Dagur - 29.09.1965, Blaðsíða 4

5
I
í Lækjahlíð voru um tólf þúsund fjár, sem síð; n voru rekin í nátthagann norðan við Stafnsrétt-
ina. — Hátt á annan klukkutima var stanziaus fjárstraumur yfir ána á meðan hauströkkrið seig
yfir. (Ljósmynd: E. D.)
sem slíkir hópar mætast verða
stundum ljótar byltur.
Fleiri fá byltur en blessuð
hrossin, og beva föt réttar-
manna vott um .pað. En það er
mesta furða, að vasapelarnir
skuli ekki >brotna, þeir, sem úr
gleri er;a og standa upp úr rass-
vösuuum. Margir standa á rétt-
arv^eggjum og horfa á, bæði
'.angt að komnir og aðrir, sem
heimavanari eru. Það er eitt-
hvað, sem heldur mönnum þar
föstum. Margar hryssurnar eru
hreint augnayndi, svo fallegar
eru þær, og að sjálfsögðu fol-
öldin, sem ætíð eru það, en
enda flest ævi sína í sláturhús-
unum, eins og lömbin. Þar er
margt gott hestaefnið, sem
aldrei verður annað eða meira
en kjörmatur á borðum borg-
aranna.
Að þessu sinni voru um 1000
hross í Stafnsrétt og fannst
kunnugum það lítið. Sú skýr-
ing var gefin á því, að flest
VIÐ
(Framhald af blaðsíðu 8).
andi rauðblesóttum hesti og
teymandi marga trússahesta og
maður með honum með aðra
hestalest. Þeir fara í krákustig-
um niður mesta brattann og þó
sporliðugt. Þegar að ánni kem-
ur er enn greikkað sporið, en
hestarnir snarstanza í ánni og
teyga stórum. Heima við rétt-
ina er sprett af. Ef þú ert kom-
inn hingað sem fréttamaður,
skaltu vera hér til kvölds, og
helzt fram eftir nóttu, segir
Björn. En ég er hræddur um,
að þér líki það ekki, þegar fer
að líða á kvöldið, bætir hann
við, því hér er mikið drukkið,
líklega meira og verr en víðast
hvar annars staðar á landi.nu
og er þá mikið sagt. Nokkru
síðar koma þrír ágætlega ríð-
andi gangnamenn úr Lækja-
hlíð, en aðrir fara til fjárins í
þeirra stað. Fjallamennirnir
velja sér skýldan stað sunnan
við réttina, spretta þar af hest-
um sínum, og snæða nesti sitt,
sem ekki hefur verið af vanefn-
urn að heiman búið. Þeir hafa
fengið þokur og súld á fjöllum
en telja þó, að sæmilega hafi
tekizt í leitum.
Heimasæta frá Reykjarhóli í
Skagafirði er meðal þeirra, sem
komnir eru úr hinum löngu
göngum. Hún hefur tvo kúfótta
til .reiðar, lætur vel yfir ferða-
laginu og ætlar að hjálpa til í
fjárréttinni á morgun. Og Þórir
Sigvaldason í Stafni léysir greið
lega úr spurningunum. Hann er
með tvo spengilega brúnskjótta
til reiðar.
Menn bera hönd fyrir augu
og horfa fram Fossadal. Féð
kemur úr ýmsum áttum og safn
ast saman í stóra breiðu i
Lækjahlíð, sem blasir við. Hlíð-
in er þegar að verða hvít. Fjár-
ins gæta ríðandi menn.
Loks kemur stóðið í Ijós á
vesturbrún Fossadals og með
því nokkrir menn, vel ríðandi.
Stóðið er rekið beint undan
RÉTT
brekkunni alla leið niður að á,
gegnt Stafnsrétt. Á . blásnum
melum og stórgrýttum, fer það
hægt, en tekur á sprett þar sem
mýkra er undir fæti. Svartá er
engin fyrirstaða, en stóðhryss-
urnar kaila nokkru hærra til
fclaldanna, meðan árvatnið
skvettist og freyðir um fætur
og brjóst. En Svartá er kyrrlát
í dag, og enginn farartálmi. Það
eru aðeins hundarnir sem þurfa
að synda, og þeir hafa víst vökn
að fyrr í þessari 4—5 daga fjalla
ferð, sem nú .er að ljúka.
