Dagur - 05.02.1969, Blaðsíða 5

4
5
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-11-66 og 1-11-67
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.f.
í rétta átt
FYRIR rúmum aldarfjórðungi setti
berklasjúklingur, nýkominn af Krist
neshæli, upp litla prjónastofu í kjall
ara einum á Akureyri, án viðhafnar.
Vélakosturinn var tvær handprjóna-
vélar, sem góður maður lánaði.
Prjónavörumar seldust jafnóðum,
fyrirtækið stækkaði ört og fjölgaði
starfsgreinum og starfsfólki. Sam-
bandið keypti fyrirtækið, er það
hafði sýnt ágæti sitt, framkvæmda-
stjórinn er sá sami og í upphafi.
Hann heitir Ásgrímur Stefánsson en
fyrirtækið Fataverksmiðjan Hekla,
og er það nú á hvers manns vörum
vegna þess útflutnings, sem það hef-
ur með höndum. Þar vinna nú 140
manns og á nokkrum undanförnum
árum hefur það selt peysur úr ís-
lenzkri ull til Sovétríkjanna fyrir
300 milljónir króna, miðað við nú-
verandi gengi krónunnar — án þess
nokkru sinni að hafa fengið útflutn-
ingsbætur eða ríkisstyrk. Auk þessa
er svo salan innanlands og fram-
leiðsla og sala á 50 þúsund flíkum af
hverskonar vinnufatnaði og kulda-
úlpum. Á yfirstandandi ári selur
verksmiðjan ullarpeysur til Sovét-
ríkjanna fyrir 68 milljónir króna og
var á mánudaginn verið að flytja
fyrstu sendinguna um borð í Dísar-
fell, sem hér lá við bryggju.
Fataverksmiðjan Hekla vitnar um
þrotlausan dugnað framkvæmda-
stjórans og um hæfni og atorku iðn-
verkafólksins. Framleiðsluvörur
hennar í prjónadeild bera íslenzku
ullinni gott vitni, en hún hefur
meira slitþol en önnur ull, er mjög
hlý og hrindir vel frá sér vatni. Þess-
ar útfluttu og eftirsóttu prjónavörur
úr hinu innlenda liráefni, minna
ennfremur á, að af þeim 8—900 vor-
reifum ullar, sem íslenzki fjárstofn-
inn skilar ár hvert, er þriðjungurinn
enn fluttur úr, sem verðlítið hráefni
fyrir útlendar hendur að vinna verð-
mætar vörur úr. Slíku mega íslend-
ingar ekki una.
íslenzki fjárstofninn skilar einnig
árlega fast að milljón gærum. Þær
eru saltaðar og fluttar út að fjórum
fimmtu hlutum. Iðnaðarmenn ann-
arra landa vinna úr þeim verðmikl-
ar vörur og má þar minna á hinar
eftirsóttu, fögru, léttu og hlýju
loðkápur úr íslenzku gærunum.
Sennilegt er, að þótt ullariðnaður-
inn búi yfir miklum iðnaðarmögu-
leikum, sem enn eru aðeins nýttir að
nokkru, séu enn stærri verkefni fyrir
hendi í skinnaiðnaðinum. Stórauk-
inn iðnaður búvara er bezta atvinnu
trygging bændastQttarinnar, auk
þess að veita kærkomna atvinnu á
(Framhald á blaðsíðu 2)
\~Ý7 V
bóndi á Hæringsstöðum.
IN MEM0RIAM
FÁAR SVEITIR þessa lands
eru umluktar þvílíkri röð tign-
arlegra fjalla sem Svarfaðardal
ur og þó allra helzt framhluti
hans, eftir að hann sveigir til
vesturs, um það bil sem Urða-
sókn hefst. Ef nokkurstaðar er
réttmæli að líkja fjöllum við
risa á verði um byggð mann-
anna, þá er það hér. Skjöldur-
inn, Hnjótafjallið, Skeiðsfjallið,
Hæringsstaðahyman, Kerling-
in, eru nöfn nokkurra þeirra
risa, sem standa vörð um þenn-
an sveitarhluta. Og hvort sem
það má þakka þessari varð-
stöðu fjallanna eða einhverju
öðru, þá er það víst, að í skjóli
þeirra hefur þessi byggð varð-
veitzt og dafnað með mestu
prýði „í umróti liðinna ára“,
sem svo grátt hefur leikið ýms-
ar aðrar byggðir, þar sem nátt-
úrugæði virðast þó vera ríku-
legri heldur en í þessari land-
litlu afdalabyggð.
