Dagur - 08.05.1993, Side 22

22 - DAGUR - Laugardagur 8. maí 1993
POPPSÍÐAN
Magnús Geir Guðmundsson
Nakinn svartur sannleikur
Hljómsveitir skipaðar þeldökk-
um tónlistarmönnum og reynd-
ar þeldökkir einstaklingar ein-
nig hafa ekki verið ýkja áber-
andi í rokkheiminum gegnum
tíðina og er þá sérstaklega átt
við það kraftmikla rokk sem nú
er svo vinsælt. Auðvitað hafa
verið til undantekningar á borð
við meistara Jimi Hendrix, en í
heildina hefur svörtum tónlist-
armönnum gengið illa að öðl-
ast viðurkenningu í rokkinu, öf-
ugt við nær allar aðrar tónlist-
arstefnur. Á allra síðustu árum
hefur þó verið að rofa til í þess-
um efnum meó tilkomu Living
Colour ekki síst sem átt hefur
stóran þátt í að brjóta niður tor-
tryggnimúra gagnvart svörtum
rokkurum. Þá má einnig nefna
hljómsveitir á borð við Bad
Brains og 24-7 Spyz sem náð
hafa að vekja athygli. Ekki má
svo heldur gleyma Prince sjálf-
um, en hann á tvímælalaust
líka þátt í frjóvgun svarts rokk-
Naked Truth. Svartir sveinar á uppleið.
Úr ýmsum áttum
Eftir miklar vangaveltur og
óvissu er nú loks von á nýrri
plötu frá söngvaranum og gít-
arleikaranum Mike Scott undir
nafni The Waterboys. Eins og
sagt var frá hér í Poppi á sín-
um tíma flutti Scott sig til New
York til að finna sér nýja félaga
með það í huga að kúvenda
Waterboys enn eina ferðina,
sem a.m.k. tvisvar hafði gerst
áður. Síðan hefur hins vegar
lítið heyrst af kappanum, eða
þar til nú að ný plata á vegum
útgáfurisans Geffen (gefur m.a.
út Gun’N Roses) sé væntanleg
24. maí undir nafninu Dream
Harder. Er ekki vitað mikið
ennþá um hjálparkokka Scotts
á nýju plötunni nema hvað að
söngkvennatvíeykið Wendy og
Lisa mun koma eitthvað við
sögu hennar. Mun platan aö
sögn vera meira í anda rokk og
róls en síóustu verk Water-
boys. Um þrjú ár eru síðan síð-
asta hljóóversverk Waterboys
kom út, en þaó var platan
Room to Roam.
Það kom ekki svo lítið á
óvart fyrir rösku einu og hálfu
ári er bandaríska rokksveitin
Mr. Big sló rækilega í gegn
bæói vestan hafs og austan.
Komst hljómsveitin þá með
kassagítarballöðuna To be with
you í efstu sæti vinsældalist-
anna bæði í Bretlandi og
Bandaríkjunum auk þess sem
platan Lean into it seldist mjög
vel. Er Mr. Big. nú tilbúin með
nýja plötu, þá þriðju í röð hljóð-
versverka, en að auki hefur
hljómsveitin sent frá sér eina
minni tónleikaplötu. Nafn nýju
plötunnar er á huldu ennþá, en
gert er ráð fyrir að hún komi út
í næsta mánuði. Meðal laga á
henni verður túlkun Mr. Big á
gamla Free laginu Mr. Big,
sem hljómsveitin dregur nafn
sitt af eins og augljóst má vera.
Mr. Big, sem er skipuð þeim
Eric Martin söngvara, Billy
Sheehan á bassa, Paul Gilbert
gítarsnillingi og Pat Torpey
trommuleikara, hefur verið iðin
við kolann og hvergi slegió
slöku við frá þvi Lean into it
Mike Scott er enn á ferð með The
Waterboys.
