Dagur - 02.03.1966, Blaðsíða 5

Dagur - 02.03.1966, Blaðsíða 5
4 5 * Skrifstofur. Hafnarstræti 90, Akureyri Símar 1-1166 og 1-1167 Ritstjóri og ábyrgðarmaður: ERLINGUR DAVÍÐSSON Auglýsingar og afgreiðsla: JÓN SAMÚELSSON Prentverk Odds Bjömssonar h.f. Landgrunnið ailf í NÝÚTKOMINNI skýrslu vísinda- manna, sem rannsakað hafa þorsk- stofninn við ísland, segir svo í yfir- liti Jóns Jónssonar fiskifræðings um þessi mál: „Sámfara hinni auknu sókn í þorskstofninn hefur dánartalan auk- i/.t jafnt og þétt. Ég hef oft talað um að ekki væri æskilegt, að hún færi yfir 65% á ári hjá hinum kynþroska hluta stofnsins, rauða strikið, sem ég hef svo kallað. Á árunum 1960—1964 var meðal dánartalan hins vegar kom in upp í 70% en 65% virðist hún hafa náð í kringum 1960, einmitt þegar þáttaskil verða í viðbrögðum stofnsins gagnvart veiðinni. Það blasir því við okkur sú kalda staðreynd að meira er tekið úr ís- lenzka Jrorskstofninum, en hann virð- I ist þola. Við getum ekki gert ráð fyr- ir að auka þorskveiðina að neinu ráði frá því sem nú er. það geta að vísu komið inn nýir sterkir árgangar eða sterkar göngur frá Grænlandi, sem geta aukið veiðina eitthvað stutta stund en sé litið á þetta til langs tíma virðist útilokað að stofn- inn geti skilað af sér meira aflamagni og verði sóknin enn aukin má búast við minnkandi aflamagni á bát og síðan minnkandi heildarafla.“ Þessi alvöruþrungnu orð eiga vissu lega erindi til ráðamanna þjóðar- innar, sem byggir að verulegu leyti afkomu sína á þorskveiðum. Á Alþingi 1959, hinn 5. maí, var því lýst yfir, að það hefði ótvíræðan rétt til 12 mílna landhelginnar og „afla beri viðurkenningar á rétti þess (þ. e. landsins) til landgrunnsins alls.“ í samningum við líreta um lausn fiskveiðideilunnar frá 1961, segir svo: „Ríkisstjóm íslands mun halda áfram að vinna að framkvæmd álykt- unar Alþingis frá 5. maí 1959 varð- andi útfærslu fiskveiðilögsögunnar.“ En stjórnarvöldin liafa, að því er virðist, ekkert raunhæft gert í mál- inu, vonandi þó ekki af ótta við llreta. En ríkisstjórnin lagði þann kross á þjóðina í samningum við Breta, að falla frá einhliða útfærslu og sætta sig við úrskurð Alþjóðadóm- ! stólsins. Framgangur þessa máls get- j ur J)ví mjög farið eftir þróun aljrjóða reglna í Jjjóðréttarmálum. Framtíð- arhagsmunum Islendinga á sviði fisk veiðanna var ekki náð 1958 með út- 1 færslu landhelginnar í 12 mílur — j nema að nokkru leyti, heldur Jtarf 1 nú að sækja lengra fram og liefja nýja sókn í landhelgismálinu. Um Jretta efni flytja ntx Framsóknarmenn á Aljxingi rökstudda tillögu, sem um- sögn fiskifræðinga styður. í. _____________1_________________ Eiga raddir almennings rétf é sér? Hafðu, bóndi minn, hægt um.þig. Hver hefur skapað þig í kross? Dýrðin vor þegar sýnir sig, þér sæmir bezt að lúta oss. Á alþinginu áður var ekki neitt, nema höfðingjar. Bíddu nú við og sjáðu senn. Svona á það að vera enn. J. Hallgrímsson. Andlátsfregn „íslendings" barst um sveitir í sumar og þótti ekki tíðindum sæta. Þetta „blað sjálfstæðismanna í Norðurlands kjördæmi eystra“ kom óvíða og vakti litla eftirtekt. Margir töldu efamál að flokknum þætti svara kostnaði að blása lífsanda í þetta andvana blað. Sú vax-ð þó raunin. Það var sendur nýr „andi að sunnan“ og blaðið fór á ki-eik. Sjötta tölublað „íslendings“ 1966 bai-st mér í hendux-. Þar er grein, sem