Dagur - 28.01.1989, Blaðsíða 15

28. janúar 1989 - DAGUR - 15
sakamálasaga
Villidmð á þjóðvegittum
Fymhluti
Enskir lögfræðingar vilja ekki
heyra á James Hanratty minnst.
Frásögnin byrjar vel. Rétt fyrir
klukkan 8 þriðjudagskvöldið 22.
ágúst 1961 stigu Valerie Storie,
22ja ára, og Michael John
Gregsten, 34ra ára, inn í 4ra dyra
Morris Minor fyrir utan vega-
verkfræðistofnunina í Langley,
nærri Slough í Buckinghamshire,
Englandi.
Bæði unnu þau við stofnunina.
Ungfrú Story var hamingjusam-
lega ógift, en herra Gregsten var
hamingjusamlega giftur og
tveggja barna faðir.
Þau voru ekki á leið til neinnar
ósiðsemi síður en svo. Þau voru
að búa sig undir þjóðvegarall,
sem þau ætluðu að taka þátt í
næsta sunnudag. Ætlunin með
kvöldferðinni var að aka braut-
ina, 130 km. Þau höfðu með sér
vegakort og minnisbækur.
Rétt upp úr klukkan 8 stopp-
uðu þau við Old Station krána í
Taplow til að fá sér hressingu.
Síðan óku þau áfram til Dorney
Reach, þar sem þau stoppuðu í
útjaðri akurs. Þá vantaði klukk-
una 15 mínútur í 9. Þar hafði
þeim dvalist í u.þ.b. 20 mínútur
við að ræða ólíka ferðamögu-
leika, þegar skyndilega var barið
á gluggann bílstjóramegin.
Með þeim höggum hófst
óhugnanleg og furðuleg atburða-
rás, sem ennþá bergmálar af í
breskum umræðum um afbrota-
mál. Gregsten, sem sat í bíl-
stjórasætinu, skrúfaði niður
rúðuna. Maðurinn, sem barið
hafði, beindi að þeim skamm-
byssu og öskraði:
„Þetta er rán. Ég hef verið á
flótta í fjóra mánuði. Ef þið gerið
eins og ég segi, verður allt í lagi.“
Hann kráfðist þess að fá bíl-
lyklana og Gregsten hlýddi
skipuninni. Byssumaðurinn læsti
hurðinni bílstjóramegin. Síðan
settist hann inn í aftursætið.
Hann talaði án afláts. Meðal
annars fullyrti hann, að hann
hefði ekki étið í tvo sólarhringa.
Hann sagðist hafa sofið undir
berum himni síðustu tvær nætur.
Hann sveiflaði vopninu og lét
þess getið, að hann hefði ekki
haft það undir höndum nema
stuttan tíma. „Þetta er kúreka-
byssa,“ sagði hann hlæjandi.
„Mér finnst ég vera kúreki.“
Ungfrú Storie fannst fullyrð-
ingin, áð hann hefði sofið úti,
vera furðuleg. Það hafði rignt
mikið nóttina áður, en hún gat
ekki séð, að föt mannsins væru
hið minnsta krumpuð.
Maðurinn rétti Gregsten lykl-
ana aftur og skipaði honum að
keyra lengra inn á tröðina milli
akurreitanna. Fram að þessu
hafði hann hvorki krafist peninga
eða annarra verðmæta, en nú
gerði hann það. Áður en ungfrú
Storie rétti honum töskuna sína,
heppnaðist henni að ná megninu
af peningunum úr henni.
Ræninginn hélt áfram að tala
og kvartaði undan því hvað eftir
annað að hann væri svo svangur.
Storie og Gregsten fóru þess á
leit við hann, að hann tæki bílinn
og þá peninga, sem hann hafði
fengið, og færi á braut. Maðurinn
spurði, hvort eitthvað ætilegt
væri til í bílnum. Þegar hann fékk
neitandi svar, virtist hann gleyma
hungrinu. Hann sagði: „Það ligg-
ur ekkert á.“
Síðan bætti hann því við, að
hver einasti lögregluþjónn á
Englandi væri á eftir honum.
Hann ætlaði að bíða þar til næsta
morgun með að fara. Þá ætlaði
hann að binda þau og halda flótt-
anum áfram.
Óttinn jókst hjá fórnarlömb-
unum tveim. Þau reyndu á allan
hátt að vera manninum til geðs.
En maðurinn virtist ekki vita,
hvað hann vildi í raun og veru.
Þegar þau höfðu setið í bílnum
nærri klukkustund, opnaðist úti-
hurð eins hússins í nágrenninu.
Ræninginn varð sýnilega
hræddur.
„Komi þessi náungi hingað,
segið ekkert,“ aðvaraði hann
þau, „ef þið segið eitt einasta orð
skýt ég hann fyrst og síðan
ykkur.“
En enginn kom í áttina að bíln-
um og ræninginn byrjaði aftur að
suða um, hversu svangur hann
væri. Hann héldi þetta ekki út
lengur, sagði hann. Hann yrði að
fara og finna sér eitthvað að
borða. Síðan skipaði hann Greg-
sten að eftirláta sér bílstjórasætið
og fara sjálfur og leggjast í far-
angursgeymsluna.
