Dagur - 31.07.1990, Qupperneq 11

ÞíiaiMttegur atr júU'. JMQMRr-J 11
rr Minning:
T Kristján Ingi Karlsson
frá Þórshöfn
Fæddur 3. nóvember 1945 - Dáinn 22. júlí 1990
Laugardaginn 28. júlí, var mágur
minn Kristján Ingi Karlsson jarð-
sunginn frá Sauðaneskirkju.
Hann var fæddur 3. nóvember
1945, sonur hjónanna Vilborgar
Kristjánsdóttur og Karls Hauks
Kjartanssonar. Kristján var alinn
upp í foreldrahúsum á Þórshöfn
ásamt systkinum sínum, Ragn-
hildi og Arnþóri. Ungur fór hann
til Akureyrar og lærði þar bif-
vélavirkjun er varð grunnurinn
að starfi hans sem bifvélavirki,
vélstjóri hjá eigin útgerð og síðar
jarðvinnuverktaki ásamt mági
sínum og bróður.
Pann 7. júní 1974 kvæntist
hann eftirlifandi konu sinni Krist-
ínu Sigurbjörgu Jónsdóttur frá
Stykkishólmi. Þá hófust kynni
okkar Kristjáns sem reyndist
vera glaðlyndur, ljúfur og fórnfús
maður. Ætíð var gott að koma á
heimili þeirra, þó að ferðirnar
austur hafi verið alltof fáar. Syni
Kristínar, Jóni Elvari, reyndist
hann sem besti faðir.
Kristján bar hag Þórshafnar
mjög fyrir brjósti og var valinn í
hreppsnefnd auk annarra trúnað-
arstarfa fyrir sveitarfélagið.
Kristján var maður sem ætíð
deit tilveruna björtum augum og
sá oft skoplegu hliðarnar á
hlutunum. Hann var staðfastur
og trúr hugsjónum sínum.
Undanfarin ár átti hann við mikla
vanheilsu að stríða, sem hann bar
með miklu æðruleysi. í vor kom
sólargeisli inn í líf hans, mitt í
lokabaráttunni, þegar Jóni Elvari
og unnustu hans Jóhönnu fæddist
dóttirin Kristín Inga.
Kæra systir, fyrir hönd foreldra
minna, systkina og fjölskyldna,
sendum við þér, fjölskyldu þinni
og ættingjum Kristjáns Inga okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
En eins og segir í Spámanninum
eftir Kahlil Gibran: „Sorgin og
gleðin ferðast saman að húsi
þínu, og þegar önnur situr við
borð þitt, sefur hin í rúmi þínu.
Þegar sál þín vegur gull sitt og
silfur á metaskálum, hlýtur gleð-
in og sorgin að koma og fara.“
Sigurður Jónsson.
Þann 22. júlí síðastliðinn lést á
Landsspítalanum í Reykjavík
Kristján Ingi Karlsson frá Þórs-
höfn eftir langa og harða baráttu
við ólæknandi sjúkdóm. Hann
var á fertugasta og fimmta ald-
ursári.
Kristján Ingi var fæddur á
Þórshöfn á Langanesi þann 3.
nóvember 1945, sonur hjónanna
Vilborgar Kristjánsdóttur frá
Holti í Þistilfirði og Karls Hauks
Kjartanssonar frá Hvammi í
sömu sveit. Kristján var elstur
sinna systkina en þau eru Guðrún
Ragnhildur f. 22. júlí 1947 og
Arnþór f. 18. apríl 1954.
Að lokinni hefðbundinni
skólagöngu í heimabyggð sinni
hóf Kristján nám í Gagnfræða-
skóla Akureyrar árið 1961 og síð-
an í Iðnskólanum á Akureyri
þaðan sem hann tók sveinspróf í
bifvélavirkjun árið 1965. Eftir
það vann hann um skeið á BSA-
verkstæðinu á Akureyri eða allt
fram til þess að hann hóf rekstur
eigin verkstæðis á Þórshöfn.
Veturinn 1969-’70 starfaði
Kristján á bifreiðaverkstæði í
Kópavogi jafnframt því sem
hann ásamt föður sínum og
frændum vann að því að fá smíð-
aðan 36 tonna fiskibát. Báturinn
var smíðaður í Stykkishólmi árið
1970 og hlaut nafnið Skálanes
ÞH-190.
Meðan Kristján dvaldi í Stykk-
ishólmi kynntist hann ungri og
glæsilegri stúlku, Kristínu Jóns-
dóttur, dóttur hjónanna Jóns
Dalbú Ágústssonar og Laufeyjar
Sigurðardóttur í Stykkishólmi.
Þau kynni leiddu síðan til þess að
þau Kristín og Kristján gengu í
heilagt hjónaband þann 7. júní
1974. Þau reistu sér hús að Lækj-
arvegi 6 á Þórshöfn og bjuggú sér
þar einstaklega notalegt heimili.
