Dagur - 17.02.1996, Side 6

-------V
6 - DAGUR - Laugardagur 17. febrúar 1996
Valdimar Örn Flygenring hefur verið fastráðinn leikari hjá Leikfélagi Akureyrar í vetur en næsta haust er stefnan sett á Los Angeles í Bandaríkjunum. „Ég hef verið heppinn í lífinu að því leyti að ég
hef fengið að gera það sem mig hefur langað til,“ segir Valdimar m.a. í viðtalinu. Mynd: BG
Þegar hann hafói leikið í leikhúsum í höfóuborginni í
tæpan óratug fannst Valdimari Erni Flygenring kominn
tími til að breyta til. Hann lagði því land undir fót og
flutti norður yfir heiðar ásamt konu og þremur börn-
um og hefur verið fastráðinn leikari hjá Leikfélagi Ak-
ureyrar í vetur. Tími breytinganna er ekki lióinn og í
haust hyggst fjölskyldan færa sig um set enn á ný.
Næsti áfangastaður er Los Angeles í Bandaríkjunum,
þar sem Valdimar ætlar að freista gæfunnar í Mekka
kvikmyndagerðar, sjálfri Hollywood.
„Ég er Reykvíkingur í húð og
hár. Olst upp í Álftamýrinni rétt
austan við Kringluna. Reyndar var
engin Kringla þar á þeim tíma held-
ur var bara mói sem við krakkamir
lékum okkur í,“ segir Valdimar,
þegar spurt er hvaðan hann sé.
Hann fæddist árið 1959 og verður
því 37 ára á þessu ári. „Ég hélt
aldrei að ég yrði 37 ára og mér
finnst ég ennþá vera 25 ára inni í
mér. Kannski er það vegna þess að
tíminn hefur liðið svo hratt síðustu
tíu árin enda verður hvert ár alltaf
minna hlutfall af lífinu."
Við sitjum inni á veitingahúsi
með kaffibolla okkur við hlið. Ætl-
unin er að ræða við Valdimar Öm
um vemna á Akureyri, hvaðan hann
kemur og ekki síst, hvert hann
stefnir. Þegar spurt er um fortíðina
kemur örlítið hik á Valdimar. Ekki
vegna þess að hann vilji ekki um
hana tala heldur segist hann vanari
þvf að hoifa fram á við en um öxl.
„Ég fór í Menntaskólann í
Hamrahlíð og held að það hafi
heyrt til undantekninga í allri minni
skólatíð að ég hafí nokkum tímann
lært heima nema bara deginum fyrir
próf. Ég hafði heldur ekki neinn
sérstakan metnað í sambandi við
námið og það var ekki fyrr en á síð-
asta ári í menntaskóla sem mér
fannst eitthvað varið í það sem ég
var að læra. Fram að því fannst mér
námið vera mötun, en allt í einu
fómm við að fá tækifæri til að sýna
fmmkvæði og mér þótti það miklu
skemmtilegra. Enda ruku einkunn-
imar upp.“
Skiptinemi í Mfó-Ameríku
Að loknu stúdentsprófi vann Valdi-
mar í eitt ár sem gæslumaður geð-
fatlaðra. Hann velti mikið fyrir sér
hvað hann vildi gera í framtíðinni
en þar sem hann var ekki viss ákvað
hann að fara út í heim og fór sem
skiptinemi til Costa Rica á vegum
skiptinemasamtaka Þjóðkirkjunnar.
„Ég hef verið heppinn í lífínu að
því leyti að ég hef fengið að gera
það sem mig hefur langað til,“ segir
hann, þegar hann rifjar upp árið í
Mið-Ameríku og ráðleggur öllum,
sem þess eiga kost, að fara út í heim
og gefa sér tíma til að gera það sem
þeir vilja. „Fólk er kannski búið að
vera í skóla frá sex ára aldri til tví-
tugs og því kominn tími til að tengj-
ast einhverju öðru og kynnast ólík-
um lífsviðhorfum. Ég held að það
sé of mikið af því að fólk rjúki
beint í háskóla eftir menntaskóla."
Sem skiptinemi átti Valdimar að
dveljast í Costa Rica í eitt ár en eftir
hálft ár var hann búinn að fá nóg.
„Á margan hátt var það sjálfum mér
að kenna en skiptinemasamtökin
sem ég fór með stóðu sig heldur
ekki mjög vel,“ segir Valdimar og
nefnir sem dæmi að erfiðlega hafi
gengið fyrir hann að fá að fara úr
landi. „Ég þurfti hálfvegis að múta
þeim til að komast úr landi en það
tókst og í hálft ár þvældist ég á
puttanum í gegn um alla Mið-Am-
eríku og upp til New York en þaðan
átti ég flugmiða til íslands. Þetta
var mikil upplifun, ekki síst þar sem
ég var orðinn altalandi á spænsku
og gat því kynnst þjóðlífinu betur
en ella. Ég lenti í mörgum ótrúleg-
um ævintýrum og þegar ég kom til
New York var ég komin niður í 64
kíló, var bara skinnið og beinin,“
segir Valdimar.