Mr. Big reynir að fylgja fenginni frægð eftir með nýrri plötu í júní.
kom út fyrir tveimur árum. Var
sveitin á stanslausu tónleika-
ferðalagi í 15 vikur eftir útkom-
una og settist síðan strax að
því loknu niður til að semja efn-
ið á nýju plötunni. Hana byrj-
uðu þeir svo að taka upp í lok
febrúar og luku því verki á að-
eins rúmum mánuði, sem telj-
ast verður vel af sér vikið af
nafntogaðri hljómsveit.
jarðvegs með kvikmyndinni og
samnefndu plötunni Purple Ra-
in. Það þarf svo vart að minna
tónlistarmenn á að nú nýtur
hann Lenny Kravitz mikilla vin-
sælda með Are you gonna go
my way laginu og samnefndri
plötu.
í Ijósi þessa bætta hags þel-
dökkra tónlistarmanna, sem
vilja fara inn á brautir kraftmik-
ils rokks, hafa verk þeirra þ.a.l.
orðið fleirum hvatning til dáða
og þau orðið meir áberandi.
Ein sú hljómsveit sem hvað
mesta athygli vekur nú og þykir
eiga framtíð fyrir sér er Naked
Truth (Hreinn, nakinn sannleik-
ur) sem rætur á að rekja til Atl-
anta í Georgíu í Bandaríkjun-
um. Er það ekki hvað síst fyrir
ótroðnar slóðir sem hún hefur
farið sem athyglin hefur vakn-
að og gildir það jafnt við um
tónlistina og annað varðandi
hana.
Hljómsveitin, sem skipuð er
þeim Doug Watts söngvara,
Jimmie Westly gítarleikara,
Kwane Boaten bassaleikara og
Bernard Dawson trommuleik-
ara, er um fjögurra ára gömul
og frá Atlanta eins og fyrr seg-
ir. Hún tók sig hins vegar upp
fyrir um tveimur árum og flutti
sig yfir til Bretlands, sem er
harla óvenjulegt, því slíkt hefur
jafnan áður verið á hinn veg-
inn. Þar vakti hún fljótlega at-
hygli m.a. með því að halda
ókeypis tónleika, sem skópu
henni gott fylgi og gera enn.
Nældi Naked Truth sér með
þessu í samning við Sony út-
gáfurisann, sem virðist nú vera
að skila sínu. Sendi hljómsveit-
in frá sér á rúma fyrsta árinu
þrjár EP plötur, Green with
kage, Read between the lines
og Black, en fyrsta platan í fulri
lengd, Fight, leit dagsins Ijós
nú fyrir skömmu. Hefur platan
fengið ágæta dóma í blöðum
og hlotið jákvæðar viótökur
plötukaupenda.
Er tónlistin eins og áður seg-
ir um margt óvenjuleg hjá Nak-
ed Truth. Blandar hún saman
jafn ólíkum stefnum sem fönki,
þungarokki, rappi, djassi og
jafnvel dauðarokkstilþrifum á
stöku stað, þannig að úr verður
kostulegur bræðingur, sem
ekki mætti ætla að væri fram-
bærilegur við fyrstu sýn. Raun-
in er hins vegar sú aö þessi
bræðingur Naked Truth hljóm-
ar betur og betur við hverja
hlustun og virkar ferskur í
„óvenjuleika" sínum.
Síðast en ekki síst eru svo
textarnir (sem ég reyndar tel
alla jafna ekki skipta svo miklu
máli ef tónlistin er góð) í betri
kantinum hjá Naked Truth, þar
sem stungið er á ýmsum kýlum
þjóðfélagsins. Eru þeir róttækir
og tæpitungulausir í samræmi
við nafn hljómsveitarinnar. Má
til dæmis í því sambandi nefna
textann við lagið Black, sem
fjallar um þá neikvæðu og tví-
eggjuðu merkingu sem lögð er
í orðið. Black (svart) þýddi að
eitthvað væri dimmt og drunga-
legt og sú merking væri misk-
unnarlaust heimfærð upp á
þeldökka. Litur þess ytra segði
allt um hið innra. Slíkur skiln-
ingur væri ennþá til hjá „hinum
siómenntaða" hvíta kynstofni á
ofanverðri tuttugustu öld, því
miður. Þannig er hinn nakti
Svarti sannleikur í reynd.