Kristján starfaði sem vélstjóri
á Skálanesinu fram í febrúar 1973
en þá sleit bátinn upp í ofviðri á
höfninni á Þórshöfn og rak upp í
stórgrýtisfjöru þar sem hann
eyðilagðist.
Kristján fékk meistarabréf í
bifvélavirkjun árið 1974 og réðst
sama ár sem formaður að Bif-
reiðaverkstæði Kaupfélags Lang-
nesinga á Þórshöfn. Þar vann
hann í u.þ.b. tvö ár.
Árið 1977 stofnuðu Haukur
Kjartansson og synir hans,
Kristján og Arnþór, og tengda-
sonur, Guðmundur Hólm Sig-
urðsson, sjálfseignarfélagið
HAKA í þeim tilgangi að reka
steypustöð og vinnuvélar. Þar
starfaði Kristján síðan meðan
heilsan entist. Það kom í hlut
þeirra Kristjáns og Guðmundar
að standa fyrir rekstri fyrirtækis-
ins. Það gerðu þeir í samvinnu og
bróðerni sem aldrei bar skugga á.
Það gat ekki hjá því farið að
Kristján yrði kallaður til trúnað-
arstarfa í sínu byggðarlagi enda
var hann reiðubúinn til þess að
leggja hönd á plóginn í öllu því
sem til bóta horfði fyrir Þórshöfn
og sveitina. Hann sat í hrepps-
nefnd Þórshafnarhrepps 1974-
1978 og 1982-1986. Þar starfaði
hann m.a. í bókasafnsnefnd,
vatnsveitunefnd, brunamála-
nefnd og framkvæmdanefnd
vegna bygginga leiguíbúða.
Hann átti og sæti i stjórn Hrað-
frystistöðvar Þórshafnar hf. frá
1978-1988. Öll þessi félagsstörf
eins og önnur rækti Kristján af
þeirri einlægni og vandvirkni sem
honum var eiginleg. Það er því
mikið áfall fyrir hið litla samfélag
á Þórshöfn að missa liðsmann
eins og Kristján Inga. Þar er
sannarlega skarð fyrir skildi.
Kristján Ingi var einstakur
mannkostamaður að dómi allra
þeirra sem kynntust honum.
Hann hafði til að bera þá eigin-
leika sem gera hvern mann öf-
undsverðan. Hann var svo heil-
steyptur og hreinskiptinn í dag-
fari að ég held að hann hafi aldrei
sagt vísvitandi ósatt. En ef til vill
bar eljusemina og vinnugleðina
hæst í fari hans. Hann var sívinn-
andi nær alla daga meðan heilsan
entist. Honum var vinnan nautn
og aldrei var hann glaðari en þeg-
ar verk gekk vel.
Meðan hann gekk heill til
skógar var alltaf annríki og þung-
ur véladynur í kringum Kristján.
Frændur og vinir á sumarferða-
lögum sáu brosandi andliti hans
bregða fyrir innan við rykugan
gluggann á gröfunni eða steypu-
bílnum. Stundum gátu menn
gengið á logsuðuglampann á
Hakaverkstæðinu þar sem algall-
aður, hjálmvæddur suðuinaður
var að störfum. En svo var log-
suðuhjálminum lyft, vettlingur-
inn tekinn niður - bros, hlýtt og
þétt handtak. Gestkomanda
fagnað og tekið upp hjal, létt eða
alvarlegt eftir atvikum. En hér
dugði ekkert slór. Innan skamms
var hjálminum skellt fyrir andlit-
ið og maðurinn horfinn í ofbirtu,
reyk og gneistaflug logsuðunnar.
Önnin kallaði. Hann var verk-
maður svo af bar og snjall verk-
stjóri. Að vísu var hann öðruvísi
en margir verkstjórar að því leyti
að ef eitthvert verk var sérstak-
lega erfitt eða óþrifalegt þá gekk
hann í það sjálfur. Hann vildi
alltaf vera í fremstu víglínu
hverrar framkvæmdar og var til
þess sjálfkjörinn vegna dugnaðar
síns og hæfni. Þannig var Krist-
ján.
Kristján Ingi var gæddur prýði-
legum skipulagshæfileikum, var
stefnufastur og hafði ákveðnar
lífsskoðanir. Hann hneigðist að
samvinnu, samhjálp og félags-
hyggju. Það gerði hann þótt hann
væri sjálfur þeim kostum búinn
að geta rutt sér braut. Hann
þurfti ekki á hjálp annarra að
halda - aðrir þurftu frekar á styrk
hans og stoð að halda og þar var
hann sannarlega fús veitandi.
Hann var einlægur friðarsinni
og þar af leiðandi á móti erlend-
um herstöðvum á íslandi. Hann
kaus að standa utan við allar
framkvæmdir á vegum hersins í
héraðinu þótt þar hefði líklega
verið möguleiki á að mala gull
fyrir mann með hans atgervi. En
Kristján var sjálfum sér sam-
kvæmur - hjá honum fóru saman
orð og athafnir. Hann var klett-
ur.
