmis núna íyrir jólin. Um út-
Jón Helgason.
litið ræðttr tízkan mestu. EnnJjá
mciri árangri mætti eflaust ná
ná með Jjjálfuðu skógerðarfólki.
Og svo færi ég fyrirtækinu beztu
lianúngjuóskir.
Blaðið Jjakkar Jóni fyrir við-
talið. Samkvæmt starístíma mun
hann hljóta 25 ára silfurmerki
SIS í vor og mun hafa vel til Jjess
unnið.
Þá hittum við Jjann manninn,
sem lengstan starfstíma á við Sk't-
gerð Iðunnar. Sá licitir Stefán Sig-
urðsson. Hann hóf starf í verk-
smiðjunni 6. apríl 1937 og hefur
unnið þar síðan og alltaí sniðið
skó.
Hve margir vinna í sniðadeilcl-
in ni?
Við erum oftast sjit og sníðum
látlaust til að ltafa undan. Fyrst
var efnið og framleiðslan fábreytt,
en nú helur jtelta breytzt eins og
annað. Brcytingar á karlmanna-
skólatnaði eru rniklar og þó enn
örari í kvenskónum. Við notum
nær eingöngu skinn frá Sútunar-
verksmiðjunni. Það efni cr ósvik-
ið og það er undirstaðan fyrir Jjví
að framleiðslan líki vcl. Og hún
mun þykja viðunandi, [jað sýnir
reynslan.
Og hvernig liltar þér vinnan?
Ég byrjaði hér 18 ára gamall
og hef unnið hér síðan. Mig vant-
ar Jjví samanburðinn til að geta
dæntt um }>að, hvort gott er að
vinna hérna eða ckki gott. En við
höíum ckki Jjurft að kvarta yíir
atvinnulcysi, scm hér vinttum að
staðaldri, og vinnuskilyrðin eru
mun betri en áður. 1 Jjví sam-
bandi má nelna ljósaútbúnaðinn.
Við sníðum nú á þeini stað, sent
áður var samkomusalur.
Dagur Jjakkar Stefáni Sigurðs-
syni svörin og óskar honum til
Stefán Sigurðsson.
hamingju ineð 25 ára sillurmcrki
SIS Jjegar Jjar að kentur. Og Jjótt
fjölbreytni í starli sé góð, munu
saimvinnumenn ekki óska eítir að
Stefán velji sér annan vinnustað.
Gamalkunnug og ný andlit
hinna starfandi manna í Skögerð-
inni gefa auðvitað tilefni til for-
vitnilegra spurninga af ýmstt tagi.
En hér látum við staðar numið í
karladcildinni.
Af hálfu kvenna spjallaði blaða
maðurinn við Ijóshærða og ttnga
Kaupmannahafnardömu í ltvítum
slopp. Hún lieitir Hanna Nielsen
og cr lærð skósaumakona frá sínu
heimalandi. Hún er ráðin hcr í
ltáll't annað ár og liclur ttnnið
hér í rtima tvo mánuöi.
Hverni'g stendur á ferðum þín-
urn hingað?
Bara til að reyna eitthvað nýtt.
Forvitni mætti kalla það. Og alls
ekki til að græða peninga, Jjví ég
fæ vinnu mína bctur borgaða
heima en hcrná.
Þekktirðu nokkra Islendinga
áður cn þú kornst ’hingað?
Nei, cn ég Jjekkti danska stúlku
sem var búin að vera á íslandi, og
henni var ég samferða hingað.
Heldurðu að þú hafir gert góða
ferð?
Um það cr of snemnu að dæma
ennþá. Eti mér fellur vel við
fólkið, sem ég hcf kynnzt, og hér
eru svipuð vinnuskilyrði og í öðr-
um hliðstæðum verksmiðjum.
Hefurðu farið á skiði eða á
skauta?
Nei, og ekki hcldur á hestbak.
En ltver veit ncma maður reyni
eitthvað af þessu síðar.
Hanna Nielsen.
Ég hef heyrt að flestar danskar
stúlkur, sem hingað koma á góð-
um aldri seljist hér að?
Það getur nú verið. En ég hef
ekkert ákveðið mig í Jjeim efnum.
Og að minnsta kíjsti á cg eftir að
kynnast mörgu áður cn ég hef
nokkurn verulcgan samanburð
til að fara eftir.
Þu aillar eflaust að nota surnar-
friið til að kynnasl landinu?
Já, }tá ætla ég að íerðast mikið
og ég er strax farin að hlakka til.
Og islenzlti maturinn?
Maður verður að venjast hon-
um eins og öðru, sem frábrugðið
er Jjví, sem maður hcfttr vanizt.
Blaðið Jjakkar hinni ljóshærðu,
dönsku stúiku fyrir viðtalið og
óskar henni góðrar dvalar hér á
landi. Eflaust er Islandsferðin
stærsta ævintýrið hennar Jjað setn
af er, og megi [>að verða henni
lieillaríkt.
Enn hittum við sem snöggvast
Ivristin Bergsson, sem hlotið hefur
góða skógerðarmenntun, bæði
í Svíþjóð og Danmörku og er nú
einn af vcrkstjórununt og vinnur
mjög mikið að módelsmíði.