Hæringsstaðahyrnan er eitt
hið allra tígulegasta og form-
fegursta fjall við Eyjafjörð,
snarbratt, himingnæfandi þrí-
hyrningur milli Búrfells- og
Grýtudala. Undir þessu fjalli
standa tveir bæir, Búrfell og
Hæringsstaðir.
Á síðarnefnda bænum hefur
hönd dauðans nú gripið inn í líf
fjölskyldunnar, óvænt og harka
lega. Húsbóndinn, Árni Jóns-
son, andaðist að morgni sunnu-
dagsins 26. janúar. Hann hafði
tekið að kenna verkjar í höfði
skömmu fyrir áramótin, og veik
in ágerzt smátt og smátt, unz
hann var fluttur á sjúkrahúsið
á Akureyri, en þar dó hann á
fjórða degi. Fráfall Áma á Hær
ingsstöðum á fertugasta og
níunda aldursári er hönnulegt
áfall, ekki einasta fyrir hans
stóru fjölskyldu, heldur einnig
fyrir sveitarfélagið allt, sem
með honum hefur misst einn
sinn mætasta liðsmann.
Árni Jónsson var fæddur á
Hæringsstöðum 29. maí 1920,
næstelztur af bömum hjónanna
Lilju Árnadóttur, d. 1961, og
JónS Jóhannessonar, sem enn
dvelst á Hæringsstöðum, maður
á niræðisaldri. Hann var sonur
hjónanna Jónínu Jónsdóttur og
Jóhannesar Sigurðssonar, sem
þar bjuggu fyrstu tvo tugi ald-
arinnar, og er út af þeim kom-
inn mildll ættbogi ágætis
manna og kvenna, sem mjög
hafa komið við sögu í Svarfaðar
dal og á Dalvík síðustu áratug-
ina.
Árni Jónsson dvaldi heima á
fæðingarstað sínum nálega alla
ævi að frátöldum námsvetrum
sínum í Hólaskóla 1942—43 og
sumrinu þar á milli. Til Hóla
hafa fjölmargir af beztu bænd-
um Svarfaðardals sótt nota-
drýgsta veganestið til lífsgöngu
sinnar, faglega menntun, víkk-
aðan sjóndeildarhring og félags
legan þroska. Hefur svo verið
heila öld og lengur þó. Nokkrir-
þeirra hafa líka sótt þangað
konuefni sitt, og virðist sá ráða
hagur hafa gefið góða raun
undantekningarlaust. Þannig
eru nú fimm skagfirzkar hús-
freyjur á svarfdælskum bæjum.
Einn þessara manna var Árni á
Hæringsstöðum. Kona hans
varð Bergþóra Stefánsdóttir
bónda á Hrafnhóli í Hjaltadal.
Bræður hennar eru Guðmund-
ur bóndi þar og Þórður bóndi
á Hofi í Hjaltadal.
Þau Árni og Bergþóra tóku
við búi á Hæringsstöðum árið
1944 og hafa búið þar síðan.
Böm þeirra eru tíu talsins,
tveggja til tuttugu og fimm ára
að aldri. Lengi vel bjó Árni í
félagi með bræðrum sínum,
fyrst með Þórami, nú bónda á
Bakka, en síðan með Sveini
mjólkurbílstjóra, sem lézt af
hjartaslagi árið 1965, rúmlega
fertugur, og Torfa, sem nú býr
á Dalvík. Siðustu fjögur árin
hefur Árni búið einn á jörðinni.
Á þeim fjórðungi aldar, sem
þau hafa búið Ámi og Berg-
þóra, hefur mikil saga gerzt á
Hæringsstöðum. Sú saga á sér
að vísu hliðstæður í sveitum
um land allt, en á Hæringsstöð-
um hefur hún verið ævintýri
líkust, svo algjör eru stakka-
skiptin orðin á þessari dalajörð.
