Dagur - 06.01.1995, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Föstudagur 6. janúar 1995
MINNIN Cm
^ Zóphónías Ami Gylfason
Fæddur 7. febrúar 1976 - Dáinn 1. janúar 1995
Kveðja frá
KFUM og KFUK á Akureyri.
Það var í fyrravetur sem þessi ungi
drengur birtist eitt kvöldið á sam-
komu í húsakynnum KFUM og
KFUK í Sunnuhlíð á Akureyri.
Þetta munu hafa verið hans
fyrstu kynni af því starfi sem þama
fór fram. Augljóslega líkaði Zóp-
hóníasi félagsskapurinn, því hann
varð fljótlega einn af trúfastari sam-
komugestum. Allir eru velkomnir á
þessar samkomur, en Zóphónías tók
boðskapinn um fagnaðarerindið al-
varlega og undir vor gekk hann
formlega í aðaldeild félagsins okk-
ar. Hann lét ekki mikið yfir sér
þessi 18 ára drengur, en fljótlega
komu í ljós hjá honum þeir kostir
sem við fyrst og síðast munum
minnast hans fyrir. Hann sá út verk-
efni í samfélaginu sem hann sinnti
af einstakri kostgæfni og svo mik-
illi samviskusemi að hann var orð-
inn ómissandi starfskraftur. Þetta
voru ekki endilega þau verkefni
sem mest bar á, en verkefni sem
eftir var tekið ef þau voru vanrækt
eða þeim ekki sinnt.
Svo var það eina vikuna nokkru
fyrir jól að Zóphónías birtist ekki á
samkomum, og þá kom í ljós hve
nauðsynlegur hann var orðinn.
Við fréttum skömmu síðar að
hann lægi alvarlega veikur á sjúkra-
húsi. Viö sem trúum á mátt bænar-
innar báðum fyrir honum, en Guði
þóknaðist að taka hann til sín á
fyrsta degi þessa árs.
Auðvitað er mönnum sorg í
brjósti þegar ungir menn deyja, en
við sem höfðum gengið með Zóp-
hóníasi síðasta árið vitum að nú er
hann hjá Drottni sem hann þjónaði,
tilbað og lofsöng hér á þessari jörð.
Zóphónías trúði á Guð og þekkti
fyrirheit hans um eilíft líf, nú lof-
syngur hann, tilbiður og þjónar
Guði á himnum. Mætti þessi stað-
reynd verða móður hans og öðrum
aðstandendum huggun í sorginni.
Vió viljum þakka fyrir það starf
og þá fyrirmynd sem þessi ungi
drengur eftirlét samfélaginu okkar.
Guð sendi okkur Zóphónías til að
minna okkur á þjónustuna við sig.
„Drottinn gaf og Drottinn tók, lofað
veri nafn Drottins,“ sagði Job.
Bjarni E. Guöleifsson.
Fyrir átta, níu mánuðum eða svo fór
Zóphónías að koma reglulega til
okkar í KFUM - KFUK í Sunnu-
hlíð. Hann virkaði frekar einn á báti
til að byrja með, eins og oft vill
veröa á nýjum stað, en fljótlega var
hann farinn að mæta hvar sem eitt-
hvað var um að vera og var hjartan-
lega boðinn velkominn, enda féll
hann strax í hópinn. Aður en langt
um leið tók hann þá ákvörðun að
ganga formlega í félagið okkar.
Þegar hausta tók fórum við sjá að
hann tók Guö mjög alvarlega og
hann þráði samfélag við Guð og
trúsystkin sín. Við urðum þess
einnig snemma vör að eitthvað var
að angra Zóphónías og síðar sagði
hann okkur frá þessum sjúkdómi
sem við skildum þó harla lítið í þá
og þekktum ekki heldur einkenni
eða afleiðingar hans. Þegar líða tók
á veturinn fundum við að Guð var
að gera eitthvað sérstakt í Zóphón-
íasi, við sáum að Guð var að snerta
við hjarta hans og að Hann var að
kalla Zóphónías til sérstakrar þjón-
ustu fyrir sig. Zóphónías fór að hafa
það fyrir vana að koma manna
fyrstur á staðinn og gera húsið til-
búið fyrir samkomur og aðra mann-
fagnaði. Hann hellti á könnuna,
raðaði í salinn og margt fleira og
þegar fólk mætti á staðinn tók hann
á móti því og bauð það velkomið
með vingjamlegu og einlægu brosi.
