Dagur - 29.10.1982, Blaðsíða 5

TONLIST
Sverrir Páll
* -
A valdi sveiflu
Það er ekki á hverjum degi sem
djassfíknir Norðlendingar fá
sprautuna sína. Að vísu birti
talsvert yfir dölum norðan fjalla
í fyrravetur þegar Paul Weeden
hélt hér djassnámskeið og hald-
in var löng og ströng hátíð sem
endaði á því að Ingimar Eydal
stofnaði Samband sultugerðar-
manna á djammsessjóninni.
Annars eru djasshljómleikar og
hátíðir þeim skyldar afskaplega
fátíð fyrirbæri hér nyrðra en
bjartsýnustu menn lifa í von um
að úr rætist. Það er gleðilegt
þegar fréttist að sveiflan sé vænt-
anleg.
Og sunnudagskvöldið 24.
október er sólskinsbjart í hugum
þeirra sem ösluðu krapið í ökkla
niður í Sjalla. Þar voru komnir
„strákarnir í Mezzoforte“, eins
og þeir segja í útvarpinu, til þess
að flytja okkur tónleika í tilefni
5 ára afmælis flokksins.
Nú eru þeir til sem vilja ekki
telja tónlist Mezzoforte al-
mennilegan djass og þeir hafa ef
til vill nokkuð til síns máls. Engu
að síður standa verk strákanna
föstum fótum í hefðbundinni
sveiflu þó að hún sé tilreidd á
nýstárlegan hátt með ýmsum
nútímalegum rafmagnshljóð-
færum og stundum tilreidd sem
eins konar hræringur úr því
gamla og seinni tíma rokki.
Sumir kalla þetta fönk eða
fjúsjón, en það skiptir ekki máli.
Þetta er Mezzofortemússík, al-
varleg, einlæg, kraftmikil og
taktföst. Fræðilegar skilgrein-
ingar eru aukaatriði.
í Mezzoforte hafa frá upphafi
verið Eyþór Gunnarsson
hljómborðsleikari, Friðrik
Karlsson gítarleikari, Jóhann
Ásmundsson, sem leikur á bassa
og Gunnlaugur Briem tromm-
ari. Nýverið hefur Kristinn Sva-
vársson bæst í hópinn með sax-
ófónana sína en Björn Thorar-
ensen er burtgenginn með
hljómborðin sín. í hans stað var
til bráðabirgða á tónleikunum
Hjörtur Howser.
Á hljómleikunum lék Mezzo-
forte lög sem eru á nýrri plötu,
MEZZOFORTE 4 og einnig
nokkur sem komið hafa út á
eldri plötum flokksins. Flest eru
þau eftir þá Friðrik og Eyþór, en
nú hefur nýr tónsmiður bæst í
hópinn þar sem Kristinn er. Lag
hans, Spáð í skýin, var í fyrstu
svolítið utan við hinn gamla
Mezzofortestíl en er á leið small
allt saman og sýnt var að inn-
tökupróf Kristins lofar góðu.
Af nýjum lögum virðist Frið-
rik eiga þau ljóðrænustu, Ijúfar
og rómantískar laglínur sem
hefjast upp í föstum takti með
viðamiklum undirleik og vönd-
uðum einleiksþáttum. Góð
dæmi um það eru Tilhugalíf í
Vesturbænum og Undur
vorsins. Eyþór, sem var kynnir,
„gleymdi" iðulega að geta um
höfund lags en auðheyrt var að
þá var hann oftast sjálfur höf-
undurinn. Verk hans eru kraft-
mikil og full af púðri en ekki
síður smellnar laglínur. Þar má
nefna Fjörkálf, feiknarlega
hressilegan ópus þar sem Eyþór
hentist á milli ekki færri en fjög-
urra hljómborða og sannaríega
vissi hægri höndin hvað sú
vinstri gerði þótt þær léku ólíka
hljóma í ólíkum takti. Og trú-
lega á Eyþór sitt í Fyrsta para-
grafi A, sem var tvítekið með
feiknarskemmtilegum sólóþátt-
um, ekki síst trommuleik sem
jaðraði við kraftaverk.
Hafi Gunnlaugur nálgast
kraftaverk í þessu lagi var það
fullkomnað í gömlum kunn-
ingja, Miðnæturhraðlestinni
hans Friðriks, sem strákarnir
hafa áður leikið af alefli hér.
Upphafið er ósköp sakleysislegt
en fljótt leysist allt upp í eitt
slagverksævintýri sem endar í
þvílíku trommustórvirki að orð
fá ekki lýst.