Hæringsstaðir var aldrei talin í
röð betri jarða, að fornu mati
jafnvel ekki á svarfdælskan
mælikvarða þar sem jarðir voru
þó örsmáar og eru það raunar
enn að landstærð. Árið 1944,
fyrsta búskaparár þeirra bræðr
anna, settu þeir á vetur sex
nautgripi og áttatíu og átta sauð
kindur, og mun jörðin hafa ver
ið talin fullsetin, eins og ástand
hennar var þá. Síðastliðið haust
setti Árni hins vegar á 23 naut-
gripi og réttar 200 sauðkindur.
Þessar tölur tala nægilega
skýru máli um ræktun lands á
Hæringsstöðum þessi árin. Þó
munu kunnugir taka meira til
þess, sem gerzt hefur þar í hús-
byggingarmálum. Það er
skemmst frá því að segja að
húsakynni eru þar öll eins og
bezt gerist við Eyjafjörð, bæði
íbúðarhús og útihús. Af fram-
ansögðu má ljóst vera, að ekki
hefur Árni bóndi alltaf setið
auðum höndum þann aldar-
fjórðung, sem honum gafst til
að vinna ævistarf sitt, og hafa
fáir svarfdælskir bændur ávaxt
að pund sitt með meiri glæsi-
brag, og er því þó ekki gleymt,
að fleiri lögðu þar hönd á plóg-
inn.
Árni var ekki einasta atorku-
samur bóndi og framkvæmda-
maður á jörð sinni. Hann var
líka prýðilegur félagsmálamað-
ur. Frá unga aldri fékk hann
þjálfun í félagsstörfum í ung-
mennafélaginu Atla, sem unga
fólkið frammi í dalnum stofnaði
upp úr 1930. Ámi unni þessu
félagi og vann því allt sem hann
mátti alla tíð. Hann hafði yndi
af að starfa að almennum vel-
ferðarmálum sveitarfélagsins og
hafði í ríkum mæli bæði hæfni
og vilja til að fást við slíkt. Og
hann naut í stöðugt vaxandi
mæli trausts sveitunga sinna,
sem fundu að hinum þýðingar-
mestu málum var vel borgið í
höndum hans. Hann starfaði í
(Framhald af blaðsíðu 8).
urn áhuga til matvælaiðnaðar,
hafa enda fengið sýnishom til
reynslu.
Útflutningsverðmæti loðnu-
mjöls á síðasta ári var um 70
millj. kr. og á þrem síðustu ár-
um hefur loðnulýsi verið selt út
fyrir 35 millj. kr. samtals.
Síldarverksmiðjur hérlendis
eru tilbúnar að taka á móti
loðnuafla. En ýmsir telja, að
bræðsla loðnu til mjöls og lýsis
sé mikil verðmætasóun, því
þessi litli og litfagri fiskur sé
hin ljúffengasta fæða niðurlögð.
En á meðan matvælaiðnaður
okkar er enn á því frumstigi,
sem hann er, fögnum við að
sjálfsögðu miklum og væntan-
legum afla og sættum okkur við
sjónai-mið hi'áefnisöflunarinnar.
tveimur hreppsnefndum Svarf-
aðardals m. a. sem fjallskila-
stjóri, en það er talið nokkuð
vandasamt starf og æði erfitt að
vinna það svo öllum líki. En
Árni leysti það af hendi með
ágætum. Þá var hann síðastlið-
in sex ár í stjórn Búnaðarfélags
Svarfdæla og Ræktunarsam-
bandi Svarfdæla og gegndi all-
an tímann langmikilvægasta
hlutverkinu, þ. e. gjaldkerastöð
unni. Undirritaður kynntist
Árna bezt í þessum samtökum
og lærði að meta hann að verð-
leikum. Áhugi hans og ósér-
hlífni var frábær og hann átti
drjúgan þátt í að gera Rækt-
unarsambandið að tiltölulega
styrku fyrirtæki fjárhagslega á
tímum sem systurfélög þess
sum hver hafa átt mjög í vök
að verjast. Slíkir menn eru
bráðnauðsynlegir í hverjum fé-
lagsskap ef honum á vel að
farnast.