Þetta voru í flestum tilfellum verk-
efni sem aðrir höfðu nú ekki beint
hlaupið í af sjálfsdáðum, en hann
vann þessi verkefni glaður og af
mikilli samviskusemi. Þessi þjón-
usta sem honum var falin átti eftir
að setja mark sitt á okkur hin eftir
því sem vikurnar liðu, því að þessi
þjónustulund, sem hann af mikilli
trúmennsku og einlægni rækti svo
vel, verður okkur hinum um langan
tíma fordæmi um hlýðni við Guð,
fúsleika, fórnfýsi, einlægni, trú-
mennsku og kærleika til þess sam-
félags sem Guð hafði leitt hann inn
í. Þegar Guð snerti við hjarta hans
fór Zóphónías að biðja Guð að
lækna sig af sjúkdómi sínum, það
var mikið beðið með honum og
hann var viss um það að Guð ætlaði
að lækna sig. En Guð cr óútreikn-
anlegur Guð og oft skiljum við ekki
hvað það cr sem hann ætlar okkur.
En þaö var eitthvað annaó sem Guð
hafði í hyggju meö Zóphónías. Síð-
ustu vikurnar sem hann var á
sjúkrahúsinu báðum viö Guð að
gefa honum það í jólagjöf að hann
mætti verða heill. Skömmu fyrir
áramót vorum við að biðja fyrir
honum og þá uppgötvuðum við að á
síðustu mánuðum hafði Guð kallað
hann til samfélags við sig svo að
Zóphónías mætti eignast eilíft líf á
himnum með sér. Er hægt að eign-
ast betri gjöf en þá að mega dveljast
meó Guði Föður vorum á himunum
um eilífó? Þá skildum við að ef
Guð ætlaði ekki að lækna hann hér
á jörðinni þá átti hann cnn betra í
vændum á himnum, heilbrigt, eilíft
líf með Guði. Zóphónías eignaðist,
á þessum fáu mánuðum sem hann
átti eftir að lifa hérna á jörðinni,
þessa dýrmætu gjöf og einnig fékk
hann fyrir nafn Jesú Krists að gefa
öðrum að sjá hvað einlægt og traust
hjarta getur gert ef Guð fær að nota
okkur eins og Hann vill. Guð hefur
gefið okkur þessar dásamlegu
minningar um góðan dreng og góð
vcrk sem hann vann fyrir Drottinn
sinn og Herra, til eftirbreytni, og ég
bið hann að blessa það ríkulega. Að
lokum vil ég biðja Guó að blessa
fjölskyldu hans, að Hann sefi trega
og sorg og gefi frió í hjarta þannig
að minningarnar um dýrmætan
dreng lifi um ókomna tíð og að þær
megi vcrða til að minna okkur á
það að Zóphonías er nú á himnum
með Guði.
Jóhannes Valgeirsson.
Mig langar með nokkrum orðum að
minnast Zóphóníasar sem dó eftir
baráttu við erfiðan sjúkdóm. Eg
þekkti hann ekki mikið en strax vió
fyrstu kynni fann ég að hann var
sérstakur. Hann byrjaði að koma á
fundi KFUM og KFUK í byrjun árs
1994. Hann var hægur, hlédrægur
en alltaf virtist honum líða vel.
Hann var ábyrgur og fékk strax
hlutverk sem hann sinnti mjög vel.
Hann afgreiddi í sjoppunni og hit-
aði kaffi eftir samkomur. Gjarnan
kom hann með brauð sem hann
hafði bakað handa okkur. Það var
það sem gerði Zóphónías frábrugð-
inn okkur hinum, það var þjónustu-
lundin, hann var alltaf reiðubúinn
að gera fyrir aöra og gefa af sér.
Þegar Zóphónías varð veikur,
báðum við mikið fyrir honum og
fjölskyldu hans. Við báðum Guð
um lækningu fyrir Zóphónías. Guð
læknaði hann á annan hátt, nú er
hann í fullkomlega heilbrigðum lík-
ama hjá Guði. Oft er erfitt að skilja
fyrirætlanir Guðs en Guð huggar
okkur einnig í sorg. Hann gaf okkur
Zóphónías sem var okkur hinum
fyrirmynd. Þakka má Guði fyrir að
Zóphónías þekkti hann og treysti
honum þannig að hann gat hitt hann
sáttur eftir dvöl sína hér.
Guð blessi fjölskyldu hans og
alla ástvini.
„ Varpa áhyggjum þínum á Drottin,
hann mun bera umhyg&ju fyrir
þér. “ (Sálm. 55.23.)
Þórey Guðmundsdóttir.
„Fyrir því látum vér ekki
hugfallast. Jafnvel þótt vor ytri
maður hrörni, þá endurnýjast dag
frá degi vor innri maður. Þrenging
vor er skammvinn og léttbœr og afl-
ar oss eilífrar dýrðar sem stórum
yftrgnœfir allt.“ (II Kor. 4.16-17).
Geta sorgin og gleðin átt sam-
leið? Þessi spurning hefur gerst
áleitin við mig nú í upphafi árs. Að
kvöldi nýársdags hitti ég góða vin-
konu mína og óskaði henni gleði-
legs nýs árs. Hún var sorgmædd.