í heild voru • tónleikarnir
geysileg upplyftin'g svo menn
gátu ekki orða bundist heldur
fluttu strákunum lofræður. Að
vísu kom fyrir að dálítið vantaði
í hljómfyllinguna, til dæmis í
Fyrirkomulaginu, og má þar
sjálfsagt kenna brotthvarfi
Björns. Annars var dagskráin
þrautæfð og leikandi lipur, ekki
neitt fúsk.
Það hefur verið gaman að
fylgjast með Mezzoforte þessi 5
ár. Þegar þeir spiluðu í Sam-
komuhúsinu fyrir þremur eða
fjórum árum var maður hálfgert
á nálum yfir því að þeir réðu
varla við það sem þeir ætluðu að
gera. Trommuleikurinn jaðraði
við að fara úr böndum og bass-
inn var veikur hlekkur. En nú er
ekkert a,ð óttast. Strákarnir hafa
lært og þroskast og spila hver um
sig eins og sá sem valdið hefur -
og hafa það svo fyllilega að úr
verður órofa heild. Þeir hafa
metnaðarfulla hugsjón, eru trúir
henni og þess vegna eru þeir
svona góðir. Við erum mörg far-
in að bíða eftir næstu heimsókn.
ÞorkellBjörnsson
Helvítls
Mývetnlngamir
Það var sunnudaginn 24. októ-
ber s.l., að fjölskyldan átti leið
fram í Ljósavatnsskarð.
Á Húsavík hafði ringt heil
ósköp í heila viku, nokkuð sem
menn bölva gjarnan hressilega,
en þar sem þessi árstími er nú
einu sinni kominn og allra veðra
von, þykir það ekki tilhlýðilegt.
Þvert á móti eru menn skaparan-
um þakklátir, hann snjóar þó
ekki á meðan. En nú hafði hann
hætt að rigna og veðrið var hið
fegursta. Því varð það okkur
mikið undrunarefni er við ókum
inn í slyddu og alhvíta jörð í
miðri Kinn. Eftir að hafa dvalið
á Stóru-Tjörnum í nokkra
klukkutíma var lagt af stað aftur
og ferðinni heitið á Aðaldals-
flugvöll, konan þurfti þangað,
var að fara í höfuðborgina. All-
mikill snjór var þá kominn á veg-
inn en sæmilega greiðfært, þótt
bíllinn væri enn á sumar-
dekkjum.
Þegar út á flugvöll var komið
var vélin komin fyrir nokkru,
búið að afferma hana og langt
komið með að lesta hana aftur.
Farþegarnir sátu inn í „flug-
stöðvarbyggingu", það er að
segja þeir sem höfðu heppnina
með sér, en eins og þeir sem á
Aðaldalsflugvöll hafa komið
vita, eru það sérstök forréttindi
að ná þar sætum. Allt virtist nú
tilbúið til brottfarar en ekkert
bólaði á að farþegum væri sagt
að gjöra svo vel að ganga um
borð. Eftir skamma stund kom
skýring á því. Bíllinn úr Mý-
vatnssveit sem flytur farþega í
flug var ekki kominn, enda
mikið dimmviðri og færðin að
verða í daprara lagi á þeirra leið.
Flestir tóku þessu með jafnaðar-
geði, enda erfitt að fara í fýlu við
almættið, jafnvel þótt Mývetn-
ingar ættu þarna í hlut. Þó mátti
heyra nöldurtón í manni einum,
úlpuklæddum. Hann tuldraði
eitthvað ofan í barm sér um það
að alltaf væru þessir andskotans
Mývetningar samir við sig alltaf
þyrftu þeir að vera öðruvísi en
annað fólk.
En hvað um það: Það var ekki
annað að gera en bíða eftir varg-
inum. Forréttindafólkið sem
náð hafði sætum sat sem fastast,
hinir sem engin sæti höfðu nýttu
þessa örfáu fermetra sem hægt
var að hreyfa sig á, og gengu
fram og aftur um „flugstöðvar-
bygginguna“ án teljandi skakka-
falla og sluppu furðu vel við að
labba mikið á tánum á þeim sem
sátu. Einn stóð í dyrunum með
hendur á baki og horfði út í nátt-
myrkrið og bleytuhríðina, sem
færst hafði í aukana. „Ekki lýst
mér á veðrið“ sagði hann spek-
ingslega. „Það mætti segja mér
að ekkert verði flogið í kvöld.“
Gömul kona er sat innarlega í
„byggingunni" bað hann bless-
aðan að tala ekki svona ógæti-
lega. Hún sagðist VERÐA að
komast suður í kvöid og neitaði
að trúa öðru en það tækist. En
brátt voru þessar umræður
stöðvaðar, því nú rann Mývatns-
sveitarbíllinn í hlað.
