Dagblaðið Vísir - DV - 14.02.1995, Side 12

12
ÞRIÐJUDAGUR 14. FEBRÚAR 1995
Spumingin
Hvaö ferðu oft
á myndbandaleigur?
Ragnheiður Guðmundsdóttir bað-
vörður: Það er mjög sjaldan, kannski
tvisvar í mánuði.
Rakel Guðmundsdóttir danskennari:
Ég fer kannski einu sinni í mánuði.
Daníel Már Arason: Ég fer stundum
einu sinni í viku en ef systir mín er
veik þá fer ég þrisvar.
Sigurlaug Elsa Heimisdóttir, nemi í
Kennaraháskóla fslands: Ég fer aldr-
ei því ég á ekki einu sinni mynd-
bandstæki.
Edda Björnsdóttir, nemi í Kennara-
háskóla íslands: Ég fer á mynd-
bandaleigur í kringum einu sinni í
mánuði.
Una Kristín Ámadóttir húsmóðir: Ég
fer mjög sjaldan á myndbandaleigur,
í mesta lagi einu sinni í mánuði.
Lesendur dv
„Vafalaust má rekja margar dularfullar aftanákeyrslur til þeirra skötuhjúa,
Skottu og Móra,“ segir bréfritari.
Stefanía Eyjólfsdóttir skrifar:
Ég segi farir mínar ekki sléttar.
Engu er líkara en Skotta og Móri leiki
lausum hala hér í borginni. - Dag
einn í ljósaskiptunum varð ég fyrir
þeirri óskemmtilegu reynslu á
Kringlumýrarbraut að Skotta birtist
á afturniðunni á bíl mínum og hékk
þar. Ásjónan var óhugnanlega
steinrunnin, í eins konar leiðslu. Mér
var illa brugðið að sjá þessa fylgju
sem ég taldi ekki vera af þessum
heimi.
Skelfingu lostin steig ég á bensín-
gjöfina tíl að freista þess að stinga
fordæðuna af. Ég var svo óheppin að
þurfa að nema staðar á rauðu ljósi
og var sem á nálum hvort afturgang-
an hefði nú betur og tækist að troða
sér inn í bílinn. Þessum skollaleik
hnnti ekki fyrr en úti á Seltjarnar-
nesi þar sem ég beygöi inn hliðar-
götu. En þessi fylgiskratti hvarf út á
nesið. Mér létti ósegjanlega því ég
taldi bráðan háska stafa frá þessum
uppvakningi sem setið hafði um mig.
Nýr dagur rann upp en nú var
Móri kominn á kreik og ásótti unga
móður með þrjú smáböm. Uppvakn-
ingnum tókst þar að aka aftan á bíl
þeirra og fleygði honum áfram eina
7 metra. Engin bremsufor mældust
hjá Móra. Móðirin og bömin voru
öh flutt á slysadeild með hálsáverka
en bíllinn var gjörónýtur eftir aðfor-
ina. - Afturgöngumar, Skotta og
Móri, hljóta að vera vel tryggðar í
neðra, hjá Skandahu.
Sigurður Guðjón Haraldsson skrifar:
Er ég sit hér í sæti mínu í hlýjunni
á þessum kyrrláta vetrarmorgni leit-
ar hugiuinn víða. Reykjavík er rík-
asta sveitarfélag landsins enda það
fiölmennasta. Þar af leiðir að skatt-
tekjumar eru miklar. Útgjöldin þá
líka sjálfsagt mikil.
Samt get ég ekki varist þeirri hugs-
un að það sé svartur blettur á okkar
annars fogm höfuðborg að ekki skuli
Ólafur Magnússon skrifar:
Það tíðkast óvíða í heiminum að
Ustamenn fái greiddar háar fiárhæö-
ir frá hinu opinbera fyrir það sem
þeir senda frá sér. Norðurlönd hafa
haft annan hátt á að þessu leyti, þau
styrkja Ustamenn sína með ýmsu
móti; með verðlaunaveitingum, fóst-
um árlegum fiárveitingum og í formi
samkeppni á ýmsum sviðum Usta.