Stóðið rennur ferðmikið eftir
eyrunum við ána, á leið til
réttarinnar, undir hrópum
manna og gjammi hundá.
Gömlu hryssurnar rata leiðina.
Þær hafa oft komið hingað áð-
ur, sumar á hverju hausti.
Gangnamennirnir, sem rekstr
inum fylgja, eru allir vel ríð-
andi. Við höfum séð þá hleypa
fyrir hross í miklum bratta, yf-
ir gil og torfærur á fullri ferð.
Það ætti að bjóða þeim þetta
sumum „götuhestunum“ heima
á Akureyri, hugsaði ég. Sumir
myndu eflaust standa sig vel í
þeirri raun, en miklu fleiri
þyrftu að spreyta sig á slíkum
verkefnum og að öðlast þjáifun
■ í þýfi og brattlendi. Á sléttum
grundunum heim að réttinni
taka þeir góðganginn. Stóðið
ryðst í almenninginn. Síðan
heilsast menn, (sumir með
kcssi) og skiftast á orðum eins
og gengur. Stóðið hleypur rétt-
ina á enda, síðan til baka.
Hryssurnar hneggja hátt og fol-
öldin svara. Það er troðist og
ruðst af frekju og hræðslu.
Stundum brýzt reiðin út og er
þá bitið og barið.
Svo koma stóðeigendurnir til
sögunnar og hefja sundurdrátt-
inn. Það er stöðug ókyrrð í al-
menningnum, straumröst til og
frá, árekstrar og pústrar. Reynt
er að reka hryssurnar í dilk-
ana, og margar eru auðsveipar.
Folöldin treysta aftur á móti
engu nema fótum sínum. Þau,
sem ekki fylgja mæðrum sínum
í dilkinn, eru tekin með valdi.
Snoppa, eyru, fax og tagl eru
handíestur réttarmanna. Ofur-
lítið gróflega er að farið, finnst
ókunnugum. Hitt dylst engum,
sem um stund stendur á réttar-
veggnum, hve mislægnir menn-
irnir eru að skilja stóðið sund-
ur og koma því í rétta dilka án
áfloga. Brátt verður rýmra í al-
menningnum en dilkarnir fyll-
ast. Þá er erfiðara að ná hross-
unum og hafa þau tækifæri til
að fara á mikla ferð í hópum
innan hinna víðu veggja. Þar
hrossin sáu komin heim. Hafi
farið beinustu leið, hvert til
sína heima strax og ganga-
menn héldu til afréttar og
skildu eftir opin hliðin. í stóð-
ið vantaði svo höfuðprýðina,
sjálfa stóðhestana, sem ekki er
leyft á þessúm slóðum að láta
ganga með hryssunum á afrétt
yfir sumarið. Hefðu þeir verið
með mundi ólíklega vera kvart-
að yfir því, að átökin skorti,
því þeir eru ekki friðsamir eða
hlédrægir á slíkum vettvangi
og áflog fullorðinna stóðhesta
eru stórfengleg, enda forn
skemmtan, að því er sögur
herma. Sagt er, að á öðrum
svæðum vestur þar, gangi: stóð-
hestar á afréttum og séu þeir
aðsópsmiklir í haustréttum,
enda strax látnir afsíðis, þá í
rétt er komið.
Þegar litið er yfir stóðrétt-
ina í Svartárdal, verður ekki
komizt hjá að sjá, hve kynfest-
an er lítil í stofninum. Svo ólík
eru hrossin, bæði að lit, gang-
lagi og vaxtarlagi. Þetta gefur
auðvitað um leið til kynna, hve
skjótum árangri má ná í kyn-
bótastarfi, þegar þui-fa þykir
að rækta ákveðna eiginleika
hrossanna. En þó eiga öll þessi
hross það sameiginlegt, að vera
af þeim stofni, sem harðir vet-
Hér er lokið langri ferð með ýmis konar útbúnað handa gangnamönnum
af töskuhestunum.
og brátt verður sprett
(Ljósmynd: E. D.)
ur, og e. t. v. líka harðir eigend-
ur, hafa kynbætt á undangengn
um árum á sinn hátt.