A seinni hluta níunda áratugar-
ins og byrjun þess tíunda
máttu breskir tónlistaráhuga-
menn og gagnrýnendur horfa
upp á það að nánast ekkert
„nýtt“ kom fram á þeirra heima-
slóðum í tónlistinni. Allur frum-
og ferskleiki í rokkinu virtist
koma frá Ameríku og tónlist
þaðan réð lofum og lögum. Að
vísu blómstraði hús/danstónlist
á þessum tíma í Bretlandi (og
gerir reyndar enn undir örlítið
breyttum formerkjum), sem
mörgum þótti og þykir enn hið
merkilegasta fyrirbæri. Hins
vegar geymist sú tónlist ekki
vel og kemst því sjaldnast á
minningarspjöld sögunnar.
Síðasta eina og hálfa árið
eða svo hefur aftur á móti held-
ur betur rofað til og sjá Bretar
aldeilis fram á betri tíð í popp-
og rokkmálum sínum. Með til-
komu hljómsveita á borð við
Primal Scream, Therapy?,
Manic Street Preachers og
fleiri hefur breskt tónlistarlíf aft-
ur vaknað vel til lífsins og gera
menn þar í landi sér vonir um
að ekki muni líða á löngu uns
áhrifamáttur þess verði víðlíka
og á sjöunda og áttunda ára-
tugnum.
Hljómsveitin sem ekki síst
þykir líkleg til afreka í þessum
efnum og ennþá er ónefnd, er
Lundúnafjóreykió Suede, en
breskir popppælarar hafa vart
haldió vatni af hrifningu yfir
henni frá því hún kom fyrst
fram á sjónarsviðið fyrir rúmu
Suede er að gera allt vitlaust í heimalandinu, Bretlandi, með sinni fyrstu
samnefndu plötu.
ári. Til að mynda voru smá-
skífulögin fyrstu, The Drowners
og Metal Mickey, hvarvetna í
efstu sætum yfir bestu lög árs-
ins 1992 hjá breskum popp-
fræðingum. Þá var Suede
(sem þýðir rúskin) jafnvel áður
en fyrsta lagið kom út búin að
skapa sér slíkt orðspor að
menn voru farnir að kalla hana
bestu hljómsveit Bretlands. Eft-
irvæntingin var því mikil er
fyrsta stóra platan, sem ein-
faldlega nefnist Suede, kom út
í lok mars.
Er skemmst frá því að segja
að þeim Bernard Butler gítar-
og píanóleikara, Brett Ander-
son söngvara, Matt Osman
bassaleikara og Simon Gilbert
hefur verið hrósað í hástert fyr-
ir plötuna í beinu framhaldi af
öðru sem á undan er gengið.
Fór platan beint á toppinn í
fyrstu söluviku og mun salan
hafa verið yfir 100.000 eintök.
Er óhætt að taka undir það að
hér sé komin ein af bestu plöt-
um ársins, því frískleikinn er
mikill í hressilegu popprokki
Suede. Minnir tónlistin um
margt á ýmislegt sem David
Bowie og T-Rex (þar sem Marc
Bolan var potturinn og pannan)
gerðu á sjöunda og áttunda
áratugnum auk þess sem áhrif
frá bresku nýbylgjunni eru
einnig fyrir hendi. Ekki svo
slæm blanda það. Það verður
svo að koma í Ijós hvort áhrifa-
máttur Suede er nógu mikill til
að breiðast út um heimsbyggð-
ina.