heitir „Undirskriftir og alumín". Ekki leynir sér að þar er „andinn að sunnan“ að verki og heldur kaldur í gai'ð okkar Noi-ðlendinga eins og flestir næðingar þessa þorra. Gi'einin er ádeila á þá menn, sem vilja hreyfa mótmælum gegn fjármagns og atvinnu- forræði útlendinga. Þetta finnst „andanum að sunnan“ goðgá. „Vér einir vitum“ hefur jafnan verið oi'ðtak eim-æðissinnaði-a stjórnarheiTa. Almenningur á að hlýða og þegja. Þetta er sama sjónarmið og Jónas Hall- grímsson lagði í munn ein- valdssinnanna dönsku á sínum tíma. Greinarhöfundur hefur litla trú á dómgx-eind almennings, og vitnar, máli sínu til sönnunar, til Ameríkumanna, sem skrif- uðu undir áskorun um það, að þeir væru sjálfir teknir af lífi. Hann viðurkennir þó að svo langt séum við ekki komnir — (ekki enn, hvað sem verður með vaxandi þróun erlendi-ar múgmenningar) —, Þá bendir höfundur á andstöðu gegn síma lagningu í byrjun aldarinnar — þarna var fámennur hópur á ferð, og vissulega missýndist þeim um nytsemi símans, en það skiptir ekki máli. Allir, bæði hópar og einstaklingar, eiga fullan rétt til þess að mót- mæla svo kröftuglega sem þeir hafa mátt til stjói-narfx-am- kvæmdum, sem þeir telja land- inu skaðlegar. í gx-eininni getur um undix-- skriftasöfnun til að mótmæla réttinda-afsali stjómarinnar í landhelgismálinu. Sú söfnun hef ur vissulega verið linsótt, því fáir hafa heyrt hennar getið. Hefði þá verið hai-ðar sótt, má vera að stjórnin hefði gert skyldu sína. Hvar sem „Sjálfstæðismenn“ mæta ei-lendu valdi, gera þeir sig að undirlægjum. Þeir lofa Bretum því að gera ekkert í landhelgismálum, nema með leyfi þeirra og samþykki. Þó eiga þeir aðra húsbændur hai-ð- ari. Bandaríkjamönnum nægir ekki að halda fast um litlafing- ur Reykjanesskagans, þeir vilja seilast í alla hendina, biðja um leyfi til að setja upp ný hei-n- aðai-mannvix-ki í Hvalfirði. Þetta er leyft. Svo á borgi-íkið „Stói-- Reykjavík", að dafna milli þess- arra herstöðva. Fi-éttir síðustu mánuða greina frá því, að herraþjóðin amei'íska hafi dreift tugum eða hundruð- um sjónvai-pstækja um Víet- Nam. Þetta kalla þeir „andleg- an hernað“. Fólkið þar fær að sjá vei-öldina með amei-ískum Jón Sigurðsson. augum. Höfum við íslendingar verið hafðir fyrir tilraunadýr í slíkum hernaði? Þegar betur er athugaður hug sjónagrundvöllur hins innsta kjai-na Sjálfstæðisflokksins, er afstaða hans gagnvart erlendu valdi og fjármagni, að nokkru skiljanleg. Ráðamenn flokksins og blaða hans ráða yfir aðal- auðmagni landsms með eign og lánum. Auðmagnið er fullkom- lega óþjóðlegt og leitast við að sameinast í „hringi“, sem hvorki þekkja þjóðerni né landamæri. Þetta er nefnd auði-æðisstefna eða „kapítalismi“ og er ekki nema eðlilegt að hún eigi hér einhverja fylgjendur, en ísland mun vera eina landið í Evrópu, þar sem ráðamennirnir eru gegn sýx-ðir af henni. Ráðamenn Sjálfstæðisflokks- ins ráða yfir bönkunum í Reykjavík og beita valdi sínu óþyi-milega til þess að sem allra minnst af sparifé almennings sleppi úr höndum þeirra. Bank- arnir rétta krabbaklær með sog skálum í fjárhirzlur allra pen- ingastofnana út um allt land, Hvar sem hundrað krónur eru lagðar á vöxtu, verður að senda 30 krónur til Reykjavíkui-, þær eru „frystar" fyi-ii; almenningi, en munu oft „þíðar“ til afnota fyrir gæðinga bankanna. Eins og áður segir, hafa þess- ir foi-ráðamenn