Dagur - 21.11.1995, Síða 14

14- DAGUR - Þriðjudagur21. nóvember 1995
MINNINO
Ingvi Ólason
U Fæddur 31. október 1915 - Dáinn 12. nóvember 1995
Ingvi Ólason, fyrrum bóndi í
Litla-Dal, var fæddur að Galtar-
nesi í Vestur- Húnavatnssýslu 31.
október 1915. Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Akureyri 12.
nóvember s.l. Foreldrar Ingva
voru Óli Jóhannesson, f. á Stóru-
borg 18.10.1884, d. 06.04.1927 og
Sigurlaug Jónsdóttir, f. á Torfa-
læk 18.03.1877, d. 14.09.1937.
Systkini Ingva voru: Pétur tví-
burabróðir hans, hálfsystkini
voru Jóhannes Pétursson f. 1903,
hann er látinn, og Ólafía Stein-
unn f. 1897, d. 1921.
Eftirlifandi Eiginkona Ingva er
Bergþóra Jónsdóttir, f.
29.10.1917. Þau eignuðust fjögur
börn: þrjá drengi sem dóu í
frumbernsku og eina dóttur, Þór-
dísi Guðrúnu, f. 13.08.1949, sem
búsett er í Danmörku. Eiginmað-
ur hennar er Torben Kinch.
Börn þeirra eru Anna Þóra f.
10.09.1979 og Jakob f.
20.05.1984.
Utför Ingva fer fram frá Akur-
eyrarkirkju í dag, 21. nóvember.
Oft er það svo að maður tekur
ýmislegt í lífinu sem sjálfsagða
hluti og hugsar lftið um hvort
þetta eða hitt var nokkuð sjálfsagt.
Það voru forréttindi að fá að vera
samferðamaður Ingva Ólasonar,
fyrrum bónda í Litla-Dal í Eyja-
firði.
Þetta og margt annað flaug í
gegnum huga minn er mér bárust
fregnir af andláti fornvinar míns
og velgjörðarmanns.
Ingvi kynntist eftirlifandi eigin-
konu sinni Bergþóru Jónsdóttur,
frá Litla-Dal, er þau voru samtíða
í kaupavinnu hjá séra Þorsteini í
Steinnesi á sfnum ungdómsárum.
Ingvi og Þóra byrjuðu búskap í
Litla-Dal í kringum 1940 í félagi
við foreldra Þóru, þau Jón Pétur
Trampe og Þórdísi Arnadóttur, en
tóku við jörðinni 1946 og bjuggu í
Litla-Dal til ársins 1977 er þau
brugðu búi og fluttu til Akureryar.
A fyrstu búskaparárum Ingva
og Þóru herjaði hinn svokallaði
Hvíti dauði grimmilega. Sjúkdóm-
ur þessi tók stóran toll af ungu
fólki í Saurbæjarhreppi og fór
Margrét Jóhannesdóttir
U Fædd 17. maí 1916 - Dáin 13. október 1995
Enginn flýr örlög sín. Sumutn er
gefin góð heilsa og starfskraftur,
aðrir mega búa við vanheilsu ár-
um og jafnvel áratugum saman.
Margrét frá Þverá lést á Sjúkra-
húsi Skagfirðinga 13. október sl.
eftir 20 ára veru þar í baráttu við
erfiðan lömunarsjúkdóm.
Foreldrar hennar voru Björg
Sigfúsdóttir frá Hringey í Vall-
hólmi og Jóhannes Bjarnason frá
Þúfnavöllum í Öxnadal, er síðast
bjuggu í Grundarkoti í Blöndu-
hlíð.
Árið 1935 giftist Margrét,
Steinþóri Stefánssyni á Þverá og
hófu þau búskap þar og bjuggu á
hálfri jörðinni, meðan entist þrótt-
ur og heilsa. Þau hjón eignuðust
átta börn, sem öll eru á lífi: Stefán
Valdimar, til heimilis á Þverá, Jó-
hannes, verkamaður í Reykjavík,
Björgvin, skipasmiður í Hafnar-
firði, Hjörtína Ingibjörg, húsmóðir
á Sauðárkróki, Gunnar, sjómaður
á Akureyri, Magnús Ingi, bóndi á
Þverá, Steinþór Valdimar, starfs-
maður hjá Rafmagnsveitum ríkis-
ins á Sauðárkróki og Guðrún
Björg, húsmóðir á Akureyri.
Er ég kynntist Margréti, fyrir
nær 40 árum, var hún þegar farin
að kenna þess lömunarsjúkdóms,
er lagði hana að velli. Hún fjölyrti
ekki um veikindi sín, stóð á með-
an stætt var - og meira til. Með
bros á vör, bauð hún þennan nýja
nágranna velkominn. Ég fann hjá
henni traust og til hennar var ætíð
gott að leita.