Nú þegar starfsdagur Áma á
Hæringsstöðum er á enda,
syrgja sveitungar hans mikils
metinn samferðamann og ágæt-
an félaga. Og þótt dagurinn
væri stuttur er engin hætta á
að Árni gleymist Svarfdæling-
um. Minningin um samveru-
stundirnar lifir með þeim, sem
með honum voru við leik og við
störf. Og verk hans heima á
Hæringsstöðum munu tala til
komandi kynslóða sínu þögla en
skýra máli um framtak hjón-
anna, sem þar bjuggu fyrsta
aldarfjórgung hins endurreista
íslenzka lýðveldis. En umfram
allt mun bamahópurinn þeirra
tryggja það, að nafn hans fær
ekki að gleymast, því ef dæma
má af fenginni reynslu af þrem
ur kynslóðum þeirra Hærings-
staðamanna, þá má örugglega
vænta þess, að börn þeirra og
barnaböm eigi eftir að taka
mikinn og góðan þátt í svarf-
dælskri sögu á komandi árum
og öldum.
Ámi Jónsson var jarðsettur í
Urðakirkjugarði laugardaginn
1. febrúar. Það er óhætt að full-
yrða, að allir Svarfdælingar,
bæði í dalnum og við sjóinn,
munu vilja senda innilegustu
samúðarkveðjur heim að Hær-
ingsstöðum til ekkju Árna, föð-
ur hans og barnanna svo og til
systkina hans og annarra vanda
manna. Og bændur dalsins sér-
staklega félagar hans í Búnaðar
félagi Svarfdæla, munu lengi
hugsa til hans með þakklátum
huga.
Hjörtur E. Þórarinsson.
Súlutröllið, leikari Marinó Þor- Huldukonan, sem Guðlaug Her Dverginn leikur Árni Valur
steinsson. mannsdóttir leikur. Viggósson. (Ljósm.st. Páls)
Súlutröllið skemmtir börnunum
LEIKFÉLAG AKUREYRAR
frumsýndi annað verkefni sitt á
þessu ári síðasta fimmtudag í
Samkomuhúsinu. Það var sjón-
leikurinn Súlutröllið eftir
Indriða Úlfsson skólastjóra Odd
eyrarskóla. Leikstjóm annaðist
Ragnhildur Steingrímsdóttir.
Birgir Helgason kennari samdi
tónlistina, en Hljómsveit Ingi-
mars Eydals annaðist músikina
og Aðalsteinn Vestmann málaði
leiktjöld.
Það má með sanni segja, að
verkið sé eins norðlenzkt og
framast er unnt og flutningur
þess. Höfundurinn, Indriði Úlfs
son, er Þingeyingur, en hefur
starfað um árabil á Akureyri,
sem kennari og síðan skóla-
stjóri. Hann mun vera vel
pennafær, eins og margir frænd
ur hans, og er þess skemmst að
minnast, að nýlega kom út
barnabók eftir hann og hlaut
hún góðar viðtökur. Einnig hef
ur hann skrifað marga leikþætti
fyrir börn, er æfðir hafa verið
Á AÐ BANNA SÖI.l SÍGARETTA?
SKAÐLAUSAR sigarettur eru
ekki til og munu ekki verða til
í náinni framtíð, segir Sir
George Godber forstjóri „Medi-
cal Officer of the Minestry of
Health“ í heilbrigðisskýrslum
sínum fyrir árið 1967, sem ný-
lega hafa verið birtar.
í skýrslum þessum er frá því
skýrt, að í Stóra-Bretlandi deyi
fjórum sinnum fleiri úr lungna
krabba en vegna umferðarslysa.
Réttast væri að banna blátt
áfram sigarettur, segir Sir
George, þá neyddust reykinga-
menn til að snúa sér að pípunni
eða reykja vindla.
Samtals falla í valinn 50000
menn á ári af völdum sigarettu-
reykinga.