kapítalísk sjón- armið og kemur það alls staðar fi-am. Fyi-ir nokkrum ái-um vildu þeir „láta athuga gaum- gæfilega“, hvort okkur mundi ekki henta að ganga í Efnahags- bandalagið og undir Rómarsátt málann, sem mundi hafa veitt erlendu fjármagni og verka- fólki óhindraða leið hingað. Svo sterk andstaða almennings reis gegn þessu, að nú þora þeir varla að viðux-kenna að þeim hafi hugkvæmzt þetta. Fjöldi kjósenda fylgir Sjálf- stæðisflokknum, án þess að gei-a sér grein fyrir því, hver stefna foringja hans er í raun og veru. Þessir menn eiga rétt á því að mótmæla því, sem þeir telja miður fax-a hjá ráðamönnum flokks síns. Það er vitað að fjöldi Sjálfstæðismanna um allt land er andvígur fyrii-ætlunum stjórnai-innar í stóx-iðjumálum. Hér hafa gerzt undur í stjórn- málum á síðustu árum. Flokk- ur, sem kallar sig alþýðuflokk og þykist vera samhei-ji verka- mannaflokka í nági-annalöndun um, hefur gengið á mála hjá auðvaldsflokknum og verið ein- lægur í allri sinni þjónustu meira en hálfan ái-atug. Sök Sjálfstæðismanna er ekki sú, að þeir aðhyllist alþjóðlegt auð- ræði, því þeir gera það vegna þess, að þeir halda að það stefni til hagsbóta. En þeir hafa reynt að leyna þessari trú sinni og tekizt að blekkja foi-ingja Al- þýðuflokksins til fylgis við sig. Þessi blekking virðst nú smám saman vei-a að hjaðna fyrir sjón um kjósenda Alþýðuflokksins almennt, og fjöldi þeii-ra sér nú hvert stefnir. Á þetta bendir á- gætt útvax-pserindi eins af rit- stjórum þeiri-a. Hellenar sátu um Tx-óju-boi-g árum saman og fengu ekki brot ið traustar víggirðingar, þá kom þeim í hug að smíða tré- hest mikinn utan við boi-gina og fela nokkra kappa sína í hest inum. Þeir hurfu síðan til skipa, en skildu eftir menn við hestinn, sem sögðu Ti-óju-mönn um að honum fylgdi goðmögn- uð gæfa. Ti-óju-menn rufu borg ai-múrinn og drógu inn hestinn. Þá kom út úr hestinum um nóttina flokkur Hellena og opn- aði boi-gai-hliðin fyrir megin- hernum, sem lagði undir sig SNJÓBÍLLINN S í Ð A N Slysavarnardeild kvenna á Akureyri gekkst fyr- ir því um árið, að keyptur var snjóbíll, einkum með tilliti til sjúkraflutninga, hefur bílsins jafnan vei-ið að litlu getið. Snjó bílar eru lítið fyrir augað í „björtu og góðu“ þegar aðrir bílar njóta sín. En nú um skeið hefur þessi bíll stöðugt verið á ferðinni, einnig um nætur og komið hefur í ljós, að mai-gir hafa notið hans. T. d. fór hann nýlega tvær sjúkrafei-ðir, aði’a með bi-ennt bai-n og hina með sængurkonu, er aðrir bílar kom ust hvorki fram eða aftui-. Þá hefur bíllinn fai’ið óteljandi aði-ar ferðir, svo sem með vinnu flokka, lækna og ýmsan nauð- synjafarangur. Það var Kaupfélag Eyfirð- inga, mörg sveitarfélög og fleiri aðilax-, sem lögðu fram kaup- verð bílsins í upphafi. En for- ystu fjái-söfnunar hafði frk. Sesselja Eldjáx-n með höndum. Snjóbíllinn kom hingað fyrir 4 árum. Lénharður Helgason og Friðrik Blöndal hafa séð um rekstur hans. En Dúi Eðvalds- son hefur að mestu annazt aksturinn nú að undanförnu. boi-gina og seldi íbúana í þræl- dóm. Alumín-samningurinn getur oi-ðið íslendingum slíkur hest- ur. Stjóminni sýnist hann háskalaus. En honum verður ekki komið inn í landið, nema rnúrinn sé rofinn. Stjói-nai-herr- ar, þeir sem nú ráða, eru ekki líklegir til að hafa hemil á er- lendu fjármagni, ef skarð er rof ið í múrinn. Það er fullvíst, að fjöldi þein-a