Ungfrú Storie og Gregsten
reyndu að fá ræningjann á aðra
skoðun. Morris Minor var þægi-
legur bíll en lítill. Það var fráleit
hugmynd að ætla sér að reyna að
troða fullvöxnum ka'rlmanni í
farangursgeymsluna. En það var
ekki fyrr en ungfrú Storie fullyrti,
að útblástursrörið læki og dvöl í
farangursgeymslunni því lífs-
hættuleg, að ræninginn hætti við
þá hugmynd.
Þessi fráleita umræða átti sér
stað fyrir utan bílinn. Það var
fyrst þar, sem ungfrú Storie tók
eftir, að ræninginn var með vasa-
klút bundinn yfir neðri hluta and-
litsins. Hann talaði með cockney-
framburði.
Eftir nokkrar samningaum-
leitanir ákvað ræninginn að setj-
ast aftur í aftursætið og láta
Gregsten halda áfram að keyra.
Hann beindi vopninu að höfði
hans.
Nú hófst hryllilegt ferðalag.
Samkvæmt skipun ræningjans
óku þau gegnum Slough í áttina
að Stanmore. Ræninginn leysti af
sér vasaklútinn, en skipaði fórn-
arlömbunum að horfa beint
fram, svo að þau sæju ekki andlit
hans. Hann talaði allan tímann.
Næst var það sjálfsmeðaumkvun.
Hann sagði þeim, að hann hefði
alist upp á barnaheimili og aldrei
fengið nokkurn raunverulegan
möguleika í lífinu. Hann hafði
gert „eitt og annað misjafnt“.
Hegðun hans var þó frekar vin-
samleg. Meðal annars skilaði
hann armbandsúrum fórnarlamb-
anna.
Nærri Lundúnaflugvelli skip-
aði hann Gregsten að stoppa við
bensínstöð. Hann lét hann fá 1
pund til að kaupa bensín fyrir.
Gregsten fékk 3 pence til baka.
Ræninginn gaf ungfrú Storie þau
sem „brúðkaupsgjöf".
í Stanmore leyfði hann Greg-
sten að stoppa og kaupa sígarett-
ur í sjálfsala. Ungfrú Storie
kveikti í fyrir þau öll. Þegar hún
rétti ræningjanum sígarettuna
hans tók hún eftir því, að hann
var með svarta hanska. Við
Kingsbury beindi ræninginn þeim
á þjóðveg A-5 í áttina að St. Alb-
ans og síðan yfir á þjóðveg A-6 í
áttina að Bedford. Þegar þar var
komið hafði Gregsten byrjað að
blikka með framljósunum til þess
að reyna að vekja athygli þeirra
sem þau mættu á vandræðum
þeirra.
Einn þeirra, sem þau mættu,
hægði ferðina og benti á aftur-
enda bílsins. Ræninginn sá bend-
inguna og misskildi hana. Hann
skipaði Gregsten að stöðva og fór
út til að athuga, hvort afturljósin
væru á. Þegar þarna var komið
sögu var eina von Gregstens, að
þau sæju lögreglu. Þá ætlaði hann
að keyra til hennar og stoppa. En
á allri leiðinni, u.þ.b. 70 km, sá
hann ekki einn einasta lögreglu-
þjón.
Ræninginn virtist aftur hafa
gleymt sultinum. Nú talaði hann
mest um, að hann yrði að fá að
sofa. Fyrst ætlaði hann sér að
binda fórnarlömbin. Við
Deadmanshæðina nærri Luton
kom hann auga á bílastæði.
Gregsten fékk skipun um að aka
inn á það. Þegar bíllinn stoppaði
voru ljósin slökkt.
Það var reipi í bílnum og ræn-
inginn batt hendur ungfrú Storie
fyrir aftan bak og krækti reipinu í
annað handfangið á hurðinni. í
framsætinu var poki með þvotti.
Ræninginn skipaði Gregsten að
rétta sér hann. Þegar Gregsten
gerði það skaut ræninginn tveim
skotum í höfuð hans.
Gregsten féll fram á stýrið.
Ungfrú Storie æpti. Ræninginn
hvæsti að henni, að halda sér
saman. Ungfrú Storie sagði við
hann: „Þú skaust hann, svínið
þitt. Hvers vegna gerðirðu það?“
„Hann gerði mig hræddan,“
svaraði ræninginn. „Hann var of
snöggur í hreyfingum. Ég varð
hræddur.“
Hún sá hvernig blóðið vall úr
sárum Gregstens. Hún grátbað
ræningjann að aka þeim til
læknis. Ræninginn virtist logandi
hræddur og óöruggur með sig.
„Taktu það rólega,“ öskraði
hann. „Leyfðu mér að hugsa.“
Hún hélt áfram að suða í
honum. Hún höfðaði til dreng-
lyndis hans. Þá tók hann tusku úr
taupokanum og breiddi yfir and-
lit hins deyjandi manns.