íslendingar hafa fordæmið frá Norð-
urlöndum. Og nú er svo komið að
margir telja sjálfsagt að listamenn fái
árlega greitt frá ríkinu háar fiárupp-
hæðir allt árið. - Þessu eru þó langt
í frá alUr sammála.
í augum útlendinga er það ekki
tahnn mikill heiður að vera á fram-
færi ríkisins. í menningarlandi eins
og Frakklandi er það mikið feimnis-
Hríngið í síma
563 2700
milli kl. 14 og 16
-eða skrifið
Nú skil ég aö hér er ekki allt með
feUdu þvi vafalaust má rekja margar
dularfuUar aftanákeyrslur til þeirra
skötuhjúa, Skottu og Móra. Ekki er
á mennskra manna færi að keyra
undir bíla svo að ‘ekki sjáist í húddið
eða ljós farartækis, aðeins stein-
runninn svipur á afturrúðu.
AlUr sem taka bílpróf læra að eigi
skal aka nær næsta bíl á undan en
svo að ökumaður geti stöövað bif-
reiðina á þriðjungi þeirrar vega-
lengdar sem hindrunarlaus er fram-
undan og ökumaður hefur útsýni
vera hægt að gera meira fyrir þá
umkomulausustu af öUum umkomu-
lausum í borginni okkar.
Hér á ég við húsnæðisleysingjana,
fólkið sem á hvergi heima, né höfði
sínu að haUa, þarf jafnvel að láta
fyrir berast úti við á köldum vetrar-
nóttum. Þetta á, að mér hefur skUist,
ekki síður við um ungar stúlkur og
konur en eldra fólk.
Væri ekki möguleiki að nýta þær
mál ef t.d. rithöfundur fær laun frá
hinu opinbera eins og fram kemur
hjá Gérard Lemarqis í blaði nýlega.
- Þaö að einhver fái umbun frá hinu
opinbera feUur undir félagslega að-
stoö og þá til þeirra sem höllum fæti
standa í lífsbaráttunni. Það getur
hent alla einhvem tímann á ævinni.
En að slík aöstoð standi þetta frá
miðjum aldri tU dauðadags tfi handa
fullfrísku fólki sem vill sjálft stunda
Ust sína er auðvitað fáránlegt.
Styrkveitingar af opinberu fé tU
íslenskra Ustamanna er ekkert sjálf-
sagt mál. Síöur en svo. Og engan
veginn hvemig sem á stendur í þjóð-
yfir. Það er nú orðið lífsspursmál að
stemma stigu við þessum reimleik-
um. Því tvíeykið, Skotta og Móri, ríða
ekki viö einteyming lengur í ásókn-
um á líf og limi grandalausra vegfar-
enda þar sem þau hafa tekið þarfasta
þjóninn, sjálfrennibifreiðina, í sína
þjónustu. Virðist mér nú þurfa að
kalla til biskupa, miðla og helga
menn tU að kveða niður sUka upp-
vakninga sem tröllríða hér öUum
götum enda ekki séð fyrir endann á
öllum þeim óskunda sem af gandreið
skötuhjúanna hlýst.
leiguíbúöir borgarinnar, sem jafnvel
standa auðar, og leyfa þessu um-
komulausa fólki í borginni okkar að
búa leigufrítt í þeim einhvem tíma
þar til úr rætist hjá því.
Þetta ástand er svartur blettur á
jafn ríku sveitarfélagi og Reykjavík-
urborg. Ástandið þarfnast úrlausnar
hið fyrsta.
félaginu. Og nú stendur hörmulega
iUa upp á ríkiskassann okkar. Það
er því meira en sjálfsagt mál að
stjórnvöld skeri niður fiárveitingar
tíl Ustamanna úr okkar sameiginlega
sjóði, rétt eins og skorið er niður í
opinberum framkvæmdum og
rekstri.
Við getum sem sé ekki borgað Usta-
mönnum laun, hvort sem þeir vinna
fyrir þeim eða ekki. Vinni þeir mikið
uppskera þeir Uka mikið sjálfir af
eigin rammleik og þurfa enga opin-
bera aðstoö. Hinir sem ekkert liggur
eftir tímunum saman eiga heldur
enga hönk upp í bak hins opinbera.