Heimilið á Þverá einkenndist af
snyrtimennsku, hjálpsemi, hlýju
og góðvild. Þar voru góðir grann-
ar. Sagt var um Steinþór: „Öllum
var hann góður, sem áttu við hann
einhver samskipti.“
Margrét missti mann sinn
tveimur árum eftir að hún fór á
sjúkrahúsið, það var mikil raun.
Næstum miskunnarlaust. Hann,
sem hafði annast hana, svo af bar,
í hennar veikindum, var hrifinn á
brott. Vegir Guðs eru órannsakan-
legir. En Margrét átti að sinn stóra
barnahóp.
Allir eiga sínar erfiðu stundir.
Margréti var glaðværðin gefín í
vöggugjöf. Með þennan dýrmæta
eiginleika í veganesti tókst hún á
við örlög sín, fann hvernig þrótt-
urinn hvarf og var að lokum bund-
in við hjólastólinn og sjúkrarúmið.
Hún fann sér afþreyingu og gat
um leið miðlað henni til annarra.
Það var spilamennskan. Það var
engin lognmolla við borðið þegar
Margrét var að spila. Þeirra stunda
naut hún og hreif aðra með. Svo
dvínaði mátturinn. En spilin skildi
hún aldrei við sig.
Hljótt er inni úti kyrrð ogfriður
aðeins regnið drýpur niður,
yfir þurran, þyrstan svörð.
Nóttin heyrir bœnir alls sem biður,
við brjóst þitt móðir jörð.
(D.S)
En hverjar eru hugsanir þess
fólks, langanir og þrár, sem bund-
ið verður hjólastól og sjúkrarúmi
svo skiptir árum og áratugum?
Hversu oft hlustar það ekki á
regnið sem drýpur fyrir utan
gluggann og lætur sig dreyma.
Ég veit þú ert komin vorsól.
Vertu ekki aðfela þig.
Gœgstu nú inn um gluggann.
I guðs bænum kysstu mig.
Hversu oft hefur Margrét ekki
hugsað heim, er sólin skein í heiði
SKILAFRESTUR
AUGLÝSINGA
Auglýsendur!
Athugið að skilafrestur
í helgarblaðið okkar
er til kl. 14.00
á fimmtudögum
-já 14.00 á fimmtudögum
auglýsingadeild, sími 462 4222
Opið frá kl. 08.00-17.00
og sveitin hennar skartaði sínu
fegursta. Árniðurinn hjalaði við
bakkann hjá bænum og allt lífið
söng sinn gleðióð.
Þeir eru svo fciir aðrir,
sem una sér hjá mér.
Já, vertu nú hlý og viðkvœm.
Þú veist ekki, hvemigfer.
Því það er annað að óska
að eiga sér lif og vor,
en liitt að geta gengið
glaður og heill sín spor.
(J.G.S.)
Ég kveð Margréti á Þverá með
virðingu og þökk og sendi fjöl-
skyldu hennar hugheilar samúðar-
kveðjur.
Helga Bjarnadóttir
frá Frostastöðum.
Litla-Dalsfóllkið ekki varhluta af
því.
í Litla-Dal lentu því móður-
eða föðurlaus böm um lengri eða
skemmri tíma og var undirritaður
eitt þeirra. Ur því sem komið var,
var það mikið lán í óláninu að
lenda í Litla-Dal. Þar bjó gott
fólk.
Ingvi var óþreytandi við að
ræða við krakka og unglingslufsur
eins og fullorðið fólk. Hann kunni
ekki að tala niður til nokkurrar
mannlegrar veru og kannski ekki
upp heldur.
Ingvi var vel greindur maður,
en hlaut litla skólagöngu. Hann
var stálminnugur, kunni kynstrin
öll af munnmælasögum og lausa-
vísum. Hann var frábærlega
skemmtilegur sögumaður og afar
fundvís á hið broslega. Ingvi var
mikill unnandi góðra bóka. Hann
kenndi mér að lesa og skilja Lax-
ness þegar ég var ellefu eða tólf
ára og las Sjálfstætt fólk. Að þeim
lestri loknum var kennslustund í
bókmenntum hjá Ingva.
Laxness var ekki í hávegum
hafður hjá íslenskum bændum,
jafnvel þeim sem töldu sig fræði-
menn og spekinga. Flestir álitu
Laxness hinn versta skúrk og hans
sjálfstæða fólk væri ekkert nema
lús og skítur, samanber vísuhend-
inguna „loksins var það lús og
skítur, landinu sem kom til bjarg-
ar“ sem ort var eftir að Laxness
hafði fengið Nóbelsverðlaunin.
Ingvi skildi skáldið með öðrum
hætti.