„Snúðu þér hingað og horfðu á
mig,“ skipaði hann ungfrú Storie.
„Ég veit að hendurnar á þér eru
lausar.“
Hún hafði haldið, að hann
hefði ekki tekið eftir því, að
henni tókst að losa reipið. Nú
sneri hún sér að honum og mætti
augnaráði hans. Hann skipaði
henni að kyssa sig. Hún neitaði.
Einmitt þá lýstist andlit ræn-
ingjans eða jafnvel morðingjans
upp af ljósum bíls, sem ók hjá.
Loksins sá hún, hvernig hann leit
út. Fölblá augun voru stór. Hárið
var dökkt og sléttgreitt aftur án
skiptingar.
Aftur varð allt myrkt. Hann
neyddi hana til að kyssa sig. Hún
tók eftir því að hann var vel
rakaður. Síðan skipaði hann
henni að setjast við hliðina á hon-
um í aftursætið. Þegar hún neit-
aði því, hótaði hann að skjóta
hana.
Hún fór til hans í aftursætið.
Hann neyddi hana úr fötunum og
nauðgaði henni. Viðbjóður
hennar virtist vera honum
skemmtun.
Tilneydd varð hún að hjálpa til
við að draga lík Gregstens út úr
bílnum. Síðan varð hún að sýna
morðingjanum, hvernig ræsa ætti
bílinn. Um stund leit út fyrir, að
hann ætlaði sér að taka bílinn og
fara sína leið. Ungfrú Storie stóð
á bílastæðinu við hliðina á líki
Gregstens, þegar maðurinn kom
til hennar.
„Ég ætla að slá þig í rot annars
gargarðu sjálfsagt á hjálp.“
Ungfrú Storie lofaði að garga
ekki og grátbað hann um að fara.
Hún gaf honum þá pundsseðla,
sem hún áður hafði stungið á sig.
Ræninginn gekk í áttina að bíln-
um og hún dró andann léttar. En
þá sneri hann sér við og byrjaði
að skjóta. Fyrst skaut hann fjór-
um skotum í átt til hennar, hlóð
síðan byssuna aftur og skaut sex
til viðbótar. Ein af kúlunum hitti
ungfrú Storie í hrygginn og lam-
aði hana frá mitti og niður.
Hún datt. Þegar morðinginn
kom til hennar og ýtti í hana með
öðrum fætinum, þóttist hún vera
dáin. Að lokum settist hann inn í
bílinn og keyrði á braut.
Það hefði ekki verið óeðlilegt,
þó að ungfrú Storie, eftir allt,
sem hún hafði gengið í gegnum,
hefði glatað öllum hæfileika til
skýrrar hugsunar. En hún sá, að
lægi hún þarna og dæi í einsemd,
myndi enginn komast að, hvað
gerst hafði. Hún reyndi með
hjálp smásteina, sem voru á mal-
bikinu, að skilja eftir skilaboð,
en bæði var, að hún gat tæplega
hreyft hendurnar og steinarnir
dugðu ekki til.
Hún hrópaði á hjálp en enginn
kom. Það sem eftir lifði nætur lá
hún við hlið Gregstens. Það var
ekki fyrr en á sjöunda tímanum
næsta morgun, að maður, sem
var á leið til vinnu sinnar, tók eft-
ir henni.
RANNSÓKNARÁÐ RÍKISINS
RANNSÓKNASJÓÐUR
Rannsóknaráð ríkisins
auglýsir styrki til rannsókna
og tilrauna árið 1989
Umsóknarfrestur er til 1. mars nk.
Umsóknareyðublöð fást á skrifstofu ráðsins,
Laugavegi 13, sími 21320.
Um styrkveitingar gilda m.a. eftirfarandi reglur:
• Um styrk geta sótt einstaklingar, stofnanir eða fyrirtæki.
• Styrkfé á árinu 1989 skal einkum verja til verkefna á nýjum og álitlegum
tæknisviðum.
Sérstök áhersla skal lögð á:
- efnistækni
- fiskeldi
- upplýsinga- og tölvutækni
- líf- og lífefnatæki
- nýtingu orku til nýrrar eða bættrar framleiðslu
- matvælatækni
- framleiðni- og gæðaaukandi tækni.
• Mat á verkefnum sem sótt er um styrk til skal byggt á:
- líklegri gagnsemi verkefnis
- gildi fyrir eflingu tækniþekkingar eða þróunar atvinnugreina
- möguleikum á hagnýtingu á niðurstöðum hér á landi
- hæfni rannsóknarmanna/umsækjenda
- líkindum á árangri.
• Forgangs skulu að öðru jöfnu njóta verkefni sem svo háttar um að:
- samvinna stofnana eða fyrirtækja og stofnana er mikilvægur þáttur í framkvæmd
verkefnisins
- fyrirtæki leggja umtalsverða fjármuni af mörkum
- líkindi eru á skjótum og umtalsverðum árangri til hagnýtingar í atvinnulífi. Þó er einnig
heimilt að styrkja verkefni sem miða að langframa uppbyggingu á færni á tilteknum
sviðum.