Dagur - 22.12.1963, Qupperneq 22

22
JÓLABLAÐ DAGS
hafði landgöngubrúin verið sett
niður og fólkið streymdi í land.
Tröðningur var rneiri en nokkru
sinni fyrr. Ferðamaðurinn og sá
gráklæddi olnboguðu sig áfrarn í
átt að brúnni. Þar stóð lávaxinn
ungur maður, ljóshíerður og síð-
hærður og hárið kembt frá enni og
aftur í hársrætur. Félagi hans var
með honum. Þeir virtust nú hafa
talað út um vandamál sín og
Iiorfðu löngum augum til lands.
Þeir áttu fjögur fótmál óstigin að
landgöngubrúnni, síðan í hvarf
við manngrúann á bakkanum og
svo upp í borgina.
Ferðamaðurinn tróð sér fram hjá
þeim, lagði hönd á handlegg grá-
kla'dda mannsins og benti þegjandi
og án þess að nema staðar, á unga
manninn. Lijgreglumaðurinn í
ljósu sumarfötunum lagði hönd
sína á öxl þess sléttkembda og bað
hann að finna sig. Þeir hurfu síðan
inn á fyrsta farrými.
Ferðamaðurinn gekk til félaga
sinna. Honum leið illa. Hafði hann
þekkt manninn rétt? Hvaða örlijg
voru það, sem.hann ieyfði sér að
grípa hér inn í? Hann fann til ríkr-
ar löngunar að anda að sér hreinu
fjallalofti og helzt af öllu að fara
í kalt bað.
Daginn eftir voru hinir sjötíu
ferðalélagar aftur staddir á grænu
grasi í einum af skemmtigörðum
borgarinnar. Sól skein í heiði.
Skuggi óhugnaðar og grunsemda
var horfinn úr svip þeirra og fasi.
Ung stúlka hafði fengið aftur sinn
tapaða farareyri, færeyskur skip-
stjóri hafði á ný undir hijndum
stórt, mórautt umslag með skips-
skjölum og fjármunum, danskur
lánardrottinn hafði fengið fé sitt á
ný úr skilvísri liendi. Ferðafélag-
arnir höfðú fast land undir fótunr,
gott land og hlýtt, algróið ævin-
týraland.
F.nginn hiiggormur leynist leng-
ur í grasi.
GIINNAR S. HAFDAL:
Ljóðblik
i.
Blikar lieiði
blómfögur. —
Júnísól breiðir
blæju gullna
á laut og leiti,
mó og mýri.
Blómjurtir prýða
bala og hjalla.
Þótt gjörheill gangir á brattann,
gleymdu ei að biðja,
biðja af heitu hjarta
Herrann þig að styðja,
Guð, sem gefur máttinn,
Guð, sem alla leiðir,
Guð, sem gefur ljósið,
Guð, sem myrkri eyðir.
II.
Brosið rauðra rósa,
röðulskinið Ijósa,
blikið blárra ósa
blasir augum við.
Sólríkt og blítt er sumarið
með fegurð, tign og frið,
fegurð, sem allir kjósa,
fagran fuglaklið,
fjallalækja nið,
og nytjagrasið nóg, er bændur hrósa.
IV.
Heit sé hiartans bænin.
Ilugur fylgi máli.
Lífsbæn, leiðarstjörnu,
lýsir af sem báli.
Guðtrú Iifi lýðnum
lífsins sterki báttur.
Beri þig upp brattann
bæn og trúarmáttur!
III.
Á þessari öld hefir þjóðin smáa
þúsundir stórvirkja kostað og unnið,
byggt upp ísland frá afdal til strandar
með andans víðsjá og mætti handar.
Af hólmi sú kynslóð hefir ei runnið,
sem hóf allt úr rústum og búin að gjalda.
Hún leggur að erfðum landsins gull
í lófa á börnum komandi alda.