Væru sigarettur bannaðar
myndi þessi tala dauðsfalla
lækka í 5000. Vinnutap vegna
sjúgdóma í sambandi við mikl-
ar reykingar er svo geysilegt,
að ekki verður tölum talið.
Sir George hefur heldur enga
trú á sigarettusíum, því að fólk,
sem reykir slíkar sigarettur,
reykir að jafnaði meira en ella.
Ástæðan fyrir því, að fleiri
lungnakrabbasjúklingar eru í
Englandi en nokkru öðru landi
stafar fyrst og fremst af því, að
Bretar reykja sigarettur meðan
unnt er að halda um stubbinn.
(Eftir norska blaðinu Folket)
Áfengisvamaráð.
og sýndir í skólunum.
Súlutröllið er barnaleikrit og
byggt á þjóðsögum, þar sem
mikill tröllkarl, púkar hans og
dvergur mynda einskonar sam-
fylkingu annars vegar en huldu
kona, mennsk börn og ungur
maður aðra. Baráttan um gull
og baráttan milli ills og góðs er
hörð en ekki hrottaleg. Börnin
fylgjast strax vel með og lifa sig
svo inn í atburðina á leiksvið-
inu, að þau geta ekki orða bund
ist og taka þannig á sinn hátt
þátt í sýningunum. Leikurinn
gerist í Súlufjalli.
Ýmislegt sýnist mér benda til
þess, að höfundur muni síðar
fást við stærri verkefni.
Marinó Þorsteinsson leikur
tröllkarlinn af þrótti og mynd-
ugleik.
Guðlaug Hermannsdóttir leik
ur huldukonuna góðu af mikilli
hæversku og þokka.
Ámi Valur Viggósson leikur
dverginn fjörlega.
Jón Símon Karlsson leikur
unga manninn, er gullið girnist
í hellinum og varð þar fangi.
Jóna Guðmundsdóttir og
Svanfríður Ingvadóttir leika
ungmeyjar og þess utan eru
púkar, einnig leiknir af börn-
um.
Bömin hafa dæmt sjónleik-
inn Súlutröllið og gefið því góða
einkunn. Fyrir þau er leikurinn
gerður og sýndur í ævintýra-
legum búningi að gerð og upp-
setningu. Ég held við fáum ekki
sanngjamari dóm en þann, sem
börnin hafa þegar kveðið upp.
En þakka vil ég sérstaklega, að
í þetta sinn er allt norðlenzkt í
okkar norðlenzka leikhúsi.
E. D.
- Loðnan í Noregi
f HVAMMI, félagsheimili skáta, Hafnarstræti 49, býður þessi vistlegi salur eftir því, að bæjar-
búar notfæri sér liann til allskyns fundar- og gleðskaparhalda. Salurinn er þægilegur fyrir 60
manns. f kjallara hússins er ennfremur aðstaða til ljósmyndagerðar og margskonar námskeiða.
Upplýsingar gefur Dúi Björnsson, sími 12517. (Ljósmyndastofa Páls)
Kristín Steinsdóttir Gook
ELSKU Kristín mín Steinsdótt-
ir Gook! — Það hefur dregist
lengur en skyldi að minnast
þín með nokkrum orðum, vin-
kona! — Það var mjer þó bæði
Ijúft og skylt, svo löng og ljúf
voru okkar kynni — eða nær
60 ár. — Kristín var um margt
sjerstakur og stórmerkur per-
sónuleiki. — Það er margt
merkilegt fólk í þeirri ætt. Jeg
kynntist bæði foreldrum hennar
og systkinum.
Kristín var hjá mjer í Barna-
skóla Akureyrar 1908—1911.
(Mynd af henni í hóp fullnaðar-
prófs barna birtist í „Hlín“ (Eft
irhreytunum) 1967 bls. 141, ann
ari röð til hægri, bak við kenn-
ara). —- En kynni okkar urðu
mest á heimili Arthurs Gooks,
trúboða á Sjónarhæð. Það voru
næstu nágrannar okkar
mæðgna. Jeg las stundum „Norð
urljósið“ yfir fyrir Mr. Gook,
setti upp að hann kenndi mjer
ensku í staðinn, og það er sá
besti kennari, sem jeg hef haft.