Með snörum , handtökum
starfsmanna vallarins var far-
angri Mývetninganna komið
fyrir í vélinni og tilkynnt var um
brottför til Reykjavíkur. Far-
þegarnir létu ekki segja sér það
tvisvar og gengu hvatlega út í
flugvélina. Við feðgar og lítill
vinur okkar sem með okkur var
settumst út í bílinn og biðum
þess að vélin færi í loftið. Við
horfðum á þegar flugstjórinn
keyrði mótorana „upp“ og eld-
tungurnar sem stóðu út úr
hreyflunum meðan á því stóð.
Allt sýndist í besta lagi og flug-
vélin hlaut að aka eftir brautinni
eftir skamma stund og hefja sig
til flugs. En sú varð ekki raunin.
Þarna stóð vélin ljósum prýdd
með organdi hreyflana í gangi
og ekkert gerðist.
Nú komu flugvallarstarfs-
menn hlaupandi út úr „bygging-
unni með stóra gólfkústa og
olíufötur með einhverju í, þeir
klifruðu upp á flugvélina og tóku
til við að sópa krapinu af henni.
Drengirnir voru farnir að ókyrr-
ast svo við fórum út úr bílnum og
inn í „bygginguna" til að
grennslast um hvað væri eigin-
lega á seyði.
Við fengum þau svör að svo
mikið krap væri komið á vélina
að óvíst væri að hún kæmist í
loftið. En áfram var haldið með
sópana og föturnar og þarna var
meira að segja flugstjórinn kom-
inn hálfur upp á vænginn til að
gefa þeim sópurum fyrirskipan-
ir. Eftir drykklanga stund og
mikið sóperí var farþegum
hleypt út úr vélinni og inn í
„bygginguna“. Sigurður, Björn
og Ævar flugvallarstarfsmenn
klöngruðust niður af vélinni,
holdvotir og skunduðu í skjól.
Farþegarnir voru ekkert alltof
hressir á svipinn og sögðu fátt
fyrst í stað. Björn bað menn að
halda rósemi sinni og sagði að
tilskipun um framhaldið kæmi
eftir stutta stund. Að því mæltu
skundaði hann inn í „herbergi“
það sem starfsmönnum Aðal-
dalsflugvallar er boðið upp á,
ásamt hinum tveimur. Oft hef ég
dáðst að þrautseigju þessara
manna og geðprýði. Því þótt
ekki sé beinlínis vistlegt það
pláss sem farþegum er ætlað, þá
er það aldeilis hátíð hjá því sem
starfsmenn vallarins mega sætta
Jg við. Smátt og smátt fór þó að
losna um málbein farþeganna.
Einn fór að bölva aðstöðunni og
því að ekki væri hægt að fá „svo
mikið sem kaffisopa í þessum
bölvaða skúr“. Annar, sem ekki
virtist vera að fljúga í fyrsta
sinni, sagði að þetta væri nú bara
ekki svo slæmt það væri þó kom-
ið klósett á staðinn. Hann bætti
við að fyrir fáum árum hefði
ástandið í salernismálum verið
þannig að menn hefðu þurft að
notast við kamar og fötur. Einn
sagði að þetta væri allt Mývetn-
ingum að kenna, hefðu þeir
komið á réttum tíma væri vélin
trúlega komin til Reykjavíkur.
Eftir smástund kom Björn
fram og tilkynnti farþegum að
Flugleiðir byðu öllum í kaffi til
Húsavíkur og þar yrði framhald-
ið ákveðið. Hákon rútubílstjóri
var nú kominn til að flytja hóp-
inn í kaffi á Hótel Húsavík. Það
síðasta sem ég sá og heyrði til
farþeganna um kvöldið (fluginu
var frestað til næsta morguns
eftir kaffidrykkjuna) var í gamla
manninum, úlpuklædda, hann
varð síðastur inn í rútuna. Þegar
hann stóð í dyrum rútunnar
snéri hann sér við, spýtti mó-
rauðu og sagði geðvonskulega:
„HELVITIS MÝVETNING-
ARNIR“.
29. október 1982 - DAGUR - 5