Lundúnaveislur
Jakobs
Ólafur Stefánsson skrifar:
Mörgum blöskrar kostnaður-
inn sem nemur nú rúmlega 20
miUjónum umffarn fiárveitingar
tU menningarfulltrúans íslenska
í London. Hann virðist hafa hald-
ið úti mörgum viöburðum í hverj-
um mánuði á síðsta ári og boðiö
tU listamönnum og þekktum per-
sónum úr íslensku þjóðlífi. Og
ekki er tilefnið alltaf merkilegt;
ljóðalestur eða söngur, ávörp og
bóklestur. Þeir sem þama koma
fram eru meðvitað eöa ómeðvitað
tengdir óráðsíu og spUlingu af
verstu tegund. Það er leitt þegar
þekktir einstakfingar láta sér fátt
um finnast eða telja sér tU fram-
dráttar aö vera með í svona
skrípaleik.
Sameining
fjölmidla
Einar Árnason skrifar:
Égóska DV, Frjálsri fiölmiðlun
og íslenska útvarpsfélaginu tU
hamingju raeð það skref sem
þessir fiölmiðlar hafa stigið með
því að sameinast um stefnu í
rekstri sínum. Þaö er nefnilega
ekki útséð hvernig fiölmiðlun
þróast í næstu framtíð því þróun-
in er mjög ör. Þaö er mikUvægt
að hafa sterka og samhenta inn-
lenda fiölmiðla sem geta fylgt
þróuninni til jafns við hina er-
lendu.
Evrópaeða
Ameríka?
Kristján Guðmundsson hringdi:
Eim virðist engin sátt um ESB-
mál hér á landi. Menn segja næg-
an tfma til stefnu og ekkert liggí
á. Ég held nú að sá tími nálgist
óðfluga að við verðum að taka
ákvöröun um það hvort viö vilj-
um fylgja Evrópu í flestum grein-
um eöa ná samkomulagi við
Bandaríkin um framtíðarvið-
skipti og annað sem að slíkum
málum lýtur.
Þakkirfil
Fiugleiða
Ámi Stefón Árnason skrifar:
Nýverið þurfti ég að sinna sér-
stöku erindi í Þýskalandi. Þangað
flaug ég með Flugleiðum. Ég
hafði áður haft samband við Ólaf
Briera, sera er ábyrgur fyrir einni
af deUdum félagsins vegna skipu-
lagningar á tilteknum hluta ferð-
arinnar, sem krafðist frávika frá
heföbundnum starfsreglum fé-
lagsins. í samráði við annan yfir-
mann á afgreiðslu Plugleiða í
Leifsstöð (Kötlu), afgreiddi Ólaf-
ur erindi mitt af miklum velvilja
og skilningi sem varð tíl þess að
ferð min varö örugg, ánægjuleg
og eftirminnUeg. Ég kann þessum
tveimur starfsmönnum Flugleiða
og félaginu bestu þakkir. Stað-
festu þau með velvUja sínum
samstarfsvilja og skilningi á
óvenjulegum aðstæðum að hér
fer flugfélag sem ekki aðeins flyt-
ur fárþega á öruggan hátt milli
ákvörðunarstaða, heldur líka að
starfshættir félagsins eru í hæsta
gæðaflokki.
Myndin umStasi
Sigurður Jónsson skrifar:
Kvikmynd þeirra Árna Snæv-
ars og Vals Ingimundarsonar um
kynni nokkurra íslendinga af
komma-kerfinu í Austur-Þýska-
landi var góö. Enn eru þó ekki
öll kurl komin til grafar. Þar var
t.d. ekki að finna ffásögn af því
er einn námsmaöurinn fór heim
án þess að láta vita af brottfór
sinni. Þá brugðu þrír aðrir náms-
menn við og gerðu öryggisiög-
reglunni þýsku umsvifalaust \1ð-
vart, eins og segir i skýrslu þre-
menninganna, sem töldu félaga
sinn hafa gripið til „aumkunar-
verðs ráðs“. Og þrátt fyrir aOt
virðast hérlendir kommar enn
trúa á austrænu kenninguna!
Hverjir eiga að borga fyrir listina?
Hinir húsnæðislausu
/
Getum við borgað með listinni?