Enginn vafi er á því að Krist-
ján unni átthögum sínum og vildi
veg þeirra sem mestan. Þar hasl-
aði hann sér starfsvöll og þar var
hann á réttum stað. Frá barns-
aldri og fram á fullorðinsár dvaldi
hann jafnan á sumrin í Holti í
Þistilfirði hjá móðursystkinum
okkar beggja eins og svo mörg
börn systkinanna þaðan. Þá var
oft glatt á hjalla og Kristján hrók-
ur alls fagnaðar. Þar lágu leiðir
i
okkar einkum saman og þar
tengdumst við sterkum bræðra-
böndum þótt aldursmunur væri
nokkur. Það er mikið sólskin og
angan af nýslægju í minningunni
og ósjállrátt kemur kvöldsólin í
varpanum og í glugganum á vest-
urstofunni fram í hugann. Þetta
voru hamingjudagar.
Tengsl Kristjáns við sveitina
rofnuðu ekki þótt starfsvettvang-
urinn yrði á Þórshöfn. Hann var
jafnan boðinn og búinn til þess
að rétta frændum sínum í Holti
hjálparhönd ef með þurfti og þar
sem Kristján átti hlut að máli var
aldrei um neina hálfvelgju að
ræða.
Það var gott að koma á heimili
þeirra Kristínar og Kristjáns á
Þórshöfn. Kristján var einlægur
fjölskyldumaður í eðli sínu og
naut sín vel sem slíkur enda kom-
inn af fjölskyldu sem tengd er
óvanalega sterkum böndum. Þau
hjón voru samhent og Kristján
unni Jóni Elvari, stjúpsyni sínum
eins og sínum eigin syni. Það
leyndi sér heldur ekki stolt
Kristjáns og einlæg gleði þegar
þau Jón Elvar og Jóhanna Eiríks-
dóttir, unnusta hans, létu skíra
dóttur sína, Kristínu Ingu, við
sjúkrabeð hans. Það segir líka
sína sögu um samband þeirra
stjúpfeðganna. Heimilið að
Lækjarvegi 6 var sérstakt og bar
húsráðendum vitni. Húsið traust
og vandað yst sem innst, allur
frágangur og búnaður eins og
best varð á kosið og reglusemin
og snyrtimennskan auðsæ hvar-
vetna. Þó var það ekki þessi ytri
rammi sem gerði komuna nota-
lega heldur hjartalag húsráðenda
og viðmót. Hér bjó fólk sem
mátti treysta.
Fyrir nokkrum árum dró bliku
á loft í lífi fjölskyldnanna í Borg-
arfelli, Borgarholti og Lækjar-
vegi. Veikindi Kristjáns voru
orðin óumflýjanleg staðreynd.
Hörð barátta var hafin, barátta
sem allir tóku þátt í. Harðast
barðist Kristján sjálfur, drengi-
lega studdur af konu sinni og fjöl-
skyldunni. En hér var við ofurefli
að etja. Að kveldi 22. júlí, þegar
sumarið stóð í mestum blóma í
átthögum hans við Þistilfjörð,
lauk hetjulegri baráttu. Kristján
Ingi var allur.
Jónas Hallgrímsson kvað svo
eftir vin sinn Tómas Sæmunds-
son:
Flýt þér, vinur, í fegra heim;
krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Með þessum iatæklegu orðum
vildi ég minnast gamals leikbróð-
ur, vinar og frænda og senda
jafnframt fyrir hönd fjölskyldu
minnar og allra systkinabarnanna
frá Holti innilegar samúðar-
kveðjur til Kristínar og Jóns
Elvars; Hauks, Vilborgar og
Arnþórs; Hillu, Guðmundar og
dætranna og annarra sem um sárt
eiga að binda.
Guð blessi ykkur og styrki í
sorginni. Minningin um góðan
drcng er huggun harmi gegn.
Óttar Einarsson.
Birting afmælis- og
minningargreina
Dagur tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar endurgjalds-
laust. Tekið er við greinunum á ritstjórn blaðsins að Strandgötu 31,
Akureyri svo og á skrifstofum blaðsins á Húsavík og Sauðárkróki.
Athygli skal vakin á því að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í fimmtudagsblaði, að
berast síðdegis á þriðjudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
Þá eru minningargreinar ekki birtar í laugardagsblaði.
Meginreglan er sú að minningargreinar birtist undir fullu nafni
höfundar.
Akureyringar
Ferskar
fréttir með
morgunkaffinu
Áskriftar*SSr 96-24222
Allt til útivistar
Tjöld, svefnpokar, bakpokar,
vindsængur, kælitöskur, pottasett,
sóltjöld, sólstólar, tjaldborð
EYFJÖRÐ
HJALTEYRARGÖTU 4 SÍMI 96-22275