Dagur - 13.03.1987, Blaðsíða 6

Dagur - 13.03.1987, Blaðsíða 6
6 - DAGUR - 13. mars 1987 Þyrftí að lesa bækumar mínarfyrírjólin - segir Birgitta H. Halldórsdóttir, sKáld og bóndi w W Viðmælandi minn er bóndi í Svínavatns- hreppnum í Austur-Húnavatnssýslu á bænum Syðri-Löngumýri, hann er rithöf- undur sem gefnar hafa verið fjórar bækur út eftir og sú fimmta er væntanleg á árinu. Haldi Birgitta H. Halldórsdóttir áfram að skrifa af sama eldmóði fram til þess tíma að hún nær eftirlaunaaldri má gera því skóna að bækur eftir hana verði orðnar að minnsta kosti 45 talsins þar sem hún er ekki nema 27 ára í dag. Mig langaði til að vita hvernig það væri að vera ung skáldkona og bóndi og bað því Birgittu að segja mér undan og ofan af sín- um ferli og svolítið af sjálfri sér svona í leiðinni. - Við byrjum hefðbundið. Ertu Húnvetningur? „Já, ég er uppalin hér á Syðri- Löngumýri. Pabbi Ieigði jörðina í tíu ár en svo fluttum við hingað aftur síðastliðið vor. Við bjugg- um á Leifsstöðum í Svartárdal, en maðurinn minn er þaðan. - Hvað heitir eiginmaðurinn? „Hann heitir Sigurður Ingi Guðmundsson." - Og með hvað búið þið? „Við erum með tuttugu og sjö kýr og á annað hundrað kindur." - Hefurðu þá alltaf búið í sveit? „Ég var talsvert í Reykjavík eftir að pabbi hætti að búa '16 og þar til ég fór að Leifsstöðum." - En hvenær fórst þú að hafa gaman af að skrifa? „Ég hef alltaf haft gaman af að skrifa. Ég byrjaði eiginlega ekki að skrifa fyrr en ’83, þegar ég skrifaði fyrstu bókina, sem var Inga.“ - Hvað eru komnar út margar bækur eftir þig? „Þær eru fjórar. Fyrst var Inga, svo Áslaug á Hveravöllum, þá Gættu þín Helga og svo núna síð- ast í greipum elds og ótta.“ - Þetta eru sögubækur, skáld- sögur. En hefurðu ekki gert ein- hver ljóð og smásögur? „Jú ég hef gert ljóð, en ekkert sem ég hef birt nema eitt. Svo hafa komið smásögur eftir mig í Húnavökuritinu og í Heima er best.“ - Þú segist alltaf hafa haft gaman af að skrifa, sem hlýtur að þýða að þú hafir samið ýmislegt þegar þú varst krakki eða ungl- ingur. Hefurðu haldið því til haga? „Sumu, en ég hef náttúrlega gert allt of lítið af því, það væri gaman ef maður ætti það allt.“ - Nú hefur Skjaldborg gefið út allar þínar bækur. En hvernig gekk það fyrir sig að fá fyrstu bókina útgefna? „Ég skrifaði bókina og sendi þeim hana, og þeir sögðu mér að þeir myndu ekki gefa hana út. Þetta var það seint, yfirleitt þarf ég að skila svona í janúar eða febrúar ég er t.d. búin að skila núna, svo var hún ekki nógu löng og ég þurfti að lengja hana um fimmtíu blaðsíður. Ég settist nið- ur og lengdi hana þá ákváðu þeir að taka hana en þá var ekki reiknað með að hún yrði gefin út fyrr en ’84. Svo var ég svo heppin, það var lán fyrir mig en ólán fyrir einhvern annan, að það var eitthvert handrit sem datt út þannig að það vantaði eina og þeir tóku Ingu.“ - Og hvernig fannst þér svo þegar farið var að vinna fyrstu bókina þína? Alveg hræðilegt. Þetta var voðalega gaman sko að vissu leyti. En svo þegar hún var komin út þá vissi ég ekk- ert hvað ég átti að gera. Eg gat ekki litið framan í nokkurn mann, ég kveið sérstaklega fyrir því hvað fólki hérna í kring fynd- ist ef það læsi hana. Ég gekk með veggjum. En svo er maður að sjóast 1 þessu, og tekur þetta ekki eins ægilega nærri sér. - En gagnrýni sem þú færð t.d. í blöðunum, hvernig fer hún í þig? „Ágætlega. Ég tók þetta voða nærri mér fyrst, fór bara alveg í rusl. En mér finnst þetta voða- lega gott núna, maður náttúrlega lærir af þessu þó manni finnist sumt óréttlátt og sé hálf sár yfir því, þá hef ég náttúrlega fengið bæði jákvæða og neikvæða gagn- rýni. En öll umfjöllun unt bæk- urnar er af hinu góða.