Við höfum nú dvalið við
stóðréttina langa stund, heyrt
á mál manna og séð vinnu-
brögð,' tekið nokkra menn tali,
sem allir hafa verið hinir kurt-
eisustu og leyst greiðlega úr
spurningum. Nú er grundin
þakin bílum og margt fólk kom-
ið. Svipmyndir koma í hugann
frá þessari dvöl. Dráttarvél
kemur með ferðaútbúnað af
fjöllum, ásamt nokkrum kind-
um, sem ekki hefur réynzt unnt
að reka, af einhverjum ástæð-
um. Tveir hnarreistir hundar
mætast á réttarvegg, þar sem
snotur tík liggur, og fara í hár
saman. Þeir steypast niður í
réttina, gleyma ágreiningsefn-
inu á samri stund og eiga nú
fótum sínum fjör að launa und-
an hörðum hófum hrossanna,
sem í þessu ryðjast framhjá.
Maður einn kemur arkandi
eftir almenningnum, lítur
hvorki til hægri eða vinstri og
kallar stundarhátt til myndar-
legs bónda, sem er að stympast
við óþægt folald.: Já, það er
nú gott að vera duglegur að
draga. Þú ert búinn að draga
þér skjótt folald, sem ég á —
skjótt folald, sem ég á, og heyr-
irðu það, — og fleira sagði
hann skýrt og skilmerkilega.
Bóndi þagði við og sáust á hon-
um engin svipbrigði. Síðan
svaraði hann mjög hógværlega
og bað manninn að ganga með
sér til að athuga folaldið. Um
erindislok veit ég ekki, nema
að af folaldinu varð ekki mis-
klíðarefni.
Fjórir menn elta ljónstygga,
vindótta hryssu, sem ekki fæst
til að koma nálægt dyrum þess
dilks, sem hún á í að fara. Loks
lendir hún í hrossaþvögu og
ungur maður hendir sér á hana
og grípur í faxið, annar í stert-
inn. Hópurinn tvístrast, hryss-
an sér sér undankomuleið,
stekkur hátt og hristir menn-
ina af sér og þeir liggja flatir
í réttinni. Seinna lætur hún í
minni pokann, enda voru þá
mennirnir sex.
Hestur hafði veikst í göngun-
um, allfjarri byggð. Hann var
skilinn eftir. Þennan dag var
hans vitjað og var hann þá
færður nær byggð. „Það hefur
bráðnað í honum mörinn,“
sagði einhver viðstaddur, „eða
bara stirðnað upp“ sagði annar.
Þessi hestur var sumarstaðinn
og mjög feitur. Slíkum hestum
er hætt í harðri og langri reið.
Viðbrögð og yfirbragð hinna
einstöku stóðhrossa í Stafns-
rétt koma í hugann. Tvær jarp-
ar hryssur eru þar minnisstæð-
astar, enda báru þær göfugan
svip, ef svo má um hross segja,
runnu á tölti, voru reistar og
svipmiklar, með síkvik eyru og
skarpa andlitsdrætti. Báðum
fylgdu hestfolöld, brúnt og
jarpt. Það var enginn vandi að
gizka á, að þar væru hestefni.
Skjótt hestfolald sleppur
tvisvar úr höndum manna og
sýnir mikið skap og þrek. í
þriðja sinn eru handtökin því
yfirsterkari. Það rís upp, krafs-
ar og hittir, en fellur síðan flatt
í réttina. Margar hendur gæta
litla folans og halda lionum.
Þegar hann stendur upp, geng-
ur hann viljugur, gagnstætt
venju folaldanna, þvert yfir
réttina, eins og taminn hestur.
Menn gefa honum auga. Mörg
hross í þéttum hnapp berast
hratt undan einhverri styggð og
mæta þá öðrum álíka hóp, svo
úr verður þvaga. Stór og mynd
arleg, grá stóðhryssa, fellur og
veltur um hrygg, folald dettur
um hana og tveir menn þar of-
an á.
Það er púnteraður bíll við
réttarvegginn. Bílstjóranum,
sem situr í bílnum, er á þetta
bent. Hann þakkar og% ekur
burt.