„Guðmundur, hefurðu ekki heyrt
það, hann Zóphónías er dáinn.“ Það
þyrmdi yfir mig. Aður var ég glað-
ur, nú var hryggö í huga mínum.
Smám saman vann ég úr sorginni
og hjarta mitt fylltist gleði. Ekki yf-
ir því að kær vinur minn var dáinn.
Nei, heldur vegna þess að ég vissi
aó nú var Zóphónías í fangi Frels-
ara síns, Jesú Krists. Hann hafði
öðlast dýrðarlíkama eins og Páll
postuli segir um í Fil. 3.21.: „Hann
(Jesús) rnun breyta veikunt og for-
gengilegum líkama vorum og gjöra
hann líkan dýrðarlíkanta sínum. “
Eg gladdist líka vegna þess að
ég hafði orðið þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Zóphóníasi. Þau
kynni vöruðu ekki lengi. Aðeins
nokkra mánuói. Þau nægðu til að
sýna að þar fór drengur sem hafði
þjónustulund, hann var trúr, iðinn
og samviskusamur í því sem hann
tók sér fyrir hendur. Eg vissi það
ekki þegar ég kynntist honum að
hann gekk með illvígan sjúkdóm.
Hann bar það ekki með sér, hann
kvartaði ekki.
Að heimsækja Zóphónías meðan
hann háði lokabaráttuna var mjög
sérstakt. Hann átti svo mikla ró, svo
mikinn styrk að ég fór ríkari í hjarta
en ég kom. Það var líka svo gott að
fá að biðja með honum, deila því
sem við áttum sameiginlegt. Hann
var svo þakklátur fyrir allt.
Nú er hann horfinn sjónum okk-
ar. Eftir sitja indælar minningar og
vissan um að hann er í dýrðinni hjá
Guði.
Helga, Þröstur, Lovísa og Ragn-
heiður. Eg og fjölskylda mín vott-
um ykkur okkar innilegustu samúð
í sorg ykkar og söknuði. Eg bið
góðan Guð um að veita ykkur
huggun og styrk. Megi minningar
um ljúfan dreng veita ykkur gleði
og huggun.
Guðmundur Ómar
Guðmundsson.
Vinur er farinn. Ljósið er slokknað
og tárin streyma. Þetta er svo ótrú-
lega sárt.
Eg kynntist Zóphóníasi þcgar ég
kenndi honum í tólf ára bekk. Ég
man svo vel þann sólbrúna, stælta
strák sem bjó yfir svo miklum
krafti, kímni og fjöri. Ég kenndi
honum íslensku, í staðinn lærði ég
ýmislegt af honum um jákvæðni,
seiglu og þolgæði.
Síðan þá höfum við átt margar
góðar samverustundir, í gleði og
sorg. Ofarlega í huganum eru þær
stundir sem ég átti með honum þeg-
ar hann heimsótti mig til Svíþjóðar.
Þá var mikið ærslast og hlegið í
góðra vina hópi, spáð og spjallað
fram á nætur.
Lífsgleði Zóphóníasar og bjart-
sýni var smitandi þannig að ekki
var annað hægt en hrífast með.
Styrkur hans síðustu ævidagana var
undravcrður. Ég skynjaði smám
saman hversu hratt hann tók út and-
legan þroska. Það var þroski hins
hughrausta manns sem svo ungur
horfðist í augu við dauðann.
Þau Ijós sem skœrast lýsa,
þau Ijós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskœra
sent skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllunt sent það kvaddi.
Þótt burt úr heinti hörðum
nú hverfi Ijósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar ntœdda hjarta.
(Friórik G. Þórleifsson).
Elsku Helga, Þröstur, Lovísa og
Ragnheiður, Guð gefi ykkur styrk á
erfiðum tímum. Megi hin góða
minning um Zóphónías ylja okkur
öllum um ókomin ár.
Kristín S. Bjarnadóttir.
^ Sigfíts Jónsson
IJ Fæddur 27. október 1913 - Dáinn 24. desember 1994
Sigfús Jónsson, fyrrverandi
bóndi, fæddist á Einarsstöðum í
Reykjadal 27. október 1913.
Hann Iést á sjúkrahúsinu á Húsa-
vík 24. desember 1994 síðastlið-
inn. Foreldrar hans voru hjónin
Jón Haraldsson frá Einarsstöðum
í Reykjadal, f. 6. september 1888,
d. 18. apríl 1958, og Þóra Sigfús-
dóttir frá Halldórsstöðum í
Reykjadal, f. 15. október, d. 14.
apríl 1979.