manna, sem kusu stjói-n- arflokkana við síðustu kosning- ar, eru andvígir samninga- makki við erlenda stóriðju- hi-ingi. Ef þingmenn flokkanna hrinda þeim málum fram, þi-átt fyrir andstöðu almennings, vefða valdadagar þeirra fljót- lega. taldii’. Er ekki kjósendum st j órnai-f lokkanna heimilt að benda foringjum sínum á þenn- an voða, sem hlýtur að vera mikill í þeirra augum? Yztafelli 20. febrúar 1966. Jón Sigurðsson. Af fyrsta spilakvöldi Bridgeklúbbs F. U. F. (Ljósm.: E. D.) BRIDGEKLÚBBUR F.U.F. Tvíménningskeppnin heldur áfram annað kvöld (fimmtudag) að Hótel KEA kl. 8 HINN 24. febi-úar sl. efndi Fé- lag ungra Framsóknarmanna- til bridgekeppni á Hótel KEA og voru þátttakendur 64. Tókst Afmæliskveð ja SIGURÐUR SVEINBJÖRNS- SON Geislagötu 1 Akureyri, var 70 ára sl. sunnudag, 27. febrúar. Hann er fæddur að Syðri-Bakka í Arnarneshreppi, sonur hjónanna Halldóru Jóns- dóttur Jónssonar bónda þar og Sveinbjarnar Sigfússonar. Þar dvöldu þau í húsmennsku all- möi-g ái-, eða þar til Sigurður var kominn yfir fermingu. Þá fluttu þau að Ási, sem var þurrabúðai-býli, skammt frá Syðri-Bakka. Þar missti Svein- bjöi-n konu sína, eftir það dvaldi hann á ýmsum stöðum í hreppn um og vann þá að mestu, sem annai-ra hjú. Sveinbjörn heitinn var greindur maður, samvizku- samur og trúr, að hvei-ju verki, sem hann gekk. Á uppvaxtarárum Sigurðar voru lítil skilyrði til menntunar. Barnakennsla var þá öll mjög í molum, barnaskóli enginn til í hreppnum, aðeins farkennari, sem ferðaðist milli nokkuiTa bæja, þar sem kennsla fór fram, og fékk þá ekkert bai-n kennslu nema nokkurn hluta vetrar. Sig ui-ður notfærði sér þessa kennslu eins og efni stóðu til, frá 10 til 14 ára aldui-s, en þetta varð öll hans skólaganga, eins og raunar flestra annarra ungl- inga, á þessum tímum. Það kom fljótt í ljós, að hann hafði ágæta námshæfileika, en erfið lífskjör hans og foreldx-a hans útilokuðu alla möguleika til frekari skóla- göngu. Ég held að í brjósti hans leyn ist alltaf sár broddur, vegna þess að hann átti þess ekki kost að búa sig undir annað ævistai-f, er fullnægði betur þx-á hans og andlegum hæfileikum. En þrátt fyrir það, að hann hlaut það hlutskipti í lífinu, að þurfa að ganga að þeim störfum, sem hann hafði engan áhuga fyrir og enga löngun til að vinna, vann hann öll sín störf af mikl- um dugnaði, skyldurækni og sam vizkusemi, svo orð var á gert. Þegar hann var kominn á miðjan fertugsaldur, varð hann heilsuveill á tímabili. Þá fyi-st byrjaði hann að yrkja, svona sér til andlegrar hressingar og sálubótar. Hann var undai-lega fljótur að ná réttum tökum á þeim viðfangsefnum. Hann var þetta spilakvöld mjög vel og hin mikla aðsókn sýnii-, að það var vel til fundið að stofna bridgeklúbb F.U.F. Þetta var fyi-sta kvöldið af þriggja kvölda tvímenningskeppni og vei-ður næsta spilakvöld á morgun á sama stað kl. 8 e. lv. Keppendur eru beðnir að mæta vel og stundvíslega, og séu einhver foi-föll, á að til- kynna þau til Karls Steingríms sonax-. Eftir fyrsta kvöldið voru þessi pör hæst: Jóhann og Bei-gur 281 stig, Árni Valdimars og Jóhann- es 256 stig, Skarphéðinn og Guð jón 249, Sæmundur og Bjarni 244 stig og Júlíus og Sveinn 242 stig. □ - Grásleppuhrognin fjórfölduð í verði (Framhald af blaðsíðu 8.) kenni djúpfiskanna, sjá sjó- menn þau stundum í toi-f- um, og er talið, að þau séu að koma úr