Á þessu heimili var Kristín
áratugum saman, fyrst barn-
fóstra, síðar ráðskona, eftir að
frú Gook fluttist með börnin til
Englands til náms. Kristín stund
aði mikið vefnað á þessum ár-
um, einnig jurtalitun, og þá ekki
síður garðyrkju, hæfileikarnir
voru svo fjölþættir. Allt færði
hún til betri vegar á Sjónarhæð,
lagði allt í sölurnar fyrir heim-
ilið: Seldi vefnað og blóm:
Keypti miðstöð, kom upp bað-
húsi, þvottavjel, eldavjel og
margt var það fleira, sem laga
þurfti. — Jeg dáðist að dugnaði
hennar, hagsýni og listfengi.
Hún tók móður sína til sín á
þessum árum, þá merku konu,
(Framhald af blaðsíðu 1)
vörur. Má því segja, !að um
miklar skipulagsbreytingar sé
að ræða.
Bátar hafa ekki farið á sjó
síðasta hálfan mánuð, hvorki
stórir eða smáir.
Bæjakeppni var hér um helg
ina í handbolta milli heima-
manna og Siglfirðinga. Keppt
var í þrem flokkum og mátti
naumast á milli sjá. Áhorfenda-
rúm var fullskipað með 300
manns, sem skemmtu sér hið
bezta.
Ungmennafélagið Þorsteinn
Svörfuður er að æfa sjónleikinn
og Sæmundur G. Jóhannesson,
Húnvetningur, hefur starfað á
Sjónarhæð nær 50 ár (1919).
Merkilegt fólk allt. — Húsbónd-
inn, Mr. Gook, fór annað hvort
sumar utan, til þess að vera
sumarlangt hjá sinni fjölskyldu
í Englandi. — Eitt af þeim sumr
um fjekk jeg að halda til hjá
vinum mínum á Sjónarhæð,
meðan verið var að prenta
,,Hlín“, mitt fólk var þá allt far-
ið úr bænum. — Var þar gott að
vera sem fyrr. —
Kristín fór stundum utan til
fundar við frú Gook og bömin,
og varð mjög vel að sjer í enskri
tungu, einnig í söng og hljóð-
færaleik.
Árin liðu, frú Gook kom
stundum upp og börnin, en ekki
til langdvalar, nema elsta dótt-
irin, sem er gift kennara á Akur
eyri. —
Loks kom frú Gook í heim-
sókn til fólksins síns á íslandi,
en varð það sumar bráðkvödd
austur við Ástjörn, barnaheim-
ilið þeirra, og var jarðsett á
Akureyri. — Merkileg kona. —
Nokkrum árum síðar var það
að ráði, að Mr. Arthur Gook
giftist Kristínu Steinsdóttur, og
þau fluttu nokkru síðar til Eng-
lands, eftir rúmlega 50 ára veru
trúboðans á íslandi! Síra Art-
hur, sem við kölluðum hann á
seinni árum, kvaddi landið okk-
ar með góðum orðstýr, góður. og
merkur maður, ágætur íslend-
ingur, elskaði land og þjóð, tal-
aði og skildi málið vel, var rit-
stjóri, læknir, auk trúboða-
starfsins. — En merkasta æfi-
starfið átti hann þó eftir, þar
sem hann þýddi Passíusálma
Hallgríms Pjeturssonar á enska
Hreppstjórann á Hraunhamri.
Hér á Dalvík æfir karlakórinn
af kappi.
Hér eru í dag verkfræðingar
og jarðfræðingar til að rann-
saka nýfundinn jarðhita, sem í
300 metra djúpri borholu skil-
aði 20 lítrum á sek. af 58 stiga
heitu vatni.
Þegar verið var að skipta um
krónu á bornum, varð einhver
röskun á, svo bornum varð ekki
komið niður á ný. Jarðfræðing-
ur, Jón Jónsson, telur, að litlu
dýpra sé heitara vatn að fá, og
verður því borað dýpra eða
boruð önnur hola. Q
tungu, eftir að hann flutti til
Suður-Englands. Kristín sagði,
að maðurinn sinn hefði stund-
um komið til sín fram i eldhús
að spyrja sig um einstaka orð,
sem hann var ekki viss um að
skilja rjett.