„Þessum höfðinga þarft-þú að
kynnast,“ sagði. kunningi mínn
við mig og leiddi mig til aldr-
aðs manns og var sá aldfaði
mjög vel klæddur, með nýjan
hatt, flibba og bindi. Við tókum
tal saman og kom þar, að hann
dró upp fallegan fleyg. Ég af-
þakkaði og hann sagðist virða
bindindi, svona dálítið, en öll-
um væri nú skaðlaust að
drekka það sem hann legði sér
til munns, heimablandað á viss-
an máta og nefndi víntegundir.
Aðra drykki léti hann ekki inn
fyrir sínar varir og fyrirliti
grófa drykkju. Ekki kann ég
frá þeim drykk að greina. En
síðar um daginn sá ég þennan
myndarlega mann og var hon-
um þá brugðið. Að vísu sat
hatturinn og bindið. En jafn-
vægisskynið var að mestu horf-
ið. Hann studdist við þúfu og
reri ögn fram og aftur. í hinni
hendinni hélt hann á nærri
tómri brennivínsflösku. Mér
datt í hug fuglahræða á akri,
sem stormurinn hefur hallað á
hliðina.
Ég sit í bílnum um stund,
ekki langt frá réttinni, og virti
fyrir mér fólkið, sem kom og
fór þar hjá, ýmist á leið til
réttar eða að koma þaðan aftur.
I stórum dráttum skiftist það í
tvo hópa, bændur, sem hér eiga
mikinn annadag og sinna „gleð-
skap“ í hófi og svo aðkomu-
menn, sem eru áhorfendur að
gera sér dagamun.
Tveir mjög ungir piltar með
pottflösku í hendinni, eru að
staupa sig og gretta sig með
hryllingi í hvert sinn. Þeir
standa um stund framan við
snyrtilegan jeppa og hnippast
svolítið. Brosmild heimasæta
situr undir stýri og horfir á.
Með slíku áframhaldi er hætt
við að þeir hafi dottið niður af
réttarveggnum síðar um kvöld-
ið! Vasapelar og vínflöskur
eru öðru hverju á lofti. Engin
eru þó drykkjulæti, enda flest-
ir aðeins hreyfir af vínu, nema
helzt nokkrir aðkomumenn.
Einhverjir eru komnir á hest-
bak, ríða fram og aftur milli
bíla og gangandi fólks, svifta til
reiðskjctum sínum og sitja mis-
munandi stöðugir.
Verður dansað hér í kvöld?
Þeirri spurningu svarar Hún-
vetningur á þá leið, að þegar
réttargleðin sé komin á það
stig, hefjist stundum ,dans
svona af , sjálfu sér þarna á
grundinni. ; Heimamenn hafi
Steingrímur Magnússon réttar-
stjóri. (Ljósmynd: E. D.)
raunar öðrum hnöppum að
hneppa, því auk stóðréttarinn-
ar sé fjárrétt næsta dag og
byrjað að draga með birtingu.
Bændur hafa ekki öðrum á að
skipa en sjálfum sér og gæti því
flestir hófs í drykkju. Maður
einn í hárri stöðu, myndarleg-
ur á velli, snarast nú að bíl
sínum og seilist eftir flösku.
Ekki er nú að undrast, þótt
unglingarnir drekki, hugsaði ég,
fyrst þessi maður fer svona að
ráði sínu. En nær jafnskjótt
urðu þessar hugrenningar sér
til minnkunar. Maðurinn teyg-
aði mjólk úr flösku þessari,
einu mjúlkurflöskunni er ég sá
hampað við, Stafnsrétt. Látum
svo útrætt um drykkjuna, þenn
an þátt í lífi svo margra, sem er
öruggastur allra til að valda
sorg og eyðileggingu, ef menn
nota hann í lífsvef sinn að
nokkru ráði.
Einn hinna ötulu réttar-
manna, Steingrímur Magnús-
son á Eyvindarstöðum, sem er
jafnframt réttarstjóri, segir
mér, að hrossin sáu um 1000 að
þessu sinni, en um 12 þúsund
fjár séu nú samankomin í
Lækjahlíð og verði féð rekið í
nátthagann innan stundar. Að-
alsvæðin, sem þassi búfénaður
er af, eru heiðarnar tvær,
Stafns- og Eyvindarstaðaheiði.