hrygningar- göngu sinni. — Grásleppan hrygnir í gi-ýttan sjávar- botn í grunnum sjó. Rauð- maginn frjóvgar hi-ognin um leið og gætir þeirra, þar til þau klekjast ,út, eftir 2 til 3 vikur. Q Dómar í Rússlandi var upp réttur liafinn, af réttlæti eins og vera ber. Tvö sagnaskáld voru sagna krafin og sett xmdir flokksins mæliker, Því valdhöfunx finnst ekki viöunandi að vaði þar uppi kjaftaskar og séu með fleipur frá sínu landi, • um sovétskt réttlæti og stjórnarfar. Þar má enginn segja meiningu sína, ef mótuð liún er í skakka átt, né dæma menningu drykkju svína eða drullusokka, á nokkurn hátt, tala um þjófa, eða þá sem á sníkjum þrífast, og ganga flokksins veg. Þar sem fasisminn ræður ríkjuin er reynslan döpur og svakaleg. Bræðralagið því bezt þeir móta, með böðuls hendi og köldum múr. Háttsetta menn þeir hengja eða skjóta, en hina setja í fangabúr, og senda í þrælkun til Síberíu, við sult og kulda þeir höggva skóg. Því aftur skal þræða nú að nýju nástrikið, það, sem Stalín dró. Sovétskrar stjómar siðfræðis kenning, er svipuhögg fyrir menntaðan heim. Hver trúir að ríki þar raunhæf menning og réttlætið finnist aðeins hjá þeim. Þó ýmislegt þyki að okkar landi, illa sé stjórnað og framtakið slappt. Þá höngurn við ekki eins og hundar í bandi harðlega mýldir með lokaðan kjaft. Guðrn. Árni Valgeirsson, Auðbrekku. Rauðhausafélagið Saga eftir SIR ARTHUR CONAN DOYLE mikill smekkmaður á íslenzkt mál og var þar mjög vandfýsinn vlð sjálfan sig og bragleiknin var honum tiltæk, þegar sti-ax í byrjun. Hann hefur gefið út tvær ljóðabækui’, sem hafa hlot ið góða dóma ýmissa þeirra manna, sem gott vit hafa á ljóða gerð. Sigui-ður yrkir fyrst og fx-emst sjálfum sér til hugai-hægðar, en ekki sér til lofs og fi-ægðai-. Hann á mikið af ópi-entuðum ljóðum, sem flest eru nýlega ox’t og það er ekki að sjá, að þar sé um neina afturför að ræða, fi-ek ar hið gagnstæða. Ég er ekki dómbær um íslenzka ljóðagei-ð, en ég vil samt fullyi’ða það, að möi-g beztu Ijóð hans mtinu lengi lifa og lesin vei’ða af þeim sem unna bundnu máli. Ég vil svo árna Sigui'ði alli-a heilla á komandi árum og óska honum þess, að Elli kerling gefi honum frið, til að yrkja, þax- til yfir lýkur. Halldór Ólafsson. rautt, logarautt. E£ þér kærið yður um að sækja um þetta, herra Wilson, Jxá lítið bara inn til Jxeirra og sjáið hvað setur. En kannske finnst yður það varla boi'ga sig að fara að snúast í aukastötfum fyrir nokkur hundruð pund á ári. — Nú .er það staðreynd, herrar mínir, eins og þið getið sjálfir séð, að hár mitt hefxxr mjög áberandi rauðan lit, svo að ég hélt þegar, að ég hefði eins mikla sigurmöguleik'a og hver annar, ef xim yrði að ræða einhvers konar keppni í rauðum háralit. Vincent Spaukling virtist hafa Joað rnikla nasasjón af þessum málxxm, að ég hxigsaði, að ég hefði gagn a£ Jdví að hafa hann með mér í athugun Jxeirra. Ég sagði honum þyí, að hann skylcli bara hætta að höndla þennan mánudag og koma með mér. Hann var harla'fús til að lyfta sér svolítið upp, svo að við lokuðum skrifstofunni og héld- um a£ stað í leit að heimilisfangi Jrví, senr nefnt er í axig- lýsingunni. — £g vona, að ég sjái aldrei framar þá sjon, sem þarna blasti við augum, herra Holrnes. Svo virtist senr allir Jreir, sem einhverja rauða slikju hefðu á hári sínu, hefðu nú streymt að hvaðanæva og inn í miðborgina til að sinna