Dagur - 31.10.1986, Blaðsíða 8

8 - DAGUR - 31. október 1986
Hann er og hefur undanfarin ár
verið umdeildur meðal bæjar-
búa, þó líklega aldrei eins og síð-
astliðnar 2 vikur eða svo. Maður-
inn er Wilhelm V. Steindórsson,
fyrrverandi hitaveitustjóri á
Akureyri, sem bæjarstjórn sam-
einaðist um að víkja úr starfi.
Hér verður ekki farið út í þá
sögu, heldur reynt að kynna
örlítið manninn á bak við hita-
veitustjórann, hvað hann hefur
gert um dagana, áhugamál og
slíkt. Hitaveitunaogorkumál ber
óhjákvæmilega á góma, enda er
það áhugamál Wilhelms nr. 1.
„Ég fæddist á Grenivík 22.
febrúar 1948, en flutti þaðan að-
eins nokkurra mánaða gamall til
Akureyrar og ólst hér upp. Mín
skólaganga var nokkuð hefð-
bundin. Ég byrjaði í Hreiðars-
skóla, það var smábarnaskóli
sem stóð við Gránufélagsgötuna,
skáhallt á móti Sjallanum. Þetta
var mjög góður skóli. Hreiðar
nokkur Stefánsson, frændi minn,
kenndi í þessum skóla, ákaflega
góður kennari. Síðan lá leiðin í
Barnaskólann á Brekkunni. Par
hafði ég mjög góða kennara, Sig-
ríði Skaptadóttur, fyrstu árin, en
síðan Jónas frá Brekknakoti.
Pessir þrír kennarar voru alveg
sérstakir.
Síðan er það Gagnfræðaskól-
inn og þaðan tek ég gagnfræða-
próf. í framhaldi af því fer ég í
iðnnám, klára iðnskólann hér á
Akureyri og tek sveinspróf í raf-
vélavirkjun. Að því loknu fer ég í
Tækniskólann, þá var hægt að
taka hér 1 vetur í undirbúnings-
deild og síðan lá leiðin til Dan-
merkur. Ég lærði rafmagnstækni-
fræði í Danmörku, það tók 5 ár
og kláraði ég það í lok árs 1972.“
Rafvirkjameistarar
í hundraðatali
Þegar Wilhelm fer til Danmerkur
er hann kominn með fjölskyldu,
kona hans er Guðbjörg Inga
Hrafnsdóttir og eiga þau 4 börn á
aldrinum 4ra til 19 ára. En áfrarn
með söguna. 1972 koma þau
heim til íslands og setjast að í
Hafnarfirði. „Ég starfa þar sem
tæknifræðingur og fulltrúi raf-
veitustjóra í 5 ár. Þetta er á þeim
tíma þegar verið var að byggja
Hitaveituna í Hafnarfirði og þar
fékk ég góða reynslu af samvinnu
rafveitu- og hitaveitufram-
kvæmda. Auk þess kenndi ég í 4
ár við Tækniskólann í Reykjavík.
M.a. tók ég að mér að byggja
upp löggildingarnámskeið fyrir
rafvirkja og það var mjög
skemmtilegur tími. Pá var ákveð-
ið að menn þyrftu að fara í gegn-
um ákveðinn skóla til að fá meist-
araréttindi sem rafvirkjar og ég
skrifaði heilmikið af kennslu-
gögnum og kenndi bæði á kvöld-
námskeiðum og í bréfaskóla. Við
framleiddum þarna meistara í
rafvirkjun í stórum stíl. Ég hugsa
að þeir hafi verið um 200.“
- Gaman að kenna?
„Já, mjög gaman. Ég var við-
loða kennslu hér í Verkmennta-
skólanum á rafmagnssviðinu
hluta úr vetri.“
Ekki ætlunin að koma
til Akureyrar
- En þú ferð aftur út að læra.
