Dagur - 03.09.1982, Page 6

svona uppteknir af öllu allsstaðar,
eins og þú varst?
„Ja . . . þegar maður hefur
reynt svona margt situr maður ó-
neitanlega uppi með mikla
reynslu - og reynsla hlýtur alltaf
að vera góð. Hún skapar innsýn í
flesta kima „unglingavandamáls-
ins“ og eykur kannski - og von-
andi - skilning á því máli.“
- Og þann skilning skortir?
„Já, ég held að sú kynslóð sem
nú er foreldrar unglinga hafi á sín-
um unglingsárum lifað í ákveð-
innLlægð eftir hart stríð. En nú
lifa unglingar í svo gjörólíkum
heimi miðað við þann sem for-
eldrar þeirra lifðu í. Þannig að nú
er allt annað unglingavandamál
en áður var, vandamálin breytast
kynslóð fram af kynslóð. Það sem
einkennir unglingavandamálið
núna er rótleysi, mín unglingsár
einkenndust af þrotlausri leit að
gærdeginum. Ég er barn augýs-
ingakynslóðarinnar, var 8 ára
. . byrjaði Dixan að hafa hemil á froðu.“
Allt í öllu
„Ég er sonur Díu og Gunna.“
- Og hver eru þau?
„Pabbi er Gunnar Þorsteinsson
og er vélstjóri. Mamma heitir
Þórdís Þorleifsdóttir og vinnur
hjá Félagsmálastofnuninni."
- Og þú hefur á þínum yngri
árum verið ósköp venjulegur ís-
lenskur strákur.
„Jájá, ég var óskaplegur flauta-
þyrill og stoppaði helst aldrei.
Maður vildi prófa allt og gat aldrei
hrifist af neinu öðruvísi en þurfa
endilega að reyna það sjálfur. Það
heitir víst að vera idjótískur. Ég
stoppaði alltaf skamma hríð í
hverju viðfangsefni - hljóp svo í
annað. Já, ég hef jafnvel prófað
fallhlífarstökk, held ég hafi stokk-
ið einum 12-13 sinnum. Svo fékk
ég fjallabrjálæði - mátti ekki sjá
fjall öðruvísi en verða að klifra
upp á það. Nei, þetta eru nú
kannski ýkjur. En útilífsidjót var
ég. Og ekki nóg með að ég væri í
öllu, ofan í kaupið þurfti ég endi-
lega að troða mér í stjórnir í öllum
hugsanlegum félögum sem ég var
í. Og í rökréttu framhaldi af þeirri
áráttu er ég núverandi formaður í
Aðdáendaklúbbi Ingibjargar
Þorbergs."
- Aðdáendaklúbbi Ingibjargar
Þorbergs?
„No comment."
Barn
augtýsingakynslóöar
- Svona eftir á, þegar þú ert orð-
inn ráðsettur ríkisstarfsmaður; er
það gott fyrir unglinga að vera
,. . . kenna mér að lesa og skrifa . . .“
Svo eitt kvöldið fékk ég spark . . .“
Það er næstum því sama hvernig tilurð okkar ber að, við
erum vart komin á legg, er við byrjum að puða við að halda í
okkur tórunni. Þó að það teljist sennilega auðvelt á þessum
síðustu og bestu tímum. Um leið erum við flest í sífelldri
samkeppni við aðra, og úrþví það telst ekki sigur í þeirri
samkeppni að tóra, reynum við oft að „verða eitthvað“.
Auðvitað er teygjanlegt hvað þetta „eitthvað“ er, en æði
oft er það falið í því að verða „nafn“, og þar af leiðandi fast-
ur gestur í fjölmiðlunum. (Var ekki einhverntíma sagt að
allir íslendingar væru fjölmiðlasjúkir?) Þá er um að gera að
aðhafast eitthvað sem dregur að blaðamenn. En hvað það
er, er auðvitað misjafnt. Ungur maður hér í bæ heitir Þor-
steinn Gretar Gunnarsson, 21 árs, nýútskrifaður stúdent og
er um það bil að „hoppa út í Iífið“. Auk þess er hann á góðri
leiö með að verða pabbi í fyrsta sinn. Hans ektakvinna er
Svanhvít Jóhannsdóttir, 21 árs. En þar eð Þorsteinn er ekki
„nafn“ verðum við að byrja á ættfræði, og spyrja hverra
manna maðurinn sé.
6 - DAGUR - 3. september 1982