Sigfús var uppalinn á Einarsstöð-
um og átti þar heima alla ævi. Hann
var næstelstur 11 systkina en að
auki átti hann einn hálfbróður, Ingi-
mar Jónsson, sem er látinn. Hann
bjó félagsbúi með bræðrum sínum,
þeim Kristni og Einari, sem nú er
látinn fyrir nokkrum árum. Sigfús
Jónsson var ókvæntur og barnlaus.
Segja má að líf hvers manns sé í
eðli sínu sérstakt og stórmerkilegt.
Ut frá lífinu stafa geislar og þræðir
spinnast um orð og athafnir.
Islenskar sveitir hafa átt marga
glæsta syni og dætur en örlögin
haga því svo að öllum þarf að sjá á
eftir til hinnar hinstu hvílu, fólki
sem kemur aldrei aftur.
Við fráfall Sigfúsar Jónssonar á
Einarsstöðum í Reykjadal kveðjum
við enn einn athafna- og hugsjóna-
bóndann sem skilað hefur annasöm-
um og árangursríkum starfsdegi til
þjóðarinnar.
Þingeyingar kveðja Sigfús meö
þökk og virðingu, manninn sem
trúði á möguleikana í héraðinu,
manninn sem þorði að hafa skoðanir
og manninn sem trúði því og sann-
aði að hér væri allt til þess að lifa og
dafna.
Auðvitað er það alltaf einkenni-
leg tilfinning að uppgötva þá stað-
reynd aftur og aftur að smám saman
hverfa samtíðarmennirnir hver af
öðrum, en eftirsjáin er alltaf sú
sama. Dauðinn er að vísu jafn eðli-
legur fæðingunni og hægt er að
sætta sig við orðinn hlut þegar þeir
sem þreyttir eru lífdaga kveðja okk-
ur hin.
Minningin um manninn sem var
heimilisvinur og kom oft á Land-
Rover jeppanum með mikilvæg er-
indi, skjöl og alls konar mál er að
sönnu ljóslifandi og á sér langa líf-
daga framundan. Manninn sem stóð
á hlaðinu á Einarsstöðum og heils-
aði svo glaðlega og sýndi fjósiö sitt
með svo mikilli ánægju.
„Sálin er ung,“ sagði Sigfús einu
sinni við mig er hann fyrir réttu ári
fékk mig til þess að aka sér heim í
Einarsstaði frá dvalarheimilinu
Hvammi á Húsavík þar sem hann
bjó síðast.
Þetta var skemmtiferð sem í senn
var fróðleg því Sigfús talaði rnikið á
leiðinni og sagði frá lífshlaupi sínu
og æskuárum. I huganum byggði
hann skíðahótel í Kinnarfjöllum,
lagði vegi í sumarhúsalöndum vest-
an í Fljótsheiði, virkjaði ár og læki í
Reykjadal til fiskeldis, lagði drög að
nýjum kennsluháttum við Lauga-
skóla og plantaði skógi á heimajörð-
inni. Hann brosti yfir þessum áætl-
unum sínum og horfði enn einu
sinni yfir dalinn sinn, dalinn sem
átti hug hans allan.
„Fólk þarf aó trúa á það sem það
er að gera,“ sagði Sigfús þegar hann
sté út úr bílnum. Við héldum áleiðis
austur túnið og enn sagði hann mér
sögur, sögur af hestum, íþróttum,
búnaðarfélögum og mörgu fleiru.
Það var gaman að horfa yfir
þennan stað, þar sem allt var svo vel
byggt og skipulagt af mannanna
höndum. Sigfús sagðist þurfa að
stækka skjólbeltið lengra út í túnið,
þarna yxu tré ef plægð væri jörðin
og lagði á ráðin um framkvæmdina.
Geislinn í andlitinu sagði meira en
orð.
Sigfús þarf ekki aó kynna fyrir
þeim er til þekktu. Ahugi hans á
landbúnaði var óþrjótandi og allt
fram á þennan dag kvaddi hann sér
hljóðs á fundum, gerði athugasemd-
ir og hvatti til dáða.
Stóra fjósið hans var honum ætíð
hugleikið rétt eins og jörðin sem var
hluti af sálinni og þó heilsunni hrak-
aði hafói hann enn hugann við mörg
stór verkefni. Seinast vildi hann fá
fólk í umfangsmikla kynningu á
reyktu sauðakjöti. Svona var Sigfús.
Það var skammdegislegt jarðar-
farardaginn er hann var lagður til
hinstu hvílu í Einarsstaðakirkju-
garói. Þama liggja sporin hans,
sporin hans sem nú eru grasi gróin
en byggðu upp stórt og glæsilegt
býli.
Reykjadalur sér á eftir einum af
sínum bestu sonum en svolítill
geisli á suðurhimninum gaf okkur
sem eftir stöndum von um sól á
himni og bjarta daga. Það boðar
nýja geisla, ný orð og nýjar athafnir.
Atli Vigfússon.