„Já, ég fór aftur út 1977 og þá
til Kaupmannahafnar. Áður en
ég var búinn með mitt iðnnám
var ég ákveðinn í að verða
tæknifræðingur og áður en ég var
búinn með tæknifræðina var ég
ákveðinn í að verða verkfræðing-
ur og áður en ég kláraði verk-
fræðina var ég ákveðinn í að taka
doktor. En síðan stoppaði ég
þegar ég kem hingað heim til að
taka við Hitaveitunni. Pað var
viss tilviljun að ég kom hingað
1980 og það var alls ekki ætlunin.
Pað er í rauninni ákveðin saga á
bak við það eða ástæða fyrir því
að ég sló til. Pegar ég fór héðan
sem strákur, 19 ára gamall var ég
blankur og allslaus. Faðir minn
tók að sér að sjá mér fyrir pen-
ingum meðan ég væri í þessu
námi og hann fer í Landsbank-
ann til Jóns Sólnes. Jón tók hon-
um víst nokkuð vel, en heldur
hryssingslega. Hann sagði að það
væri ekkert annað hægt en að láta
þessa stráka hafa peninga svo
þeir gætu menntað sig, en það
yrði hins vegar að tryggja það að
þeir kæmu heim og yrðu að ein-
hverju gagni, en týndust ekki
bara úti í hinum stóra heimi. Síð-
an stóð aldrei á peningum hjá
Jóni og ég var aldrei í peninga-
vandræðum í mínu námi. Það sat
því alltaf í mér sú tilfinning að
það hvíldi á mér sú skylda að
koma heim. Þetta átti sem sagt
sinn þátt í því að við komum
heim, sem var alls ekki inni í
myndinni.“
Wilhelm lýkur námi í orku-
verkfræði áður en hann kemur
heim. Hann segir að menn geti
mikið valið sitt nám og valdi
sjálfur alhliða orkufræði, lærði
allt frá hitafræði upp í kjarnorku-
fræði. „Á þeim árum sem ég var
að læra í Danmörku var mikil
umræða um byggingu kjarnorku-
vera. Mig langaði inn á þá línu og
gerði það. Síðan var ákveðið að
kjarnorkuver yrðu ekki byggð í
Danmörku og þá þróa ég mig út
af þeirri línu og fékk nánast al-
hliða orkufræði út úr því fyrir
vikið.“
Var bent á að á Akureyri
væri verkefni sem ég
gæti aðstoðað við
- Er þetta „praktískt" nám.
Geta menn notað það sein þeir
læra beint í starfi?
„Ég hef verið samferða iðnað-
armönnum í framhaldsnámi, þ.e.
tæknifræði og unnið mikið með
slíkum mönnum og ég hef líka
verið með mönnum sem hafa far-
ið akademísku leiðina, þ.e.
menntaskóla og háskóla. í mín-
um huga er engin spurning um
það að iðnaðarmaðurinn og
tæknifræðingurinn hefur gífur-
lega margt fram yfir hinn
almenna verkfræðing hvað varð-
ar þessi verkefni sem við erum að
sýsla við hér á landi. Aftur á móti
hefur verkfræðingurinn miklu
breiðari menntun á sviði vísinda
og rannsókna. Það er bara svo
lítið um það hér. Það er meira
um þessi hörðu hagnýtu verkefni.
Ég tel því að þessi leið sem ég
fór, þ.e. iðnaðarmaður, tækni-
fræði og verkfræði, sé mjög góð,
en hún er löng og ströng. Ég
hefði a.m.k. ekki viljað missa af
henni.“
- En hvað varð til þess að þú
sóttir um stöðu hitaveitustjóra?
„Eins og áður hefur komið
fram stóð ekki til að fara heim.
En það er komið til mín á laugar-
degi í byrjun september 1980 og
mér talin trú um að heima á
gömlu Akureyri væri verkefni
sem ég gæti aðstoðað við. Daginn
eftir er ég kominn í flugvél á leið
til Akureyrar og ég ákvað að slá
til. Ég fór að vísu út aftur og
gekk þar frá mínum málum, en
tók við starfinu 17. október 1980.
Samband íslenskra
hitaveitna sviginn
utan um dæmið
Það er svolítið gaman að því að
Wilhelm ásamt konu sinni, Guðbjörgu Ingu H
Wilhelm að spila á skemmtarann heima í stofu. I
nú frá daglegu amstri með þvi að spila á skemi