Dagur - 21.01.1989, Blaðsíða 9

21. janúar 1989 - DAGUR - 9
n í flíkum Ingólfs eru fyrsta flokks, en hann segir gæði skinna í flíkum sumra verslana æði misjöfn
Texti: Vilborg Gunnarsdóttir
Myndir: Tómas Lárus Vilbergsson
hann ástæðuna þá helsta, að
þetta hafi einfaldlega ekki
gengið. „Sjáðu til, sá andi var
viðloðandi, að ef menn létu
sauma á sig var ætlast til að það
væri ódýrara en að versla sér föt í
búð. Þetta er í raun öfugt við það
sem eðlilegt er því „módelsmíði“
er dýrari en önnur. En það var
sumt fólk sem kunni að meta
þetta. Ég man t.d. eftir því, að ég
saumaði eitt sinn jakkakjól á
Öldu Bjarnadóttur bæjarstjóra-
frú Magnúsar Guðjónssonar. Pau
áttu að mæta við móttöku útlend-
inga hjá bæjarstjórninni og hún
kom með mjög flott safír-grænt
efni sem ég skyldi sauma úr. Nú,
hún var búin að fá kjólinn og ég
var rétt að fara heim, þegar sím-
inn hringir um sex leytið og í
símanum var Alda. Ég hugsaði
með mér, „guð minn almáttugur,
nú er eitthvað að“. En nei, þarna
hafði hún einfaldlega verið búin
að „dressa sig upp“ og var að
hringja til þess að tilkynna mér
hvað hún væri ánægð. Pað er því
miður ekki algengt að fólk geri
svona, enda var maður í vímu
eftir þetta.“
ginnkeypt fyrir innfluttri vöru.
Fötin voru fínni, áferðarfallegri
og líklega ódýrari. Það má segja
að frá þessu hafi ég starfað við
greinina a.m.k. á einhverju sviði.
Um tíma fór ég til Reykjavíkur
og vann á klæðskeraverkstæði en
kom á ný norður og fór að vinna
á fataverksmiðjunni Heklu.
Konurnar voru að sligast
Þá var hún staðsett í núverandi
kaupfélagshúsi á 2., 3. og 4. hæð.
Prjónastofan var á 2. hæð, vinnu-
fatagerðin á þeirri 3. og sníðingin
var á 4. hæð. Þetta var ósköp
frumstætt, því við þurftum að
bera alla efnisstrangana upp frá
götunni. Starfsfólkið var notað til
þess að bera; því var raðað í stig-
ana og pakkarnir látnir ganga á
milli. Ég man að konurnar voru
að sligast undan því að rétta
þetta á milli sín, enda pakkarnir
þungir. Seinna komu lyftur á
bakhlið hússins.“
Ingólfur var eftir þetta og þar
til á síðasta ári hjá Sambandinu
fyrir utan deildarstjórastöðu hjá
Amaro í um 3 ár. „Þá var vefnað-
arvöruverslunin, þar sem bús-
áhöldin eru núna en flutti á tíma-
bilinu þangað sem hún er núna.
Þetta var ákveðin reynsla að
vinna við verslunarstörf. Amaro
var fyrsta stórverslunin á Akur-
eyri og þó víðar væri leitað.
Verslunin var rómuð mjög og
fólk kom alls staðar að af landinu
til þess að berja hana augum, það
hafði aldrei séð annað eins. Fyrir
bragðið var mjög gaman að vinna
þarna.“
„Almáttugur, nú er
eitthvað að“
í um eitt og hálft ár rak Ingólfur
eigin saumastofu í húsinu sem
veitingastaðurinn Bautinn er rek-
inn nú. Aðspurður um hvers
vegna hann hafi hætt því, sagði
Eitt snið til Rússlands
Árið 1965 fer hann að vinna á
verksmiðjum Sambandsins sem
nú voru fluttar á Eyrina. Fór
hann að vinna í vinnufatadeild-
inni, en á árunum 1967-1968 var
skinnasaumastofa Sambandsins
» eru fyrsta flokks og með góðri meðferð skinnflíka eiga þær að endast lengi. Mynd: tlv
Ingólfur með sýnishorn af framleiðslunni, skinnjakka sem nú er eflaust far-
inn að verma eiganda sinn í frostinu. Mynd: tlv
flutt frá Borgarnesi til Akureyr-
ar. Hekla tók að sér að vinna
skinnin áfram. „Þá æxlaðist það
þannig, að ég tók að mér að stýra
þessu verki. Við unnum flíkur að
mestu til útflutnings til Norður-
landa, Þýskalands og Rússlands.
Mest fluttum við til Svíðþjóðar
en svíar gerðu miklar kröfur um
snið. Þeir vildu aðallega síðar
kápur. Rússar vildu bara eitt
snið. Þetta voru hálfsíðir jakkar,
hálfgerðar Best-úlpur með sprota-
hneppingu, en þetta sama snið
var saumað í hundraðatali fyrir
þá. Síðan þróaðist þetta í herra-
frakka og kápur seinni árin.“
Þegar Sambandið hætti að
sauma mokkaflíkur, hætti Ingólf-
ur með. Hann fór þess í stað að
sauma úr skinni heima hjá sér og
hefur nóg að gera. „Sumrin eru
skiljanlega róleg en það er meira
að gera á veturna. Mest hef ég
saumað fyrir Reykvíkinga. Hing-
að kom stúlka frá Reykjavík sl.
haust og tók með sér nokkra
jakka suður. Þegar heim kom,
hóaði hún í nokkra vini og kunn-
ingja og kom til baka með einar
15 pantanir um jakka. Þannig
hefur þetta spurst út fyrir
sunnan, en Norðlendingar hafa
ekki mikið látið sauma fyrir sig.“
Skinnflíkur vinsæll fatnaður
Til Ingólfs er hægt að koma og
biðja um að láta sauma fyrir sig
úr skinni. Jakkarnir eru vinsæl-
astir, ýmist leður- eða mokka-
jakkar. Þá saumar hann t.d.
kjóla úr rúskinni og auðvitað leð-
urpilsin vinsælu og það er óhætt
að segja að verðið er hagstætt.
Skinnin eru fyrsta flokks og með
góðri meðferð skinnflíka eiga
þær að endast lengi. Það er t.d.
skilyrði að geyma mokkaflíkurn-
ar í lokuðum skápum því annars
eiga þær á hættu að upplitast.
Skinnin eru keypt hjá Samband-
inu auk þess sem pantað er fyrir
hann frá Danmörku.
Þegar við spurðum Ingólf um
gæði skinna í flíkum sem seldar
eru í verslunum, sagði hann þau
æði misjöfn. „Sumt af þessu er
algert rusl en það hef ég séð á
flíkum sem ég hef fengið til við-
gerðar.“
Þau Ingólfur og Guðbjörg eiga
saman 5 uppkomin börn, auk
eins sem Guðbjörg átti áður en
þau kynntust. Barnabörnin eru
orðin 13 og eitt langafabarn hefur
litið dagsins ljós. Þau hafa búið
sér fallegt heimili við Kringlu-
mýri á Akureyri þangað sem af-
komendurnir leggja gjarnan leið
sína.
Við skulum Ijúka þessu spjalli
við Ingólf með vísu sem hann
kastaði fram í tilefni dagsins:
Enda þótt sé úti svalt,
öllum þeim sem flakka.
Engum verður af því kalt,
í ekta loðskinns jakka.