Rúmlega 40 manns fara í
hinar löngu göngur, en miklu
fleiri þegar þeir eru með tald-
ir, sem skemmra fara. En lengst
fara undanreiðarmennirnir, 5
að tölu og eru 5 daga í sínum
göngum, og fara allt suður að
Hofsjökli. Að þessu sinni fóru
þessir menn í undanreið: Þórir
Sigvaldason í Stafni, Sigurjón
Guðmundsson, Fossum, Sigurð-
ur Sigurðsson, Leifsstöðum,
sem jafnframt stjórnaði leit-
inni, Kristján Jósefsson, Torfa-
stöðum og Steingrímur Magn-
ússon, Eyvindarstöðum. Þessir
menn bera merki langrar férð-
ar, en þeir eru vel hressi.r,
enda sennilega allir þrekmenn
og vosi vanir. Auk þess vel i’íð-
andi.
Þegar minnst ■ er á lit hross-
•anna, segir Steingrímur, að.
skjótti liturinn sé mjög á und-
anhaldi, einnig _sá hvíti, hins
vegar hafi rauðum hrossum og
jörpum fjölgað mjög mikið,
einkum hefði .svo verið um
skeið. Þá segir hann,'-að hann
muni svo mörg hross í Stafns-
rétt, að þau hafi ekki líkt því
komist öll í almenning. Hross-
um fækki yfirleitt hjá bændum,
enda minnkandi verkefni fyrir
tamin hross. Hins vegar sá fé
fleii’a en áður og fari allört
fjölgandi nú, enda sæki það
lengra á afrétt en áður.
Og hvað um verð á hrossum?
spyrjum við. Héðan hefur ekk-
ert farið af hrossum- á markað'
í sumar. Samt er verðið helzt
miðað við markaðsverð, þégar'
eitthvað er selt. En undantekn-
ingar eru þó margar, og mætti
eins vel segja, að t. d. lítt eða
ótamdir folar séu seldir á rífu
sláturverði og upp í hreina vit'
leysu.
Bændur fara nú með fyrstu
hrossahópana heimleiðis. í ein-
um dilknum, sem enn er verið
að draga í, stendur háreistur,
grár foli og horfir á eftir hrossá
hóp. Hann verður ókyrr, tekur
síðan undir sig stökk, yfir rétt- ,
arvegginn og annan, án þess að
fatast og er þá kominn á svæði,
girt með neti og gaddavír, all-
hárri girðingu, er skilur á
milli. En þessi girðing er epgin
hindrun svo fótvissri'og djarfri
skepnu, sem fer yfir girðingu
í fallegum boga, og sameinast
hópnum. Einhver segir, að eig-
andi hestsins sé gullsmiður,' og
má það rétt vera. Og líka gæti
þá rétt verið, að hann Gráni
væri á gullskóm. Ef syo er, er
hann skónna verður.
Ég hef ekið í tuttugu ár, og
aldrei verið tekinn, segir mið-
aldra maður og staupar sig í
almenningnum, sem svar við
einhverri athugasemd frá nær-
stöddum. En vegalögreglan var
á næsta leiti, hvort sem hann
hefur nú kynnst henni þennan
dag.
Loks færist líf í Lækjahlíð.
Hin mikla fjárbreiða þétfist í
hlíðinni og þokast af stað. Inn-
an lítillar stundar koma fyrstu
kindurnar fram á melbrúnina,
litlu ofan við tungu þá, sem
Svartá og Fossá mynda, og svo
þéttist fjárhópurinn.
Þetta er eins og hvítfreyðandi
elfa, sem streymir endalaust,
straumur hundraða og þúsunda
fjár milli raða rekstrarmanna
á hestum. Þessi straumur held-
ur þrotlaust áfram. Nokkuð á
aðra klukkustund, fellur niður
melinn, yfir ána og norður eyr-
ar, allt til nátthagans norðan
við Stafnsréttina. Þrír ríðandi
menn eru-í ánni til að varna því
að féð hrekist undan straumi.
Áin er fremur grunn, en dá-
lítið straumþung. Hó og hund-
gá yfirgnæfir stöðugan jarm
fjárins. Kindur taka sig úr
hópnum og hestum er hleypt,
einnig yfir ána. Aðkomufólkið
horfir þögult á hina endalausu
lagðprúðu hjörð, sem nú hefur
yfirgefið víðáttur og frelsi sum-
arhaganna. Það hefur notið
mikils þennan dag, komizt í
snertingu við hina lifandi nátt-
úru, séð hluta af einu dagsverki
bænda og árangur af mörgum.