Og Líney Gísladóttir, sem
liálla ævina vandist hcimagcrðum
skóm og saumáði marga í hönd-
um, vinnur nú í saumadeildinni
og líkar vel, segir hún, eii er ann-
ars ófús á að láta liafa nokkuð
eftir scr.
En hér skal því skotið inn í, að
ef Skógerðin hefur margar slíkar,
í vélasal Skógerðar Iðunnar.
Kristinn Bergsson. Líney Gísladóttir.
Jjarf enginn að óttast að Jjar verði
setið auðum höndurn.
Að síðustu var Karl Agústsson
sölustjóri spurður frétta. Það cr
verst að hafa ekki undan og Jjttrla
að segja að varan sé ckki til. Áður
áttum við töluverðan lager. Nú cr
ckkert hægt að framleiða lram
yfir pantanir, segir hann.
Ivlukkan er nú orðin tólf á há-
degi. Hundruð manna og kvenna
streyma úr verksmiðjum sant-
vinnumanna til hádegisverðar og
koma Jjangað aftur að klukku-
stund liðinni til að hefja vintiu á
nýjan leik.
Iðnverkafólk á Akureyri hefttr
getið sér gott orð í starfi og bera
iðnaðarvörurnar því gleggst vitni.
Og framtíðarverkcfnin cru næg
fyrir vinnufúsar hcndur og fram-
tak félaga og einstaklinga.
Iðnaður í landinu hefur eflzt
mjög á seinni árum bæði að vöxt-
um og gæðum. Fólksfæð hamlar
Jjó stóriðnaði til innanlandsjjarfa.
En nú sýnast vera tímamót í Jjcss-
ari þróun. Erlendir aðilar eru nú
að opna augun fyrir sérstæðri iðn-
framleiðslu íslendinga, og á Ak-
ureyrá er unnið dag og nótt í
sumuni verksmiðjum samvinnu-
manna og fleiri aðila vegna cr-
lendra pantana.
A dagskrá með þjóðinni eru
komnar stórvirkjanir stærstu fall-
vatna til útfiutningsiðnaðar. og
er líklegt að fyrsta slík virkjun sé
ekki la'ngt undan.
Elt hvað sent því líður er það
okkur tvöfaldur áviuningur að
framleiða góðar vörur úr inn-
lcndttm hráelnum og gera þær á
Jjann hátt marglalt verðmætari
en ella.
Blaðið árnar Skógerð Iðunnar
gæfu og gengis á aldarfjórðungs-
afmælinu. — ED.
Barnasamkoma að Freyvangi
SÍÐASTLIÐINN sunnudag (7.
janúar) efndu kvcnfélíigin í Öng-
ulsstaðahreppi til jólatrcssam-
kotnu fyrir börn að íélagshcimil-
inu Ereyvangi. Þarna voru saman
komin flest börn úr hreppnum
og auk þess margt barna úr ná-
grenninu, sem boðin voru af
kunningjum, svo að alls voru
börnin 230. Eylgdi þeim stór hóp-
ttr fullorðinna, svo að ætla má,
að samkomu Jjessa hafi sótt nokk-
uð á fjórða hundrað manns.
Hófst samkoman með því, að
sóknarpresturinn fór með guð-
spjall og las jólasögu, cn á undan
og eftir og þess á milli söng íólk
úr kirkjukórum Kaupangs- og
Munkaþverársókna jólasálma, en
börnin og aðrir viðstaddir tóku
vel undir. Þá var leikinn gatnan-
leikurinn Vérðlaunasamkeþþnin
eftir Baldur Eiríksson, og vakti
hann mikla kátínu. Að Jjví búnu
komu fram tvcir jólasvcinar, sent
skemmtu börnunum mcð söng og
gamni góða stund, og jjótti litlu
áheyrendunum ckki minnst í það
varið. Loks var gengið kringum
jólatré.
Öll fengu börnin jólapakka, og
voru fram bornar rausnarlegar
veitingar handa öllutn samkomu-
gestum. Fór samkoman hið bczta
fram og var félögunum til stór-
sóma.
Það cr stundum hnýtt að félags
heimilunúm og látið í veðri vaka
að Jjar fari ekki fram aðrar sam-
konntr en þær, sem fánýtar eru
og til vanza. Reyndar er }>að
ckki félagsheimilunutn að kenna,
Jjó að einstakir menn virðist ekki
geta skemmt sér nema undir á-
hrifunt áfengis. Menn drukku og
drekka, þó að }>eir hafi eigi ann-
að en vond húsakynni að skcmmta
sér í, og ættu fagrir samkomustað-
ir fremur að draga úr vínnautn
en auka hana. Hitut má þá heldur
ckki gleyma, að sveitirnar hafa
öðlazt hlýleg og vegleg lnís l'yrir
margvíslega starfsemi sína, og að
þarna ertt margir fundir og sam-
komur haldnar, sem bæði eru til
ánægju og menningarauk.a og til
kynningar fólks af stærri svæðum
en áður. Ælti |>að að geta orðið
til að efla samliug og vináttu fólks
ins.
Hafa félögin lagt á sig mikið
erfiði og féirnir til að koma [jcss-
um húsum upp, og eiga konurnar
Jjar ekki minnstan hlut að. En
hver sá, sem sá gleðina ljóma af
andlitum barnanna í Freyvangi
á sunnudaginn, myndi telja J)á
(Framhald á bls. 7)