Ekki er ólíklegt að Ingvi hafi
fundið nokkra samsvörun með sér
og Bjarti í Sumarhúsum. Ingvi
vildi vera sjálfstæður maður og
ekki skulda neinum neitt. Litli-
Dalur er fremsti bær í Djúpadal og
þurfti áður fyrr að fara yfir óbrú-
aða á sem gat verið slæmur farar-
tálmi. Litli-Dalur er nokkuð harð-
býl jörð, ræktun 'rmöguleikar tak-
markaðir og tún gátu spillst veru-
lega vegna skriðufalla. Ingvi og
Þóra bættu jörðina til mikilla
muna og bjuggu alla tíð fallegu og
farsælu búi.
Mikill íjöldi barna og unglinga
hefur í gegnum tíðina haft sumar-
dvöl hjá Ingva og Þóru í Litla-Dal
og þekki ég engan sem ekki minn-
ist dvalar sinnar þar með miklum
hlýhug til þeirra hjóna. Gestrisni
þeirra hjóna var við brugðið, þar
voru allir velkomnir hvort sem var
á nóttu eða degi.
Ingvi og Þóra voru einstaklega
samhent hjón og starfa sinna
vegna hafa þau nánast alla sína
búskapartíð verið samvistum allan
sólarhringinn.
Þóra mín. Ég bið þess að þú
megir öðlast þann styrk sem til
þarf í sorg þinni.
Þegar horft er til baka eftir göt-
unni sem hann Ingvi gekk, blasa
hvarvetna við gengin spor góðs
drengs. Hvíl þú í friði minn gamli
vinur og hafðu þökk fyrir allt.
Brynjar Fransson.
í>
Garðar Pálsson
Fæddur 10. janúar 1942 - Dáinn 11. nóvember 1995
Dauðinn, sá slyngi sláttumaður, er
slær allt, hvað fyrir er -, hefur nú
slegð skára í vinahóp okkar. Ljúf-
ur vinur og góður drengur hefur
lokið lífsgöngunni. Lífsleið Garð-
ars Pálssonar var ekki bein og
árekstralaus, en við, vinir hans,
eigum minningar um margar og
góðar samverustundir.
Garðar bjó ásamt Sævari bróð-
ur sínum á Refsstað II árin 1978-
82. Betri granna var ekki hægt að
hugsa sér. Við unnum saman sem
ein fjölskylda að heyskap og öðr-
um þeim verkum sem báðum bú-
um hentaði. Garðar var sístarfandi
af ósérhlífni og iðjusemi og reikn-
aði ekki altaf verkalaun að loknu
dagsverki. Eigingirni og sjálfs-
elska var honum víðsfjarri. Glaður
og reifur leysti hann vanda vina
og ættingja, væri það í hans valdi,
án margra orða. Hann var auð-
fúsugestur, hvort sem var við eld-
húsborðið, á garðabandi eða í
fjósi. Og áfram mun skína ljómi af
þeim sólkskinsstundum, þegar við
settumst niður og sungum saman
bjartar sumarnætur allt til morg-
uns.
Ilmur vors, sumars og bjart
brosið munu einkenna minning-
una um vin okkar Garðar Pálsson.
Við á Refsstað, Gunnar, Þórð-
ur, Þorsteinn, Páll og Skúli þökk-
um trygga vináttu og góða sam-
fylgd. Við sendum Sævari, Erlu
og öðrum aðstandendum Garðars
vinar okkar, innilegar samúðar-
kveðjur.
Ágústa Þorkelsdóttir.
Fanney Halldórsdóttir
U Fædd 19. janúar 1973 - Dáin 7. nóvember 1995
Hún Fanney er dáin aðeins tuttugu
og tveggja ára gömul. Þegar mér
var sagt að hún væri veik grunaði
mig aldrei að hún myndi fara
svona fljótt. En það er ekki spurt
að því og aðeins nokkrum dögum
seinna var hún dáin. Þegar ég
frétti að hún væri dáin kom upp í
hugann að þettá gæti ekki verið
satt, ekki hún Fanney, hún sem
var svo ung. En svona er þetta
víst. Maður ræður ekki ævi sinni
og einhvern tíma deyjum við öll.
Ég þekkti Fanneyju aðeins í
þrjá mánuði en á þessum stutta
tíma fékk ég þó að kynnast hennar
helsta áhugamáli, bíómyndunum.
Þær voru hennar uppáhald og það
brást varla að þegar ég hitti hana
var hún að segja mér frá einhverri
mynd eða einhverjum leikara. Ég
fékk líka að kynnast eftirvænting-
unni hjá henni þegar hún var að
búa sig undir það að fara til
Bandaríkjanna. Álltaf var brosið
til staðar og maður gat ekki annað
en samglaðst með henni þegar hún
talaði um hversu mikið hún hlakk-
aði til að fara. Þó að ég hafi aðeins
þekkt hana þennan stutta tíma
mun ég alltaf muna eftir henni og
brosinu hennar. En nú hvílir mikil
sorg yfrr fjölskyldu hennar og ég
bið guð að passa þau. Elsku Ólína,
Dóri, Ómar, Elvar, Torfi, Unnur
og aðrir aðstandendur. Ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Sandra Hreiðarsdóttir.