Þau hjón brugðu sjer í kring-
um hnöttinn í fyrirlesrarferð,
var þá Kristín gjaldkeri. Síra
Arthúr var að bjóða mjer að
gista hjá þeim hjónum í nýja
húsinu þeirra í Suður-Englandi,
gestaherbergið væri til. — En
sízt datt mjer þá í hug að jeg
ætti eftir utanferð. — Tíminn
leið, og blessaður Arthúr and-
aðist á þessum árum eftir stutta
legu.
Mjer hefur orðið tíðrætt um
síra Arthúr þann merka og
ágæta mann, og myndi Kristínu
ekki finnast það ofmæli, svo
dáði hún og elskaði mann sinn.
En þá kom að því, að jeg þurfti
utan í leiðangur 1961, vegna ís-
lensks vefnaðar í erlendum söfn
um, þegar tekið var til við Vefn
aðarbókina íslensku, sem loks
kom út 1966. — Þá kæmi sjer
nú vel að fá annan eins lang-
ferðamann og Kristínu, vin-
konu, sem ferðanaut. — Bara
að hún fengist nú! Og blessuð
Kristín var til með að hjálpa
mjer, og þau komu skeiðandi til
London, Eric stjúpsonur hennar
og hún og fóru með mig til Suð-
ur-Englands, í hið ágæta hús
þeirra hjóna. Þar leið manni vel,
þó mikið vantaði nú, þar sem
húsbóndinn var horfinn.
Að liðinni hvítasunnuhátíð-
inni lögðum við svo á stað:
Fyrst til London i söfn, þá til
Noregs, Svíþjóðar og Danmerk-
ur. — Söfnin grandskoðuð, en
fremur lítið að hafa. — Allar
greiðslur annaðist Kristín með
hinni mestu prýði, svo og aði'a
þjónustu, svo ferðin varð öll hin
ánægjulegasta, með því líka, að
þarna voru víða til staðins vinir
og kunningjar. — Ferðin tók öll
rúmlega mánuð, og allt var far-
ið flugleiðis. — Ekkert kaup
fjekk Kristín, en fríar ferðir.
Kristín mín fluttist til íslands
alkomin 1965. Eric stjúpsonur
hennar flutti hana heim, og
mikið af búslóð hennar, alla leið
til Akureyrar, hann gerði það
ekki endasleppt!
Kristín undi sjer sæmilega vel
þessi ár og gaman var að sjá
hana einu sinni enn, en heilsan
var biluð, og hún andaðist 20.
mars 1968.
Guð blessi hana!
Blönduósi 30. 11. 1968.
Halldóra Bjarnadóttir.
- STÓRBREYTIN GAR Á DALVÍK
Sýnishom af umbú'ðunum, sem P.O.B. og Kristján Kristjánsson hlutu viðurkenningu fyrir.
HLUTll MJÖ6 GÖÐA VÍÐURKEMNINGU
Á SÍÐASTLIÐNU hausti fór
fram fyrsta umbúðasamkeppni,
sem efnt hefur verið til hér á
landi, en að henni stóðu Iðn-
kynningin 1968, Félag íslenzkra
iðnrekenda og Landssamband
iðnaðarmanna.
Eitt fyrirtæki utan Reykja-
víkm' hlaut sérstaka viðurkenn
ingu fyrir umbúðaprentun og
var það Prentverk Odds Bjöms
sonar h.f. ó Akureyri, sem hlaut
viðurkenningu fyrir litprentun
á umbúðum fyrir niðursuðu-
vörur frá Kjötiðnaðarstöð KEA
og málningavörui' frá Efnaverk
smiðjunni Sjöfn.
Kristján Kristjánsson teiknari
hjá P.O.B. hafði teiknað allar
umbúðimar og hlaut hann sér-
staka viðurkenningu dóm-
nefndar.
Fyrirhugað er að slík um-
búðasamkeppni fari fram ár-
lega. Margar vörur njóta vin-
sælda sinna að verulegu leyti
vegna góðra umbúða. □