aug- lýsingunni. Eleet Street var troðfullt af rauðhærðum mönn- unr, og Popes Coxirt minnti helzt á eplasöluvagn. Mér hefði aldrei dottið í hug, að svona nrargir rauðkollar væru til í öllu landinn, hvað þá bara í borginni. Þarna gat áreiðan- lega að líta hvert einasta blæbrigði, sem telja nrætti undir rauðan lit, hálmbleikt, sítrónubleikt, appelsínurautt, tígul- steinsrautt, lifrautt, brúnrautt o. s. frv. En eins og Spauldáng sagði, Jrá voru þarna ekki nrargir nreð virkilega eldrautt hár. Þegar ég sá Jressa óskaplegu biðröð, lá við, að ég örvænti um hag minn og sneri heimleiðis. En Spaulding vildi ekki lreyra Jrað nefnt. Mér er alls ekki ljóst, hvernig hann fór að Jrví, eir hann dró nrig nreð sér, tróðst og ýttist og hnoðaðist, unz lrann hafði komið mér gegnurn þvöguna og í stigann, senr lá upp að skrifstofunni. í stiganum var linnulaus hriirg- straumur, sunrir vongóðir á uppleið, aðrir vonsviknir á nið- urleið. En við tróðumst áfram sem bezt við gátum, og iirnaa tíðar vorunr við komnir inn í skrifstofuna. — Ævintýri yðar hefur verið ákaflega skemmtilegt, sagði Holmes, Jregar gestxxr hans gerði hlé á frásögn sinni og end- urnærði minnisgáfu sína með værxum prís af ilmandi nef- tóbaki. Má ég biðja yður að halda áfram Jressari furðulegu frásögn yðar. — í skrifstofunni var lítið að sjá nema fáeina tréstóla og eitt furuborð. \rið þáð sat lí-till nraður, senr var allt að Jrví ennþá eldrauðhærðari en ég sjálfur. Hann mælti fáein orð við lrvern umsækjanda, senr að borðinu konr. Það var eins og lronxun tækist að finna eittlrvað athugavert við lrvern einasta Jreirra, og Jrar nreð voru Jreir dænrdir úr leik. Að hljóta Jressa umræddu stöðu virtist ekkert áhlaxipaverk- Þegar röðin konr að okkur, var sá litli öllxx vingjarnlegri við nrig en hann hafði verið við nokkurn hinna. Þeaar við vorum konrnir inn lét hairn dyrnar aftur, svo að hann gæti talað við okkxir í einrúmi. — Þetta er Jabez Wilson, sagði aðstoðarmaður minn. Hann vill gjarna ráða sig hjá yður. — Og hann er áreiðanlega ljómandi vel hæfur til starf- ans, svaraði sá litli. Ég er bara viss unr, að lrann uppfyllir allar kröfur. Ég minnist Jress varla að hafa séð neitt betra. Hann steig eitt skref aftur á bak, hallaði höfðinu til lrliðar, dró annað augað í pung og starði á hárið á nrér, Jrangað til mér tók að Jrykja nóg um. Þá stökk hann allt í eimx til mín, Jrrýsti hönd nrína og óskaði nrér innilega til hamingju með ágæti nritt. — Nei, Jrað væri alrangt að hika, sagði hann. En ég er viss um, að þér fyrirgefið nrér sanrt sem áður sjálfsagða aðgæzlu. Um leið og írann sagði Jretta greip lraxnr báðum. lröndunr í hár nritt og togaði og rykkti, uirz ég enrjaði a£ sársauka. — Yðxrr vöknar unr augu, sagði hann og sleppti takinu. Ég sé, að Jretta er allt eins og Jrað á að vera. Eir við verðum að vera svolítið tortryggnir, Jrví að tvisvar höfum við verið glaptir nreð hárkollum og einu sinni nreð lit. Nú gekk Irann yfir að-glugganunr og kallaði út eins hátt og hann gat, að ráðinn væri nraður í starfið. á'onbrigðastuna barst neðan úr hópnum, senr tvístraðist í allar áttir. Brátt var enginn rauðkollur sjáanlegur, nema minn eiginn og forstjórans. — Nafn nritt er Duncan Ross, sagði hann. Ég er sjálfur einn af launþegum sjóðsins, sem lrinn göfugi velgerðar- Franrhald, j

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.