I lok ferðalagsins um Mið-Am-
eríku tókst honum að svindla sér
inn á leiklistarhátíð sem hafði mikil
áhrif á hann. „Ég og ferðafélagi
minn komumst inn með því að
þykjast vera blaðamenn og fengum
alla fyrirgreiðslu,“ segir Valdimar
og brosir að minningunni. „Við sá-
um ótal sýningar og á einni sýning-
unni skaut þeirri hugmynd upp í
kollinum á mér að ég vildi verða
leikari.“
Fram að þessu hafði Valdimar
aldrei dottið í hug að leggja leiklist-
ina fyrir sig. Hann hafði að vísu
tekið þátt í leiksýningu í bamaskóla
sem hann hafði mjög gaman af og
eins samdi hann tónlist og lék í
einni sýningu í menntaskóla. Þegar
hann sá þessa ákveðnu sýningu á
leiklistarhátíðinni í Mið-Ameríku
gerðist hins vegar eitthvað. „Þetta
var einskonar nútímadanssýning.
Hún var svolítið sérstök, hét Roses,
Mér fannst ég hafa
fjarlægst Leikfélag
Reykjavíkur og var
ekki fyllilega sáttur
vfó ýmislegt sem
þar var i gangi. Sfó-
ar hef ég komist aá
því áb kannski er
maáur aldrei fylli-
lega sáttur og á
ekki aá vera þab.
Þegar ég komst inn i
Leiklistarskólann
sannreyndi ég í
fyrsta sinn þá
lífsspeki aá ef
einhver vill eitthvaá
nógu mikfó og trúir
því nógu mikfó aö
hann geti þaó, þá
fær hann þaö sem
hann vill.
og það var breskt hommaleikhús
sem setti hana upp. Ég veit ekki
hvað mér myndi finnast um þessa
sýningu í dag en þá mér fannst hún
alveg mögnuð og ég heillaðist.“
Árin í leiklistarskólanum
Á þessum tíma fékk Valdimar ótal
flugur í höfuðið um hvað hann ætl-
aði að leggja fyrir sig. Hann hafði
þann háttinn á að þegar hann fékk
hugmynd beið hann í einn mánuð
til að sjá hvort hugmyndin væri enn
í kollinum. Ef ekki var hún tæpast
þess virði að velta henni fyrir sér.
Flestar hugmyndimar höfðu fallið í
gleymskunnar dá að mánuði liðnum
en hugmyndin um að gerast leikari
lifði áfram.
Þegar hann kom heim til íslands
eftir ævintýrið í Mið-Ameríku vann
hann í eitt ár til sem gæslumaður
geðfatlaðra en sótti síðan um leik-
listarskólann og komst inn í fyrstu
tilraun. „Þegar ég komst inn sann-
reyndi ég í fyrsta sinn þá lífsspeki
að ef einhver vill eitthvað nógu
mikið og trúir því nógu mikið að
hann geti það, þá fær hann það sem
hann vill,“ segir Valdimar. „Ég veit
ekkert hvemig ég stóð mig í prófinu
enda skil ég ekki ennþá hvemig
valið er í leiklistarskólann. En frá
fyrsta degi var ég alveg með það á
hreinu að ég myndi komast inn.“
Árin fjögur í leiklistarskólanum
segir Valdimar hafa verið annasöm.
„Mér fannst fyrsta árið vera eins og
öll menntaskólaárin samanþjöppuð
og næsta árið var eins og öll
menntaskólaárin að viðbættu fyrsta
árinu í leiklistarskólanum. Þriðja ár-
ið vorum við 90 kennslustundir á
viku og vomm því í skólanum frá
átta á morgnana til miðnættis. Á
fjórða ári var líka mikið að gera en
þá unnum við í nemendaleikhús-
inu.“
1986 útskrifaðist Valdimar og
og var svo heppinn af fá strax gott
hlutverk í leikritinu „Dagur vonar"
hjá Leikfélagi Reykjavíkur. Næstu
árin þar á eftir lék hann ýmis hlut-
verk hjá Leikfélaginu en þegar fé-
lagið flutti í Borgarleikhúsið fékk
Valdimar styrk til að fara erlendis
og kynna sér leikhús. „Ég var í Evr-
ópu í einn vetur og þegar ég kom
heim fór ég á fastan samning hjá
Leikfélagi Reykjavíkur og var þar í
tvö til þrjú ár. Mér fannst ég hafa
fjarlægst félagið og var ekki fylli-
lega sáttur við ýmislegt sem þar var
í gangi. Síðar hef ég komist að því
að kannski er maður aldrei fyllilega
sáttur og á ekki að vera það. En mig
langaði að prófa fleira og fór að
vinna í Þjóðleikhúsinu þar sem ég
var í eitt og hálft ár.“
Eiginmaöur og faðir
Þegar hér var komið sögu var
Valdimar búinn að gifta sig og
kominn með fjölskyldu. „Ég hitti
konuna mína, Ásdísi Sigurðardótt-
ur, fyrst árið 1981 þegar hún var
sextán ára. En það var nú bara mý-
flugumynd og ég rétt sá í hana. Ég
hitti hana síðan alltaf öðru hvoru í
gegnum árin en það var ekki fyrr en
1991 sem þetta small almennilega
saman hjá okkur og við giftum okk-
ur tveimur árum síðar á kvennadeg-
inum, 19. júní, klukkan þrjú. Eg
vissi reyndar ekki fyrr en eftir á að
þetta var kvennadagurinn.“
Þau Valdimar og Ásdís eiga þrjú
böm. Sá yngsti heitir Sigurður Stef-
án og verður tveggja ára í þessum
mánuði, eldri sonurinn heitir Þór
Öm og varð þriggja ára í nóvember
en elst er dóttirin Iris Tanja sem er