“ - Nú man ég eftir að hafa lesið gagnrýni sem var í einhverju blaði fyrir síðustu jól, og hún var frekar neikvæð. Hvernig bregstu við. Erfirðu þetta við viðkom- andi og ert lengi reið, eða hvað gerirðu? „Ég er alls ekki reið. Ég les þetta og svo reyni ég að finna út hvað mér finnst réttlátt og læra þá af því, að gera ekki sömu vit- leysurnar aftur. Svo er náttúrlega sumt sem ég get ekki sætt mig við að sé réttmætt, en ég erfi það alls ekkert við þann sem skrifar. T.d. hefur hún Jóhanna Kristjónsdótt- ir skrifað gagnrýni um allar mín- ar bækur og náttúrlega ekki allt fallegt, en samt verið jákvæð. Og ég hef verið henni þakklát fyrir að taka þær fyrir vegna þess að það er þó a.m.k. gott að það sé skrifað um þær. Maður getur eig- inlega ekki ætlast til að svona bækur, spennu- og ástarsögur, fái mjög mikla umfjöllun. Þetta eru náttúrlega afþreyingarbókmennt- ir, þannig að það hlýtur alltaf að verða minni umfjöllun." - Þegar þú skrifaðir fyrstu bókina Ingu, hvernig varð hún til? Heldur þú að þú hafir verið að herma eftir einhverju sem þú hafðir lesið, eða skapaðirðu hana alfarið sjálf? „Ég vona að ég hafi skapað þetta. Og til dæmis í þessum skáldsögum er ekkert sem á sér stoð í raunveruleikanum, þetta er allt saman bara eitthvað sem ég hef ímyndað mér. En auðvitað er eitthvað sem gæti haft áhrif á mann þó maður geri sér ekki grein fyrir því sjálfur.“ - Nú ertu búin að senda frá þér handritið að næstu bók og það eru allar líkur á að hún komi út fyrir næstu jól. Stefnirðu á að skrifa eina bók á ári? „Já, ef ég get.“ - Og heldurðu þig við sama svið? „Já, annars hugsa ég að það geti breyst eftir því sem maður eldist, alveg eins og bókasmekk- ur fólks breytist með aldrinum." - En ertu ekkert hrædd um að efnið verði kannski útþynnt, mið- að við að þú skrifir eina bók á ári, eða finnst þér þú hafa úr nógu að moða? „Mér finnst ennþá að ég hafi úr nógu að moða eins og þú segir, en kannski kemur að því ein- hvern daginn að maður verði bara búinn.“ - Hvernig semurðu söguna, getur t.d. heill kafli orðið til í höfðinu á þér á meðan þú ert að vinna í fjósinu, og svo er bara að drífa í að skrifa hann þegar þú kemur inn? „Nei það gengur ekki þannig. Yfirleitt sem ég þetta þegar ég er að skrifa það, en auðvitað hugsa ég oft um verkefnið. Ég skrifa aðallega frá því í október og fram í janúar eða febrúar, og þá þarf ég helst að skrifa þetta í lotu. Ég geri eiginlega ekkert annað hér heima en fara út í fjós, á meðan þetta stendur. Svo lendir maður í því að vera óánægður með það sem komið er og þá verður að skrifa allt upp. Eins og gerðist núna, ég var eiginlega búin með handritið, þá las ég það og fannst það ómögulegt og þá skrifaði ég það allt aftur.“ Notarðu eitthvað af þeim persónum sem þú hefur kynnst, til að skapa sögupersónurnar í bókunum? „Jú mikil ósköp. Ég held að ég hafi aldrei notað neina persónu alveg, en eftir því sem maður kynnist fleira fólki þá hjálpar það, og maður sér persónur sem maður kannski notar að einhverj- um hluta.“ - Hvernig viðtökur finnst þér bækurnar þínar hafa fengið? „Það er svolítið misjafnt en þó yfirleitt. góðar. Fólk er ósköp já- kvætt og hvetur mann tii að halda áfram, jafnvel þó það séu ekki allir sáttir við það sem komið er. Og þessi hvatning er náttúrlega nauðsynleg, því þó manni finnist gaman sjálfum þá gæfist maður upp ef enginn nennti að lesa það.“ - Nú hefur mér heyrst á dæm-

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.