Birtu er tekið að bregða, mál
að halda heimleiðis og láta öðr-
um eftir síðkvöldið við Stafns-
rétt.
Við mætum fjölda bíla, sem
eru á leið í Stafnsrétt. Þangað
eru líka kallaðir margir lög-
regluþjónar, er þar áttu erfitt
kvöld, eins og bændur fyrr um
daginn í stóðréttinni.
Þegar skammt er farið og enn.
ekið um Svartárdal, er bíll með
ungu fólki, langt að kominn, út
af veginum en er hjálpað. —
Nokkru utar eru þrír ungir
menn á ferð, að flýta sér á rétt-
argleðina. Bíll þeirra er utan
vegar, hefur oltið. Hann kemst
aftur upp á veginn og piltarnir
eru ekki meiddir, en leiðist töf-
in. Þeir halda áfram ferð sinni
inn í dalinn og ævintýrin, en
fréttamaður heim á leið. E. D.
Að þessu sinni komu um þúsund hross til Stafnsréttar. Fleiri eru áður komin heim. (Ljósm.: E. D.)
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Simar 1-1166 og 1-1187
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.f.
Afrekaskrá við
þjóðveginn
ÞEIR, sem eitthvað hafa ferðast um
sveitir landsins fyrr og nú, komast
ekki hjá því að taka eftir framförun-
um í byggingum og ræktun bænda.
Nú á haustdögum eru fjárbreið-
ur í heimahögum, nautgripahjarðir
á túnum eða grænfóðurökrum- og
stóðið er komið af f jalli, þar sem um
þá búgrein er að ræða. Þrátt fyrir
tafsaman lieyskap síðla sumars, svo
hevskaparlok dragast víða enn um
sinn eru a. m. lt. hér á mið-Norður-
landi, mikil hey og góð í hlöðum og
vel uppborin hey að auki. Ræktar-
löndin ná saman í þéttbyggðum
sveitum og stækka í allar áttir og hús
yfir fólk og fénað eru mjög víða hin
myndarlegustu, og þó enn betur bú-
in liið innra.
Jafnframt eðlilegri einstaklings-
hyggju, hafa bændur, með félags-
málastarfsemi sinni, leyst ýmsan
vanda, svo sem í ræktunarmálum,
þar sem stórvirkar vinnuvélar eru að
störfum, í húsbyggingum á nokkr-
um stöðum og á sviði búfjárræktar-
innar. Þeir hafa á skömmum tíma
margfaldað afköst og eftirtékjur
hverrar vinnustundar við fjölmörg
landbúnaðarstörf. Allt eru þetta
óhrekjanlegar staðreyndir, sem hver
og einn getur sjálfur séð. Ef menn
svo um leið hugleiða, að bændur
hafa ekki, sem heild, upþskorið
aukna hagsæld í neinu hlutfalli við
framleiðsluafköstin, heldur þjóðfé-
lagið allt, er nokkur ástæða til að
undrast.
Bændur eru tekjulægsta stétt þjóð-
félagsins, og um leið mesta framfara-
stéttin, svo ótrúlega sem það hljóm-
ar. Því með landslögum eru tekjur
þeirra ákveðnar. En sjálft starfið
krefst þess af öllum góðum bændum,
að þeir vinni með hag framtíðarinn-
ar lyrir augum, noti svo að segja
hvern eyri til að bæta jörðina og
auka notagildi hennar. Á þann veg
elur sveitin upþ sína syni og dætur,
eykur manngildi þeirra og gerir þá
sterkari og sjálfstæðari en aðra
þegna þjóðfélagsins.
En tvennt er það einkum, sem
manni verður hugleiknast á ferðum
um sveitir lands þessa síðsumars-
daga: í fyrsta lagi hinir miklu mögu-
leikar landsins okkar til að fæða og
klæða margfalt fleira fólk en það nú
gerir. Og í öðru lagi hið mikla starf
bændanna sjálfra, sem þjóðfélagið
metur þó miður en skildi, og skipar
bændur mörgum þrepum neðar í
tekjustiganum, en réttlátt er. Þó er
afrekaskrá þeirra við þjóðveginn,
hvert sem farið er, og blasir við aug-
um þeirra, sem vilja sjá. □
t